Wieś położona w gminie Skwierzyna powiatu międzyrzeckiego. Wzmiankowana po raz pierwszy w 1394 roku(Swinari) oraz w latach: 1420(Swynary), 1430(Swynari), 1433(Swinary), 1446(Swynary), 1494(Svynarj), 1508(Szwynarwy), 1510(Szwynary), 1563(Szwiniari), 1577(Swiniary), 1944(Schweiner). W 1394 roku Mikołaj Baworowski toczył spór z Dobiesławem Kwileckim o wieś. W latach 1433-44 wieś w posiadaniu braci Marcina i Jana Zajączkowskich. Od 1444 roku w rękach Ostrorogów z Międzychodzia- w 1444 roku mowa o Dobrogoście, synu Sędziwoja, w 1494 o Janie z Ostroroga, w 1510 roku o Wacławie z Ostroroga. W 1592 roku Jan Ostroróg, wojewoda poznański, syn Stanisława za 8000 złotych polskich sprzedaje folwark Świniary Janowi Opalińskiemu z Bnina. W 1597 roku Jan z Ostroroga sprzedaje wieś Krzysztofowi Unruhowi z Nowego Sczawna w księstwie głogowskim. W 1604 roku tenże Krzysztof Unruch de Nowe Sczawno sprzedał wieś Sebastianowi Broniewskiemu. W 1655 roku wieś powraca do rodu von Unruh za sprawą Jana de Broniewo Broniewskiego. Rodzina von Unruh posiadała wieś do początku XIX wieku. W 1845 roku własność rodziny von Winterfeld. W 1846 roku była w rękach rodziny von Brunn, W latach 1856-57 majątek należy do Nikolai z Golęczewa powiatu poznańskiego. W 1870 roku własność sędziego Paula Dietz z Mironic koło Gorzowa Wlkp.  a następnie w posiadaniu książąt von Hohenzollern-Sigmaringen. W 1873 roku wymieniony Karl Anton von Hohenzollern-Sigmaringen, którego majątek w 1877 roku obejmował 5753ha a w 1896 roku obejmował 5813,79ha gruntów. W tym czasie administratorem dóbr był Hermann Grapenthin. W 1896 roku Leopold książę von Hohenzollern-Sigmaringen(1835-1905) sprzedaje dobra liczące 6741 ha kapitanowi D. von Schlüter. Później w rękach Arnolda von Schlüter którego majątek w 1907 roku obejmował 5748 ha, a którego administratorem był Arnold Haase. W 1913 roku majątek Arnolda von Schlüter obejmował 4720ha gruntów. Rodzina von Schlüter znana była z hodowli koni arabskich. Za dostawę do stajni królewskich pięknych koni od króla Prus Fryderyka Wilhelma I przodek Arnolda otrzymał tytuł barona.

DWÓR

Po założeniu zachowały się resztki parku krajobrazowego oraz zabudowy gospodarczej.

Dawna osada położona w gminie Lubniewice powiatu sulęcińskiego, obecnie dzielnica Lubniewic. Dawny majątek, w którym od połowy XIX wieku funkcjonowała fabryka jedwabiu. Pałac właściciela zniszczony przez wojska radzieckie. Przed wojną również ośrodek uzdrowiskowy.

