Wieś o średniowiecznej metryce, związana z majątkiem w Siedlisku. W 1507 roku właścicielem wsi był Balthazar von Rechenberg, od 1561 roku wieś wchodziła w skład dóbr książąt von Schӧnaich. Majątek często dzierżawiony. Ostatnim dzierżawcą przed 1945 był Kurt Isenberg, właściciel majątku w Lubięcinie.
pow. Ostróda
Wieś położona w gminie Marianowo powiatu stargardzkiego. Po raz pierwszy wymieniona w 1374 roku. Początkowo była lennem rodu von Wedel, później wieś podzielona pomiędzy rody von Wedel i von Schönebeck. W 1374 roku część wsi ród von Schönebeck przekazał klasztorowi augustianów ze Stargardu. W 1378 roku cysterki z Marianowa odkupiły część wsi od Henninga Welcoma(Welzow). W XVII wieku nie ma wzmianki o rodzie von Schonebeck na Pomorzu. W 1628 roku mowa o Martenie von Wedel z Dzwonowa oraz Dinies von Wedel z Rosowa posiadający jeszcze gruntu we wsi. W 1684 roku właścicielem majątku był pułkownik Adam Reinhard von Molzahn(Moltzahn, Maltzan). W połowie XVIII wieku ¾ wsi należało do Adama Jürgena von Maltzan, który w 1756 roku liczył sobie 74 lata. Po nim majątek dziedziczy syn, porucznik August von Maltzan. W 1793 roku majątek zakupił Johann Gottlieb Zimmermann, od którego dobra wykupił porucznik Otto Wilhelm Ernst von Below. W 1796 roku odsprzedaje dobra majorowi Gottliebowi Wilhelmowi von Hagen, który w 1798 roku sprzedaje dobra porucznikowi Franzowi Heinirchowi Leopoldowi von Krüger. W 1799 roku majątek zakupił Johann Friedrich Gaewert(Gewert) z Koszewa. W 1828 roku właścicielem był Friedrich Fontanus, w 1832 roku Friedrich Wilhelm Asch. W 1841 roku dobra zakupił kapitan w stanie spoczynku Eduard August Wilhelm Klamann. Kolejnym właścicielem od 1879 roku Ernst Kolbe. W latach 1910-29 majątek w rękach Hermanna Rehrmann. 29-letni Hermann Rehrmann zakupił majątek od Ernsta Kolbe. Dobra liczyły 254 ha gruntów.
DWÓR
ZAŁOŻENIE DWORSKO-PARKOWO-FOLWARCZNE
Pozostałością po założeniu są resztki parku dworskiego założonego w drugiej połowie XIX wieku oraz budynki gospodarcze.
Wieś położona w gminie Drawsko Pomorskie powiatu drawskiego. Po raz pierwszy wzmiankowana w 1254 roku jako własność klasztoru w Białobłokach. W 1398 roku wieś w posiadaniu rodu von Rhein(Rein, von dem Rine, Ryne, de Reno). W latach 1779-1824 majątek w posiadaniu rodu von Borcke– wymieniony Georg Balthasar zmarły w 1779, Philipp zmarły w 1824 roku. L von Ledebur podaje, że rodzina von Borck(Borcke) posiadała wieś już od 1730 roku. Wg L. von Ledebur rodzina von Doeberitz posiadała majątek od 1807 roku. W latach 1839-1939 dobra posiada rodzina von Knebel-Doeberitz– wymienieni: Ludwig zmarły w 1840, Georg zmarły w 1880, Hugo zmarły w 1915 roku, Sykstus urodzony w 1882 roku. W 1914 i w 1921 roku majątek wraz z folwarkami Kotzbahn i Martha obejmował 1290ha i należał do Huga von Knebel-Doeberitz. Dzierżawcą majątku był Albert Lenz z Kotzbahn a administratorem C.G. von Knebel-Doeberitz.
PAŁAC
Pośrodku dawnego założenia stoi pałac neobarokowy zbudowany 1 połowie XIX wieku prawd. przez Doeberitz. Murowany, zbudowany na planie prostokąta, dwukondygnacyjny, kryty dachem mansardowym z użytkowym poddaszem, podpiwniczony. Użytkowany.
