MOKRA /Muckrow/

Opublikowany 7 maja 2010 przez admin

Miejscowość położona w gminie Lubsko powiatu żarskiego o średniowiecznej metryce. Wzmiankowana w 1381 roku(Makrawe) oraz w 1509 roku(Mockern). Wieś wasalna dóbr żarskich. W 1381 roku należy do rodu von der Heyde, później do: von Dallwitz(1509). W 1620 zostaje zakupiona przez rodzinę von Knobelsdorff- wymieniony Eustachius(+1630), Karl Sigismund(+1727), Karl Ludwig(+1758), Ernst Ludwig(+1785), Karl(+1844). Rodzina von Knobelsdorff posiadała dobra do 1820 roku. W 1839 roku majątek w rękach rodziny von Herford, wymienianej również w 1850 roku. Na przełomie XIX i XX wieku zmiana właściciela- zostaje nim rodzina Meyer. W XIX wieku założony zostaje folwark. W 1921 roku w posiadaniu C. Drewsa.

DWÓR

Prawdopodobnie dwór zostaje zbudowany pod koniec XIX wieku wraz z założeniem parku krajobrazowego. Budynek dworu wzniesiony na planie prostokąta, murowany z cegły, podpiwniczony, dwukondygnacyjny, kryty dachem dwuspadowym. Wydatne ryzality od strony wschodniej i zachodniej oraz duży półokrągły taras w części środkowej z murowana balustradą. Wejście główne mieści się w elewacji południowej, poprzedzone murowanymi schodami. Po 1945 roku PGR. Obecnie stanowi własność Agencji Nieruchomości Rolnej Skarbu Państwa i jest dzierżawiony. Użytkowany jako mieszkanie. W drugiej połowie XX wieku oraz na początku XXI wieku remonty.

NOWY ZAGÓR /Boberhöh ,Deutsch Sagar/

Opublikowany 24 kwietnia 2010 przez admin

Wieś położona w gminie Dąbie powiatu krośnieńskiego. Po raz pierwszy wzmiankowana w 1300 roku oraz w 1305 roku(Sagor theutonicale). W 1496 roku Hans von Knobelsdorff[1] otrzymał wieś w lenno od margrabiego Jana. W 1530 roku wieś zamieszkują bracia Christoph i Nickel von Knobelsdorff[2]. W 1600 roku właścicielem dóbr był Heinrich von Knobelsdorff. W 1626 roku właścicielem dóbr był Zachariasz von Knobelsdorff[3]. Byli również właścicielami majątku w pobliskich Dąbkach. W 1713 roku dwa majątki należące:1-szy do Hansa Georga von Knobelsdorff. Miał dwóch synów. Jego brat, Zacharias był zarządcą w majątku Wałowice k. Gubina należącego do hrabiego von Rӧdern. 2-gi należał do kapitana von Bomsdorf. W 1718/19 roku dwa majątki należące: 1-szy do królewskiego leśniczego Hansa Georga von Knobelsdorff, 2-gi do Otto Friedrich von Oppel. Prawdopodobnie na początku XIX wieku doszło do rozdziału majątków. Właścicielem dóbr od 1829 roku w Nowym Zagorze była rodzina Hanko. Posiadali majątek w 1857 roku. W 1879 roku dobra należały do Carla Sittig i obejmowały 328,03ha gruntów. W 1885 roku majątek w rękach rodziny Thilo. Zakupienie majątku w 1887 roku przez Wilhelma barona von Rheinbaben(zm.1891r.) ponownie połączyło oba majątki. Majątek baronów von Rheinbaben w 1896 roku obejmował 324ha gruntów. Z rodu von Rheinbaben wymieniony również Eugen(1903, zm.1918r.). W 1914 roku majątek obejmował 225ha gruntów i należał do Dr.jur. Wilhelma barona von Rheinbaben(ur.1884r.), którego majątek w 1929 roku obejmował 225ha gruntów.

Przy kościele znajdował się majątek ziemski z dworem, parkiem i zabudowaniami gospodarczymi. Pozostałością resztki parku krajobrazowego.

