HISTORIA WSI
Wieś położona w gminie Będzino powiatu koszalińskiego. Była siedzibą rodu von Kameke. W 1788 roku Alexander Friedrich von Kameke sprzedaje swoje dobra za 56.000 talarów Augustowi Ferdinandowi von Wissmann. W 1804 roku majątek w posiadaniu rodziny Mielke(1804). W połowie XIX wieku majątek jest w rękach Alexandra von Thielen. Później dobra przechodzą w posiadanie rodu von der Marwitz-(wymienony Adalbert von der Marwitz), którzy rezydują tu do 1945 roku.
Wieś położona w gminie Kożuchów powiatu nowosolskiego. Prawdopodobnie najstarszą częścią wsi Mirocin jest Mirocin Dolny. Pierwsza wzmianka o wsi pojawia się w roku 1271. W roku 1321 pojawia się wzmianka o pierwszym właścicielu dóbr w Mirocinie- Waltherusie Herzoginwalde. Którą część zajmował nie wiadomo. W 1468 roku jako właścicieli wsi wymienia się braci Nickela i Hansa von Ebersbach oraz Ottona von Kittlitz, który swoją część sprzedał w/w braciom. W latach 1485-1501 część Mirocina Dolnego należała do Friedricha von Dyherrn, w 1505 roku do Hansa von Warensdorf a w 1549 do Franza von Warensdorf. W 1669 roku jedną z części wsi zakupił Georg Albrecht von Dyherrn, którego potomkowie władali tą częścią wsi do początków XX wieku. Druga część wsi pod koniec XVIII wieku/1791/ była w posiadaniu rodu von Knobelsdorff z pobliskiego Studzieńca. Kolejnymi właścicielami części wsi należącej do rodziny von Knobelsdorff byli: J.Juthe/do 1845 roku i Friedrich von Heuser. Do 1945 roku właścicielami wsi były rodziny: von Dyherrn-Czettritz i von Suessmann ze Studzieńca.
Wieś położona w gminie Kożuchów powiatu nowosolskiego. Po raz pierwszy Mirocin Średni wymieniany jest w roku 1512, kiedy Hans Ledlaw sprzedaje część majątku Albertowi von Schlichting i jego bratankom, Asmannowi i Albrechtowi. W 1535 roku Asmann von Schlichting sprzedaje swoją część Ernestowi von Dyherrn ze Studzieńca. Od tego czasu ta część Mirocina pozostaje w rękach rodziny von Dyherrn do 1906 roku, do bezpotomnej śmierci ostatniego z mirocińskich Dyherrn`ów, barona Paula von Dyherrn. Po śmierci Albrechta von Schlichtinga jego część Mirocina przejmuje Kaspar von Braun z Drwalewic. Około 1600 roku tą część zakupuje Georg von Dyherrn. W 1907 roku Mirocin Średni nabywa Horst von Falkenhayn, od 1929 roku w posiadaniu rodziny Klammt. Ostatnią właścicielką majątku do 1945 roku była Greta Klammt z domu Schultz.
DWÓR
Dwór obronny wzniesiony w drugiej połowie XVI wieku za czasów von Dyherrnów prawdopodobnie na zrębach starszej budowli wzniesionej przez von Schlichtingów. Rozbudowany w kierunku zachodnim w XVIII wieku. Przy remoncie, przeprowadzonym w początkach XX wieku, wymieniono lico zewnętrzne północnej ściany. Murowany z kamienia i cegły, założony na planie prostokąta, nakryty dachem czterospadowym z powiekami. Była to budowla dwukondygnacyjna, podpiwniczona. Piwnice sklepione kolebką, w przyziemiu pomieszczenie ze sklepieniem krzyżowym, pozostałe nakryte stropami Elewacje otynkowane, ujednolicone w czasie osiemnastowiecznej rozbudowy, ożywione lizenami w narożach i na osi. Dwór znajdował się na niewielkiej sztucznie usypanej wyspie do której prowadził murowany most, znajdujący się naprzeciw głównego wejścia, obecnie zawalony. Całość otoczona parkiem krajobrazowym z XVIII wieku. Po 1945 roku w zarządzie PGR z przeznaczeniem na biura i mieszkania. Od wielu lat nieużytkowany, popadł w ruinę. Obecny stan zachowania zły.