Przypuszcza się, że pierwszą formą osadniczą, która zapoczątkowała rozwój miasta był wczesnośredniowieczny gród datowany na okres od IX do XII wieku. Miejscowość początkowo związana z Wielkopolską, po raz pierwszy wzmiankowana w zachowanych dokumentach w 1302 roku(Swebosin), kiedy była już częścią Księstwa głogowskiego. Wymieniony rycerz Gniewomir, właściciel okolicznych wiosek, pochodził z wielkopolskiego rodu Samsonów, był synem Trzebiesława, kasztelana zbąszyńskiego. Jego syn, Trzebiesław traci Świebodzin na rzecz pochodzących z Łużyc Wezenborgów, których wymienia się w 1319 roku. Świebodzin będąc częścią księstwa głogowskiego, dzielił jego losy. W 1329 roku książę Henryk IV zmuszony został do złożenia hołdu lennego królowi Czech, Janowi Luksemburskiemu i tym samym Świebodzin staje się częścią Królestwa Czech. W latach 1435-1467 miasto oddane zostało w zastaw joannitom łagowskim. W 1476 roku miasto zdobyte przez króla węgierskiego Macieja Korwina, z ramienia którego władzę nad Świebodzinem sprawował książę żagański Jan Szalony. Wiek XVI i XVII przyniósł duże straty w strukturze miasta przez liczne pożary oraz zniszczenia spowodowane wojną trzydziestoletnią. W latach 1699-1810 samo miasto było na prawie zastawu w posiadaniu cysterek trzebnickich. Od 1742 roku po I wojnie śląskiej w granicach Prus, od 1871 roku wchodzi w skład zjednoczonych Niemiec. Od 1945 roku w granicach państwa polskiego.

ZAMEK

Na zbiegu ulic Zamkowej i Szpitalnej położony jest zamek, o którym po raz pierwszy mowa jest w 1329 roku. Przypuszcza się, że powstał na przełomie XIII/XIV wieku lub po 1319 roku we wschodniej części średniowiecznego miasta, które otrzymało przywilej lokacyjny na początku XIV stulecia. Budowniczym zamku był książę głogowski, prawdopodobnie Henryk IV. Pierwszym znanym rycerzem na zamku był Henczko II Wezenborg. Pochodził z rodu łużyckiego (z turem w herbie), który piastował wysokie urzędy w księstwie głogowskim. Po 1331 r. przez kilkadziesiąt lat zamek był w posiadaniu Czechów – komendantem był Hinko z Dubu. Po 1360 r. zamek był w posiadaniu książąt żagańsko-głogowskich, z których Wacław i Henryk XI tytułują się książętami ze Świebodzina. Komendantami zamku w tym czasie byli: Erich von Lessen (1397), Wilhelm von Gersdorff, Nickel von Falkenhain, Hans von Seslaw(Zeschau?), Friedrich von Stentzsch – brat właściciela Szczańca – Hansa. W latach 1435-1467 zamek będący pod zarządem zakonu joannitów z Łagowa został zmodernizowany i rozbudowany. Komendantami zamku w tym czasie byli: Conrad von Burckersdorf (od 1439), później Nicolaus von Thierbach i Liborius von Schlieben. W 1488 r. na zamku przebywała rodzina księcia żagańskiego  Jana II – żona Katarzyna i dwie córki. W 1501 r. książę Zygmunt Jagiellończyk jako namiestnik Śląska nadał zamek w zarząd Hansowi von Nostitz. Po nim zamek otrzymał Wenzel von Haugwitz i jego dwóch synów, Johann i Wilhelm. Od 1540 r. z nadania cesarza Ferdynanda I króla Czech i Węgier zamek na ponad 100 lat znajdował się w rękach rodziny von Knobelsdorff. Po 1674 r. należał do właścicieli Przełazów – rodziny von Knigge. W latach 1687-1695 zamek zarządzany był przez pełnomocników margrabiego Brandenburgii, rekrutujących się z okolicznej szlachty. Po H. von Knigge zamek przejęli kolejno: Kilian von Sommerfeld(1688), Konrad von Troschke(1691), Hans von Osseck(Osiek)(1694),Theodor von Sommerfeld(1695). W 1699 r. decyzją cesarza Leopolda I zamek był w posiadaniu zakonu cysterek z Trzebnicy, stając się centrum administracyjnym cysterskich latyfundiów. W 1790 r. cysterki przekazały zamek władzom miejskim. Opustoszały od kilkudziesięciu lat popadający w ruinę zamek zakupiła w połowie XIX w. Auguste Sckerl z domu von Briesen. W latach 1859-60 właścicielem był przedsiębiorca budowlany Louis Kramm, później jego spadkobiercy w tym Gustaw Kramm, właściciel firmy budującej kolej marchijsko-poznańską. Część majątku w 1868 roku wykupiło miasto i w 1898 roku przekazało siostrom boromeuszkom. Część posiadała rodzina Tietz, która po 1916 r. przekazała pozostałą część majątku zamkowego siostrom boromeuszkom, które do czasów II wojny światowej prowadziły tu szpital. Po wojnie w zamku działał ośrodek Caritasu, później znajdował się tu państwowy ośrodek rehabilitacyjny z oddziałem szpitalnym, mieszkaniami dla personelu i kaplicą szpitalną. W latach 1984-1989 przeprowadzono częściowy remont zamku.

