Wieś położona w gminie Sulęcin powiatu sulęcińskiego. Wzmiankowana wielokrotnie jako: Molsow, Malosow, Molosson, Malzow, po raz pierwszy w 1241 roku, kiedy nadana została templariuszom. W 1299 roku margrabiowie askańscy przywłaszczyli wieś należącą do rycerza Busse von Barby(de Bareboy) i oddali w lenno Albertowi i Heinrichowi von Klepzig. W 1350 roku dobra rycerskie przekazane zakonowi joannitów. Nie wiadomo do kiedy cała wieś była w rękach joannitów, w 1460 roku brak już wzmianki o Małuszowie, jako wsi należącej w całości do zakonników. W 1405 roku na terenie wsi majątek posiadała rodzina Glüsser. W 1448 roku wymieniona wdowa po Berndcie Glüsser. W 1485 roku siedział tu Siegmund von Schlaberndorf. W 1507 roku lenno we wsi posiadał Mathias von Uchtenhagen, który przejął część gruntów po Siegmundzie von Schlaberndorf a następnie w 1519 roku dobra w rękach Balzera Buntsch z Bobrówka i Balzera von Slabernodrf(Schlaberndorf), wzmiankowanego już w 1511 oraz w 1527 roku.  W 1527 roku  w posiadaniu Melchiora Pfuhl. W 1532 roku wymienieni bracia Jacob i Joachim von Buntsch, którzy po śmierci  Balzera von Slaberndorf(Schlaberndorf) przejęli jego majątek. W 1536 roku pojawiają się bracia Georg i Heinrich von Therbach. W 1537/38 Jakob von Buntsch po śmierci Hansena von Slaberndorf przejmuje połowę wsi i w 1542 roku sprzedał go swojemu kuzynowi Hansowi von Buntsch. W 1564 roku dobra należą do Wolfa von Buntsch. W 1556 a także w 1565 roku dwa działy własnościowe należące do Hansa von Buntsch i Melchiora von Thierbach. Na początku XVII wieku na terenie wsi 3 majątki należące do: von Lucko(von Luck, von Luckow), von Horn i von Buntsch(w 1605 roku wmiankowany Gottfried i Hans) . Przez cały czas 1/6 wsi nadal pozostawała w rękach joannitów łagowskich. Tą 1/6 przejmuje w 1538 roku Dictus Gabriel. W 1546 roku majątek posiadają jego synowie: Hans i Dictus Gabriel. W 1571 roku Melchior Gabriel z Magdeburga i jego brat Nickel Gabriel sprzedają swoje dobra szwagrowi Lode lub Lade, który w 1572 roku odsprzedał je Georgowi von Enderlein. Z koli on w 1574 roku sprzedał majątek Hansowi von Lӧben. W 1587 roku Hans von Lӧben odsprzedał majątek z nowo wybudowaną siedzibą rycerską Hansowi von Eichendorf. Z kolei Hans von Eichendorf w 1587 roku sprzedał je Nickelowi Striegel ale część dóbr już od 1583 roku była w posiadaniu Hansa Pessler. Z kolei Kubach podaje, że Nickel Striegel siedział tu od 1583 do 1587 roku. W 1595 roku majątek w posiadaniu Hansa von Falkenhagen z Sulęcina a następnie w tym samym roku Valtina von Wermbsdorf. On z kolei w 1598 roku sprzedał je Valtinowi Knospe.  Na początku XVIII wikeu pojawiają się jako lennicy rody: von Kalckreuth, von Schmolcke, von Luck. W 1715 oraz wg spisu majątków z 1718/19 roku dwa działy majątkowe należące: 1-szy do Joachima Wilhelma von Schmulcke, 2-gi do Friedricha Wilhelma von Luck.  W 1724 roku majątki należące do rodów: von Luck, von Schmolcke, von Buntsch. W latach 30-tych XVIII wieku we wsi dwa majątki należące do: von Luck(Lucke, Luckow) oraz von Schmolcke. Prawdopodobnie Friedrich Wilhelm von Luck scalił majątki we wsi, w 1740 roku jako właściciel majątku figuruje tylko rodzina von Luck. Po śmierci Friedricha Wilhelma von Luck(Lucke) dobra przejmuje jego zięć Christoph Ludwig von Gӧllnitz. Od 1790 roku majątek w rękach zięcia Christopha Ludwiga, kapitana Hansa von Ludwig. Już w 1797 dobra są w posiadaniu von Poussardiere(Poussadiere). W 1827 roku za 23500 talarów majątek zakupiony przez komornika Renatusa Kowalski(y). W 1843 roku za 42300 talarów majątek zakupił Rudolf Tiebel, wzmiankowany również w 1857 roku. Jego majątek w latach 1850-53 obejmował 2724 akry ziemi. W 1879 roku majątek należący do wdowy Tiebel liczył 716,40 ha gruntów. W 1896 roku majątek w posiadaniu wdowy Keil. W 1907 roku majątek posiada Hans Keil. W tym czasie majątek liczył 221 ha gruntów. W 1914 roku majątek obejmował 221ha i należał do Dr.Hansa Keil. W 1929 roku majątek Waltera Keil obejmował  136ha. Rodzina Keil była właścicielem dóbr do 1945 roku.

DWÓR

Zbudowany na planie prostokąta, parterowy, z użytkowym poddaszem, kryty dachem dwuspadowym, podpiwniczony. W holu stały dwie toskańskie kolumny. Dwór nie istnieje.