Wieś położona w gminie Radowo Małe powiatu łobeskiego. Stare lenno rodu von Dewitz. W XVIII wieku była własnością Josepha Friedericha von Dewitz z Dobrej i Carla Ludewiga von Dewitz ze wsi Tucze. W latach 70-tych XVIII wieku własność majora Stephana Gottlieba von Dewitz. W latach 50-tych XIX wieku majątek posiada rodzina Hell. Prawdopodobnie w tym czasie zakłada folwark na północ od Sienna Dolnego, obecnie Sienno Górne, które należało do rodziny Hell do 1939 roku. W 1870 roku majątek obejmował 2328 mórg ziemi a w 1879 roku 575,87 ha ziemi. Posiadali majątek jeszcze w 1910 roku. Właścicielem był Gustav Hell. Kolejnym właścicielem była rodzina Krüger. W 1928 roku kiedy właścicielem był Paul Krüger dobra liczyły 300 ha gruntów. Posiadali majątek do 1945 roku.

We wsi pozostałości po majątku ziemskim. W parku krajobrazowym o powierzchni 1,99ha ruina dworu. W sąsiedztwie resztki zabudowy folwarcznej.

HISTORIA WSI

Wieś położona w gminie Pełczyce powiatu choszczeńskiego. Po raz pierwszy wymieniona w 1337 roku. W tym czasie była własnością rodu von Wedel. Później stała się własnością rodu von Flemming. Od XV wieku wieś w posiadaniu rodu von Flatow. Wymienia się również rodzinę von Dietherdt. W połowie XVIII wieku spadkobiercy po Auguście Fryderyku von Flatow podzielili wieś pomiędzy siebie. W 1776 roku część majątku zakupił major von Billerbeck, drugą zakupił von Knobelsdorff. W 1828 roku właścicielem wsi jest niejaki Triest. Około 1830 roku majątek jest w rękach Augusta Fryderyka Menz. W 1870 roku dobra wracają do rodziny von Wedel. Wymienia się: Edgarda von Wedel(1903), Wedigo hrabia von Wedel z Jarosławska(lata 20-teXXw.). Posiadają dobra do 1945 roku.

ZESPÓŁ PAŁACOWY

W 1898 roku rodzina von Wedel wzniosła pałac w stylu eklektyczno-renesansowo-barokowym. Początkowo wybudowano dwukondygnacyjny korpus, później dostawiono dwa pawilony z łącznikami o identycznych formach zdobniczych. Fundatorem pałacu był Wedigo hrabia von Wedel. Budowę pałacu ukończono w 1899 roku. Po 1945 roku własność Skarbu Państwa. Na terenie majątku powstało PGR, a w pałacu urządzono biura i mieszkania dla pracowników. Użytkowany do lat 50-tych XX wieku. Później własność Barlineckiego Kombinatu Rolnego, popadł w ruinę. Obecnie pałac stanowi trwałą ruinę, brak dachów, stropów, zawalone piwnice. Obecnie własność prywatna.

Wieś położona w gminie Dolice powiatu stargardzkiego. Po raz pierwszy wymieniona w 1278 roku, której początki sięgają roku 1233, kiedy została założona na terenie należącym do cystersów z Kołbacza. Lennikami cystersów z Kołbacza była rodzina von Wedel z Chociwla, później rodzina von Kremptzow. Wieś do rodu von Kremtzow należała do XVIII wieku, w któym dochodzi do podziału wsi na 4 części, z czego trzy z majątkiem należały do rodu von Kremtzow, 1/4 gruntów do rodu von Wegener. W XVIII wieku wymieniany był Joachim Bernd von Kremtzow. W drugiej połowie XVIII wieku majątek w rękach rodu von Wedel– wymieniany Leopold Christoph von Wedel. Prawdopodobnie część dóbr drogą dziedziczenia przechodzi w ręce rodu von Glasenapp. Pod koniec pierwszej połowy XIX wieku majątek przechodzi w ręce rodu hrabiów von Schlieffen-Soldikow i należy do tej rodziny do 1945 roku. Wymienia się: hrabinę Virginie Charlotte von Schliffen(1846), Hansa Heinricha hrabiego von Schlieffen(lata 20-te-30-te XX wieku).