O leżącej w pobliżu Zielonej Góry wsi pierwsze wzmianki pochodzą z 1289 roku, kiedy wymienia się Heinricha von Kittlitz zamieszkałego na terenie wsi. W 1300 i 1305 roku jako właściciela wsi podano rodzinę de Lantsberc-Landsberg. W 1396 roku właścicielem wsi jest Heinrich von Kittlitz zwany Młodszym. Rodzina von Kittlitz mieszkała w Świdnicy do XVIII wieku. Podział wsi nastąpił za czasów Heinricha III i Balthasara I, którzy wieś podzielili na dwie części. W swych zasadniczych granicach podział ten utrzymał się do połowy XIX wieku. Od połowy XIX wieku historia wsi to historia majątków: Świdnica I, Świdnica II, Świdnica III.

WIEŻA RYCERSKA    

Pierwszą siedzibą rodu von Kittlitz była wieża rycerska usytuowana na terenie późniejszej Świdnicy II. Powstała prawdopodobnie pod koniec XIII lub na początku XIV wieku. Pozostałości wieży były jeszcze widoczne w 1840 roku. Podczas rozbudowy i przebudowy dworu z elementami neogotyku angielskiego, fragmenty wieży zostały wmurowane w ściany pałacu. Dnia 13 lutego 1932 roku dwór Świdnica II spłonął. Obecnie jedynym śladem istnienia dworu są resztki parku położonego naprzeciwko dworu Świdnica I.

WIEŻA RYCERSKA II

Prawdopodobnie istniejący do dziś dwór Świdnica I powstał na fundamentach starszej budowli obronnej, otoczonej fosą. Należy przypuszczać, że powstała za czasów rodu von Landsberg na początku XIV wieku.

ŚWIDNICA I

W latach 1514-1519 Świdnica staraniem Balthasara II von Kittlitz staje się miastem, otrzymując prawa miejskie od króla Władysława Węgierskiego. W 1547 roku Balthasar II otrzymuje tytuł barona. W 1602 roku zakończono pracę nad rozbudową i przebudową dworu Świdnica I, którego fundatorem był najbardziej znany z rodu, Johann Christoph I, komandor zakonu Joannitów. W roku 1691 von Kittlitz ze Świdnicy otrzymują tytuł barona. W 1702 roku Johann Christoph II sprzedaje Świdnicę I Ottonowi Abrahamowi von Diebitsch z Podlegórza. W tym momencie losy rodu von Kittlitz i Świdnicy rozeszły się na zawsze. Pomiędzy rokiem 1721 a 1734 majątek dostaje się w ręce Maxa Gottloba von Stentsch, w 1734 jako właściciel wymieniany jest Johann Ernst von Stentsch, w 1737 wdowa po nim Eleonore Charlotte von Stentsch, z domu von Kittlitz. To u niej w nocy z 16 na 17 grudnia 1740 roku, zatrzymuje się tu Fryderyk II Wielki. W roku 1770 Świdnicę I zakupuje Karl Bernhard von Prittwitz-Gaffron. Po jego śmierci dobrami zarządzała jego córka, Friedericke Christine, zamężna za Melchiora Gottharda von Dyherrn, który od 1789 roku staje się posiadaczem Świdnicy I i zarządzał nią do roku 1808. W tym roku za sumę 75 000 talarów sprzedaje Świdnicę I Johannowi Georgowi Schneider. W rękach rodziny Schneider dobra pozostają do roku 1862, kiedy zostają zakupione przez Arthura barona von Knobelsdorff z Buchałowa. W krótkim czasie dwór Świdnica I zmienia kolejno 12 właścicieli:1873- August Lehme z Legnicy,1877- Franz Steinlein z Berlina,1877- Robert Mehn,1878- Heinrich Koehne,1883- Arthur baron von Knobelsdorff,1884- Otto Eisenstuck,1886- Arthur baron von Knobelsdorff,1895- wdowa po von Knobelsdorffie- Agnes z domu von Waeder,1896- Emil Kuhlmch,1899- Emil Frendenfeld,1903- Paul Schultz, który zakupił pozostałą jeszcze część majątku w rękach baronów von Knobelsdorff. W XX wieku następuje kolejna częsta zmiana właścicieli. Do 1945 roku wymienia się m.in. Maxa Stober`a i Bruno Funk`a.  Dwór Świdnica I zwany dworem Kietliczów w latach 1945-60 był magazynem. W latach 1960-69 dwór stał pusty. W latach 1970-74 Pracownie Konserwacji Zabytków – Oddział Poznań – przeprowadziły gruntowny remont dworu. W 1975 roku Muzeum Ziemi Lubuskiej w Zielonej Górze przejęło obiekt i przeznaczyło na pracownie konserwatorskie. W 1976 roku powołano do życia Oddział Archeologiczny Muzeum Ziemi Lubuskiej, by w 1979 roku w dworze Kietliczów otworzyć Muzeum Archeologiczne Środkowego Nadodrza istniejące do dziś.

