Wieś położona w gminie Strzelce Krajeńskie powiatu strzelecko-drezdeneckiego. Pierwsza wzmianka o wsi pochodzi z 1333 roku, w którym margrabia Ludwik nadał braciom Reinekinowi i Marcinowi Polen, mieszczanom ze Strzelec część gruntów we wsi. W tym samym roku wieś należy do rodu von Blümeke– wzmiankowany Herman i Giso. W 1402 roku wieś należy do rodu von Mӧhlen– wzmiankowany Henning i Otto. Wieś należy do rodziny von Mӧhlen do 1780 roku. Z tego rodu wymienia się: Hansa(1500), Otto(1525), Lamprechta(1540-1571), Asmusa(1550), Andreasa(1555), Petera(1552-1648), Georga(1555), Melchiora(1560-po 1608), Asmusa(1595-po 1648), Balthasara(1600), Reimara(1600-po 1648), Jacoba(1630-po 1648), Ernsta Ludwiga(1630), Asmusa(1630-po 1648), Wolfa(1632-po 1648), Eqidiusa(1635-po 1648), Hansa(1640-po 1648), Melchiora i Wolfa(1648), Baltzera Friedricha(1675). Ostatnim właścicielem majątku był Carl Friedrich von Mӧhlen(1715-28.06.1779) zmarły w Gardzku. Część gruntów  na przełomie XVI/XVII wieku należała do rodu von Schӧnebeck, wzmiankowana Barbara(1600). W 1780 roku dobra zakupił Franz Balthasar Schönberg von Brenkenhoff(1723-1780)pruski tajny radca finansowy, który dnia 21 maja 1780 roku umiera w Gardzku. Kolejnym właścicielem majątku zostaje kapitan Heinrich Gottlob Ludwig hrabia von Holzendorf. W 1801 roku dobra posiada Christiane Ernestine von Langen, z domu von Steinkeller. W 1816 dobra w rękach jej syna Heinricha Augusta Sigismunda von Langen. Kolejnym właścicielem dóbr zostaje rodzina Matthes(1828-1857), później von Brand– wzmiankowany Paul(zm. w 1904) oraz Adolf(ur. w 1876). Prawdopodobnie po 1910 roku majątek zakupiony przez Towarzystwo”Eigene Scholle” a następnie rozparcelowany.

Pozostałością po założeniu są resztki zabudowy gospodarczej.

