Po raz pierwszy nazwa Zommerfeld/Lubsko/ pojawia się w 1253 roku. Prawa miejskie otrzymuje w 1283 roku z rąk margrabiego Henryka Dostojnego. W tym czasie Lubsko należało do Marchii Łużyckiej. W XIV wieku Lubsko należało do rycerza Gottfrieda von Sommirvelt. W 1334 roku wzmiankowany Johann von Sommerfeld. W 1304 roku Dytryk III, wnuk Henryka Dostojnego, sprzedaje miasto margrabiom brandenburskim, Ottonowi IV i Waldemarowi z rodu Askańczyków. W latach 1364-1368 Lubsko było częścią księstwa świdnicko-jaworskiego za sprawą przekazania miasta przez cesarza Karola IV Luksemburskiego swojemu krewnemu, księciu świdnickiemu Bolkowi II Małemu. Po jego bezpotomnej śmierci miasto przejęte przez cesarza i na ponad sto lat dostało się pod władanie czeskie. Po ugodzie kamienieckiej w roku 1492 ponownie w granicach Brandenburgii. Od XIV wieku wzmiankowane rody rycerskie posiadające lenna na terenie miasta. Najstarszym wymienianym rodem była rodzina von Torgau, wymieniany Johann von Torgau. Około 1400 roku sprzedali lenno Dietrichowi von Kracht. Wg H. Berghaus był to Dietricht von Krohe, który posiadał lenno już w 1396 roku i odsprzedał majątek w 1402 roku Johannowi von Biberstein z Żar. W 1442 roku wymieniona rodzina von Kottbus, wymarła w 1475 roku. W latach 1449-1492 wzmiankowany von Biberstein (Friedrich von Biberstein). W 1492 roku wzmiankowany Hans von Schellendorf, w 1494 roku Matthias von Biberstein. W 1500 roku słyszymy o Siegmundzie von Rothenburg, który był dowódcą zamku lubskiego od 1483 roku. Rodzina von Rothenburg zamieszkiwała w Lubsku do 1536 roku. Od XVI wieku miasto prywatne. W 1543 roku należy do Heinricha von Pack. Jako kolejny właściciel Lubska od 1543 roku wzmiankowany jest Günther von Kottwitz. Rodzina von Kottwitz posiadała miasto do 1711 roku, kiedy od Balzera Erdmanna von Kottwitz miasto wykupił Friedrich Siegmund von Bredow. Wg P.Schwarz`a w 1713 i 1718/19 roku własność Balzera Erdmanna von Kottwitz. Po bezpotomnej śmierci Friedricha Siegmunda von Bredow dobra dziedziczy wdowa, Emmerenthia Sophie, z domu von Beerfelde. Po niej majątek przechodzi na rodzinę von Beerfelde. W 1792 roku po jej śmierci miasto wraz z zamkiem dziedziczy jej brat, Georg Friedrich von Beerfelde. Następnym sukcesorem jest jego syn, Gustaw Adolph von Beerfelde, po nim majorat dziedziczy jego syn, porucznik 1 Królewskiego Regimentu Dragonów Georg Heinrich Adolph von Beerfelde. Od 1807 roku miasto Lubsko przejęło państwo pruskie. W 1879 roku dobra wraz z zamkiem, będące w rękach kapitana von Beerfelde liczyły 440,02 ha gruntów. W 1896 roku majątek majora w stanie spoczynku, Georga von Beerfelde obejmował 422ha. W skład majoratu wchodził majątek Wełmice(Wellmitz). Dzierżawcą był Georg Semming z Budachowa. W 1914 roku majątek obejmował 412,6ha i należał do Gustava von Beerfelde. W skład majątku wchodził majątek Wełmice(Wellmitz) o areale 987ha. W 1929 roku majątek Georga von Beerfelde obejmował 412,6ha. Właścicielem zamku był niejaki Pfleger. Do 1945 roku w granicach państwa niemieckiego. Miasto zdobyte przez wojska radzieckie w lutym 1945 roku, przekazane zostały polskiej administracji przez sowietów dopiero w czerwcu 1945 roku.
ZAMEK
W północno-zachodniej części miasta, przy ulicy Zamkowej położony jest zamek, wymieniany już w XIII wieku. Prawdopodobnie pierwsze prace budowlane na zamku prowadzone za czasów księcia świdnicko-jaworskiego. Zamek był wielokrotnie modernizowany, rozbudowywany i przebudowywany przez kolejne stulecia. Pierwsza udokumentowana rozbudowa miała miejsce w 1588 roku za czasów ówczesnych właścicieli, rodzinę von Kottwitz. Kolejnej przebudowy zamku wraz z założeniem parku dokonał w 1739 roku Friedrich Siegismund von Bredow. Ostatnia przebudowa zamku przed 1945 rokiem, miała miejsce na przełomie wieków XIX i XX. W 1930 roku zamek zostaje sprzedany miastu i od tego czasu pełni funkcje użytkowe na rzecz ludności. Zamek założony na planie litery „L”z dwoma wieżami: od zachodu wyższą, prawdopodobnie zawierającą u swojej podstawy ślady średniowiecznej budowli oraz niższą, trzykondygnacyjną łącząca skrzydła zamku. Budynek bramny prowadzący do zamku wzniesiony został w okresie renesansu. Liczne przebudowy, zwłaszcza w XIX i XX wieku pozbawiły budynek cech barokowej rezydencji z czasów baronów von Kottwitz.
ZAMEK- 2022r.
WILLE
WILLE-2022R.
