Folwark Rogi został założony przez Adolfa Friedricha III von Waldow w 1773 roku, królewskiego nadleśniczego z Tempelbergu i nazwany od imienia jego żony, Elisabeth, Dorothy Sophi  von Waldow, z domu von Bismarck. W 1801 roku po śmierci Adolfa Friedricha III, Stobno i Rogi zostały wyłączone z dziedzicznych dóbr Lubniewice i stały się niezależnym majątkiem, a ówczesny właściciel, syn Adolfa, Achatz Wilhelm August(*1771-+1848) zapoczątkował boczną gałąź lubniewickiej linii von Waldow, zwaną Stobno-Barnimie(Stubbenhagen-Fürstenau). W 1879 roku majątek należący do syna Achatza z małżeństwa z Joanną Wilhelminą Elisabeth von Thielau, Adolfa Friedricha Augusta, obejmował wraz folwarkiem Stobno(Stubbenhagen) 1053,10ha gruntów i dzierżawione były przez niejakiego Grosser. W 1914 roku folwark wchodził w skład majątku w Stobnie i obejmował 152ha. W 1929 roku własność porucznika w stanie spoczynku Friedricha von Waldow o powierzchni 1114ha. Z dala od głównej drogi Poznań-Kostrzyn n/Odrą malowniczo położona miejscowość, od południa i wschodu otoczona parkiem krajobrazowym, który założono równocześnie z pałacem. Miejscowość składa się z pałacu, parku krajobrazowego, dwóch alei dębowych, prowadzących do pałacu od północy i południa oraz z folwarku położonego po zachodniej stronie niewielkiego jeziora. Najprawdopodobniej z budową pałacu w Lubniewicach rozpoczęto budowę pałacu w Rogach około 1906 roku. Budowę pałacu podjęto z myślą o niepełnosprawnej umysłowo córce ówczesnych właścicieli majątku. Pałac zbudowany na planie prostokąta z urozmaiconą bryłą, z charakterystyczną wieżą krytą dachem namiotowym. Zachowany wystrój wnętrz. Założenie parkowe powstało w 1910 roku. Zespół pałacowo-parkowy znajdował się w rękach rodziny von Waldow do 1945 roku.  Po wojnie w pałacu znajdowało się nadleśnictwo, technikum leśne, prewentorium i dom małego dziecka. Od 1976 roku przeznaczony na Ośrodek Doskonalenia Kadr Urzędu Wojewódzkiego w Gorzowie Wlkp. Od 2015 roku własność prywatna.

Malowniczo położony na północno-wschodnim brzegu jeziora Zofiówka, od południa i wschodu otoczony parkiem krajobrazowym, który założono równocześnie z pałacem, wykorzystując zróżnicowane gatunkowo zadrzewienie pobliskiego lasu, natomiast od strony kolonii w Rogach prowadzi aleja dojazdowa obsadzona starodrzewiem dębowym. Urozmaicony ryzalitami i wieżyczkami kształt pałacu nosi cechy stylu późnoromantycznego z elementami neoromańskimi i neorenesansowymi. Akcentem dominującym dwukondygnacyjnego obiektu jest wieża w narożniku południowo-wschodnim, kryta wysokim dachem namiotowym. Oryginalny wystrój wnętrz, opartych na podziale dwutraktowym, zachował się w pomieszczeniach parteru i większości sal I piętra, są to głównie boazeria i sztukaterie stropów. Pomieszczenia reprezentacyjne usytuowane zostały w trakcie zachodnim oraz w części północnej pałacu.

Wieś położona w gminie Zbąszynek powiatu świebodzińskiego. Po raz pierwszy wymieniona w 1417 roku. Własność królewska. Należała do starostwa międzyrzeckiego. Była zastawiana wielokrotnie- zastawiano ją Piotrowi Ogance z Godziszewa(1417-1435), Zbąskim(1425-1458), Abrahamowi Głowaczowi ze Zbąszynia(1425-1438), Ujejskim(1487-1513), opatom z Paradyża(1513-1531). W 1513 roku wieś należy do Hinczki Ujejskiego. Król Zygmunt pozwala cystersom z Paradyża na wykupienie wsi z rąk Hinczki.