Wieś położona w gminie Gubin powiatu krośnieńskiego. Po raz pierwszy wzmiankowana w 1158 roku, jako własność klasztoru benedyktynek w Gubinie. Gębice były małą wsią rycerską, która wielokrotnie zmieniała właścicieli. Prawdopodobnie już przed 1300 rokiem należała do rodziny von Polenz/Polentz/. W 1347 roku wspomniany Fritz de Omtitz. W 1437 roku po śmierci Hansa von Polenz majątek po nim przejął Hans von Zeschau(Czeschaw, Tscheschaw, Tzeschow), którego lenno zostało potwierdzone w 1459 roku. W 1490 i 1506 roku wymieniony Balthasar von Zeschau a w 1526 roku wymienieni bracia i kuzyni: Balthasar, Kaspar, Hans i Christoph von Zeschau. W 1564 roku umiera Wolf von Zeschau a dobra dziedziczą synowie: Kacper i Wolf Dietrich. Po śmierci Kacpra zmarłego wkrótce po śmierci ojca, dobra dziedziczy jego brat, Wolf Dietrich, który umiera w 1569 roku, bez dziedzica męskiego. Dobra trafiają w ręce Hansa von Zeschau, który musiał spłacić wdowę po Wolfie Dietrichu oraz jego siostrę, Margarethe von Stutterheim. Był dwukrotnie żonaty z: Sabine von Waldow i z Ursulą von Wiedebach. Zmarł około 1577 roku. Majątek odziedziczył jego syn, Hans von Zeschau, ożeniony z Anną von Hohendorf. Umarł młodo i bezpotomnie prawdopodobnie około 1578 roku. Majątek przejął siostrzeniec, Joachim von Maxen. Po śmierci ostatniego z rodu von Zeschau, cesarz Rudolf II oddaje wieś w ręce dwóch rycerzy: Melchiora von Lӧben i Zachariasza von Grünberg. W 1581 roku Zachariasz von Grünberg sprzedał swoją część Melchiorowi von Lӧben.  Melchior von Lӧben ożeniony był z Barbarą von Stosch z Mojęcin(Mondschütz), zmarł przed 1585 rokiem, Dobra odziedziczył jego syn, Maximilian von Lӧben, żonaty z Marie von Ponikau-Prietitz. Małżeństwo było bezdzietne. Maximilian von Lӧben zmarł w 1612 roku. Majątek przypadł jego braciom: Karlowi i Friedrichowi von Lӧben, którzy w 1616 roku za 65 000 talarów sprzedali majątek Hansowi Georgowi von Schӧnaich(1557-1619). Jak podaje R.Lehmann rodzina von  Lӧben posiadała wieś do 1621 roku. Hans Georg von Schӧnaich miał dwie córki. Majątek po jego śmierci w 1619 roku odziedziczył jego bratanek, Hans von Schӧnaich(*30.01.1592-03.07.1639). Po poparciu Fryderyka V, protestanckiego króla Czech, pozbawieni dóbr przez Habsburgów. W tym czasie majątek przejął Georg Abraham von Grünberg(1620). Po zakończeniu wojny trzydziestoletniej dobra wracają do rodziny von Schӧnaich. Po śmierci Hansa majątek dziedziczy Sebastian von Schӧnaich(*1598-+1650), żonaty z Judith de la Rive. Po nim majątek dziedziczy jego syn,Hans(*18.04.1623-+16.11.1675), dwukrotnie żonaty: z Elisabeth Christine von Winterfeld oraz z Heleną Lucretią Gans baronówną von Pulitz. Kolejnym dziedzicem Gębic zostaje syn Hansa, Franz Leopold hrabia von Schӧnaich(*16.08.1664-+01.11.1707), ożeniony z Hedwig Henriette hrabianką von Schwerin. W 1684 roku tworzy majorat. Po jego śmierci dobra dziedziczy Otto Albrecht baron von Schӧnaich(1701-1789), ożeniony z Charlotte Hermanne baronówną Wambold von Umstadt. Kolejnym dziedzicem był syn Ottona Albrechta, Christoph Otto baron von Schӧnaich(*11.06.1725-+13/14.09.1807), ożeniony z Eltern Henriette Ottonette Hermanne von Schmettau. Małżeństwo pozostało bezdzietne. Gębice dziedziczy Karl Friedrich Gottlob Alexander hrabia von Schӧnaich-Carolath(*18.09.1767-+06.12.1829), syn Hansa Gottloba von Schӧnaich-Carolath z linii Mӧllendorf, Gaffron i Riegersdorf i Sophie Amalie hrabianki von zu Dohna-Schlodien. Ożeniony z Henriette Friederike Amalie hrabianką von Dohna-Kotzenau. Mieli 4 córki i trzech synów. Majątek odziedziczył Otto Hermann Heinrich Alexander Eunomus, który zmarł w 1832 roku. Z pozostałych dzieci przeżyły trzy córki, które nie miały praw dziedziczenia. Gębice otrzymał Ludwig Ferdinand Karl Erdmann Alexander Deodatus książę zu Schӧnaich-Carolath(*26.06.1811-+22.01.1862). Był synem Karla Wilhelma Philippa Ferdinanda księcia zu Schӧnaich-Carolath(*17.01.1785-+23.01.1810) i Bianki Auguste Caroline Hermine Olympi hrabianki von Puckler-Muskau. Dwukrotnie żonaty z: Adelheid Elisabeth Lucie Idą Constanze Dorotheą Henriette, córką księcia Heinricha von Carolath-Beuthen oraz z Wandą hrabianką Henckel von Donnersmarck. Kolejnym następcą majątku zostaje syn Ludwiga, książę Heinrich Ludwig Ferdinand Erdmann Deodatus zu Schӧnaich-Carolath(*24.04.1852-+20.06.1920), żonaty z Margaritą księżniczką von Schӧnburg-Waldenburg. Nie mieli dzieci. Majątek przekazał swojemu kuzynowi Ferdinandowi  Johannowi Georgowi Hermannowi Heinrichowi Ludwigowi Wilhelmowi Friedrichowi Augustowi księciu von Schӧnaich-Carolath(*05.04.1913-+17.10.1973)który był synem Johanna Georga von Schӧnaich-Carolath i Hermine księżniczki von Reuss-Greiz. Był ostatnim właścicielem Gębic. W 1879 roku majątek obejmował 2797,73ha gruntów. W 1896 roku majątek obejmował 3331ha gruntów. W skład majątku wchodziły majątki w : Starosiedle(Starzeddel), i Rudnia(Raubart) oraz folwarki Kujawa(Ottohof), Chęciny(Sachsdorf), Lasek(Wald), Dobre(Dobern), Witaszkowo(Vettersfelde). Administratorem majątku był niejaki Müller. W 1914 roku majątek obejmował 1622ha i należał do księcia Heinricha zu Schӧnaich-Carolath. Do Gębic należał folwark Kujawa(Ottohof). W 1929 roku majątek księcia Ferdinanda von Schӧnaich-Carolath obejmował 1622ha gruntów

ZAMEK

Należy przypuszczać, że już pierwsi właściciele, rodzina von Polenz wybudowała pierwszą siedzibę rycerską w Gębicach. Kolejną siedzibę buduje ród von Zeschau a ta zostaje przebudowana przez  rodzinę von Lӧben. Wielokrotnie przebudowywany i rozbudowywany przez książąt von Schӧnaich- w XVII, XVIII i w drugiej połowie XIX wieku. Po II Wojnie Światowej zamek pozostawał w ruinie. W 1966 roku opisywany jako trwała ruina. W roku 1970 zostaje rozebrany. Od 1971 roku skreślony z rejestru zabytków województwa zielonogórskiego.

ZAŁOŻENIE DWORSKIE

W środkowej części wsi na północnym skraju parku położony był zespół dworski. Po zespole zachował się budynek gospodarczy.

PARK

Przy zamku powstaje rozległy park, przez który przepływa rzeka Lubsza. Prawdopodobnie pierwsze założenie parkowe powstało na przełomie XVI-XVII wieku. W 1873 roku Carle Eduard Petzold tworzy projekt założenia parkowego w Gębicach a całość zostaje zrealizowana w 1877 roku. Sam Petzold uważał, że park w Gębicach był jego najlepszym z projektów, wręcz wzorcowy przez otwarcie głównego widoku zamku oraz pozostawienie licznych widoków na wolne niezadrzewione obszary łąkowe w jego otoczeniu. Carle Eduard Petzold był architektem parków w Siedlisku, Muskau-Łęknicy, Maciejowicach, Mostkach, Sławie, Lubsku, Małomicach, Brodach.

Na obrzeżach parku  XV-wieczny opuszczony kościół , przebudowany w XVIII wieku w stylu późnego baroku, od 1945 roku nieużytkowany.