Wieś położona w gminie Strzelce Krajeńskie powiatu strzelecko-drezdeneckiego. Wzmiankowana w 1337 roku jako opuszczona po zniszczeniach dokonanych podczas najazdu wojsk króla Władysława Łokietka w roku 1326. W średniowieczu była własnością rodu von Bornstaedt. W 1608 roku wieś podzielona na dwa działy rycerskie należące do rodu von Bornstaedt i do Markusa von Billerbeck. W XVII wieku wieś należała do rodu von Wreech. We dworze mieszkał Wilhelm von Wreech, który musiał uciekać z majątku przed wojskami armii duńskiej podczas wojny 30-letniej. W 1644 roku wieś w rękach Gotfrieda von Billerbeck, syna Markusa. W XVIII wieku dobra są w rękach rodziny von Natzmer, później rodziny von Sack. Drogą małżeństwa kapitana Camillusa von Brand z córką właściciela, dobra przechodzą na własność rodziny von Brand. W 1823 roku majątek należy do wdowy Caroline von Brand, z domu von Sack. Od 1828 roku dobra należą do szambelana dworu królewskiego Adolfa Ernesta von Brand, później do kanonika berlińskiego Gustava Erdmanna Kamila von Brand. W 1879 roku majątek obejmował 1244ha gruntów. W 1896 roku dobra obejmowały 1318ha gruntów. W 1914 oraz w 1929 roku majątek o powierzchni 1372ha wchodził w skład majątku w Ługach należących wtedy do Dr.Jur. porucznika Adolfa von Brandt . Ostatnim właścicielem był Ingo von Brand, który w 1945 roku popełnił samobójstwo.

ZAMEK

Na wzgórzu morenowym, w północnej części półwyspu przy przesmyku między jeziorami Lipie i Słowa na przełomie XIII/XIV wieku znajdował się zamek należący do rodu von Bornstaedt. Wcześniej istniało tu grodzisko słowiańskie związane z grodem santockim. Badania archeologiczne prowadzone były w 2011 roku.

ZAŁOŻENIE DWORSKIE

Dwór zbudowany w latach 20 XIX wieku prawdopodobnie na murach wcześniejszej budowli w 1945 roku został zniszczony podczas działań wojennych i rozebrany. Pozostałością po założeniu jest stodoła zamykająca czworoboczny dziedziniec gospodarczy.

Wieś położona w gminie Wschowa powiatu wschowskiego. Po raz pierwszy wzmiankowana w 1424 roku(Dambowa Lanka), później wielokrotnie w latach: 1427(Dembowalanka), 1437(Dambowalanka), 1472(Dambrowa Lanka), 1473(Dambowa Ląka), 1503(Dambowaląka), 1510(Dabowalaka, Dambovalaka, Dębowa Ląka), 1531(Dembowa Ląka), 1554(Dąmbowalęka), 1556(Dembowa lenka Nadola), 1563(Dębowaląka),1564(Dembowa Lęka), 1566(Dembowaleka, Dembowalenka), 1579(Dambowa Lęka). Wieś rycerska. W 1424 roku wymieniony  Nankier Kotwicz oraz Hincza Ossowski. W 1437 roku jako dziedzic wsi podany Marcin Chwalęta Ossowski. W 1472 roku część ziem we wsi posiadał Wojciech Górski z Góry koło Bnina herbu Łodzia, który później zamienił je z Katarzyną z Jarocina. W 1503 roku jako posiadaczy gruntów w Dębowej Łęce podani są: Krzysztof Kotwicz Olbrachcicki z Olbrachcic, Mikołaj Ossowski z Osowej Sieni i Wincenty Sierpowski z Sierpowa herbu własnego(obraz nieznany). W 1509 roku Piotr Sierpowski(zapewne syn Wincentego) odsprzedaje swoją część Mikołajowi Ossowskiemu. Po śmierci Krzysztofa Kotwicz Olbrachcickiego(1524? 1527?) dobra dziedziczą dzieci po pierwszej żonie, Zofii Trzebawskiej oraz Anna Bojanowska, druga żona. Po śmierci Krzysztofa Olbrachcickiego dobra po nim otrzymali również Bukowieccy herbu Drogosław. W 1529 roku Kasper Dłuski herbu Nałęcz, podkomorzy wschowski kupuje od Szymona Bukowieckiego jego część w Dębowej Łęce. W 1531 roku toczył się spór pomiędzy Moraczewskimi, sukcesorami po zmarłym Wojciechu Olbrachcickim a Grudzińskimi, dziećmi Katarzyny Trzebawskiej.  W 1534 roku Jerzy Oleski dał swoją część wsi braciom Janowi i Mikołajowi Oleskim. W XVI wieku wśród właścicieli wsi wymienia się rodzinę Ossowskich oraz Krzyckich. Wieś w XVI wieku podzielona była na część górną, środkową i dolną. Właścicielami części górnej i środkowej była rodzina Ossowskich, folwarku dolnego rodzina Krzyckich herbu Kotwicz. W 1554 roku wymieniony Baltazar Ossowski, w 1556 Wolfgang Krzycki żonaty z Jadwigą Pogorzelską. W 1564 roku wieś należy do Bartłomieja i Jana Ossowskich oraz Ludwika Krzyckiego. W 1579 roku wymienieni: Dorota Ossowska i Mikołaj Krzycki. Na przełomie wieków XVII i XVIII dobra są w posiadaniu rodziny von Lucke und Kursko– wymieniony Siegismund Ladislaus von Lucke und Kursko. W roku 1724 jako właściciele wymieniana jest rodzina Pawłowskich, za czasów których istniały dwa dwory. Do 1752 roku w dużym dworze mieszkał Franciszek Koszucki. Po jego śmierci folwark z dworem zakupiła rodzina Łuków?( a może ponownie w posiadaniu rodziny von Lucke)i w 1753 wybudowała nowy dwór. Od 1814 roku właścicielem wsi zostaje dyrektor generalny Ziemstwa Kredytowego w Poznaniu- Aleksander Brodowski. W 1845 roku na miejscu starego dworu stawia nowy pałac w typie willi włoskiej. W 1845 roku część gruntów we wsi(Geyersdorf Laterne) w posiadaniu Emila Mielęckiego. W 1846 roku nadal własność Alexandra Brodowskiego. W tym czasie wieś podzielona na część górną, średnią i dolną. W połowie XIX wieku dobra są własnością Otto von Waldow, który posiada również majątek w Osowej Sieni Dolnej. W 1857 roku majątek I i II w posiadaniu Brodowskiego. Od 1865 roku właścicielem wsi zostaje Johann F.E. Hofmann(Hoffmann)– majątek jego w 1870 roku obejmował 547ha(Dębowa Łęka II) i 197ha(Dębowa Łęka I), a od 1877 roku dobra należą do generała Wolfa Ferdinanda Louisa Antona von  Stüpnagel, który dokonuje przebudowy pałacu(projekt przebudowy łączy się z kręgiem berlińskiego architekta Stüllera). Jego majątek w 1877 roku obejmował 547ha gruntów. W 1896 roku właścicielem majątku o powierzchni 754,50 był porucznik Julius Lürman. W 1907 roku majątek obejmował 757ha gruntów. W 1913 roku właścicielem majątku o powierzchni 757ha należał do porucznika Juliusa Lürmann. Do 1945 roku właścicielami wsi jest rodzina Lürman- w latach 30-tych XX wieku właścicielem dóbr był Max Lürman. 