ZAŁOŻENIE PAŁACOWO-PARKOWE

Pałac zbudowany w drugiej połowie XIX wieku w stylu willi włoskiej, przebudowany na początku XX wieku. Zbudowany na planie prostokąta, kryty płaskim dachem, podpiwniczony, dwukondygnacyjny. W pobliżu park krajobrazowy o powierzchni 13,5 ha powstały na przełomie XVIII/XIX wieku wg projektu Petera Josepha Lenne.

Po 1945 roku właścicielem majątku został Skarb Państwa. Przez lata zarządzany przez PGR. Obecnie w rękach prywatnych.

Wieś położona w gminie Kamień Pomorski powiatu kamieńskiego. Lenno rodu von Flemming. Wzmiankowana w 1491 oraz w 1594 roku. W 1628 roku wieś należała do Caspara von Flemming oraz do Hasso Adama i Ewalda Joachima Kurta von Flemming. Po śmierci generał-porucznika Bogislawa Bodo hrabiego von Flemming w 1734 roku drogą małżeństwa majątek w rękach hrabiów von Wartensleben. W 1783 roku wieś posiadał major Christian Wilhelm Ludwig hrabia von Wartensleben, który w 1791 roku sprzedał majątek Johannowi Friedrichowi Poppe. Po śmierci Johanna Friedricha majątek odziedziczyła jedyna córka, Maria Sophia Poppe, która w 1804 roku wyszła za mąż za Martina Jacoba Reetz. Po śmierci rodziców dobra odziedziczyła córka, Henrietta Reetz, która wyszła za mąż za niejakiego Spiller i w 1844 roku majątek był w jego posiadaniu. Od początku XX wieku dobra posiada Bruno Voltz a majątek w 1910 roku liczy 264 ha gruntów. Po śmierci Bruna Voltza w 1918 roku majątkiem zarządza wdowa Anna Voltz. W 1928 roku majątek posiadał 245 ha gruntów. Rodzina Voltz jest właścicielem majątku do 1945 roku.

Zespół dworski

W 1806 roku na fundamentach starszej budowli powstał nowy dwór, zniszczony po 1945 roku. Po zespole ruiny budynków gospodarczych.