BEŁCZE /Hohwelze(-1936), Gabelsdorf(1936-1945)/

Opublikowany 24 kwietnia 2010 przez admin

Niewielka wieś leżąca w powiecie zielonogórskim, w gminie Bojadła. W XIV wieku wieś należała do rodu von Zabeltitz/Zobeltitz/ z Otynia. Po raz pierwszy wzmiankowana w 1482 roku, kiedy dobra są w posiadaniu rodziny von Dyherrn. W 1579 roku wieś w rękach rodu von Kottwitz z Bojadeł i Konotopu. Po 1788 roku majątek przejmuje rodzina von Luck. Dobra w Bełczu przez kolejne lata były w rękach właścicieli Konotopu. W 1894 roku majątek należał do właściciela Konotopu, porucznika Emmo Foerster. Pod koniec XIX wieku Emmo Foerster z Konotopu za 225ooo marek sprzedaje dobra w Bełczu dzierżawcom, Karlowi Brendler oraz Josefowi Rother, przedsiębiorcom pochodzącym ze Sławy. W 1910 roku majątek nadal w rękach Karla Brendlera i Josefa Rothera ze Sławy. W spisie majątków z 1912 oraz w 1917 roku właścicielem był Karl Brendler, którego majątek obejmował 387ha gruntów. W 1921 roku majątek o areale 387ha należał do Carla Berge. W 1926 i 1930 oraz w 1937 roku majątek Carla Berge obejmował 366ha gruntów.

Pozostałością po założeniu pałacowo-parkowym są: pałac, znacznie przebudowany na potrzeby mieszczącego się w nim Domu Pomocy Społecznej, z przybudówkami. Całość mieści się w parku krajobrazowym. Zbudowany na planie prostokąta, piętrowy z użytkowym poddaszem, kryty dachem mansardowym, podpiwniczony. Zbudowany pod koniec XIX lub na początku XX wieku(jak wynika z map). Prawdopodobnie w pobliskim założeniu folwarcznym stoi starszy budynek mieszkalny zarządcy majątku.

NOWE MIASTECZKO /Neustadtel/

Opublikowany 8 kwietnia 2010 przez admin

Po raz pierwszy Nowe Miasteczko wymieniane jest w dokumentach w 1296 roku będąc własnością książąt głogowskich. Prawdopodobnie założycielem miasta był Henryk III. W 1302 roku Nowe Miasteczko należało do rodziny von Dhyrn. Po 1331 roku Nowe Miasteczko przechodzi pod władzę korony czeskiej. W 1386 roku przechodzi w ręce prywatne – rycerskiego rodu von Wirsing. Później zmieniało wielokrotnie właścicieli. W XV wieku było w posiadaniu rodziny von Tauschdorff i braci Caspara i Georga von Berge. Po śmierci ostatniego z rodu von Tauschdorff/1494/, tą część Nowego Miasteczka przejmuje książę głogowski, od którego na początku XVI wieku zakupił ród von Rechenberg/1506/. Część autorów podaje, że pod koniec XV wieku Nowe Miasteczko jest w rękach Hansa von Lidlau a w 1506 roku jako właściciel wymieniany jest Siegfried von Nechern. W 1508 roku część Siegfrieda von Nechern należała do rodu von Rechenberg, którą w 1535 roku Hans von Rechenberg sprzedał Jacobowi von Salza. W międzyczasie rodzina von Knobelsdorff nabyła część miejscowości po rodzinie von Berge, którą w 1537 roku Hans von Knobelsdorff sprzedał braciom von Haugwitz. Część Nowego Miasteczka należała w latach późniejszych do rodziny von Redern oraz Melchiora von Gersdorf. Od początku XVI wieku część miasta nadal należała do rodziny von Rechenberg. W 1540 roku umiera Hans von Rechenberg. Dobra dziedziczy Georg von Rechenberg, który w 1579 roku wykupuje pozostałą część miasta od braci von Haugwitz. Tym samym Nowe Miasteczko staje się własnością jednej rodziny. Rodzina von Rechenberg włączyła je później do klucza dóbr otyńskich. W latach 1610-16 miasto jest własnością wdowy po Johannie Georgu von Rechenberg, z domu von Axleben. Przez ponowne zamążpójście majątek przejściowo jest w posiadaniu Siegmunda von Kittlitz. Od 1616 roku starania o Nowe Miasteczko czyni baron von Sprintzenstein. W 1649 roku prawnym dziedzicem majątku po rodzinie von Rechenberg został Christoph von Braun ale na krótko. Dobra odzyskują baronowie von Sprintzenstein. W 1649 roku klucz otyński a tym samym Nowe Miasteczko wolą spadkobierców z rodziny von Sprintzenstein przechodzi na własność zakonu jezuitów i pozostawało w ich rękach do roku 1787, do kasacji zakonu. W 1787 roku majątek zakupiony zostaje przez księcia kurlandzkiego Piotra Birona, a po jego śmierci staje się własnością księżnej Doroty de Talleyrand-Perigord, córki Piotra Birona. Zachowała ona prawa własności do 1850 roku, po tej dacie Nowe Miasteczko przechodzi pod bezpośrednią władzę króla pruskiego.

