Wieś położona w gminie Sulęcin powiatu sulęcińskiego. Wielokrotnie wymieniana jako: Wanderin, Wandryn, Wandrin, Wanderihn, po raz pierwszy wymieniona w 1322 roku, kiedy książę Henryk II nadał wieś joannitom z Sulęcina. W 1356 roku wieś posiada Dietrich von Wizensee(Weissensee, Wizenszee). W 1492 roku siedział tu Hans von Thierbach(Tirbach)a część wsi posiadali jego bracia: Heinrich z Małuszowa i Andreas z Sulęcina. W XVI wieku wieś podzielona na kilka majątków, z których 2 majątki należały do rodziny von Horn, jeden do von Tirbach. Około 1531 roku wieś podzielona na kilka majątków rycerskich. W tym czasie poza rodziną von Thierbach część wsi należy do Balzera von Horn. W 1545 roku część wsi należy do Georga von Thierbach oraz jego brata Heinricha z Małuszowa. Później własność synów Heinricha: Melchiora i Balzera von Thierbach. W 1548 roku część wsi otrzymali w spadku bracia Balzer, Melchior, Hans, Kaspar i Wolf von Horn. W 1551/1552 roku wymieniony Wolf von Thierbach, który po śmierci ojca odziedziczył część wsi. Ożeniony w 1558 roku z Anną von Falkenhagen, zmarł w 1581 lub 1582 roku. Miał trzech synów- Kaspara, Wolfa i Georga, którzy żyli jeszcze w 1598 roku. Co do braci von Horn: Melchior von Horn wymieniony był jeszcze w 1583 roku, natomiast brak już wzmianki o Balzerze i Hansie. Melchior von Horn miał dwóch synów: Albrechta i Adama von Horn, którzy w 1589 roku zostali wydziedziczeni. Kasper w1571 roku przebywał na wojnie na terenie Francji, Wolf von Horn, który żył jeszcze w 1583 roku i posiadał 1/3 majątku, żenił się dwukrotnie: 1) z Barbarą von Lӧben, z którą miał trzech synów: Christopha, Hansa i Melchiora wymienionych w 1589 roku; 2) z Margarethą Leslo lub Lessel. Majątek po Melchiorze von Horn zakupił Hans von Lossow z Kowalowa, który w 1593 roku sprzedał Hansowi von Luckowenn(von Luckow, von Luck). W 1598 roku na terenie wsi istniały 4 majątki rycerskie. W 1608 roku wymienia się rody rycerskie: von Eierbach(prawd. chodzi o von Tierbach), von Thierbach, von Schӧnaich, von Horn oraz w późniejszym okresie XVII wieku von Barfuss. Od co najmniej 1662 roku w rękach rodziny von Ludwig(Ludewig), wymienianej w 1724, 1740 oraz w 1828 roku, która w XVIII wieku scaliła majątki w Wędrzynie. W 1715 oraz w 1718/19 roku siedział tu porucznik w stanie spoczynku Kurt Wilhelm von Ludwig z małoletnimi synami: Friedrichem Wilhelmem oraz Karlem Berndem. Później dość częste zmiany właścicieli: rodzina von Sydow, która prawdopodobnie nabyła majątek od rodu von Ludwig około 1830 roku, Fischer-w 1836 roku za 22ooo talarów zakupił majątek, Renatus Kowalsky– w 1843 roku za 46ooo talarów zakupił majątek, von Pfӧrtner der Hӧlle-1851- ich majątek w latach 1850-53 obejmował 3351 akrów ziemi, Tobye-1857(wg innych autorów posiadali majątek od 1865 roku)- posiadali dobra do początku XX wieku. W 1879 roku ich majątek obejmował 842,20ha gruntów. W 1907 roku właścicielem majątku był Rudolf Blank a majątek obejmował 865 ha gruntów. W 1914 roku majątek o powierzchni 500ha należał do Franza Koeppen. W 1929 roku wymieniono majątki należące do: Alfonsa Beier(44ha), Otto Hӓrtela(103ha), Seevorwerk-Bruno Kӧdderitzsch(60ha)- w 1941 roku wzmiankowany jako właściciel majątku. Ostatnim właścicielem majątku była rodzina Fischer– na cmentarzu pochowany właściciel majątku Gottlob Fischer.
ZAŁOŻENIE DWORSKIE
Na dobra wędrzyńskie składał się główny majątek- obecnie nie istniejący, położony na terenie poligonu oraz dwa folwarki: jeden nie istniejący położony na terenie poligonu, drugi tzw. See-Vorwerk położony przy drodze Międzyrzecz-Sulęcin z istniejącym do dzisiaj budynkiem mieszkalnym.