Willa
HISTORIA WSI
Trudno określić powstanie tej części Mirocina. Pierwsza wzmianka pojawia się w 1321 roku i wymieniany jest jako właściciel Waltherius de Herzoginwalde. W latach 1417-1452/1499/ jako Pan na Mirocinie wymieniany jest Hantsche Glawbiss/von Glaubitz/. W tym czasie wymieniana jest również rodzina von Unruh. Po rodzie von Glaubitz prawa lenne otrzymuje od króla Władysława Jagiełły Hans Liedlau/Ledlaw/ z Urazu/Auros/. Od 1512 roku jest w posiadaniu Albrechta von Schlichting. Po podziale majątku za czasów rodziny von Schlichting część majątku po 1535 roku jest w posiadaniu Ernesta von Dyherrn ze Studzieńca/, druga jest w posiadaniu Nickela von Stosch i jego spadkobierców/do 1597 roku/. W 1597 roku Georg von Dyherrn odkupił od rodziny von Stosch pozostałą część Mirocina Górnego. W 1667 roku Georg Albrecht von Dyherrn sprzedaje swoje dobra kuzynom z Chełmka. Mirocin Górny otrzymał Georg Gotthard von Dyherrn. W 1906 roku umiera ostatni z rodu von Dyherrn, Paul. Po nim dobra stają się własnością kapitana Carla von Schell, a już w roku 1937 Juliusa Wilke.
PAŁAC
Ruina pałacu zbudowanego w XVII wieku prawdopodobnie z inicjatywy Georga Gottharda von Dyherrna na zrębach starszej budowli obronnej otoczonej fosą. Wzniósł budowlę na planie litery U, z wewnętrznym dziedzińcem założonym na planie prostokąta, otoczonym krużgankami. Skrzydła boczne połączone były piętrowym łącznikiem. Pałac dwukondygnacyjny nakryty wielospadowym dachem, podpiwniczony. Do pałacu wiodły dwa mosty od strony południowej i zachodniej. Równocześnie z budową powstało założenie parkowe ze stawami. Przebudowany w XVIII-XIX wieku. W połowie XIX wieku wewnętrzny dziedziniec przykryto szklanym dachem, drewniany krużganek zastąpiono murowanym. Park przekształcono w park krajobrazowy. Uszkodzony w 1945 roku i od tego czasu pozostaje w ruinie. Ocalały mury obwodowe, częściowo do wysokości drugiej kondygnacji.
Po II wojnie światowej w folwarku utworzono PGR. Pałac w latach 50-tych XX wieku znacznie uszkodzony, obecnie w ruinie.
Miasto gminne położone w powiecie gryfińskim. Założone za czasów Albrechta III(ok.1250-1300), margrabiego brandenburskiego, którego córka Małgorzata była żoną króla polskiego, Przemysła II, a syn Otton był zaręczony z córką Przemysła II Elżbietą Ryksą, późniejszą królową Polski(do małżeństwa nie doszło z powodu śmierci Ottona). Pierwsza wzmianka pojawia się w 1295 roku. Przypuszcza się, że w ok. północno-wschodniej części miasta, w okolicy obecnej szkoły podstawowej znajdował się zamek wczesnośredniowieczny. W latach 1300-1320 miasto otoczono murami i fosą. Po okresie rządów margrabiów brandenburskich z dynastii askańskiej, później z rodu Wittelsbachów, w latach 1402-1455 był okres panowania krzyżackiego, który przyczynił sie do zubożenia miasta, do czego przyczynił się również najazd Husytów w 1433 roku. Kolejny kryzys w rozwoju miasta pojawił sie z nadejściem wojny trzydziestoletniej oraz siedmioletniej. Od XVIII wieku nastąpił powolny rozwój miasta, trwający do dnia dzisiejszego.
Nie wiem czy to jest Mosina w powiecie szczecineckim, czy to Mosina w powiecie człuchowskim. Prawdopodobnie ani jedo ani drugie. Trudna lokalizacja.