ZAMEK

Nie przetrwały ślady po zamku rycerskim. Nie znani są budowniczowie oraz właściciele zamku. Prawdopodobnie znajdował się w północno-zachodniej części miasta, w obrębie murów obronnych, w pobliżu Bramy Głogowskiej. W opisie z XVII wieku zamek przedstawiony jest jako budowla dwukondygnacyjna, z zabudowaniami gospodarczymi i dziedzińcem. Widoczny jeszcze na widoku F.B. Wernera z połowy XVIII wieku. Później miał zostać przebudowany na kamienicę mieszczańską. Na jego lokalizację może wskazywać ulica nosząca tradycyjnie nazwę Zamkowej.

NOWOSZÓW /Hopfenbruch vel Spiegel vel Neuhaus/

Opublikowany 8 kwietnia 2010 przez admin

HISTORIA WSI

Nowoszów, obecnie niezamieszkana wieś leżąca w gminie Iłowa powiatu żagańskiego, której początki sięgały czasów średniowiecza, kiedy to należała do księcia świdnicko-jaworskiego, Bolka II Małego. Po śmierci księcia Bolka II i po włączeniu Dolnych Łużyc do Królestwa Czech po 1370 roku, księżna Agnieszka Habsburżanka, wdowa po księciu sprzedała Nowoszów Heinrichowi von Seidlitz. Już w 1377 roku nowym właścicielem został Benes z Dubi( Benesch von der Duba), wójt Górnych Łużyc. Od niego wieś odkupili mieszczanie zgorzeleccy. Na początku XIX wieku wieś jest w posiadaniu księżnej Doroty de Talleyrand-Perigord. Na terenie wsi resztki cmentarza, krzyż pokutny, zarośnięte fundamenty domów.

ZAMEK

Zbudowany w XIV wieku przez księcia świdnicko-jaworskiego Bolka II gotycki zamek, przetrwał zaledwie kilkadziesiąt lat. Na krótko przeszedł w ręce księżniczki Agnieszki, wdowy po księciu Bolku II, ale pomiędzy 1366-1369 roku został zniszczony przez mieszczan ze Zgorzelca i nie był już później odbudowany. Do naszych czasów nie dotrwały ślady po zamku, które były jeszcze widoczne w XX wieku. Może znajdowały się na terenie majątku lub w murach dworu znajdującego się na terenie wsi.