Wieś położona w gminie Świerzno powiatu kamieńskiego. Po raz pierwszy wzmiankowana w 1369 roku(Soldecowe) z osobą Hermanna Everdes. Stare lenno rodu von Brockhausen(Brockhusen). W 1432 roku lenno Klausa Brockhusen. W 1511 roku wzmiankowany Jürgen Brockhuss, a w 1523 roku Clawes Brockhuss, posiadający Gostyń i Sulikowo. W 1559 roku Sulikowo należy do Kurta Brockhausen żonatego z Elisabeth Mandüvel z Kiełpina. Po nim dobra odziedziczył syn, porucznik Jürgen Brockhausen, ożeniony z Hypolitą Grape z Mechowa, będący właścicielem Sulikowa w latach 1575-1621. Sulikowo przepisuje młodszemu z synów, porucznikowi Hansowi Georgowi, ożenionemu z Esther von Brockhausen, córką Joachima von Brockhausen i Cathariny von Plӧtz, właścicieli majątku c w Gostyniu. Syn Hansa Georga, Hans Georg von Brockhausen, który odziedziczył Sulikowo po śmierci ojca, posiadał Sulikowo w latach 1663-1694. Ostatni przedstawiciel rodu von Brockhausen z linii sulikowskiej. Był dwukrotnie żonaty: 1) z Marią Cathariną von Brockhausen, wnuczką Joachima i Cathariny von Plӧtz, właścicieli majątku c w Gostyniu, 2) Margarethe Sophie von Brockhausen, córką Klausa Henninga von Brockhausen i Dorothei von Leppel, właścicieli majątku d w Gostyniu. Miał 5 córek. Zmarł 1694 roku. Sulikowo dziedziczy linia z Rybic i Gostynia. Na przełomie wieków XVII/XVIII mowa jest o 4 majątkach rycerskich należących do rodu von Brockhausen. Majątek a należał do Kurta Philippa von Brockhausen i jego trzeciej żony, Evy von Stettin. Majątek a zapisał najmłodszemu z synów, Philippowi von Brockhausen(+1775), żonatemu z Anną Marią von Plӧtz. W 1740 roku zapisał majątek a na syna, porucznika Christopha Caspara Leopolda(+1778), żonatego z Anną von Scheller. Po jego śmierci majątek a odziedziczył jego syn, Anton Gerhard Adam von Brockhausen. Majątek b posiadał Anton Joachim von Brockhausen i jego żona Anna Margaretha von Brockhausen, córka Kurta Philippa von Brockhausen i Evy von Stettin. Zmarł w 1711 roku. Po jego śmierci majątek był w rękach wdowy i jej trzech synów i w tym czasie doszło do podziału majątku na duży i mały. W 1721 roku majątek b(duży) przejął Anton Joachim z żoną Charlottą von Broeker. Majątek b(mały) był w posiadaniu młodszego z synów, Matthiasa Georga, zmarłego w 1741 roku. Po bezpotomnej śmierci Antona Joachima, majątek b przeszedł na synów Matthiasa Georga. W 1752 roku majątek b przejął Hans Carl von Brockhausen i Charlotte Amalie von Kameke. Zmarł w 1767 roku, bezpotomnie. Po nim majątek przejęli jego bracia, Anton Victor i Georg Friedrich. Ostatecznie majątek b dziedziczy Anton Victor, zmarły w 1786 roku. Był dwukrotnie żonaty: 1-mo z Anną Dorotheą von Kameke, 2-do Sophie Hedwig von Brockhausen. Dobra odziedziczył jego jedyny syn, Sigismund Ludwig Joachim von Brockhausen , żonaty z Wilhelminą Beatą Sophią von der Osten. Majątek c Po Klausie Henningu von Brockhausen dziedziczy jego syn, Zabel. Po nim w 1721 roku majątek c przejmuje jego syn, Hans Christoph, a po jego śmierci brat Hansa Christopha, porucznik Erdmann Heinrich, ożeniony z Marią von Luckow. Po jego śmierci w 1758 roku majątek c odziedziczyli synowie: Joachim Friedrich, Fähnrich i kapitan Anton Bogislaw, który ostatecznie w 1767 roku wykupił majątek c. Majątek ten w 1800 roku wykupił Sigismund Ludwig Joachim von Brockhausen(*1748-+1827), dwukrotnie żonaty: 1-mo z Auguste von Grell, 2-do z niejaką Schumann. Miał 4 synów. Majątek d w 1700 roku był własnością Heinricha von Brockhausen i jego żony Scholastyki von Kleist. Po nim majątek dziedziczy syn jego, Balzer Henning, ożeniony z Margarethą von Zastrow. Zmarł bezdzietnie w 1754 roku. Majątek d odziedziczył jego kuzyn, major Lewin Ludwig von Brockhausen z żoną Amalie von Kampen a następnie syn Lewina Ludwiga, generał-major Friedrich August Adolf von Brockhausen, zmarły w 1795 roku. Po jego śmierci majątek przejął jego bratanek, porucznik Georg Bernhard Joseph von Brockhausen(*1767). Był właścicielem majątku d do 1804 roku. Po 1804 roku majątki a, b, c i d  były w rękach jednego właściciela, Sigismunda Ludwiga Joachima von Brockhausen, który w 1828 roku założył masę upadłościową złożoną z wszystkich majątków pod nazwą „Kammerherr Sigismund Ludwig Joachim von Brockhusensche Concursmasse” spłacającą długi właściciela. W 1833 roku majątek c i d znalazł się w rękach żydowskich kupców, Alexandra Itzig i Samuela Nathana Ascher z Prenzlow, obecnie Prenzlau. Od 1851 roku wszystkie majątki przejęte przez Alexandra Itzig i Samuela Nathana Ascher. Pod koniec 1855 roku majątki wykupione przez von Kruse z Netzow. W 1861 roku za 200000 talarów majątek zakupił Georg Westrӧm i przekazał pod zarząd swojemu zięciowi, niejakiemu Birnbaum, który do 1866 roku był właścicielem dóbr. W 1880 roku majątek zakupiony przez rodzinę von Flemming. Posiadali dobra do 1945 roku. Ostatnim właścicielem dóbr był Heino von Flemming, pochowany na rodowym cmentarzu położonym na terenie parku dworskiego. W 1910 roku dobra liczyły 1088 ha gruntów a w 1929 i 1939 roku 1031 ha gruntów.