ŚWIDNICA II

Początkowo siedzibą rodową von Kittlitz była Świdnica II. Pomiędzy 1578 a 1580 rokiem Klaus II von Kittlitz właściciel Świdnicy II, sprzedaje ją Heinrichowi von Zedlitz und Schӧnau. Wdowa po Heinrichu von Zedlitz und Schӧnau, Katarina z domu von Glaubitz prawdopodobnie wyszła za mąż za Christopha von Giersdorff, wymienianego jako właściciela Świdnicy II w 1620 roku. Ale w 1636 roku Katarina ponownie jest wymieniana jako posiadaczka majątku. Po 1636 roku właścicielem Świdnicy II zostaje Hans von Kӧsslitz, pan na Letnicy, zmarły w 1683 roku. Majątek Świdnica II w rękach rodu von Kӧsslitz pozostaje do 1791 roku. (w dokumentach von Kӧsslitz wymieniony w 1845/46). I tu następują częste zmiany właścicieli dworu jak Świdnicy I: 1793- Karl Heinrich Archibald hrabia von Schlabrendorf-Stolz, 1829- Eweline hrabina von Sickingen-Hohenburg, z domu hrabianka von Schlabrendorf, 1851- von Pannewitz senior z Ochli, Heinrich Brehmer z Jeleniowa i Leopold Sattig z Jarogniewic1857- Julius Otto Heinrich Krüger, 1863- Leopold von Baehne, 1863- von Türcke, 1902- Karl Steinke, 1909- Heinne, 1917- Werner. W 1851 roku z części Świdnicy II wydzielono Świdnicę III z folwarkiem leśnym i cegielnią. Rok później powstał dwór Świdnica III. Dnia 13 lutego 1932 roku spłonął dwór Świdnica II, nie został już odbudowany.

ŚWIDNICA III

Majątek powstał w 1851, dwór zbudowany w 1852 roku. Początkowo właścicielami była rodzina von Pannewitz do 1892 roku. Od 1892 do 1902 roku właścicielem był Arthur von Zastrow. Od 1902 majątek posiada baronostwo von Nordensflÿcht. W 1912 roku właścicielem zostaje Alfons Strach, w 1917 roku Karl Herbst, w 1919 roku von Schlicht. W latach 30-tych XX wieku ponownie dobra Świdnica II i III połączono. W dworze Świdnica III w latach 30-ych mieścił się dom opieki. Na mapach już od 1896 roku nie figuruje jako zespół dworski.