Pałac położony w niewielkim parku wzniesiony na rzucie dwóch prostopadle zestawionych czworoboków, z dominującą czterokondygnacyjną wieżą w południowo-wschodnim narożniku. Zbudowany z cegły, podpiwniczony, kryty dachem dwuspadowym.
W czasie wojny północnej między Dębową Łęką a Osową Sienią rozegrała się w 1706 roku bitwa, wygrana przez Szwedów.

Wieś położona w gminie Trzebiel powiatu żarskiego. Po raz pierwszy wymieniona 1346(Tzochelin) później w 1381 roku(Czaechelin) należąc do możnego rodu von Biberstein. W tym samym roku wymieniona rodzina von Wachow. W 1400 roku własność rodu von Schӧnaich, która wymieniana jest jeszcze w 1519 roku(Tscheiche). W 1584 roku właścicielem wsi jest rodzina von Quoss– wzmiankowany Christoph von Quoss. W 1586 roku dobra przejmuje Christoph von Arras. W 1700-1723 roku właścicielem dóbr jest Bartholomaus Scholtz von Schollenstern. Później wymieniona rodzina von Stammer(1810). W 1817 roku majątek posiada rodzina von Schütz-Reichenwalde(1823, 1844). W 1851 roku majątek w rękach rodziny Schulze. W 1855 roku dobra należy do rodziny Stückert. W latach 60-tych XIX wieku majątek posiadał hrabia von Sparr, którego zięć porucznik D. Herm. Dennstedt posiadał dobra w 1879 roku. Majątek liczył wtedy 466, 50ha gruntów. Na przełomie wieków XIX i XX dobra posiada rodzina Reinmann(1903). Prawdopodobnie ostatnim właścicielem dóbr była rodzina Hackebeil(1929).

PAŁAC

We wsi zespól pałacowo-parkowy z zabudowaniami folwarcznymi. W XVI wieku von Schönaich wnosi dwór na planie prostokąta, dwukondygnacyjny, otoczony fosą. Wielokrotnie przebudowywany, pierwsza przebudowa w XVIII wieku dokonana za ówczesnych właścicieli- rodzinę von Schollestern. W 1737 roku pałac poważnie uszkodzony przez pożar odbudowywany, z licznymi przekształceniami. W XIX wieku po przebudowie i rozbudowie otrzymuje charakter pałacu. Kolejna przebudowa dokonana zostaje na początku XX wieku. Obecnie pałac składa się z czterokondygnacyjnego dworu i tej samej wysokości ale trzykondygnacyjną przybudówką z wieżą. W środkowej części fasady czterokolumnowy portyk, osłaniający wejście główne do budynku. Bardzo skromna dekoracja fasady ograniczająca się do boni na narożnikach, opaskach okiennych oraz 3 medaliony w profilowanych ramach z płaskorzeźbami kobiet, będącymi personifikacją czterech pór roku. Po 1945 roku w rękach PGR, nie był jednak użytkowany. Obecnie w złym stanie technicznym.

