Wieś położona w powiecie żarskim należąca w średniowieczu do państwa stanowego Żary. Po raz pierwszy wzmiankowana w 1381 roku(Luebenicz), później w 1546 roku(Laubenicz). W 1381 roku była dzierżawiona przez rodzinę von Kroe(Krah). W 1385 von Biberstein sprzedaje wieś augustianom z Żagania, którzy posiadali ją do kasacji zakonu do 1810 roku. W 1879 roku wymieniane są dwa majątki na terenie wsi- jeden należał do Louisa Lehmann i liczył 174,58 ha gruntów, a drugi należał do Juliusa Wünsche, który posiadał 267,87 ha gruntów. Od lat 20-tych XX wieku do 1945 roku właścicielem majątku była rodzina Benzler– wymieniony Hans Benzler(1892-1944), kapitan lotnictwa rozstrzelany za spiskowanie przeciwko Hitlerowi.

Nieistniejąca miejscowość- położona na terenie poligonu Wędrzyn pod Sulęcinem. Wchodziła w skład rozległych włości rodu von Klepzig . Wzmiankowana w 1350 roku, kiedy  zakon joannitów wykupił wieś z rąk rodu von Klepzig. W tym czasie zakon dokonał podziału wsi na dwie części: ¾ wsi należące do joannitów łagowskich, ¼ oddana rycerzom w lenno. W 1437 roku tą część zakon przekazał w lenno Hansowi von Selchow, wzmiankowany w 1451 roku, kiedy sprzedał część dochodu z majątku komturowi łagowskiemu Liboriusowi von Schlieben oraz wymieniony jeszcze w 1461 roku. Poza częścią wsi należącą do joannitów pozostała będąca w rękach rodu von Selchow była przez nich podzielona na trzy oddzielne majątki. W 1491 należały one do Ernsta von Holdebrandt(Hildebrand) oraz do Ernsta Hansa i Nickela von Selchow(Nickel wzmiankowany jest jeszcze w 1522 roku). W 1550 roku  trzy działy majątkowe należące do: joannitów, Wolfa von Selchow(posiadał dwa majątki) i Nickela von Kalckreuth, który w 1550 roku od Nickela von Selchow zakupił majątek z siedzibą dworską. Nickel von Kalckreuth w 1570 roku sprzedał swój majątek burmistrzowi Krosna Odrzańskiego Valentinowi Schaffner, który od 1583 roku wydzierżawiał majątek Ottonowi von Knobelsdorff, a po jego śmierci w 1595 lub 1596 roku dzierżawę przejęli jego trzej nieletni synowie: Abraham, Zacharias i Valentin, wymienieni w 1598 roku. W 1568 roku Wulf von Selchow sprzedał jeden z majątków, które pozostały mu w posiadaniu, Marcusowi Karge, który to majątek w latach następnych należał do: Siegmunda von Lidel(1571), Siegmunda von Troschke(1597), Georga von Thierbach(1598). Po Georgu von Thierbach dobra przejęli jego bracia Kaspar i Wulf oraz kuzyni Balzer, Heinrich i Melchior von Thierbach z Małuszowa(Malsow). W 1593 roku syn Wulfa von Selchow, Balthasar sprzedał pozostały jeszcze w jego rękach majątek Valentinowi Schaffner. W spisie majątków z 1718/19 roku ¾ wsi należało do joannitów z Łagowa, ¼ była w posiadaniu rodów von Schenckendorf i von Thierbach. W kolejnych latach ta ¼ część należała w 1767 do: von Dӧrffler, von Ludwig i von Neumann, w 1782 roku do von Seydlitz. W 1800 roku wieś podzielona na majątek należący do joannitów oraz do rodziny von Schӧning. W 1823 roku za 13500 talarów, w tym 2400 talarów w złocie sprzedaje majątek Głównemu Poborcy Podatkowemu von Colani. W 1836 roku majątek posiada wdowa Ribbeck, a od 1844 roku prawdopodobnie jej dzieci, które w 1845 roku za 39000 talarów sprzedały majątek Johannowi Heinrichowi Friedrichowi Stühler(Stӓhler). Posiadał majątek w 1857 roku. Majątek J.H.F. Stähler w latach 1850-53 obejmował 2269 akrów ziemi. W 1865 roku majątek w rękach rodu von Barfuss-Falkenberg. W 1879 roku majątek o powierzchni 627,90ha gruntów należał do niejakiego Zimmermann. Drugi majątek we wsi w 1879 roku o powierzchni 342,70ha należał do rodu von Hertzberg. Kolejni właściciele to: Künkel(1903), Schwarz(1903). W 1914 roku jeden majątek obejmował 631ha  a drugi 344ha i należał do Franza Schiftan.  W 1929 roku dobra w rękach von Lindenberg(1929)- Dr.jur. Ernst von Lindenberg, prawdopodobnie ostatni właściciel dóbr lędowskich, którego majątek obejmował 645+344 ha lehngut.