DWÓR RYGLOWY VON BROCKHAUSEN`ÓW Z XVIII wieku/2008r./

DWÓR RYGLOWY VON BROCKHAUSEN`ÓW Z XVIII wieku/2013r./

DWÓR ZARZĄDCY FOLWARKU Z XIX WIEKU/2008r./

DWÓR VON FLEMMING`ÓW Z XX WIEKU/2008r./

DWÓR VON FLEMMING`ÓW Z XX WIEKU/2013r./

ZABUDOWANIA FOLWARKU

Wieś położona w gminie Kamień Pomorski powiatu kamieńskiego. Po raz pierwszy wymieniona w 1308 roku(Stresow Magnum). Była wtedy własnością kapituły katedralnej w Kamieniu Pomorskim i należała do katedry kamieńskiej do 1811 roku. W 1472 roku część gruntów należała do burmistrza Kamienia Pomorskiego Steffena Loyzin(Loysin), który je w tym roku sprzedał. W 1594 roku część ziemi była własnością kościoła we Wrzosowie. Prawdopodobnie do lat 20-tych majątek w rękach rodziny Becker. W spisie z 1928 roku jako właściciel wymieniany jest Hans Ziemer. Posiadał 73 ha ziemi, 11 koni, 39 sztuk bydła, 40 owiec. Do końca 1945 roku majątek w rękach Waltera Becker.

DWÓR

W południowo-zachodniej części wsi położony jest dwór zbudowany prawdopodobnie na początku XX wieku. Piętrowy budynek postawiony na planie prostokąta, kryty dachem mansardowym z lukarnami, z parterowym ryzalitem w ścianie zachodniej. Po 1945 roku  własność Skarbu Państwa z utworzeniem na terenie majątku PGR, w latach 1952-56, Spółdzielnia Produkcyjna, w 1956-59 dwór wykorzystywany przez Bytomskie Zakłady Włókiennicze jako ośrodek kolonijny. Od lat 60-tych do 90-tych ośrodek kolonijny Łódzkich Zakładów Przemysłu Bawełnianego. Obecnie budynek należy do prywatnego właściciela. W sąsiedztwie resztki parku dworskiego oraz zabudowy folwarcznej.

Miejscowość położona w gminie Dobra Szczecińska powiatu polickiego. Początki wsi sięgają wczesnego średniowiecza. W tym czasie istniał tutaj gród kasztelanii szczecińskiej. Po raz pierwszy pojawia się w 1252 roku, kiedy książę Barnim I nadaje 4 łany ziemi klasztorowi z Hilda z terenu zwanego Zopinitz, Zoppenbeeke, późniejszy Stopenburg i w końcu Stoltzenburg. W 1352 roku mowa o Henningu von Blankenborgh ale przypuszcza się, ze zamieszkiwali wieś przed 1300 rokiem. Protoplastą, który pojawia się na kartach historii w 1263 roku jest Johannes I von Blankenborgh. W 1438 roku mowa o Sitzgucie Albrechcie von Blankenborgh. W 1432-36 roku wymieniony Johannes II Laurentis von Blankenborgh a w 1523 roku Asmus von Blankenborgh. W 1555 roku ostatni właściciel Stolca z rodu von Blankenburg, Otto sprzedaje wieś Friedrichowi von Ramin z Dobrej. Friedrich i Caspar von Ramin  nadają wsi nazwę Stoltenburg, która to wioska jest przez ponad 300 lat w rękach rodu von Ramin. Po wojnie trzydziestoletniej doszło do znacznych zniszczeń wsi wraz z średniowiecznym dworem i kościołem, co doprowadziło do opustoszenia miejscowości. Za czasów Jürgena Bernarda von Ramin, powiatowego starosty, który stworzył jeden z największych majątków ziemskich szlachty pomorskiej dochodzi do rozkwitu majątku. Rozwinął rolnictwo, leśnictwo, młynarstwo, zbudował hutę szkła. Posiadali majątek do 1862 roku aczkolwiek już wcześniej dobra są w posiadaniu spółki, której udziałowcami była rodzina von Ramin. Dobra we wsi posiadała również rodzina hrabiów von Lepel. W 1872 roku majątek jest własnością spółki kupieckiej, po jej bankructwie w 1888 roku należy do banku z Lubeki. Na początku XX wieku należy do kupców szczecińskich: w 1905 roku do rodziny Diestel. W 1910 roku własność porucznika Lenz a majątek liczył wtedy 2714,05 ha gruntów. Ostatnim właścicielem dóbr była rodzina Stock. Za czasów Franza Stock w 1928 roku majątek liczył 2339 ha gruntów. Po 1945 roku na terenie pałacu mieścił się ośrodek Wojsk Ochrony Pogranicza, później należała do Starostwa Powiatowego i Uniwersytetu Szczecińskiego. Obecnie własność prywatna.