WILLA

Pierwsza źródłowa wzmianka pochodzi z roku 1350, kiedy to Joannici z Łagowa otrzymują wieś od margrabiów Ludwika Starszego oraz Ludwika Rzymianina. Przed 1350 wieś należała do rodu von Klepzig. W 1491 roku wieś staje się lennem Balzera von Winning. W 1401 roku część wsi zakupuje Balzer von Buntsch z Bobrówki. Później jako właściciel wymieniony Hans von Lӧben zu Baudach(Budachowa), a po nim dobra przejmują jego trzej synowie(1528). Jeden z nich, Heinrich von Lӧben, ożeniony był z Elisabeth von Stabenow. Posiadali majątek do początku XVII wieku. W 1608 roku sprzedają wieś. Od 1713 roku wieś w rękach rodziny von Jena, która w połowie XIX wieku stawia obecny pałac. Z tego rodu wymienieni: Rudolf(zmarły w 1713), Gottfired(zmarły w 1734), Friedirch Wilhelm(zmarły w 1774 roku), Gottfried(zmarły w 1831) i Eduward(1831-1847). Od 1871 roku wieś wchodzi w skład majątku książąt von Hohenzollern. W 1921 roku właścicielem jest książę von Hohenzollern-Sigmaringen. Dzierżawcą majątku jest w tym czasie Kurt Trittel. Po II wojnie światowej w rękach PGR z przeznaczeniem na biura i mieszkania pracownicze. Później w pałacu ośrodek wczasowo-kolonijny. Obecnie w rękach prywatnych.

Klasycystyczny pałac zbudowany w połowie XIX wieku na planie prostokąta, podpiwniczony, dwukondygnacyjny, kryty dachem czterospadowym. Położony w 2,5 ha parku krajobrazowym.

Wieś połozona w gminie Zbąszynek powiatu świebodzińskim, wzmiankowana po raz pierwszy w 1253 roku aczkolwiek część autorów podaje rok 1406(Dambrowca). Kolejno wymieniona jako Dombrowka(1439), Dambrowa(1453), Dąbrowka(1564). Wieś szlachecka w dobrach zbąszyńskich, choć według legendy miała ją założyć Dąbrówka, żona Mieszka I. W latach 1406-1427 wymieniany Rakel, Henryk Rakel, Henryk Rakel de Low. W 1424 roku Henryk Rakel sprzedaje wieś Abrahamowi Zbąskiemu herbu Nalęcz ze Zbąszynia aczkolwiek istnieje informacja o przejęciu wis przez Abrahama już w 1422 roku. W 1459 roku miejscowość była w rękach Stanisława Zbąskiego ze Zbąszynia. W 1489 roku podzielono dobra zbąszyńskie pomiędzy Abrahama, Marcina i Piotra Zbąskich. Dąbrówka weszła w dominium Piotra Zbąskiego. W 1531 roku podział dóbr między braćmi Piotrem i Janem Zbąskimi. Wieś otrzymał Piotr Zbąski. W 1640 roku Dąbrówka jest własnością Abrahama Ciświckiego herbu Wieniawa, kasztelana śremskiego. Do roku 1825 dobra z pałacem są w posiadaniu hrabiego Garczyńskiego, który w 1826 roku sprzedaje je rodzinie von Strein-Schwartzenau z późniejszym przydomkiem -Dammer. W 1845 roku do majątku wchodził folwark Samsonki(Schrompe). W 1856-59 Fryderyk August Stüler dla hrabiego Alberta von Strein-Schwarzenau-Dammer wzniósł siedzibę w postaci neorenesansowego pałacu, piętrowego z dwiema wieżami, nakryty wysokim dwuspadowym dachem z ozdobną wystawką centralną. W 1884 roku właścicielką Dąbrówki Wielkopolskiej była Cӓcilie baronówna Stein von Schwarzenau. Jej opiekunem był pułkownik von Byern. W 1870-77 i 1896 roku jej majątek obejmował 1493,13ha gruntów. Dzierżawcą w tym okresie był niejaki Weissleder. W 1907 roku jej majątek wraz z folwarkiem Samsonki(Schrompe), Smolniki(Schwartzenau) obejmował 1494ha a dzierżawcą był porucznik w stanie spoczynku  Arthur Weissleder. Po śmierci baronówny Cӓcilie 22 lutego 1908 roku to do pułkownika von Byern niego zwróciły się władze kościelne o dalsze dofinansowanie prac przy organistówce. Od 1908 roku własność Bernharda von Britzke. W 1913 roku jego majątek obejmował 1450ha gruntów. W skład majątku wchodziły folwarki: Samsonki(Schrompe) i Smolniki(Schwartzenau). We wsi w 1913 roku majątek o areale 54ha należący do Pauline Ortlieb. W tym czasie pałac traci swą reprezentacyjną, rezydencjonalną funkcję, stając się schroniskiem młodzieżowym, później pełni funkcję szkoły. Obok pałacu resztki parku krajobrazowego. W szczycie ryzalitu frontowego herb hrabiowski rodziny Strein von Schwartzenau. Pałac był własnością Gminy Zbąszynek, pełniąc funkcję ośrodka kulturalnego wsi i był również honorową siedzibą kapituły Regionu Kozła od roku 1997. W 2023 roku zakupiony przez prywatnego właściciela.

