Osada położona w gminie Międzyrzecz powiatu międzyrzeckiego. Dawniej folwark wchodzący w skład dóbr w Bobowicach von Dziembowskich herbu Pomian. Wg legendy w listopadzie 1806 roku we wsi zatrzymał się Napoleon Bonaparte przed wjazdem do Międzyrzecza. W 1877 roku właścicielem był Karl August von Dziembowski. Folwark wzmiankowany w spisach z 1845, 1907 i 1913 roku.
Osada położona w gminie Police powiatu polickiego. Założona w 1773 roku przez radcę wojennego Augusta Friedricha Matthias. W 1784 roku zakupiona przez Georga Wilhelma von Hill. W latach 1785-1799 doszło do wydzielenia z gruntów wiejskich majątku ziemskiego. W 1855 roku majątek zakupiony za 20.000 talarów przez Hermanna Greese. We wsi istniał majątek ziemski. W 1928 roku majątek liczący 153 ha gruntów posiadał Alb. Schmidt. W 1939 roku liczył 155 ha gruntów i należał do Adolfa Schmidt. Pozostałością po założeniu jest przebudowany budynek dworski oraz aleja dębowa i lipowa.
Miejscowość położona w gminie Drawno powiatu choszczeńskiego. Były majątek. Od 1852 roku własność Johanna Friedricha Conrad. W 1879 roku majątek o powierzchni 634ha należał do rodziny Kleinert. W 1896 roku majątek o powierzchni 546ha należał do Ernsta Sadewasser. W 1914 roku majątek o powierzchni 565ha należał do Augusta Pentz z Drawska. W 1929 roku własność Fritza Pentz z Podegrodzia(Schlossgut)(546ha).
Wieś położona w gminie Mysłakowice powiatu jeleniogórskiego. Wzmiankowana w 1305 roku. W 1438 roku Cuncze von Predela(Bredela) sprzedał wieś rycerzowi Cuncze Bieler von Reichenbach. Kolejnym właścicielem wsi został Hans Schoff Gotsche, kanclerz księstwa świdnicko-jaworskiego, pan na Kamienicy i Chojniku. Prawdopodobnie za jego czasów w Karpnikach zbudowano obronny zamek. W 1580 roku Adam Schaff Gotsch sprzedał wieś Melchiorowi Friedrichowi baronowi von Kanitz und Talewitz. W 1648 roku po śmierci Christopha Friedricha barona von Kanitz und Talewitz majątek dziedziczy wdowa, Lucretia, która przekazała wieś swemu wujowi Reimarowi Friedrichowi von Winterfeld. Po śmierci Reimara, wdowa z domu von Looss zapisała majątek córce, Elisabeth Christiane baronowej von Schӧnaich-Carolath-Beuthen. Po jej śmierci wieś otrzymała przyrodnia siostra, Anna Elisabeth baronowa von Schӧnaich, która w 1679 roku sprzedała Karpniki Balthasarowi Leopoldowi von Heyn(Hayn). W 1725 roku Philipp Anton von Heyn sprzedał Karpniki Franzowi Wilhelmowi hrabiemu von Schaffgotsch. W 1774 roku umiera bezpotomnie. Majątek przejmuje państwo, od którego w 1783 roku majątek odkupił Friedrich Wilhelm baron von Reden. Już w 1785 roku odsprzedaje dobra Karlowi Georgowi Heinrichowi hrabiemu von Hoym. W 1789 roku nowym właścicielem wsi został Kaspar Konrad baron von Zedlitz z Lubiechowej. Po nim w 1798 roku majątek dziedziczy jego wnuk, Otto baron von Zedlitz, który w 1822 roku sprzedał majątek bratu króla Prus Fryderyka Wilhelma III- księciu pruskiemu Fryderykowi Wilhelmowi(*1783-+1851). Po śmierci księcia Fryderyka Wilhelma majątek odziedziczyła trójka dzieci: książę Adalbert, który zrzekł się swojej części oraz dwie córki: Marie, żona Maximiliana II króla Bawarii oraz Elisabeth żona Karla księcia von Hessen und bei Rhein, która to przejmuje cały majątek na własność w roku 1881. Po jej śmierci dobra dziedziczą synowie: LudwiK IV von Hessen und bei Rhein(*1837-+1892), książę Heinrich Ludwig(*1838-+1900) oraz książę Wilhelm(*1845-+1900). Kolejnym właścicielem został ostatni wielki książę von Hessen und bei Rhein, wielki książę Ernst Ludwi(*1868-+1937). Jego siostra Alix wyszła za mąż za Mikołaja II cara Rosji i przyjęła imię Aleksandry Fiodorowny. Ostatnim właścicielem do 1945 roku był książę Ludwig Hermann(*1908-+1968).