ZAŁOŻENIE DWORSKIE

NIWICA /Zibelle/

Opublikowany 8 kwietnia 2010 przez admin

Wieś położona w gminie Trzebiel powiatu żarskiego. Początkowo wchodziła w skład majątku mużakowskiego. Wzmiankowana w 1478 roku(Tzebelle, Zcebelle) i w 1551 roku(Zibelle). Wieś podzielona na część Górną, Środkową i Dolną. Część Górna była najstarszą częścią wsi. Od 1380 do 1702 roku należała do rodu von Briesen. Z tej rodziny wymienieni: Hannos, zmarły w 1416 roku, Christoph(1591), Günther(1640), Adam Sigmund von Briesen(XVII w.), Ladislaus Sigmund, zmarły w 1702 roku. Na początku XIX wieku majątek posiada rodzina von Rabenau, następnie rodzina Sametzki(1856). Później dość częste zmiany właścicieli. Wymienia się: von Kӧnen(1870), Tuckhardt(1876), Hasenack(1880), Rechenberg(1886), Matz(1892), Braun(1898), Buchmann(1905), Neumann(1912-1917). W 1921 roku majątek zakupił noblista niemiecki z chemii z 1920 roku, Walther Hermann Nernst(25.06.1864 Wąbrzeźno-18.11.1941 Niwica). Był synem sędziego. Matka była Polką. W 1906 roku sformułował tzw. Trzecią zasadę termodynamiki, określającą charakter zmian wielkości termodynamicznych w temperaturach bliskich zera bezwzględnego. Odkrył zjawisko termomagnetyczne oraz skonstruował lampę Nernsta. Część Środkowa wydzielona w XIX wieku z części Dolnej w latach 1846-57 należała do króla Holandii– wymieniony książę Friedrich. Później dość częste zmiany właścicieli. Wymienieni to: Merk(1870), Ebers(1876), baronowie von Kaltenborn-Stachau(1880-1886), baronowie Wedemeyer von Sommer(1892-1905), baronowie von Widdern(1912-1917), hrabiowie von Gersdorff(1921- wymieniony Alexander), Rieck(1926-1937). Część Dolna w 1856 roku należała do rodziny Sametzky, właścicieli części Górnej. Później ta część od około 1870 roku należała do właścicieli części Środkowej.

NIWICA GÓRNA

W części Środkowej i Górnej znajdowały się założenia dworskie. W części Górnej położony był dwór zbudowany prawdopodobnie w XVIII wieku na planie prostokąta, kryty dachem mansardowym, dwukondygnacyjny, z parterową dobudówką krytą również dachem mansardowym. Po założeniu zachowały się resztki parku dworskiego, słup bramny oraz resztki ogrodzenia w okolicy gdzie stał dwór

NIWICA ŚRODKOWA I DOLNA

Po założeniu dworskim w części Środkowej zachował się park krajobrazowy oraz budynek gospodarczy.

NIEGOSŁAWICE /Waltersdorf/

Opublikowany 8 kwietnia 2010 przez admin

Wieś gminna położona w powiecie żagańskim. Po raz pierwszy wzmiankowana w 1376 roku. Wieś rycerska. Wieś w XVII wieku należała do kapituły katedry głogowskiej, do sekularyzacji dóbr kościelnych, do 1810 roku.

WILLE

2022r.

WILLE

We wschodniej części wsi były majątek rodziny Eichner.