PAŁAC

W 1856-59 Fryderyk August Stüler dla barona(księcia wg Lubuskiego Konserwatora Zabytków-internet)Alberta von Strein-Schwarzenau-Dammer wzniósł siedzibę w postaci neorenesansowego pałacu, piętrowego z dwiema wieżami, nakryty wysokim dwuspadowym dachem z ozdobną wystawką centralną. Twórca projektu-Fryderyk August Stüller/1800-1865/, był uczniem innego znakomitego architekta niemieckiego- Karola Fryderyka Schinkla. Poza pałacem w Dąbrówce był Stuller autorem takich budowli jak; gmachy nowego muzeum w Berlinie, Galerii Narodowej w Berlinie, zamku Hohenzollernów koło Hechingen w Badeni-Wirtembergii, Muzeum Narodowego w Sztokholmie, Uniwersytetu w Królewcu, licznych innych budowli w tym kościołów np. pw. św. Piotra i Pawła w Poznaniu. Pałac w Dąbrówce Wielkopolskiej jest połączeniem elementów architektury angielskiej doby elżbietańskiej z architekturą niemieckiego renesansu. Zlokalizowany w centrum wsi, zbudowany na planie prostokąta, murowany, dwukondygnacyjny, nakryty dachem czterospadowym, podpiwniczony. W narożach cztery wieże oktogonalne, czterokondygnacyjne, dominujące nad bryłą podstawową pałacu. Ryzality frontowy i parkowy trzykondygnacyjne zwieńczone szczytami. W szczycie ryzalitu frontowego herb rodu von Strein-Schwartzenau. Nad głównym wejściem umieszczono balkon. Wewnątrz okazała klatka schodowa. W latach 1877-78 dokonano przebudowy wnętrz oraz zmiany elewacji pałacu. Kolejne przebudowy pod koniec XIX wieku i na początku XX wieku. W latach późniejszych pełnił funkcję schroniska młodzieżowego, potem niemieckiej szkoły. W latach powojennych pełnił funkcje ośrodka kulturalnego wsi. Od 1997 roku w pałacu kapituła Regionu Kozła. Obecnie wystawiony na sprzedaż.Obok pałacu resztki parku krajobrazowego.

Wieś położona w gminie Szczaniec powiatu świebodzińskiego. Po raz pierwszy wymieniona w 1253 roku. Była własnością właścicieli Ojerzyc- von Walderode, von Schlichting, von Stentzsch, później od 1502 roku należała do właścicieli Szczańca- von Nostitz,  von Hohendorff, von Knobelsdorff, von Gersdorf. W latach 1752-1774 należała do rodziny von Maxen. W 1752 roku właścicielem jest Alexander von Maxen, później wymienia się Carla Andreasa von Maxen. Od 1828 roku właścicielem jest rodzina von Schkopp, od 1850 roku w rękach rodziny  von Mandel– wzmiankowany Julius von Mandel, po którym majątek odziedziczył jego syn. W latach 1903-1929 w posiadaniu rodziny  Hennig.

PAŁAC

Pałac o cechach późnego klasycyzmu, wybudowany w 1850 roku. Obecnie w rękach prywatnych. Przy pałacu niewielkie założenie parkowe. 