ŚWIDNICA IV- DWÓR ESCHENTAL

Nic nie wiadomo na temat tego majątku Z pocztówki powstał prawdopodobnie pod koniec XIX wieku. Na mapie z 1896 roku zespół ten jest już zaznaczony jako GUT III.

Wieś położona w gminie Jasień powiatu żarskiego. Po raz pierwszy wzmiankowana w 1381 roku(Czwippendorf). W 1416 roku wymieniona(Czwippotendorff) jako dobro wasalne rodu von Biberstein, panów państwa stanowego Żary. Od 1490 roku właścicielami wsi są bracia Niclas i Jeronymus von Gebelzig(1494-Zewippendorff). W latach 1508-1512 wieś posiada Christoph von Grünberg. Kolejnym właścicielem wsi od 1550 roku była rodzina von Wiedebach z Biecza, wymieniana jeszcze w latach 1694 i 1772. Pierwszym z imienia był Joachim von Wiedebach, kolejnym dziedzicem dóbr był Nicol von Wiedebach. W połowie XVII wieku część wsi przez małżeństwo z wdową po Casprze von Wiedebach przeszła w ręce Rudolfa von Bünau. Na początku XVIII wieku wymieniony Otto Georg von Wiedebach, budowniczy pałacu. W 1772 roku wieś sprzedana przez rodzinę von Wiedebach. Od tego czasu dość częste zmiany właścicieli. Wymienia się rodziny: Schmidt, Ludwig Neumann(1830), Ernst Ferdinand Lucknern(1841), Adolf Heyne(1845), Erdmann von Knobelsdorff(1857), hrabia Schweinitz und Crain, baron von Kauder(1861), Emil Hermann(1863), Friedrich August Stauss(1914-1945).

Zespół pałacowy składający się z pałacu, spichlerza i parku. Pałac zbudowany w 1710 roku w stylu barokowym. Murowany z cegły, piętrowy, założony na rzucie prostokąta, nakryty dachem mansardowym. W części pomieszczeń parterowych zachowane sklepienia kolebkowo-krzyżowe. W elewacji frontowej portal z kartuszem. Elewacja podzielona pionowymi pasami boniowań. W sąsiedztwie pałacu resztki parku krajobrazowego z XVIII wieku

Wieś położona w gminie Tuplice powiatu żarskiego. Początki wsi sięgają średniowiecza. Wzmiankowana w 1451 roku(Nywenchyn) oraz w 1538 roku(Schniblichen). Wśród właścicieli wsi wymienia się rody: von Kalckreuth(1538, 1578- w 1577 roku właścicielem wsi był Kacper von Kalckreuth, ożeniony z Ursulą von Meyer), baronów von Kottwitz– wymieniony Hans baron von Kottwitz, von Gӧllnitz, von Wiedebach(1626-1658- w 1637 roku dobra szlacheckie należały do Joachima von Wiedebach, von Bünau(1686-1756- w 1650 wieś posiada Rudolf von Bünau, w 1681 roku Heinrich von Bünau), von Rabenau , von Sack(1766), von Zeschau(1766-1810- wymieniony Balthasar Heinrich Erdmann, zmarły w 1810 roku). W 1811 roku doszło do podziału dóbr po Balthasarze. Świbinki przypadły jego córce z małżeństwa z Friederike Johanne Christiane von Meyer, Emilie Juliane von Francois. W 1838 roku dobra są w rękach rodziny Sattler, w 1842 roku rodziny Gӓbel, w 1857 roku majątek jest własnością rodziny Kluge, później należy do rodu von Jagow– wymieniony Joachim von Jagow, urodzony w 1866 roku. Ostatnim właścicielem majątku przed 1945 rokiem była rodzina Kӓsbach.

We wsi dwór zbudowany na planie prostokąta, jednokondygnacyjny, z użytkowym poddaszem, podpiwniczony, kryty dachem dwuspadowym. W sąsiedztwie zabudowania gospodarcze oraz park dworski.

willa
na płn od Gorzowa Wlkp. w kierunku na Myslibórz