KSIĄŻ /Papenhagen/

Opublikowany przez

Osada położona w gminie Golczewo powiatu kamieńskiego. We wsi majątek ziemski złożony z dworu i budynków gospodarczych. Był częścią dóbr pobliskiego Stawna. W 1819 roku, tereny na miejscu którego powstał folwark nazywały się „Poggenhagen”. Sam folwark powstał po 1819 roku. Należał w tym czasie do rodu von Köller. W 1910 roku należał do Johanna Salzsider i liczył 231 ha gruntów.. W 1928 roku dobra należały do Egona Rudolphi i liczyły 236 ha gruntów. W 1939 roku majątek należący do Artura Ott obejmował 85 ha gruntów.

PŁASTKOWO /Plastichow/

Opublikowany przez

Wieś położona w gminie Kamień Pomorski powiatu kamieńskiego. Po raz pierwszy wzmiankowana w 1380 roku(Plastekow). W 1420 roku lenno  Mazeken. W 1462 roku wzmiankowany Jasper Maaske ze Śniatowa. W 1468 roku wzmiankowany Dubislaff von Mellin. W 1540 roku książę pomorski Filip potwierdza lenno rodzinie von Mellin. W 1628 roku wieś podzielona pomiędzy rody: von Mellin i von Flemming. W 1804 roku majątek rodu von Mellin przejął Henning Ludwig Dionysius von Blankenburg, a dobra należace do rodziny von Flemming przejął Christian Ludwig Wilhelm hrabia von Wartensleben ze Świerzna. Ponownie w posiadaniu hrabiów von Mellin. W 1840 roku Joachim hrabia von Mellin, właściciel majątku buduje neoklasycystyczny dwór. W 1864 roku własność Augusta Appel. W 1910 roku majątek w rękach Paula Heise. Liczył 319 ha gruntów. W 1928 i 1939 roku właścicielem dóbr był Fritz Heise a majątek liczył 313 ha gruntów.

ZESPÓŁ DWORSKO-FOLWARCZNY

We wsi zespół dworsko-folwarczny. Po założeniu zachował się dwór znacznie przebudowany oraz dwa budynki gospodarcze.

ŚWINOUJŚCIE /Swinemünde/

Opublikowany przez

Miasto powiatowe nad Świną, którego początki sięgają XII wieku(Szwine 1182r). W latach 1185-1227 miejscowość wraz z całym Pomorzem Zachodnim była lennem Danii. Od 1628 roku ujście Świny przejęte zostały przez wojska szwedzkie. Do 1720 roku po pokoju wersalskim kończącym wojnę trzydziestoletnią  miasto jak i Pomorze Zachodnie należało do Królestwa Szwecji. W 1720 roku wyspy Wolin i Uznam zostały za sumę 10 mln talarów w złocie odkupione przez Prusy. W 1743 roku na północ od wioski Swine powstało osiedle o nazwie Swinemünde, ogłoszone portem morskim w 1747 roku. Prawa miejskie Świnoujście otrzymało w 1765 roku. W 1854 roku rozpoczęto budowę najwyższej wówczas latarni morskiej, zakończonej w 1857 roku.

WILLE

POBIEDNA-UNIĘCICE /Meffersdorf-Wigandsthal/

Opublikowany przez

Wieś położona w gminie Leśna powiatu lubańskiego. Wieś założona w 1667 roku na terenie wsi Unięcice przez ówczesnego właściciela Wiganda von Gersdorf  dla prześladowanych protestantów z terenów Czech. Właścicielami Unięcic była łużycka rodzina von Üchtritz(do 1592r.). Po bezdzietnej śmierci Hansa von Üchtritz w 1592 roku wieś posiadała boczna gałąź rodu von Üchtritz z Osterholz, która posiadała wieś do 1638 roku. Od 1658 roku wieś Unięcice w rękach Wiganda von Gersdorf. Posiadał wieś do 1686 roku. Kolejni właściciele: Karl Felix Ernst von Gerdorf(1668- w 1690 roku sprzedał dobra bratu za 50.000 talarów a sam poświęcił się służbie wojskowej. Zginął w 1702 roku pod Pińczowem jako sasko-polski pułkownik dragonów w służbie króla Augusta II Mocnego), jego brat Christoph Gottlieb von Gersdorf(1690-1712), Wolf Adolph von Gersdorf(1712-1749), Rudolph Ernst von Gersdorf(1749-1756), Adolf Traugott von Gersdorf(1756-1807), Karl Heinz Traugott von Gersdorf(1807-1823), Victor Amadeus landgraf von Hessen-Rothenburg ks. zu Rheinsfeld ks. von Ratibor ks. von Corvey(1823-1830), Ernst hrabia von Seherr-Thos z Dobrej(1830-1856), jego zięć Gustav Theodor baron von Saldern-Platenburg(1856-1876), Ernst baron von Saldern(1876-1877), Ernst baron von Saldern młodszy(1877-1878), Joseph Robrecht z Berlina(1884-1889), jego syn Albrecht Robrecht(1889-1899), jego spadkobiercy(1899-1900), Otto von Czarnowsky(1900-1902), Bank Ziemski z Berlina(1902-1903), Christian Kraft książę von Hohenlohe-Oehringen książę von Ujest ze Sławęcic(1903-1926), Ostatnim właścicielem był Max Hugo ks. Hohenlohe-Oehringen.

PAŁAC

Prawdopodobnie  około 1608 roku Hans von Üchtritz zbudował pierwszą siedzibę szlachecką(dwór), która spłonęła 02.08.1651 roku. Na murach tego dworu nowy właściciel Wigand von Gersdorf zbudował nowy dwór, rozebrany w 1764 roku. Kamień węgielny pod nową siedzibę wmurowano dnia 22.06.1767 roku. Budowę pałacu ukończono w 1768 roku. Odnawiany i modernizowany wielokrotnie, pierwszy raz w 1830 roku, później pod koniec XIX wieku. Remontowany w 1962 roku, spłonął w 1982 roku. Od 1983 roku remontowany. Obecnie w rękach prywatnych.