ŁAGÓW /Lagow/

Opublikowany 5 kwietnia 2010 przez admin

Wieś leżąca w powiecie świebodzińskim na terenie Krajobrazowego Paru Łagowskiego. Wielokrotnie wymieniany pod nazwą: Lagou, Lagaw, Logou, Montelagow. Pierwsza wzmianka o miejscowości pochodzi z roku 1299 kiedy margrabiowie przekazali zamek rycerzom Albertowi i Heinrichowi von Klepzig, u których byli zadłużeni. Część historyków za datę pierwszej udokumentowanej wzmianki o miejscowości podaje rok 1251 (Lagou). Po 1323 roku w posiadanie Łagowa wchodzą joannici, ale po przejęciu Marchii Brandenburskiej przez Ludwika Starszego, Łagów został wydzierżawiony rodzinie von Wesenberg, W 1347 roku Łagów ponownie w rękach joannitów. Po wykupieniu Łagowa w 1350 roku, joannici pod kierownictwem Hermanna von Warberga, preceptora generalnego joannitów rozpoczęli budowę nowego założenia zamkowego, położonego na przesmyku jezior Trześniowskiego i Łagowskiego. W najstarszym zachodnim skrzydle mieścił się refektarz i kaplica. Na wschodniej ścianie znajduje się wieża a przy niej brama. Prawdopodobnie pod koniec XIV lub na początku XV wieku powstaje mur obronny. W jego obrębie rozwinęła się osada, otoczona w XV wieku fortyfikacjami z bramami – Marchijską od południowego zachodu i Polską od południowego wschodu. W latach 1350-1426 zamek stanowił siedzibę Baliwatu Brandenburskiego. Po roku 1426, gdy w posiadaniu zakonu znalazł się Słońsk, do którego przeniesiono główną siedzibę zakonu, znaczenie Łagowa osłabło. Majątek wymieniony w spisie z 1718/19r. Mimo to nadal zamek był rozbudowywany i modernizowany. Na początku XVI wieku podwyższono wieżę do wysokości 24 metrów oraz w tym samym wieku dobudowano skrzydło północne. W XVII wieku powstaje budynek południowy. Przez wiek XVII i XVIII trwała odbudowa zamku po zniszczeniach wojennych z jednoczesną rozbudową. Prace rozpoczęte przez komandora zakonu, księcia Christiana Ludwiga von Hohenzollern kontynuował Adam Otto von Viereck. Po kasacji zakonu joannitów w 1810 roku majątek zakonu stał się domeną państwową, którą w roku 1817 zakupił generał dywizji Friedrich Wilhelm von Zastrow, główny adiutant króla Friedricha Wilhelma III. W ciągu XIX wieku Łagów często zmieniał właścicieli. W 1834 roku majątek zakupił generał Franz von Barfuss-Falkenberg. W 1843 roku za 38300 talarów sprzedał dobra Hermannowi von Oppen, który za 1200 talarów dał majątek w dzierżawę, by od 1852 roku sprzedać rodzinie von Arnim. W 1857 roku jako właściciel podany von Barfuss. Prawdopodobnie część majątku należąca do von Zastrow była przy von Barfuss, część majątku utworzona z gruntów należących do joannitów została sprzedana jak wyżej(von Oppen, von Arnim). Następnie należał do hrabiów von Wrschowitz(von Wrschowetz-Sekerka(Hugo von Wrschowetz-Sekerka und Sedczicz- ich majątek w 1879 roku obejmował 609ha gruntów a dzierżawiony był przez niejakiego Rӧhrborn) i baronów Wurmb von Zinck. W 1914 roku majątek obejmował 618ha i należał do Wandy von Wurmb. Dzierżawcą majątku był Paul Hecht. W 1929 roku właścicielem był Wilhelm Wolf Wurmb von Zink, dzierżawcą- hrabia Richard von Pückler und Limpurg a majątek obejmował 660ha. Ostatnią właścicielką zamku przed II wojną światową była hrabina Wanda von Pueckler-Limpurg. W 1929 roku mowa o majątku państwowym o areale 5637ha z folwarkiem Teufelsvorwerk, którego administratorem był von Winterfeldt. Przy ul. Widokowej były majątek Zwany Sokola Góra(Falkenberg).

ZAMEK

Po wojnie, w zamku będącym własnością Skarbu Państwa, Poznański Oddział Związku Historyków Sztuki zorganizował Dom Pracy Twórczej, od 1962 roku Dom Pracy Twórczej im. Henryka Wieniawskiego. W latach 1966 – 1971 zamek zaadoptowano na hotel, a w 1969 w parku urządzony został amfiteatr. Obecnie obiekt stanowi własność gminy i jest wydzierżawiony osobie prywatnej. W zamku mieści się hotel z restauracją, kawiarnią, salą konferencyjną. Do zwiedzenia jest wieża z tarasem widokowym oraz na parterze gotycka sala z krzyżowo–żebrowym sklepieniem, a na piętrze sala rycerska z bogato dekorowanym kominkiem z XVIII wieku.