Wieś położona nad Wilią w rejonie obwodu grodzieńskiego Białorusi w powiecie Smorgonie, dawniej powiat święciański, gmina Dubotówka. Po raz pierwszy wzmiankowana w 1443 roku. W XV wieku wieś należała do rodziny Sakowicz herbu Korwin odm. , która w 1483 roku ufundowała kościół. Około 1640 roku dobra należały do Jana Swołyńskiego herbu Leliwa , marszałka oszmiańskiego(1632), dworzanin JKM, sługa radziwiłłowski, kalwinista. Zmarł pod koniec 1647 roku. Majątek zapisał swojej żonie, Teodorze Zofii Tryzniańce, która powtórnie wyszła za mąż za Mikołaja Paca, wojewodę trockiego i sprzedała je po 1647 roku Mikołajowi Koszczycowi herbu własnego, pisarzowi wileńskiemu. Z opisu dekanatu oszmiańskiego z 1784 roku właścicielem wsi był Marcin Klimański herbu własnego. Po jego śmierci dobra w posiadaniu jego żony, Brygidy Klimańskiej z domu Kozieleckiej, która wyszła powtórnie za mąż za Korsaka herbu Korsak. W 1861 roku majątek w rękach rodziny Czarnockich herbu Lis. Później należał do rodziny Oskierków herbu własnego. W latach 20-30-tych XX wieku własność Kiersnowskich herbu Pobóg odm. – w 1926 roku wymieniona Izabela i Maria Kiersnowskie.
Założenie dworsko-folwarczno-parkowe.
We wsi stał dwór, obecnie nie istnieje.
HISTORIA MIEJSCOWOŚCI
Pierwsza wzmianka o wsi pochodzi z dokumentu margrabiego Albrechta III z 1300 roku gdzie wymienia się ją jako villa Tancow. Wielokrotnie wymieniana później jako Sankow, Tankow, Tancove, Tankowe, Tanckow, Tankaw, Dangkow, Tangaw, Tancko, Tanckow, Tankow. Margrabiowie brandenburscy z askańskiego rodu byli w posiadaniu tych ziem w XIII-XV wieku. Danków był miejscem postoju margrabiów starszej linii askańskiej, która była w posiadaniu ziemi strzeleckiej i pełczyckiej. Prawdopodobnie już wtedy istniał tutaj zamek myśliwski należący do rodu von Blumeke. W 1315 roku wymieniany jest rycerz Plume/Blume, Blumeke/ de Tancow. Zamek, którego założenia nie znamy został zbudowany za zgodą margrabiów brandenburskich prawdopodobnie przez rodzinę von Blumeke a stanął zapewne na miejscu grodziska. Rodzina von Blumeke przybyła do Ziemi Strzeleckiej razem z margrabiami askańskimi po 1270 roku. Na początku XIV wieku byli w posiadaniu ziem w Dankowie, Gardzku, Radęcinie. Rodową miejscowością stała się wieś Lubicz/Blumenfelde/. Po wymarciu dynastii askańskiej/ w 1320 umiera Henryk II/ tereny te przez krótki okres są w posiadaniu książąt pomorskich. Od około 1322 roku ziemie te są w posiadaniu bawarskich von Wittelsbachów. Za czasów von Wittelsbachów Danków otrzymuje prawa miejskie. W 1347 roku jako właściciel miasta wymieniany jest Albert von Wenden/de Slavia/. Prawdopodobnie ród von Wenden wywodził się z Meklemburgii, znany był od 1150 roku w księstwie brunszwickim. Tam wymarł w 1595 roku. Albert von Wenden właścicielem miasta był krótko. Po nim właścicielem Dankowa w roku 1351 zostaje wójt Ziemi Strzeleckiej Betkin von der Osten. W roku 1352 zamek w Dankowie otrzymuje z rąk Ludwika Rzymskiego von Wittelsbacha Bruno Długi Goldschmied. Bruno pochodził z rodu patrycjuszowskiego z Frankfurtu n/Odrą, który w okresie wojny von Wittelsbachów ze zwolennikami Samozwańca w latach 1348-1352 służył pomocą finansową margrabiom brandenburskim. Właścicielem miasta nadal pozostawał Betkin von der Osten. W 1380 roku margrabia brandenburski Zygmunt Luksemburg nadaje Danków wraz z zamkiem Wierzbięcie ze Smogulca herbu Grzymała. Wierzbięta należał do wielkiego rodu Grzymalitów herbu Grzymała, który doszedł do znaczenia za czasów Kazimierza Wielkiego i Ludwika Węgierskiego. Był bohaterem wojny domowej w Wielkopolsce Grzymalitów z Nałęczami. Sam z powodu wojny popadł w długi i kilkakrotnie brał pożyczki u Krzyżaków i pieniądze od króla Władysława Jagiełły. Zmarł w 1405 roku. W roku 1391 Jan Luksemburg nadaje Danków z zamkiem Ottonowi Starszemu von Kittlitz/Kietlicz/. Otton Starszy- pan na Baruth i Spremberg, brat biskupa lubuskiego Jana, marszałek księcia zgorzeleckiego Jana Luksemburga, pochodził z górnołużyckiego rodu z Kittlitz/Kietlic/ koło Loebav pod Budziszynem, w XII wieku osiadłym na Śląsku. Otton von Kittlitz faktycznie nie wszedł w posiadanie zamku i miasta ponieważ w 1401 roku król czeski Wacław IV sprzedał Nową Marchię wraz z Dankowem