Miejscowość położona w gminie Witnica powiatu gorzowskiego. Wzmiankowana w 1262 roku, kiedy zakon templariuszy zmuszony został do zrzeczenia się Dąbroszyna na rzecz margrabiów brandenburskich. Od 1266 roku na krótko wchodzi w skład dóbr biskupa lubuskiego, od 1318 jest w posiadaniu zakonu joannitów. Do 1530 roku podlegał Komamdorii w Chwarszczanach, później w Słońsku. W 1544 roku jest w posiadaniu Matheusa von Schӧnebeck, (rodzina notowana na terenie wsi już od 1510 roku),właściciela Warnik w powiecie Chojeńskim(zachodniopomorskie). W 1613 roku wymienieni Asmus i Joachim, w 1614 roku bracia Joachim i Claus, w 1620 roku Claus i Eustachius. W 1640 roku wymienieni Christoph Friedrich i Erasmus von Schӧnebeck. W 1641 roku wdowa po Clausie von Schӧnebeck, Marianne, z domu von Schapelow, wychodzi za mąż za Hansa Adama I von Schӧning przekazując mu połowę dóbr dąbroszyńskich. Drugą połowę dóbr dąbroszyńskich wykupił od Asmusa  von Schӧnebeck w 1642 i w 1653 roku za 2500 talarów. Hans Adam I był rotmistrzem w służbie brandenburskiej. Po śmierci Hansa Adama I w roku 1665 Dąbroszyn odziedziczył jego syn, Hans Adam II von Schӧning(*1641-+1696). W 1665 roku otrzymał połowę majątku. Całość dóbr posiada od 1685 roku. W 1668 roku ożenił się z panną Johanną Margarethe Luise von Pӧllnitz, z którą miał siedmioro dzieci: trzech synów i cztery córki. Po wstąpieniu na służbę księcia elektora szybko awansował, by w wieku trzydziestu sześciu lat zostać generałem majorem a wieku czterdziestu ośmiu feldmarszałkiem. Z wyprawy tureckiej do Dąbroszyna przywiózł dwie Turczynki. Jedna z nich, młodsza, Fatami została ochrzczona i po wyjeździe do Warszawy stała się kochanką króla Augusta II Mocnego. Z tego związku urodził się syn- późniejszy hrabia Fryderyk August Rutowski, marszałek wojsk saskich oraz córka, siostra Rutowskiego- Katarzyna, która została żoną hrabiego Michała Bielińskiego, brata marszałka Franciszka Bielińskiego. Według innych żoną Michała Bielińskiego była córka Augusta II z hrabiną Cosel a nie z Fatimą. W 1693 roku decyzją elektora Carla Philippa zu Brandenburg przy braku męskiego potomka dobra mogą dziedziczyć dzieci płci żeńskiej. Po śmierci Hansa Adama von Schӧning w roku 1696 Dąbroszyn przypadł w posiadanie jedynemu synowi, ostatniemu z rodu von Schӧning, Johannowi Ludwigowi(*1674-+1713), ożenionemu z hrabianką Juliane Charlotte von Dӧnhoff. Po jego śmierci Dąbroszyn odziedziczyła jedyna córka, wówczas czteroletnia, Louise Eleonore(*1708-+1764), która w wieku szesnastu lat wyszła za mąż za pułkownika Adama Friedricha von Wreech(+1746). Przypuszcza się, że dziewiętnastoletni wówczas następca tronu, Fryderyk późniejszy Fryderyk II po opuszczeniu więzienia kostrzyńskiego został kochankiem dwudziestoczteroletniej pani von Wreech. Po śmierci Louise Eleonore von Wreech majątek dziedziczą synowie: Friedrich Wilhelm(*1733-+1785) i Ludwig Alexander von Wreech(*1734-+1795). Po śmierci Friedricha von Wreech dnia 23 maja 1785 roku,  majątek dziedziczy Ludwig Alexander von Wreech, który w 1786 roku otrzymał tytuł hrabiowski. Testamentem Ludwig Alexander przekazał majątek synowi swej siostry, hrabiemu Bogislausowi Friedrichowi Carlowi Ludwigowi von Dӧnhoff(*14.05.1754-+10.01.1810) z Dӧnhoffstadt (dziś Drogosze, okolice Kętrzyna). Po jego śmierci w 1810 roku majątek odziedziczył jego jedyny syn, Stanislaus, który zmarł jako nieletni dnia 25.07.1816 roku. Majątek ten został podzielony pomiędzy jego córki: Amalię Constanze(*1798-+1879) i Rosalie Ulrike(*1789-+1863). Amalia Constanza w 1818 roku wyszła za mąż za Alexandra Wilhelma Friedricha Heinricha Conrada Antona barona von Romberg(*1783-+1833) i  odziedziczyła Kamień Wielki oraz Kamień Mały, natomiast Dąbroszyn przypadł Rozalie Ulrike, zamężnej od roku 1816 za Johannem Christophem Hermannem hrabim von Schwerin-Wolffshagen(*1776-+1858). Po nim dobra dziedziczy jego syn Bogislav ożeniony dnia 04.10.1858 roku z Pauline von Sichart. Linia dąbroszyńska von Schwerin zakończyła się na hrabim Stanislausie Constantim(*1871-+1949), ożenionym z Marie-Helene von Klitzing-Deckow(*1979-+1951) z Dzikowa koło Barlinka. Mieli dwoje dzieci- syn zginął w wypadku jako dziecko. Natomiast córka Herta w roku 1926 wyszła za mąż za Eberharda von der Lancken. Wraz z synem Malte von der Lancken w styczniu 1945 roku oraz z dziatkami von Schwerin wyjechał w pośpiechu za Odrę. Tak ostatni dziedzic Dąbroszyna opuścił swoje dobra na zawsze.

Podczas działań wojennych w pałacu przebywał marszałek Żukow z generalicją co zostało uwiecznione na taśmach wojennej kroniki filmowej. Zbiory pałacu jak i jego wyposażenie uległo zniszczeniu lub rozproszeniu. W 1945 znajdował się w pałacu Państwowy Urząd Repatriacyjny, później w rękach PGR. W pałacu mieściły się biura, przedszkole, biblioteka, przychodnia oraz mieszkania pracownicze. W latach 90-tych pałac był w posiadaniu Gminy Witnica z przeznaczeniem na siedzibę Euroregionu Pro Europa Viadrina. W tym czasie prowadzone były prace konserwatorskie pomieszczeń pałacu jak i elewacji. Obecnie pałac przygotowywany do sprzedaży.

ZESPÓŁ PAŁACOWO-PARKOWY

Zespół pałacowy składający się z pałacu, oficyny, pawilonu ogrodowego i parku.
Pałac zbudowany w latach 1680-90 w stylu barokowym, w 1820 roku po przebudowie wnętrza otrzymały wystrój klasycystyczny. W 1850-51 roku ponowna przebudowa z inicjatywy Hermana von Schwerin, podczas której został podwyższony o piętro i otrzymał neogotyckie krenelażowe zwieńczenie. Murowany z cegły, trzykondygnacyjny, założony na planie prostokąta z wydatnymi ryzalitami bocznymi od strony zajazdu (północ) i lekko zarysowanym ryzalitem na osi elewacji ogrodowej. Od północy przed wejściem, na linii ryzalitów, taras poprzedzony jedenastostopniowymi schodami. W elewacji ogrodowej czterokolumnowy portyk z balkonem. We wnętrzach sale z bogatym wystrojem sztukatorskim i pompejańskimi malowidłami. Park założony w XVIII-XIX wieku, krajobrazowy, rozciągający się na południe od pałacu.

