Wieś położona w gminie Bogdaniec powiatu gorzowskiego. Najstarsza wzmianka o wsi pochodzi z 1300 roku(Steneviz), kiedy to margrabia Albrecht III nadaje wieś klasztorowi cystersów w Mironicach. W tym okresie prawdopodobnie lenno posiadała rodzina von Stennewitz. W 1337 roku Stanowice wymienione w Księdze ziemskiej jako Stennewitz oraz rody posiadające majątki na terenie wsi: von Winningen(Wedinge), von Perwenitz, von Dorn(m)stedt. W 1350 roku część gruntu należy do kolegiaty myśliborskiej, które otrzymała po Henningu von Perwenitz oraz do kościoła w Gorzowie Wlkp. W 1362 roku ziemię we wsi posiada Piotr Mörner. Wymieniany również Kuno i Siegfried von Winningen. Około 1455 roku dobra we wsi posiadają rodziny von der Marwitz oraz von Horker. W 1460 roku większość wsi posiadała już rodzina von der Marwitz. W 1490 wymieniony Hans von der Marwitz, a w 1492-1493 Henning von der Marwitz oraz: Hans(1499), Otto(1517), Asmus(1560), prawdopodobnie budowniczy dworu. W 1560 roku część wsi posiada Asmus von Schӧnebeck z Dolska, który swoją część przekazuje braciom Joachimowi i Asmusowi von Schӧnebeck. Ta część majątku znalazła się w posiadaniu rodu von der Marwitz. Od 1571 roku całą wieś posiada rodzina von der Marwitz. W 1658 roku właścicielem majątku jest pułkownik Joachim II von der Marwitz, syn Hansa i Anne von der Goltz. W 1718 roku właścicielem wsi jest Karl Friedrich von der Marwitz. W 1741 roku dobra są w posiadaniu Hansa Ehrenreicha von Glӧden, późniejszego właściciela huty szkła. W 1754 roku z powodu kłopotów finansowych sprzedaje majątek kapitanowi Georgowi Achazemu von Horker. W 1763 roku za 60000 talarów majątek zakupił Wilhelm Gottfried Bayer(*1724-+1780), właściciel majątków w Baczynie, Wysokiej i Zosinku, nobilitowany w 1777 roku. Po jego śmierci majątek w rękach dzieci: Friedricha Johanna Gottlieba von Bayer(*1747-+1823), Sophie Friederike Wilhelmine von Eckenbrecher(*1755-+1810) i Amalie Gottfriede von Scheidt. W 1800 roku dobra zastawione na rzecz bawarskiego domu panującego. W 1804 roku dobra zakupione przez Karla Ferdinanda von Empich z Meklemburgii, nobilitowanego w 1794 roku. Po bezpotomnej śmierci Karla Ferdinanda von Empich w 1835 roku zapisem testamentowym dobra otrzymał zarządca majątku, Martin Gottlieb Treichel(1779-1848). Kolejnym właścicielem był Karl Wilhelm Emil Rudolph Treichel(1827-1898). Wg spisu właścicieli ziemskich z 1857 roku właścicielem był od 1839 roku. W 1879 roku jego majątek obejmował 1614,52ha gruntów. Od 1889 roku również właściciel Lubna, ożeniony z Clare Ernestine Auguste von Bayer(*1831-+1908). W 1896 roku majątek o powierzchni 1573ha należał do Carla Treichel. W skład majątku wchodziły majątki w: Zosinku(Sophienaue) oraz w Lubnie(Liebenow). W 1898 właścicielem dóbr zostaje Georg Treichel(*1861-+1931), którego majątek obejmował w 1914 roku 1647ha. W skład majątku wchodził folwark Zosinek. W 1912 roku rodzina nobilitowana. W 1929 roku dobra obejmowały 1572ha wraz z folwarkiem Zosinek(Sophienaue). Ostatnim właścicielem majątku był kapitan Friedrich Karl von Treichel(*1894-+1945) ożeniony z Helene, z domu von Freyer. Został zastrzelony w pałacu przez żołnierzy radzieckich.
PAŁAC
Pałac przetrwał działania wojenne w nienaruszonym stanie. Jego wystrój i wyposażenie uległo zniszczeniu oraz rozproszeniu. W budynku po 1945 roku umieszczono biura PGR w Baczynie- Zakład Rolny w Stanowicach. Na piętrze korpusu głównego założono przedszkole, w skrzydłach zlokalizowano mieszkania pracownicze, zlikwidowane w 1976 roku. Od lat 90-tych w posiadaniu ANROT w Stanowicach, dzierżawiony- Jorgen Möller dzierżawił posiadłość do 2003 roku), obecnie dzierżawiony przez Zakład Utylizacji Odpadów Sp. z o.o. z Gorzowa Wlkp. W planach jest kompleksowa rewaloryzacja założenia i adaptacja do funkcji administracyjnych, konferencyjnych oraz gospodarczych. Pałac w obecnym kształcie jest wynikiem przebudowy i rozbudowy dokonanej w latach 70-tych XIX wieku. Murowany z cegły i kamienia, składający się z korpusu głównego oraz skrzydeł wschodniego i zachodniego wraz z wieżą o strzelistym hełmie. Korpus budowli jest podpiwniczony, dwukondygnacyjny, nakryty dachem kopertowym. W elewacji wschodniej znajduje się pseudoryzalit z naczółkiem oraz ryzalit z oknem weneckim. W elewacji zachodniej pseudoryzality zwieńczone neorenesansowymi szczytami i lukarnami z wolutami. W dwóch schodkowych szczytach, w kolistym polu, umieszczony jest herb von Treichelów. Z historycznego wystroju zachowały się: drewniane boazerie, klatka schodowa w korpusie budowli, drewniana podłoga deskowa i parkiet oraz posadzka z ośmiokątnych płytek ceramicznych, stolarka drzwiowa z supraportami, a także sztukatorski wystrój sufitów w części pomieszczeń.
2003r.
2018r.