Zakonowi Krzyżackiemu. Poza tym starosta na zamku dankowskim, Czech Jan z Wartemberga rościł pretensję do przejęcia zamku i miasta. Po jego odejściu z urzędu Otton von Kittlitz ponowił roszczenia ale Zakon ich nie uznał i do Dankowa go nie wpuścił. Spór o Danków trwał kilkadziesiąt lat zakończony niekorzystnie dla rodu von Kittlitz w 1452 roku. W 1453 roku dochodzi do zniszczenia zamku i miasta przez Pomorzan. W roku 1454 Nowa Marchia powraca do margrabiów brandenburskich. Fryderyk II, elektor brandenburski w roku 1465 w zamian za Chomętowo przekazuje miasto i zamek Danków Burchardowi von Papstein. Danków pozostaje w rękach rodu von Papstein do 1788 roku. Ród rycerski von Papstein pojawia się na ziemiach Nowej Marchii w 1393 roku. Prawdopodobnie przybył z Luksemburgamii po 1373 roku. Z czasem miasto i zamek tracą na znaczeniu, o czym świadczy brak wzmianki o Dankowie w spisie dóbr Nowej Marchii z 1554 roku. Ostatnim właścicielem Dankowa z rodu von Papstein był generał-major Jakub Krzysztof, który w roku 1788 sprzedał majątek mężowi jego siostry- majorowi Adamowi Fryderykowi von Bock. W 1792 roku umiera bezpotomnie. Do 1803 roku majątkiem zarządza wdowa po majorze ostatnia z rodu von Papstein na Dankowie- Ludwika Fryderyka. W 1803 roku sprzedaje majątek rotmistrzowi Fryderykowi Ewaldowi von Massow ze Strzelec Krajeńskich. Ród von Massow przybywa na Pomorze z obszaru niemieckiego około roku 1250 i otrzymał lenno w Maszewie/Massow/. Fryderyk Ewald ożeniony z siostrą pruskiego ministra policji króla Fryderyka Wilhelma III, Floriną Fryderyką von Kamptz miał z nią jedynego syna, Ewalda urodzonego w Dankowie 27 X 1812 roku. Fryderyk Ewald umiera w Drezdenku 4 I 1827 roku. Ewald von Massow wychowywany przez wuja, kończy studia prawnicze w Jenie, po służbie w więziennictwie, w roku 1836 wyemigrował do Stanów Zjednoczonych, gdzie zmarł w roku 1865. Już w 1820 roku majątek dankowski wraz z Żabickiem przechodzi w ręce rodziny von Brand z Ługów. W XIX wieku z dóbr Ługi-Chomętowo-Osiek utworzono majorat. Pierwszym właścicielem majątku został prawdopodobnie Ernst Friedrich Ludwig von Brand urodzony w roku 1767. Ożeniony z Christianą Camillą von Sack. Miał z nią dwóch synów- dziedzicem Dankowa został Gustaw Erdmann Camillus (ur. Ługi 1806 r., zm. 1857), ożeniony z Elisabeth von Erxleben. W roku 1830 rozebrał stary dwór i wybudował klasycystyczny pałac frontem skierowanym na północ, elewacją ogrodową zwróconą na dużą polanę parkową od strony południowej, z dwoma narożnymi wieżami, z wielką salą balową z galerią obrazów siedemnastowiecznych mistrzów, ze zbiorami bibliofilskimi. To on wzniósł do dzisiaj stojącą oranżerię, bramę wjazdową. Majątek przechodzi na córkę Elisabeth, urodzoną w roku 1836, która w roku 1856 wyszła za mąż za Otto Friedricha Ehrenreih von Erxleben z Selbelang. Kolejnym dziedzicem majątku jest ich syn- Otto, urodzony w 1861 roku, pan na Dankowie i Derczewie, Selbelang, Retzow i Żabicku, w 1902 roku żeni się z Edelgard von Werder(1879-1945). Otto von Erxleben zmarł w 1933 roku nie pozostawiając męskiego spadkobiercy. Ich córka Cora von Brandt-Erxleben urodzona w roku 1905 roku, w 1927 roku wychodzi za mąż za Albrechta Wicharda von Alvenslebena. Ród von Alvensleben pochodzi z Altmarku/Stara Marchia k. Magdeburga/. Już w XII wieku pojawił się na terenach Pomorza- jeden z potomków rodu Fryderyk-templariusz stoczył bitwę ze Słowianami koło Dankowa. Ród ten rozgałęziony w trzech liniach: czerwonej, białej i czarnej, ok. 1500 roku miał 133 majątki w Brandenburgii, 160 koło Magdeburga, 25 w Prusach. Kapitan Wichard von Alvensleben zarządzał Dankowem w latach 1929-1939. Potem walczył w kampaniach w Polsce, Francji, Rosji, w Afryce, we Włoszech. Joannita, kawaler orderu św. Jana. Jego żona Cora popełniła samobójstwo dnia 29 stycznia 1945 roku. Pałac z wyposażeniem został splądrowany i spalony przez żołnierzy radzieckich. Wichard von Alvensleben po wyjściu z amerykańskiej niewoli żeni się powtórnie w roku 1946 z Astrid von Brand, córką Adolfa z Ługów, wdową w wieku 24 lat po Erneście Albrechcie hrabim von Brockdorff-Ahlefeldt z Ascheberg, zmarłym w 1943 roku z ran odniesionych na froncie rosyjskim pod Stalingradem w roku 1942.