Wieś położona w gminie Bojadła powiatu zielonogórskiego. Powstała prawdopodobnie w XVII lub XVIII wieku jako wieś folwarczna- wymieniona w 1759 roku , należała do majątku w Bojadłach. We wsi dwa folwarki- jeden z końca XVIII wieku, drugi z 2 połowy XIX wieku. Folwark po 1945 roku zwany Namuły(Mühlwald Vorwerk).
Pałac rozebrany w 1980 roku. Pozostałością po założeniu są: oficyna znacznie przebudowana oraz resztki parku krajobrazowego założonego pod koniec XVIII lub na początku XIX wieku.
Wieś położona w gminie Myślibórz powiatu myśliborskiego. Po raz pierwszy wzmiankowana w 1337 roku(Missenelde). W połowie XVII wieku lenno rodu von Hoker, później Winkelmann. Na początku XIX wieku majątek posiada rodzina von Tresckow-wzmiankowany Heinrich zmarły w 1822r. W 1879 roku majątek o powierzchni 416,35ha należał do rodziny Zierold. W 1896 roku ich majątek obejmował 417,24ha i był dzierżawiony przez krewnego, porucznika I.E.Zierold. W 1914 roku majątek obejmował 429ha i należał do Etienne Zierold. W 1929 roku właścicielem majątku o powierzchni 430ha był Etienne Zierold, który w 1932 roku sprzedał majątek.
Dwór parterowy, kryty dachem naczółkowym nie przetrwał. Zachowała się część zabudowy gospodarczej.
Wieś położona w gminie Nowogard powiatu goleniowskiego. Wzmiankowana w 1274 roku kiedy biskup kamieński Hermann hrabia von Gleichen przekazuje wieś hrabiemu Otto von Eberstein. Na początku XIX wieku jako domena państwowa folwark dzierżawiony przez A.F.Hellera. W połowie XIX wieku dobra posiada rodzina Stege. W 1870 roku własność rodziny Berg a dobra obejmują 736 akrów ziemi. W 1879 roku kiedy właścicielem majątku jest Hermann Berg dobra liczą sobie 193,11 ha gruntów. W 1892 roku właścicielem majątku i dworu nadal był Hermann Berg. Pod koniec XIX wieku we wsi istniały 2 folwarki- właścicielem majątku A na początku XX wieku była Gertruda Berg, właścicielem majątku B był Paul Friedrich. W 1910 roku majątek A wielkości 193,11 ha należały do Hansa Berg, majątek B wielkości 274,81 ha gruntów należał do Paula Friedrich. W 1928 roku właścicielem majątku A był Gertrud Berg a dobra obejmowały 272,9 ha gruntów. Po 1945 roku majątki upaństwowione i przekształcone w PGR.
DWÓR I
W północno-wschodniej części wsi położony jest dwór zbudowany na początku XX wieku na planie prostokąta, parterowy z dwukondygnacyjnym ryzalitem, podpiwniczony, kryty dachem dwuspadowym. Obok dworu park krajobrazowy z XIX wieku o powierzchni 1,35 ha.
DWÓR II
W północno-zachodniej części wsi zespół dworski. W skład zespołu wchodzi: dwór, budynki gospodarcze oraz resztki parku dworskiego.
Nieistniejąca osada położona w gminie Nowogród powiatu goleniowskiego. Były folwark.
Wieś położona w gminie Przybiernów powiatu goleniowskiego. Po raz pierwszy wzmiankowana w 1308 roku(Moratz). W 1425 roku lenno rodu von Muckerwitz, w 1427 roku wieś będąca w rękach Scire i Slaweke Muckerwitz. W 1448 roku lenno rodu von Kӧller-w tym czasie własność Wernera von Kӧller, w 1491 roku Heinricha von Kӧller. W 1470 roku wzmiankowany Friedrich von Kӧller. W 1523 roku wieś podzielona pomiędzy rody von Kӧller i von Apenborg. W 1515, 1518 oraz w 1543 roku dodatkowo dobra we wsi posiadały rody: von Witten z Trzebieszewa, von Brüsewitz z Kamienia i Jatek. Z rodu von Kӧller w 1525 roku pojawia się Jaspar Hansen Friedrich, w 1583 roku Carsten, Heinrich, Achim oraz Lorenz von Kӧller. W 1547 roku pojawia się rodzina von Flemming jako właściciele części gruntów we wsi. W 1780 roku mowa jest o 4 majątkach na terenie wsi A,B,C i D, z których część B była w posiadaniu rodu von Flemming, pozostałe von Kӧller.