Zamek i pałac
Podobno pierwsza budowla obronna pojawiła się w XII wieku za sprawą templariuszy. W 1351 roku po raz pierwszy mowa jest o zamku, który został zniszczony w 1427 roku przez husytów. Budowla z końca XV wieku przetrwała do 1580 roku, kiedy nowy właściciel, Melchior Friedrich baron von Kanitz und Talewitz przebudował zamek w stylu renesansowym. Prace budowlane zakończono w 1603 roku. Na pałac w stylu neogotyku angielskiego pałac został przebudowany za sprawą księcia Fryderyka Wilhelma. Przebudowa pałacu rozpoczęła się w 1838 roku i zakończona została w 1846 roku. Obok park krajobrazowy założony w 1820 roku.
Ruiny zamku SOKOLEC z XIV-XV wieku
Za czasów Henryka Brodatego zbudowany został zamek-strażnica na Krzyżnej Górze. Po raz pierwszy wzmiankowany w 1369/72 roku. Właścicielem zamku był wtym czasie Clericus Bolcze, dworzanin wdowy księcia Bolka II, księżnej Agnieszki. Od 1406 roku zamek należał do Hansa von Tschirn(Czetteras) z Płoniny. Zamek zniszczony przez husytów w 1434 roku. W 1442 roku właścicielem zamku został Konrad von Nimbtsch i jego rodzinę, w tym brata Heinricha von Nimbtsch. Zniszczony w 1475 roku przez wojska Macieja Korwina. W 1508 roku był już ruiną. Wydzierżawiony przez króla Kazimierza Jagiellończyka Antonowi von Schaffgotsch, który po kilkudziesięciu latach został przez rodzinę von Schaffgotsch wykupiony. W XIX i XX wieku przeprowadzone badania nie pozwoliły na wyobrażenie, jak zamek mógł wyglądać.
Wille
ul. Rudawska 2- willa z 1898r.
Willa Lekarza
Willa Lӧsch zwana Pałacem Dębowym, ul Stawowa 12
Zbudowana w 1875 roku przez marszałka dworu księstwa Hesji, Ulricha barona de Tomneux von Saint Paul, późniejsza willa Lӧsch. Obecnie własność prywatna, niedostępna do zwiedzania.
Wieś położona w gminie Karlino powiatu białogardzkiego. Po raz pierwszy nazwa wsi pojawia się w dokumentach w 1227 roku, później w 1276 roku. Przez wiele lat była własnością Kapituły Kołobrzeskiej. Na przełomie XVII/XVIII wieku majątek w rękach Ch.A. von Manteuffel. Po jego śmierci dobra odziedziczył jego syn, w 1719 roku podniesiony do rangi hrabiego, Ernst hrabia von Manteuffel. Po 1735 roku dobra są w rękach Friedricha von der Goltz i jego żony, hrabiny Henrietty von Manteuffel. W 1764 roku majątek zakupiła żona rotmistrza Johanna von Gaudecker, Sophia baronetta von Hertefeld. Do 1945 roku majątek w rękach rodu von Gaudecker– wzmiankowany Otto von Gaudecker(1804r), Karol von Gaudecker, syn Otta(1827). Ostatnim właścicielem był Herman von Gaudecker.
We wsi ruina pałacu z początku XIX wieku. Obok park z XVIII wieku, przekształcony na krajobrazowy w XIX wieku o pow. 5,2 ha. We wschodniej części parku budynki gospodarcze.
Wieś położona w gminie Nowogard powiatu goleniowskim. W średniowieczu należała do rodu von Eberstein. W 1756 roku własność Georga Lorenza von Kamecke. W 1811 roku majątek należał do Carla Ottona von Blankenburg. Później parcelacja majątku.