ZESPÓŁ PAŁACOWY

W południowo-zachodniej części wsi znajduje się pałac zbudowany w XVIII wieku, kryty dachem mansardowym, położony w parku krajobrazowym z XIX wieku. Do pałacu prowadzi aleja lipowa i kasztanowa. Na południe od pałacu zespół folwarczny składający się z budynków gospodarczych.

WILLA LENZ

Miejscowość położona w gminie Kołbaskowo powiatu polickiego.  Po raz pierwszy wymieniona w 1243 roku. W tym roku książę Barnim I przekazał wieś klasztorowi żeńskiemu ze Szczecina. W połowie XIX wieku ok. 500 m na południe od centrum wsi powstało założenie dworskie z dworem, zabudowaniami gospodarczymi i parkiem. Od wsi oddzielone linią kolejową. W 1892 roku właścicielem majątku był L.A. Bolle. W 1905 roku dobra należały do E. Thiemann.  Prawd. przed 1910 rokiem majątek w rękach kapitana Livonius i w 1910 roku majątek liczył 198,95 ha gruntów. Od 1914 roku do Maxa Livonius. W 1928 roku majątek Maxa liczył 198 ha gruntów. Ostatnim właścicielem był Werner Livonius.  

ZAŁOŻENIE DWORSKIE

Zbudowany w 1880 roku dwór przetrwał wojnę. Położony był w zachodniej części folwarku z sąsiadującym go parkiem. Rozebrany po 1945 roku. Na jego miejscu postawiono budynek mieszkalno-biurowy. W większości zostały rozebrane dawne budynki gospodarcze. Pozostały resztki parku krajobrazowego.

WILLA

Przy drodze głównej willa prawdopodobnie z pierwszej dekady XX wieku. Obecnie po gruntownym remoncie.

Miejscowość położona w gminie Resko powiatu łobeskiego. Początki osady sięgają średniowiecza. Przypuszcza się, ze w XII wieku na terenie wsi istniał zamek obronny wg jednych autorów lub grodzisko. Na początku XIII wieku była częścią dóbr joannitów. O połowy XVI wieku lenno rodu von Borcke. Pierwsza znana pisemna informacja o miejscowości pojawia się dopiero w 1602 roku. Związana jest z budową dworu przez starostę Andreasa von Borcke(*1568-+1651). Następcą był syn Andreasa, Adrian Bernhard hrabia von Borcke(*1668-+1741). Cieszył się szczególnym względami króla Fryderyka Wilhelma I, który za wierną mu służbę w 1740 roku podniósł go do stanu hrabiowskiego. Po nim majątek dziedziczy jedyny syn Adriana, Heinrich Adrian(*1715-+1788). Następcą był jedyny syn, Friedrich Heinrich Christian hrabia von Borcke(*1744-+1790), który pozostawił jedynie córkę. Po wymarciu starszej linii rody tzw. starogardzkiej, lenno przeszło na najbliższego męskiego krewnego, Philippa Karla Ludwiga von Borcke(1746-+1826). Jego syn Ernst Theodor Albert Eugen(*1793-+1848) w 1840 roku otrzymał tytuł hrabiego. Po nim majatek w Starogardzie otrzymał syn, Philipp Heirnich Gustav hrabia von Borcke(*1829-+1916). W 1892 roku dobra rodu von Borcke przemieniono na ordynację, rozwiązaną w 1920 roku. Kolejnym dziedzicem dóbr został Henning Adrian Eugen hrabia von Borcke(*1864-+1943) ożeniony z Beate hrabianka von Scharfenberg. W 1926 roku przekazał majątek najstarszemu synowi Henningowi Gustavowi Karlowi Heinrichowi(*1897-+1968) ożenionemu z Hanneliese von Zitzewitz.

PAŁAC

W 1717 roku Adrian Bernhard hrabia von Borcke wybudował pałac, powiększony w 1741 roku. Kolejne zmiany miały miejsce w XIX wieku, a zwłaszcza pod koniec XIX wieku. W 1930 roku pałac przeszedł gruntowną renowację i konserwację na zewnątrz i wewnątrz. Zniszczony podczas działań wojennych 1 945 roku pozostaje ruiną obecnie częściowo zabezpieczoną. Za pałacem położony jest park krajobrazowy z XVIII wieku, powiększony w XIX wieku.