ZABUDOWANIA GOSPODARCZE

Wieś położona w gminie Dąbie powiatu krośnieńskiego. Początki wsi sięgają XIII wieku.  W XVI wieku należała do rodu von Winning. W 1496 roku margrabia Jan  nadaje wieś w lenno Hansowi von Knobelsdorff. Do rodu von Knobelsdorff należał również pobliski Nowy Zagór.  We wsi dwa majątki należące do rodziny Knobelsdorff. Po 1534 roku należy do dwóch braci von Knobelsdorff. W tym czasie wieś nazywana na przemian Fritzendorff i Fritschendorff. W 1575 roku umiera Nickel von Knobelsdorff, po nim wieś dziedziczy syn, Baltzer von Knobelsdorff. Żył jeszcze w 1644 roku. Po nim dobra przechodzą na Sigismunda von Knobelsdorff z Toporowa. W 1705-13 roku wieś należy do kapitana Christopha Sigismunda von Bomsdorf, zamieszkałego w Dąbkach z małym synem. Wg spisu z  1718/19 roku majątek jest w posiadaniu Otto Friedricha von Oppel. Wg Adelslexicon L. Ledebura, w 1726 roku majątek nadal posiadała rodzina von Bomsdorf. Rodzina von Oppel(Oppell) wymieniana w Adelslexiconie jako właściciele Dąbek w 1745 i 1779 roku, posiadała majątek do 1809 roku. Drugi z majątków wg Adelslexicon Ledebur`a w 1803 roku posiadała rodzina von Oppen, która wymieniona jest w aktach znajdujących się w Głównym Archiwum Krajowym Brandenburgii.  Wg Adelslexicon L.Ledebur`a, w 1778 roku własność rodziny von Pfӧrtner von der Hӧlle. Wzmiankowana również w dokumentach Głównego Archiwum Krajowym Brandenburgii rodzina von Unruh. Przez krótki czas majątek posiada Pani von Winning, wzmiankowa w Adelslexicon L.Ledebur`a w 1805 roku, od której dobra zakupiła rodzina von Kamecke, od której majątek w roku 1815 zakupił August Leberecht baron von Rheinbaben(1785-1859). Prawdopodobnie baron von Rheinbaben scalił majątki w jeden. Urodził się w Myśliborzu. Uczęszczał do szkół w Chojnie oraz Sulechowie. Z czwórką dzieci i żoną zamieszkał we dworze zbudowanym w 1820 roku. Wymienieni jako właściciele w Adelslexicon L.Ledebura. Po śmierci ojca w 1859 roku dobra przejął najstarszy syn, Friedrich Wilhelm baron von Rheinbaben(1813-1891). Ożenił się z Henriette von Lochow, córką właściciela majątku w Petkus. Umiera w 1891 roku i pochowany został w Nowym Zagorze. W 1879 roku majątek jego obejmował 292,01ha gruntów. W1886 roku Friedrich Wilhelm zakupił dobra w Nowym Zagorze, wystawione na sprzedaż od 1884 roku i tym samym połączył dwa majątki, które kiedyś należały do rodziny von Knobelsdorff i stanowiły całość. W 1896 roku majątek o powierzchni 253,15ha należał do Wilhelma barona von Rheinbaben. Kolejnym właścicielem dóbr zostaje pułkownik Eugen von Rheinbaben(1846-1918). Ze względu na brak doświadczenia i wykształcenia rolniczego i tym samym pogarszającej się sytuacji finansowej, w 1910 roku przekazuje majątek synowi, Wilhelmowi von Rheinbaben(1884-1957), prawnikowi, ożenionemu z Hedwig von Wedemeyer z Wonieścia. Mimo to w 1914 roku jako właściciel podany jest Eugen, którego majątek obejmował 1169ha. Początkowo Wilhelm mieszkał w dobrach żony w Poznaniu. W 1910 roku przenosi się do majątku w Nowym Zagorze gdzie mieszkał do 1923 roku, później zamieszkał w pobliskich Dąbkach. Na początku  lutego 1945 roku wraz z całą rodziną ucieka przed wkroczeniem Rosjan do wsi. Ostatnim dziedzicem dóbr był Wilhelm von Rheinbaben junior(1911-1984), ukończył Wyższą Szkołę Rolniczą w Poczdamie. W 1936 roku ożenił się z Renate hrabianką von der Schulenburg i od 1938 roku był współwłaścicielem majątku wraz z ojcem. W 1929 roku majątek Dr.jur. Wilhelma baron von Rheinbaben obejmował 1169ha. W skład majątku wchodziły folwark Lubochnia(Beu(n)schbude). W 1940 roku wcielony do Wehrmachtu, ranny w 1944 roku. W lutym wraz z rodziną wyjeżdża z majątku.

PAŁAC

W 1820 roku został zbudowany dwór dla nowych właścicieli wsi, prawdopodobnie na fundamentach starszej budowli. Rozbudowany w 1900 roku w tym z postawieniem wieży jako dominanty budowli. Po uszkodzeniach wojennych rozebrany w latach 70-tych XX wieku.