 We wsi stał pałac. Obecnie jedynym śladem istnienia wsi jest jeszcze wieża kościelna.

Wieś położona w gminie Trzciel powiatu międzyrzeckiego. Po raz pierwszy wymieniona w 1231 roku. W tym czasie należała do kantora gnieźnieńskiego Sędziwoja z rodu Niałków-Jeleni, który wszystkie swoje dobra przekazał na rzecz cystersów w Obrze(1238). Nie wiadomo kiedy i dlaczego powraca w ręce prywatne. Jest własnością Michała i Jana, synów Wojciecha z Kozłowa k. Buku, którzy w 1365 roku sprzedają wieś Wincentemu Doliwie-Rozdrażewskiemu z Kępy. W 1402 roku wymieniany jako właściciel Hincza Szkapa, który w 1403 roku zamienia Lutol Mokry na inne miejscowości z opatem paradyskim. W 1435 roku wieś dzierżawiona przez Piotra Kubaczyńskiego, od 1436 w dzierżawie u Dobrogosta Koleńskiego z Kolna.  W 1439 roku Dobrogost Koleński zwraca Lutol Mokry opatowi paradyskiemu. W 1580 roku wieś nadal w rękach cystersów z Paradyża. W 1796 roku majątek przejęty przez państwo pruskie. W 1837 roku jest w kluczu dóbr hrabiego von Strein-Schwartzenau z Dąbrówki Wielkopolskiej. W 1845 roku własność rodziny Fuss- do majątku należał Rogoziniec.  W 1896 roku właścicielem był porucznik Karl August Fuss. W 1907 i w 1913 roku majątek Karla Augusta obejmował 476ha gruntów.

 ZAŁOŻENIE DWORSKO-PARKOWE

We wsi założenie dworsko-folwarczne. Pozostałością przebudowany dwór.

Wieś położona w gminie Lubsko powiatu żarskiego. Po raz pierwszy wymieniona w 1452 roku(Lüten), później w latach 1486(Lauthin), 1520(Leuten), 1527(Leuten).  W 1486 roku wieś należącą do Ulricha von Biberstein przejmuje Heinze von Schwantz. W 1513 roku wymieniona rodzina von Schwanitz(Schwantz). W 1520 roku wieś w posiadaniu Joachima von Biberstein, który sprzedaje ją Balzerowi von Nischemischel(Niesemeuschel). Część gruntów we wsi posiada Georg von Schӧnaich z Miłowic(1520). W 1540 roku Adam von Niesemeuschel sprzedaje wieś Hansowi von Oppel(1527, 1540, 1597, 1614-1800). Z tego rodu wymienia się braci Ulricha i Christopha von Oppel(1614), Carl Adolph von Oppel(1767), Catharina Sophia von Oppel z domu von Kottwitz, Christoph von Oppel. W pierwszej połowie XIX wieku dobra są w rękach rodziny Bader(1810, 1828), później Bramer(1857), Na początku XX wieku majątek był w posiadaniu rodziny Schlange(1903). Prawdopodobnie ostatnim właścicielem majątku była rodzina Müller(1929).

DWÓR

Dwór barokowy, wzniesiony w XVIII wieku, rozbudowany w drugiej połowie XIX wieku. Murowany z cegły, piętrowy, założony na planie prostokąta, nakryty dachem mansardowym z lukarnami. Od strony ogrodowej obszerna murowana weranda z tarasem i kolumnowym gankiem z okresu przebudowy. Dwór rozebrany w latach 70-tych XX wieku. Przy dworze niewielki park krajobrazowy z XVIII-XIX wieku.