Wieś położona w gminie Golczewo powiatu kamieńskiego. Po raz pierwszy wzmiankowana w 1303 roku(Semelyn), kiedy wymieniono rycerza Dethlevusa Semelyn. W XIV wieku należała do wymarłego rodu von Wusseken, wywodzącego się od Hinricusa Wsceke lub Woseg, pochodzącego z Wusseken w pobliżu Anklam. W 1373 roku wymieniony Henning Wusseken, który sprzedał ¼ wsi biskupowi kamieńskiemu. W XV wieku część wsi należy do rodu von Steinwehr(Steinber, Steinwer). W 1438 roku biskupi kamieńscy sprzedali część gruntów należących do Rickwena Plӧtz Klausowi von Steinwehr. W 1503 roku lenno Joachima von Steinwehr. W 1619 roku książę Ulrich potwierdza lenno rodzinie von Steinwehr. W 1628 roku własność Franza von Steinwehr. W 1652 roku Jürgen Dietrich von Steinwehr sprzedaje 2/3 wsi księciu Ernestowi Bogislawowi von Croy und Aerschot  (ur. 26 sierpnia 1620 w Vinstingen, zm. 7 lutego 1684 w Królewcu), biskupowi kamieńskiemu w latach 1637-1670. Był synem księcia Ernesta de Croÿ i Anny, córki księcia pomorskiego Bogusława XIII. Książę nie był żonaty ale pozostawił po sobie nieślubnego syna z mieszczką rostocką, Dorotą Levins. Chłopiec został legitymowany przez ojca z tytułem szlacheckim jako Ernest von Croyengreiff. Zmarł bezdzietnie jako jezuita po 1680 roku. Przez ojca został wydziedziczony. Ta część majątku po śmierci księcia była własnością miasta Golczewa. Pozostałą część należącą do Hansa von Steinwehr(1/3 wsi) od 1673 roku przejmuje na własność Stenzel von Puttkamer, po śmierci którego majątek odziedziczyła wdowa a następnie Nicolaus von Puttkamer. Jednak decyzją z 1743 roku majątek za 9000 talarów dziedziczy Felix Leo von Bӧhn, którego żona Anna Margaretha z domu von Puttkamer była jedyną spadkobierczynią dóbr. Po niej majątek w 1746 roku przypadł jej jedynej córce Margarecie Sophii von Bӧhn i jej małżonkowi Franzowi Ludwigowi von Puttkamer. W 1766 roku dobra dziedziczy drugi syn Margarethy Sophii, kapitan Lorenz Friedrich von Puttkamer. W 1778 roku przejął grunty należące do miasta Golczewo i tym samym całe Samlino należało do Lorenza Friedricha. W 1800 roku urodził się Eugen von Puttkamer, niemiecki prawnik, polityk. Był prezydentem rejencji we Frankfurcie nad Odrą, w latach 1851-1860 nadprezydentem prowincji poznańskiej. Zmarł w Lubben(Spreewald) w 1874 roku. Od 1828 roku majątek jest w posiadaniu Georga Fredricha Alexandra hrabiego von Blankensee (*04.11.1792-+14.07.1867), syn Alexandra Sigismunda Richarda Friedricha Georga von Blankensee(*1747-+1817) i Augusty Dorotheii von Hagen(*1757-*1819). Był dwukrotnie żonaty: 1-mo z Ludowicą Franziską von Wessenberg-Ampringen, z którą miał córkę Marie Auguste Ludowicę Franziskę Wilhelminę(*1834), 2-do z Amalie księżniczką von Carolath-Schӧnaich. Po jego śmierci majątek odziedziczyła jedyna córka hrabiego,  Marie Augusta Ludowica Franziska Wilhelmina hrabina von Blankensee-Fircks, zamężna za Friedricha Paula Guido Clothara barona von Fircks(*1824-+1896). Po 1885 roku właścicielką jest córka, Aleksandra hrabina von Blankensee-Pückler, z domu baronowa von Fircks zu Ohlau, żona Friedricha Erdmanna Karla Gustava Alexandra hrabiego von Pückler. Ostatnim właścicielem majątku była rodzina von Sydow. Do majątku Samlino należał folwark Augustenhöhe- obecnie osada Dobromyśl. W 1910 roku kiedy właścicielką była Aleksandra hrabina von Blankensee-Pückler dobra liczyły 1171 ha gruntów. W 1928 i 1939 roku właścicielem był Dr von Sydow a dobra liczyły 995 ha gruntów.

Pozostałością po założeniu jest park krajobrazowy z elementami ogrodu barokowego, ruiny pałacu oraz dwie aleje.