HISTORIA MIEJSCOWOŚCI

Pierwsza wzmianka o wsi pochodzi z dokumentu margrabiego Albrechta III z 1300 roku gdzie wymienia się ją jako villa Tancow. Wielokrotnie wymieniana później jako Sankow, Tankow, Tancove, Tankowe, Tanckow, Tankaw, Dangkow, Tangaw, Tancko, Tanckow, Tankow. Margrabiowie brandenburscy z askańskiego rodu byli w posiadaniu tych ziem w XIII-XV wieku. Danków był miejscem postoju margrabiów starszej linii askańskiej, która była w posiadaniu ziemi strzeleckiej i pełczyckiej. Prawdopodobnie już wtedy istniał tutaj zamek myśliwski należący do rodu von Blumeke. W 1315 roku wymieniany jest rycerz Plume/Blume, Blumeke/ de Tancow. Zamek, którego założenia nie znamy został zbudowany za zgodą margrabiów brandenburskich prawdopodobnie przez rodzinę von Blumeke a stanął zapewne na miejscu grodziska. Rodzina von Blumeke przybyła do Ziemi Strzeleckiej razem z margrabiami askańskimi po 1270 roku. Na początku XIV wieku byli w posiadaniu ziem w Dankowie, Gardzku, Radęcinie. Rodową miejscowością stała się wieś Lubicz/Blumenfelde/. Po wymarciu dynastii askańskiej/ w 1320 umiera Henryk II/ tereny te przez krótki okres są w posiadaniu książąt pomorskich. Od około 1322 roku ziemie te są w posiadaniu bawarskich von Wittelsbachów. Za czasów von Wittelsbachów Danków otrzymuje prawa miejskie. W 1347 roku jako właściciel miasta wymieniany jest Albert von Wenden/de Slavia/. Prawdopodobnie ród von Wenden wywodził się z Meklemburgii, znany był od 1150 roku w księstwie brunszwickim. Tam wymarł w 1595 roku. Albert von Wenden właścicielem miasta był krótko. Po nim właścicielem Dankowa w roku 1351 zostaje wójt Ziemi Strzeleckiej Betkin von der Osten. W roku 1352 zamek w Dankowie otrzymuje z rąk Ludwika Rzymskiego von Wittelsbacha Bruno Długi Goldschmied. Bruno pochodził z rodu patrycjuszowskiego z Frankfurtu n/Odrą, który w okresie wojny von Wittelsbachów ze zwolennikami Samozwańca w latach 1348-1352 służył pomocą finansową margrabiom brandenburskim. Właścicielem miasta nadal pozostawał Betkin von der Osten. W 1380 roku margrabia brandenburski Zygmunt Luksemburg nadaje Danków wraz z zamkiem Wierzbięcie ze Smogulca herbu Grzymała. Wierzbięta należał do wielkiego rodu Grzymalitów herbu Grzymała, który doszedł do znaczenia za czasów Kazimierza Wielkiego i Ludwika Węgierskiego. Był bohaterem wojny domowej w Wielkopolsce Grzymalitów z Nałęczami. Sam z powodu wojny popadł w długi i kilkakrotnie brał pożyczki u Krzyżaków i pieniądze od króla Władysława Jagiełły. Zmarł w 1405 roku. W roku 1391 Jan Luksemburg nadaje Danków z zamkiem Ottonowi Starszemu von Kittlitz/Kietlicz/. Otton Starszy- pan na Baruth i Spremberg, brat biskupa lubuskiego Jana, marszałek księcia zgorzeleckiego Jana Luksemburga, pochodził z górnołużyckiego rodu z Kittlitz/Kietlic/ koło Loebav pod Budziszynem, w XII wieku osiadłym na Śląsku.  Otton von Kittlitz faktycznie nie wszedł w posiadanie zamku i miasta ponieważ w 1401 roku król czeski Wacław IV sprzedał Nową Marchię wraz z Dankowem  Zakonowi Krzyżackiemu. Poza tym starosta na zamku dankowskim, Czech Jan z Wartemberga rościł pretensję do przejęcia zamku i miasta. Po jego odejściu z urzędu Otton von Kittlitz ponowił roszczenia ale Zakon ich nie uznał i do Dankowa go nie wpuścił. Spór o Danków trwał kilkadziesiąt lat zakończony niekorzystnie dla rodu von Kittlitz w 1452 roku. W 1453 roku dochodzi do zniszczenia zamku i miasta przez Pomorzan. W roku 1454 Nowa Marchia powraca do margrabiów brandenburskich.  