WILLE

ŁAZ /Loos/

Opublikowany 5 kwietnia 2010 przez admin

HISTORIA WSI

Wieś leżąca w gminie Zabór powiatu zielonogórskiego po raz pierwszy wymieniona w 1376 roku(Loss) będąc wtedy własnością rodziny Tschammer, Czambor, polskiej rodziny herbu Rogala, pochodzącej z terenów Śląska. W 1480 roku wieś byłą własnością Heinricha von Scopp. W 1448 roku jako właścicieli wymienia się braci Fryderyka i Andrzeja Scopp(Scopelaw). Od 1459 roku w rękach rodu von Krekwitz. W 1472 roku w rękach rodziny von Wernsdorf. Od 1484(14870 roku wieś i majątek oddana w lenno rodzinie von Stentsch(Friedrich von Stenstch), również z dobrami Fryderyka von Scopp(Scopelaw), bezpotomnie zmarłego. W 1487 roku Fryderyk von Stentsch sprzedaje swoje dobra rodzinie von Niesemeuschel, którzy już w 1492 roku sprzedali dobra braciom Erich i Gottfried von Dyherrn. Od 1533-1568 roku wieś i majątek w rękach Fabiana von Tschammer. Po nim dobra dziedziczy Nicolaus von Tschammer(1571). W 1582 roku majątek przechodzi w posiadanie Abrahama von Grünberg. Prawdopodobnie jeszcze za czasów rodziny von Grünberg wieś w roku 1679 przechodzi w ręce hrabiego Johanna von Dünnewald, właściciela Zaboru i od tego czasu jest w posiadaniu właścicieli Zaboru.

DWÓR

Przy drodze do Zaboru stoi dwór, przebudowany, pozbawiony cech stylowych. Resztki parku dworskiego.

LUBANICE /Laubnitz/

Opublikowany 5 kwietnia 2010 przez admin

Wieś położona w powiecie żarskim należąca w średniowieczu do państwa stanowego Żary. Po raz pierwszy wzmiankowana w 1381 roku(Luebenicz), później w 1546 roku(Laubenicz). W 1381 roku była dzierżawiona przez rodzinę von Kroe(Krah). W 1385 von Biberstein sprzedaje wieś augustianom z Żagania, którzy posiadali ją do kasacji zakonu do 1810 roku. W 1879 roku wymieniane są dwa majątki na terenie wsi- jeden należał do Louisa Lehmann i liczył 174,58 ha gruntów, a drugi należał do Juliusa Wünsche, który posiadał 267,87 ha gruntów. Od lat 20-tych XX wieku do 1945 roku właścicielem majątku była rodzina Benzler– wymieniony Hans Benzler(1892-1944), kapitan lotnictwa rozstrzelany za spiskowanie przeciwko Hitlerowi.