Wieś położona w gminie Nowogródek Pomorski powiatu myśliborskiego. Po raz pierwszy wzmiankowana w 1282 roku kiedy była własnością cystersów z Kołbacza. W XIV wieku dzierżawę części gruntów we wsi posiadał Peter Letenyn. W 1535 roku po rozwiązaniu konwentu zakonu cystersów wieś przejął margrabia Johann von Hohenzollern zu Küstrin. Od tego czasu wieś jak i majątek stał się domeną państwową i był dzierżawiony. W XVII wieku dzierżawcą był hrabia Adam von Schwartzenberg. Po jego śmierci w 1642 roku dzierżawcą został Valtiu Wernicke. Pod koniec wojny siedmioletniej dzierżawcą był Franz Balthasar Schӧnberg von Brenkenhoff(1723-1780). Dawny majątek należący do państwa. W 1896 roku majątek stanowiący domenę państwową o areale 1586ha dzierżawił Emil Schneider. W skład majątku wchodził folwark Gollin. W 1914 i w 1929 roku majątek będący domeną państwową który obejmował 975ha i dzierżawiony był przez Ulricha Thilo.
ZAMEK MYŚLIWSKI zwany „dworem renesansowym”
W latach 1620-1640 hrabia Adam von Schwartzenberg, minister elektora brandenburskiego Jerzego Wilhelma, zbudował dwór renesansowy o charakterze zamku myśliwskiego. Zamek widoczny na sztychu Meriana z XVII wieku. Zniszczony w czasie wojny szwedzkiej(1655-1657) oraz wojny północnej(1709) dwór podupadł. W XIX wieku budowlę adoptowano na gorzelnię, w latach 80-tych XX wieku użytkowana jako magazyn.
DWÓR
W 1755 roku zbudowany został dwór w stylu barokowym. Jest to budynek parterowy na rzucie prostokąta, z piętrowym ryzalitem, kryty dachem mansardowym, podpiwniczony. Remontowany w 1973 roku. Obecnie własność prywatna, popadający w ruinę. Przy dworze park krajobrazowy z początku XX wieku.
Osada położona w gminie Przelewice powiatu pyrzyckiego. Dawny majątek. Założony w 1817 roku przez Augusta Petera Sigmunda von Schӧning, urodzony w 1780 roku, starosta powiatu pyrzyckiego. Po jego bezpotomnej śmierci w 1858 roku majątek odziedziczyli bratankowie, synowie Carla Christopha Georga Leopolda von Schӧning, właściciela pobliskiego Żalęcina: Carl August Wilhelm Ferdinand Colmar von Schӧning, urodzony 26 maja 1815 roku oraz August Ernst Florentin Ludomillus Albert von Schӧning, urodzony 31 października 1816 roku. W 1865 roku bezpotomnie zmarł starszy z braci, Carl August Wilhelm Ferdinand Colmar. Całość odziedziczył August Ernst Florentin Ludomillus Albert von Schӧning, bezżenny. Po wygaśnięciu żalęcińskiej linii, dobra odziedziczyła linia lubiatowska. W 1884 i w 1892 roku wymieniany jako właściciel Hermann von Schӧning, którego majątek obejmował 483,85ha gruntów. W 1905 roku właścicielem był rotmistrz w stanie spoczynku Kurt von Schӧning a w 1929 roku porucznik w stanie spoczynku Ernst Hermann von Schӧning z Żukowa. Rodzina von Schӧning posiadała majątek do lat 20-tych XX wieku. W 1939 roku majątek o powierzchni 507 ha należał do Gustawa Karow. Po II wojnie światowej majątek upaństwowiono i założono PGR. Od 1994 roku własność prywatna.
PAŁAC
Zbudowany przez Hermanna von Schӧning(właściciela majątku A w Lubiatowie oraz majątku w Żukowie) w 1889 roku. Zbudowany z cegły, na planie prostokąta, eklektyczny w swojej formie z elementami neogotyku, z ośmioboczną wieżą w zachodnim narożniku. Podpiwniczony. Kryty niskim dachem czterospadowym. Kilkakrotnie przebudowywany i rozbudowywany.