Fryderyk II, elektor brandenburski w roku 1465 w zamian za Chomętowo przekazuje miasto i zamek Danków Burchardowi von Papstein. Danków pozostaje w rękach rodu von Papstein do 1788 roku. Ród rycerski von Papstein pojawia się na ziemiach Nowej Marchii w 1393 roku. Prawdopodobnie przybył z Luksemburgamii po 1373 roku. Z czasem  miasto i zamek tracą na znaczeniu, o czym świadczy brak wzmianki o Dankowie w spisie dóbr Nowej Marchii z 1554 roku. Ostatnim właścicielem Dankowa z rodu von Papstein był generał-major Jakub Krzysztof, który w roku 1788 sprzedał majątek mężowi jego siostry- majorowi Adamowi Fryderykowi von Bock. W 1792 roku umiera bezpotomnie. Do 1803 roku majątkiem zarządza wdowa po majorze ostatnia z rodu von Papstein na Dankowie- Ludwika Fryderyka. W 1803 roku sprzedaje majątek rotmistrzowi Fryderykowi Ewaldowi von Massow ze Strzelec Krajeńskich. Ród von Massow przybywa na Pomorze z obszaru niemieckiego około roku 1250 i otrzymał  lenno w Maszewie/Massow/. Fryderyk Ewald ożeniony z siostrą pruskiego ministra policji króla Fryderyka Wilhelma III, Floriną Fryderyką von Kamptz miał z nią jedynego syna, Ewalda urodzonego w Dankowie 27 X 1812 roku. Fryderyk Ewald umiera w Drezdenku 4 I 1827 roku. Ewald von Massow wychowywany przez wuja, kończy studia prawnicze w Jenie, po służbie w więziennictwie, w roku 1836 wyemigrował do Stanów Zjednoczonych, gdzie zmarł w roku 1865. Już w 1820 roku majątek dankowski wraz z Żabickiem przechodzi w ręce rodziny von Brand z Ługów. W XIX wieku z dóbr Ługi-Chomętowo-Osiek utworzono majorat. Pierwszym właścicielem majątku został prawdopodobnie Ernst Friedrich Ludwig von Brand urodzony w roku 1767. Ożeniony z Christianą Camillą von Sack. Miał z nią dwóch synów- dziedzicem Dankowa został Gustaw Erdmann Camillus (ur. Ługi 1806 r., zm. 1857), ożeniony z Elisabeth von Erxleben. W roku 1830 rozebrał stary dwór i wybudował klasycystyczny pałac frontem skierowanym na północ, elewacją ogrodową zwróconą na dużą polanę parkową od strony południowej, z dwoma narożnymi wieżami, z wielką salą balową z galerią obrazów siedemnastowiecznych mistrzów, ze zbiorami bibliofilskimi. To on wzniósł do dzisiaj stojącą oranżerię, bramę wjazdową. Majątek przechodzi na córkę Elisabeth, urodzoną w roku 1836, która w roku 1856 wyszła za mąż za Otto Friedricha Ehrenreih von Erxleben z Selbelang. Kolejnym dziedzicem majątku jest ich syn- Otto, urodzony w 1861 roku, pan na Dankowie i Derczewie, Selbelang, Retzow i Żabicku, w 1902 roku żeni się z Edelgard von Werder(1879-1945). Otto von Erxleben zmarł w 1933 roku nie pozostawiając  męskiego spadkobiercy. Ich córka Cora von Brandt-Erxleben urodzona w roku 1905 roku, w 1927 roku wychodzi za mąż za Albrechta Wicharda von Alvenslebena. Ród von Alvensleben pochodzi z Altmarku/Stara Marchia k. Magdeburga/. Już w XII wieku pojawił się na terenach Pomorza- jeden z potomków rodu Fryderyk-templariusz stoczył bitwę ze Słowianami koło Dankowa. Ród ten rozgałęziony w trzech liniach: czerwonej, białej i czarnej, ok. 1500 roku miał 133 majątki w Brandenburgii, 160 koło Magdeburga, 25 w Prusach. Kapitan Wichard von Alvensleben zarządzał Dankowem w latach 1929-1939. Potem walczył w kampaniach w Polsce, Francji, Rosji, w Afryce, we Włoszech. Joannita, kawaler orderu św. Jana. Jego żona Cora popełniła samobójstwo dnia 29 stycznia 1945 roku. Pałac z wyposażeniem został splądrowany i spalony przez żołnierzy radzieckich. Wichard von Alvensleben po wyjściu z amerykańskiej niewoli żeni się powtórnie w roku 1946 z Astrid von Brand,  córką Adolfa z Ługów, wdową w wieku 24 lat po Erneście Albrechcie hrabim von Brockdorff-Ahlefeldt z Ascheberg, zmarłym w 1943 roku z ran odniesionych na froncie rosyjskim pod Stalingradem w roku 1942.

ZAMEK

We wsi leżącej w gminie Strzelce Krajeńskie prawdopodobnie już we wczesnym średniowieczu w VIII wieku istniała osada-gród należąca do Pomorzan. Gród prawdopodobnie umiejscowiony był na wzgórzu zamkowym zwanym Górą Wałową/Wallberg/, między Jeziorem Wielgiem a Kinołęką, połączonymi dawniej mostem zwodzonym prowadzącym do zamku. Pozostałością tego jest fragment wału przylegający do jeziora.

WIEŻA RYCERSKA

Przy drodze do Barlinka w pobliżu kościoła wzniesienie jako pozostałość po dawnym gródku strażniczym w postaci wieży obronnej.

ZESPÓŁ PAŁACOWO-PARKOWO-FOLWARCZNY

W skład zespołu wchodził: pałac w stylu neogotyku angielskiego splądrowany i zniszczony w 1945 roku, oranżeria, park krajobrazowy o pow. 15 ha, oficyna pałacowa, resztki ogrodzenia, stajnia z gołębnikiem, kotłownia, lodownia, wozownia, stodoła, brama wjazdowa na teren folwarczny.