ZAMEK
We wsi leżącej w gminie Strzelce Krajeńskie prawdopodobnie już we wczesnym średniowieczu w VIII wieku istniała osada-gród należąca do Pomorzan. Gród prawdopodobnie umiejscowiony był na wzgórzu zamkowym zwanym Górą Wałową/Wallberg/, między Jeziorem Wielgiem a Kinołęką, połączonymi dawniej mostem zwodzonym prowadzącym do zamku. Pozostałością tego jest fragment wału przylegający do jeziora.
WIEŻA RYCERSKA
Przy drodze do Barlinka w pobliżu kościoła wzniesienie jako pozostałość po dawnym gródku strażniczym w postaci wieży obronnej.
ZESPÓŁ PAŁACOWO-PARKOWO-FOLWARCZNY
W skład zespołu wchodził: pałac w stylu neogotyku angielskiego splądrowany i zniszczony w 1945 roku, oranżeria, park krajobrazowy o pow. 15 ha, oficyna pałacowa, resztki ogrodzenia, stajnia z gołębnikiem, kotłownia, lodownia, wozownia, stodoła, brama wjazdowa na teren folwarczny.
Wieś położona w gminie Goleniów powiatu goleniowskiego. Wzmiankowana w XIV wieku. Początkowo należała do rodu von Flemming z Maciejewa. Później własność rodu von Petersdorff– wzmiankowany Christian Friedrich von Petersdorff(XIXw) i Julius von Petersdorff(1834). W 1870 roku kiedy właścicielem był Julius von Petersdorff majątek obejmował 2276 akrów ziemi. W 1879 roku dobra liczyły 582,49 ha gruntów i nadal należały do rodziny von Petersdorff. Kolejnym posiadaczem dóbr była rodzina Kanneberg. Na przełomie wieków dobra przechodzą w ręce rodziny von Flügge. W 1910 roku majątek obejmował 937,43 ha gruntów a w 1928 roku kiedy dobra posiadał Erich von Flügge majątek liczył 864 ha gruntów. Ostatnim właścicielem dóbr była rodzina Laabs– producenci mebli z Goleniowa.
ZESPÓŁ DWORSKI
We wschodniej części wsi położony był majątek ziemski. Obecnie można zobaczyć budynki gospodarcze, resztki parku dworskiego oraz aleję kasztanową.
Miejscowość położona w gminie Golczewo powiatu kamieńskiego. Założona w 1839 roku przez właściciela Dargoszewa, niejakiego Rucholz. We wsi istniało założenie dworsko-folwarczne. Obecnie bez śladu po założeniu. W 1910 roku właścicielem majątku był niejaki Dӧring a dobra liczyły 178 ha gruntów. W 1928 roku majątek należał do Hansa Badura i liczył 177 ha gruntów. W 1939 roku majątek rodziny Kreplin obejmował 108 ha gruntów.
Wieś położona w gminie Golczewo powiatu kamieńskiego. Po raz pierwszy wzmiankowana w 1489 roku(Darghesow). W tym czasie należała do rycerza Hermanna von Ryne, wg Berghaus`a stare lenno rodu von Rhein. Lenno rodzinie von Rhein potwierdzone w 1509 roku przez księcia Bogusława X oraz w 1575 roku przez księcia Kazimierza. W 1700 roku majątek należał do Hansa von Rhein. W 1725 roku podział wsi na dwa majątki, gdzie drugi należał do Matthiasa von Rhein. W 1789 roku za 8000 talarów wieś zakupił kapitan Friedrich August von Jagow. W 1798 roku własność Ernsta Friedricha Gottlieba Klug. W 1839 roku powstał folwark, którego właścicielem był Rucholz. W 1840 roku powstało Dargoszewko. W 1870 roku majątek w Dargoszewie obejmował 369 mórg ziemi. Prawdopodobnie pod koniec XIX wieku majątek został rozparcelowany.
We wsi ciekawa willa? dwór?