Wieś położona w gminie Trzebiel powiatu żarskiego. W 1380 roku była własnością rodu von Hakenborn, później jest częścią dóbr należących do właścicieli Trzebieli. Nie wiadomo co się działo przez ponad 100 lat. W 1509 roku właścicielem wsi jest rodzina von Schӧnaich z Trzebieli, później von Schӧnaich ze Szprotawy(1534). W latach 1551-95 jest w posiadaniu rodu von Metzenrode. W 1595 roku dochodzi do podziału wsi na część a i b. Część a należy w 1595 roku do rodu von Ratzenberg, kolejno do rodu von Bibran(1604). Od 1606/12 włączona do majątku b. Dobra b w 1603 należą do rodziny von Kottwitz, kolejno do von Tschenwitz(1603), von Schwarz(1606), von Bibran(1612). Rodzina von Bibran po scaleniu dóbr posiada je do 1643 roku. Potem dość częste zmiany właścicieli: von Rackel(1643), von Penzendorf(1645-1652) aczkolwiek wzmiankowani byli jeszcze w 1667 roku, książęta żagańscy(1652), von Bibran(1666), von Lӧben(1680), von Tietzel und Taltitz(1686), von List(1706), ponownie książęta żagańscy(1720), Richter z Muskau(1872)-wg spisu właścicieli ziemskich z 1873 roku majątek którym zarządzał liczył 904 mórg ziemi, wdowa po nim(1894), kupiec Kalevent z Berlina(1896), Wünsche(1898), kupiec Heidendorf z Berlina(1901), kupiec Baron z Berlina(1902), przedsiębiorca budowlany Plӧtz z Berlina(1902), mistrz masoński Müller(1907), von Thümen-Blankensee(1907-wzmiankowany Leberecht Viktor, spółka z Trzebieli(1930), Qelmann(1937-1940).
Dawna wieś, obecnie dzielnica Nowego Warpna, miasta gminnego położonego w powiecie polickim. Istniejąca od XIII wieku wieś. Wymieniana jako Auestorpe, Aluestorff, Alberstorp, Albersdorp. Pierwsza wzmianka pojawia się w 1284 roku, kiedy książę Bogusław IV nadaje wieś Hermannowi de Palude von dem Brocke, Broecke, Bruke, Broker, później zwany von Brӧcker. W 1324 roku książę Otto potwierdza lenno dla braci Nicolausa, Bernharda i Timmo de Palude von Brӧcker. W 1368 roku wzmiankowany rycerz Curd Bruker. W 1374 roku wzmiankowany rycerz Curt Broker. W 1490 roku wymieniony Peter Broker. W 1594 roku Hans Albrecht von Brocker za 500 florenów wydzierżawił ziemię we wsi dla Zabela von Lepel. W 1598 roku dzierżawił grunty w Karsznie za 100 talarów Otto von Ramin. W 1599 roku jako dzierżawca wymieniony Ohm Baltin von Eickstedt. Do 1728 roku wieś należała do rodu von Brӧcker. Od 1728 roku stała się własnością majora Jürgena Lorenza von Kleist, by ponownie powrócić do rodziny von Brӧcker– za 13000 talarów majątek w 1738 roku wykupił Gustav Friedrich von Brӧcker. Po Gustavie majątek odziedziczył jego syn, Ludwig Gustav. Po jego śmierci majątek w 1756 roku przechodzi w ręce małżonka jego siostry, Carla Heinricha von Wedel. W 1766 roku za sumę 20 tysięcy talarów dobra zakupuje Gotthilf Christian von Enckevort, młodszy syn Bernda Friedricha von Enckevort z Vogelsang. W 1790 roku za sumę 50.000 talarów majątek zakupił Georg Wilhelm von Hill ale już w 1800 roku wykupiony przez Carla Friedricha von Enckevort. Przekształcił majątek we własność dziedziczną wolną od wszelkich zobowiązań i ciężarów feudalnych-alodium. Kolejno majątek należał do: Eduarda Friedricha von Enckevort(1862), Klary von Enckevort(1905), Hansa von Enckevort(XXw.). Byli w posiadaniu dóbr do 1945 roku. Ostatnim właścicielem był Bernd Friedrich von Enckevort. W 1910 roku kiedy majątek należał do Klary von Enckevort z domu Fӧrster dobra liczyły 799,15 ha gruntów a w 1928 roku liczyły 799 ha gruntów. Po 1945 roku w pałacu mieścił się ośrodek Wojsk Pogranicza, od lat 80-tych XX wieku Straży Granicznej. Od 2009 do 2012 roku pałac należał do Książnicy Pomorskiej w Szczecinie i pełnił funkcję ośrodka szkoleniowo-konferencyjnego.
ZESPÓŁ PAŁACOWO-PARKOWY
Pałac zbudowany w stylu neorenesansu francuskiego na fundamentach dworu. Postawiony na planie prostokąta z dwoma bocznymi ryzalitami w elewacji tylnej, dwupiętrowy, podpiwniczony, z kwadratową wieżą, przebudowaną znajdującą się w północnej elewacji bocznej. W sąsiedztwie zaniedbany park krajobrazowy.