MAJĄTEK A
W 1859 roku majątek A i C wielkości 2644 mórg był własnością Ernsta Matthiasa von Kӧller. Do 1939 roku należał do rodziny von Kӧller i jej spadkobierców. W 1910 roku majątek obejmował 373 ha gruntów, w 1928 roku obejmował 271 ha gruntów i dzierżawiony był przez niejakiego Saacke. Z rodu von Kӧller wymienieni: Nicolaus Magnus i Henning Bogislav von Kӧller(XVIIIw), Hans Georg Alexander Friedrich von Kӧller(1804), Ernst Matthias von Kӧller(1859), Ernst von Kӧller(XXw.). W 1939 roku majątkiem o powierzchni 271 ha gruntów zarządzał Fritz Overbeck.
MAJĄTEK B i D
W 1696 roku majątek należący rodu von Flemming przejmuje rodzina von Brüsewitz, by w 1718 roku ponownie w rękach rodu von Flemming. W latach 1729-1776 majątek jest własnością rodu von Plӧtz. Od 1780 roku notowana rodzina von Kӧller posiadająca majątek do początku XIX wieku. W 1829 roku zakupiony przez Karla Retzloff, ogrodnika von Flemming`ów ze Świerzna. Od 1825 roku stał się również właścicielem majątku D. W 1870 roku majątek obejmował 771 akrów ziemi, w 1879 roku 221,99 akrów ziemi. W 1885 roku dobra wielkości 898 mórg ziemi dziedziczy syn Karla, Fryderyk Retzloff. W 1892 roku majątek wielkości 222 ha ziemi należał do baronowej von Crailsheim. W 1905 roku własność niejakiego Raprӓger. W 1910 majątek B i D należały do rodziny Brennecke i liczyły 229 ha gruntów. W 1928 roku majątek o powierzchni 222 ha była własnością Hansa Friese.
MAJĄTEK C
Majątek C początkowo należał do rodziny von Flemming. Później należał do rodziny von Kӧller. W 1870 roku właścicielem jest von Kӧller-Banner– wzmiankowany Georg Ludwig. Dobra obejmowały 1017 akrów ziemi. W 1879 roku dobra obejmowały 289, 40 ha gruntów. Rodzina von Kӧller-Banner posiadała majątek do końca XIX wieku. W 1905 roku właścicielem dóbr była rodzina Stuth. W 1910 roku majątek w rękach rodziny Kunert a dobra liczyły 302 ha gruntów. W 1928 i 1939 roku właścicielem był Karl Volling a dobra liczyły 258 ha gruntów.
W 1939 roku wszystkie majątki uległy parcelacji ale na mapie z 1941 roku zaznaczone są dwa majątki: A i C.
ZESPÓŁ DWORSKI
We wsi dwór z końca XIX wieku należący do majątku B. Zbudowany na planie prostokąta, parterowy, w części środkowej dwukondygnacyjny ryzalit, z użytkowym poddaszem, podpiwniczony. Dwory majątków A i C nie zachowały się. Obok zabudowania gospodarcze oraz resztki parku dworskiego.
Osada położona w gminie Przybiernów powiatu goleniowskiego. Były majątek ziemski założony w 1870 roku przez właściciela dóbr Rzystnowo, Johanna Holtz . W 1928 roku majątek należał do rodziny Bühring a dobra obejmowały 680 ha ziemi. W 1939 roku majątek należący do Otto Bühring obejmował 670 ha gruntów. Obecnie znajduje się tutaj ośrodek agroturystyczny.