LĘDÓW /Lindow/

Opublikowany 4 kwietnia 2010 przez admin

Nieistniejąca miejscowość- położona na terenie poligonu Wędrzyn pod Sulęcinem. Wchodziła w skład rozległych włości rodu von Klepzig . Wzmiankowana w 1350 roku, kiedy zakon joannitów wykupił wieś z rąk rodu von Klepzig. W tym czasie zakon dokonał podziału wsi na dwie części: ¾ wsi należące do joannitów łagowskich, ¼ oddana rycerzom w lenno. W 1437 roku tą część zakon przekazał w lenno Hansowi von Selchow, wzmiankowany w 1451 roku, kiedy sprzedał część dochodu z majątku komturowi łagowskiemu Liboriusowi von Schlieben oraz wymieniony jeszcze w 1461 roku. Poza częścią wsi należącą do joannitów pozostała będąca w rękach rodu von Selchow była przez nich podzielona na trzy oddzielne majątki. W 1491 należały one do Ernsta von Holdebrandt(Hildebrand) oraz do Ernsta Hansa i Nickela von Selchow(Nickel wzmiankowany jest jeszcze w 1522 roku). W 1550 roku trzy działy majątkowe należące do: joannitów, Wolfa von Selchow(posiadał dwa majątki) i Nickela von Kalckreuth, który w 1550 roku od Nickela von Selchow zakupił majątek z siedzibą dworską. Nickel von Kalckreuth w 1570 roku sprzedał swój majątek burmistrzowi Krosna Odrzańskiego Valentinowi Schaffner, który od 1583 roku wydzierżawiał majątek Ottonowi von Knobelsdorff, a po jego śmierci w 1595 lub 1596 roku dzierżawę przejęli jego trzej nieletni synowie: Abraham, Zacharias i Valentin, wymienieni w 1598 roku. W 1568 roku Wulf von Selchow sprzedał jeden z majątków, które pozostały mu w posiadaniu, Marcusowi Karge, który to majątek w latach następnych należał do: Siegmunda von Lidel(1571), Siegmunda von Troschke(1597), Georga von Thierbach(1598). Po Georgu von Thierbach dobra przejęli jego bracia Kaspar i Wulf oraz kuzyni Balzer, Heinrich i Melchior von Thierbach z Małuszowa(Malsow). W 1593 roku syn Wulfa von Selchow, Balthasar sprzedał pozostały jeszcze w jego rękach majątek Valentinowi Schaffner. W spisie majątków z 1718/19 roku ¾ wsi należało do joannitów z Łagowa, ¼ była w posiadaniu rodów von Schenckendorf i von Thierbach. W kolejnych latach ta ¼ część należała w 1767 do: von Dӧrffler, von Ludwig i von Neumann, w 1782 roku do von Seydlitz. W 1800 roku wieś podzielona na majątek należący do joannitów oraz do rodziny von Schӧning. W 1823 roku za 13500 talarów, w tym 2400 talarów w złocie sprzedaje majątek Głównemu Poborcy Podatkowemu von Colani. W 1836 roku majątek posiada wdowa Ribbeck, a od 1844 roku prawdopodobnie jej dzieci, które w 1845 roku za 39000 talarów sprzedały majątek Johannowi Heinrichowi Friedrichowi Stühler(Stӓhler). Posiadał majątek w 1857 roku. Majątek J.H.F. Stähler w latach 1850-53 obejmował 2269 akrów ziemi. W 1865 roku majątek w rękach rodu von Barfuss-Falkenberg. W 1879 roku majątek o powierzchni 627,90ha gruntów należał do niejakiego Zimmermann. Drugi majątek we wsi w 1879 roku o powierzchni 342,70ha należał do rodu von Hertzberg. Kolejni właściciele to: Künkel(1903), Schwarz(1903). W 1914 roku jeden majątek obejmował 631ha a drugi 344ha i należał do Franza Schiftan. W 1929 roku dobra w rękach von Lindenberg(1929)- Dr.jur. Ernst von Lindenberg, prawdopodobnie ostatni właściciel dóbr lędowskich, którego majątek obejmował 645+344 ha lehngut.

We wsi stał pałac. Obecnie jedynym śladem istnienia wsi jest jeszcze wieża kościelna.

BRZEŹNO /Breesen/

Opublikowany 26 marca 2010 przez admin

Wieś gminna powiatu sulęcińskiego wielokrotnie wymieniana pod nazwą Brezin, Bresen, Bresin. Po raz pierwszy wzmiankowana w 1286 roku. W tym czasie była własnością templariuszy. Założona w XIII wieku przez kolonistów śląskich z okolic Wołowa. Po kasacie zakonu templariuszy w rękach margrabiów brandenburskich, później Piastów śląskich. W 1322 roku książę Henryk zrzeka się Brzeźna na rzecz joannitów, ale dopiero w 1350 roku mowa o przejęciu miejscowości przez zakon. W 1460 nadanie potwierdzone przez elektora Friedricha II. Joannici posiadali miejscowość do sekularyzacji zakonu do 1810 roku. W spisie z 1718/19 roku wymieniony majątek należący do joannitów z Łagowa. Później wieś i majątek był domeną państwową. W 1879 roku majątek obejmował 290,80ha gruntów i był własnością rodziny Roestel. Majątek we wsi od 1903 roku był własnością rodziny Kortüm-wymieniony Fritz Kortüm. W 1914 roku majątek obejmował 420ha i należał do Fritza Kort m. W skład majątku wchodziły folwarki: Schreckenstein(nieistniejący położony na północ od Brzeźna) i Berlinchen-lokalizacja nieznana. W 1929 roku majątek Fritza Kortüm obejmował 520ha. Nadal w skład dóbr wchodziły folwarki: Schreckenstein i Berlinchen.

ZESPÓŁ DWORSKI

W północno-zachodniej części wsi położony był zespół dworski. Dwór obecnie przebudowany, pozbawiony zewnętrznych elementów dekoracyjnych

projekt i wykonanie: plus1.pl