Po raz pierwszy nazwa Zommerfeld/Lubsko/ pojawia się w 1253 roku. Prawa miejskie otrzymuje w 1283 roku z rąk margrabiego Henryka Dostojnego. W tym czasie Lubsko należało do Marchii Łużyckiej. W XIV wieku Lubsko należało do rycerza Gottfrieda von Sommirvelt. W 1334 roku wzmiankowany Johann von Sommerfeld. W 1304 roku Dytryk III, wnuk Henryka Dostojnego, sprzedaje miasto margrabiom brandenburskim, Ottonowi IV i Waldemarowi z rodu Askańczyków. W latach 1364-1368 Lubsko było częścią księstwa świdnicko-jaworskiego za sprawą przekazania miasta przez cesarza Karola IV Luksemburskiego swojemu krewnemu, księciu świdnickiemu Bolkowi II Małemu. Po jego bezpotomnej śmierci miasto przejęte przez cesarza i na ponad sto lat dostało się pod władanie czeskie. Po ugodzie kamienieckiej w roku 1492 ponownie w granicach Brandenburgii. Od XIV wieku wzmiankowane rody rycerskie posiadające lenna na terenie miasta. Najstarszym wymienianym rodem była rodzina von Torgau, wymieniany Johann von Torgau. Około 1400 roku sprzedali lenno Dietrichowi von Kracht. Wg H. Berghaus był to Dietricht von Krohe, który posiadał lenno już w 1396 roku i odsprzedał majątek w 1402 roku Johannowi von Biberstein z Żar. W 1442 roku wymieniona rodzina von Kottbus, wymarła w 1475 roku. W latach 1449-1492 wzmiankowany von Biberstein (Friedrich von Biberstein). W 1492 roku wzmiankowany Hans von Schellendorf, w 1494 roku Matthias von Biberstein. W 1500 roku słyszymy o  Siegmundzie von Rothenburg, który był dowódcą zamku lubskiego od 1483 roku. Rodzina von Rothenburg zamieszkiwała w Lubsku do 1536 roku. Od XVI wieku miasto prywatne. W 1543 roku należy do Heinricha von Pack. Jako kolejny właściciel Lubska od 1543 roku wzmiankowany jest Günther von Kottwitz. Rodzina von Kottwitz posiadała miasto do 1711 roku, kiedy od Balzera Erdmanna von Kottwitz miasto wykupił Friedrich  Siegmund von Bredow. Wg P.Schwarz`a w 1713 i 1718/19 roku własność Balzera Erdmanna von Kottwitz. Po bezpotomnej śmierci Friedricha Siegmunda von Bredow dobra dziedziczy wdowa, Emmerenthia Sophie, z domu von Beerfelde. Po niej majątek przechodzi na rodzinę von Beerfelde. W 1792 roku po jej śmierci miasto wraz z zamkiem dziedziczy jej brat, Georg Friedrich von Beerfelde. Następnym sukcesorem jest jego syn, Gustaw Adolph von Beerfelde, po nim majorat dziedziczy jego syn, porucznik 1 Królewskiego Regimentu Dragonów Georg Heinrich Adolph von Beerfelde. Od 1807 roku miasto Lubsko przejęło państwo pruskie. W 1879 roku dobra wraz z zamkiem, będące w rękach kapitana von Beerfelde liczyły 440,02 ha gruntów.  W 1896 roku majątek majora w stanie spoczynku, Georga von Beerfelde obejmował 422ha. W skład majoratu wchodził majątek Wełmice(Wellmitz). Dzierżawcą był Georg Semming z Budachowa. W 1914 roku majątek obejmował 412,6ha i należał do Gustava von Beerfelde. W skład majątku wchodził majątek Wełmice(Wellmitz) o areale 987ha. W 1929 roku majątek Georga von Beerfelde obejmował 412,6ha. Właścicielem zamku był niejaki Pfleger. Do 1945 roku w granicach państwa niemieckiego. Miasto zdobyte przez wojska radzieckie w lutym 1945 roku, przekazane zostały polskiej administracji przez sowietów dopiero w czerwcu 1945 roku.

ZAMEK

W północno-zachodniej części miasta, przy ulicy Zamkowej położony jest zamek, wymieniany już w XIII wieku. Prawdopodobnie pierwsze prace budowlane na zamku prowadzone za czasów księcia świdnicko-jaworskiego. Zamek był wielokrotnie modernizowany, rozbudowywany i przebudowywany przez kolejne stulecia. Pierwsza udokumentowana rozbudowa miała miejsce w 1588 roku za czasów ówczesnych właścicieli, rodzinę von Kottwitz. Kolejnej przebudowy zamku wraz z założeniem parku dokonał w 1739 roku Friedrich Siegismund von Bredow. Ostatnia przebudowa zamku przed 1945 rokiem, miała miejsce na przełomie wieków XIX i XX. W 1930 roku zamek zostaje sprzedany miastu i od tego czasu pełni funkcje użytkowe na rzecz ludności. Zamek założony na planie litery „L”z dwoma wieżami: od zachodu wyższą, prawdopodobnie zawierającą u swojej podstawy ślady średniowiecznej budowli oraz niższą, trzykondygnacyjną łącząca skrzydła zamku. Budynek bramny prowadzący do zamku wzniesiony został w okresie renesansu. Liczne przebudowy, zwłaszcza w XIX i XX wieku pozbawiły budynek cech barokowej rezydencji z czasów baronów von Kottwitz.

ZAMEK- 2022r.

WILLE

WILLE-2022R.