NAWOJÓW ŁUŻYCKI /Sächsisch Haugsdorf/

Opublikowany przez

Wieś położona w gminie Lubań powiatu lubańskiego. W 1406 roku wieś należała do Nicolausa Bocka von Gersdorf. W 1414 roku właścicielami wsi są Martin von Reinlin i Albrecht von Liedlau. W 1470 roku właścicielem wsi był Porzmanna von Salza. Od Nicolausa von Salza w 1503 roku połowę górnej i połowę dolnej części wsi zakupił magistrat Lubania. W 1549 roku majątek zakupił Nickel von Tschirnhaus ze Sławnikowic. Po nim dobra przechodzą na jego brata Friedricha von Tschirnhaus ożenionego z Anną von Kottwitz. Przekazują majątek synowi Hansowi Christianowi von Tschirnhaus, ożenionemu z Evą von Seherr. Zmarł 16.05.1575 roku. Od 1583 roku majątek odziedziczył jego syn Christoph Friedrich von Tschirnhaus. Dnia 11.06.1591 roku sprzedał wieś Siegmundowi von Gersdorf z See, który już w 1592 roku odsprzedał majątek Hansowi von Warnsdorf, przekształcając wieś we własność dziedziczną. Dwukrotnie żonaty:1. Z Sabiną von Schaffgotsch, 2. Anną von Zedlitz.  Syn z drugiego małżeństwa Hans Georg von Warnsdorf(*1584-+1655) ożeniony z Kathariną von Salza, po odziedziczeniu Nawojowa w 1629 roku sprzedał wieś Hansowi Hartwigowi von Nostitz. Żoną jego była Sabina von Warnsdorf z Pisarzowic. Zmarła 11.07.1667 roku. Po jej śmierci dobra przejęła córka Anna Sabina(+1677), żona Georga Friedricha von Hock z Osły. Wieś odziedziczył ich syn Georg Friedrich młodszy von Hock(*1656-+1723), ożeniony z Barbarą Sabiną baronówną von Hohberg z Prusic. Po nim dobra dziedziczy jego syn Otto Gottlob Leopold von Hock(*1689-+1731) ożeniony z Kathariną Marianne von Schkopp. Po jego śmierci dobra dziedziczy trójka dzieci, które w 1748 roku sprzedały wieś matce, ale po jej śmierci 15.04.1752 roku ponownie dobra odziedziczyły. Po spłaceniu rodzeństwa wieś stała się własnością Otto Gottloba von Hock(*1722), który 21.10.1756 roku sprzedał dobra swojej żonie Annie Eleonorze von Warnsdorf, by 20.07.1756 roku je od niej odkupić. Już 04.08.1756 roku sprzedaje dobra klasztorowi magdalenek z Lubania. Dobra stanowiły własność klasztoru do 1945 roku. Majątek był dzierżawiony. Po 1945 roku własność Skarbu Państwa. Majątek użytkowany przez PGR. Obecnie jedna część wyremontowana w latach 1966-68 na cele kościelne, stanowi własność parafii w Nowogrodźcu, druga Skarbu Państwa.

DWÓR

Zbudowany w latach 1570-71 przez Hansa Christopha von Tschirnhaus. W 1626 roku pożar dworu, w XVIII wieku został przebudowany i rozbudowany. Zbudowany na planie litery L, składający się z dwóch skrzydeł. Obecnie jedno od drogi użytkowane przez kościół, drugie nieużytkowane, popadające w ruinę. Dwukondygnacyjny, zbudowany z kamienia i cegły, częściowo podpiwniczony. Najciekawszą częścią dworu są dwukondygnacyjne krużganki, wsparte na parterze kolumnami toskańskimi. Pomiędzy kariatydami pola wypełnione 12 herbami rodów śląskich i łużyckich wg kolejności: von Hohberg, von Tschirnhaus, von Kottwitz, von Hermsdorf, von Seidlitz, von Konau, von Bock, von Reichenbach, von Seherr, von Liedlau, von Tschammer, von Nostitz.

RADOMIERZYCE /Radmeritz/

Opublikowany przez

Wieś położona w gminie Zgorzelec powiatu zgorzeleckiego. W średniowieczu należała do rodów: von Lossow(1284-1362),  von Gersdorff(od 1332 posiadali część wsi), Konrada i Hansa von Hoberg. W 1434 roku cała wieś stała się własnością rodu von zu Dohna z Grafenstein. Później wielokrotna zmiana właścicieli. Wymienia się rody: von Warnsdorf, von Gersdorf, von Nostitz, od 1646 roku von Ziegler und Klipphausen. W 1722 roku Joachim Siegmund von Ziegler und Klipphausen(*1660-+1734), szambelan polskiego króla Augusta II Mocnego, zakłada w pałacu zakład przeznaczony dla dwunastu panien ze szlacheckich domów, wyznania luterańskiego, które mogły wyprowadzić wywód szlachectwa do 16. pokolenia. Zakład istniał do 1945 roku. Podczas II wojny światowej pałac przeznaczono na skrytkę zbiorów z miasta Goerlitz, Archiwum Państwowego z Wrocławia oraz tajne archiwum SS. Materiały zawierały listy konfidentów i ludzi współpracujących z Niemcami we Francji, Holandii, Belgii. Część dokumentów dotyczyła rodziny Rotschild. W 1945 roku wizytę w pałacu złożyli:  późniejszy premier Piotr Jaroszewicz, późniejszy sudecki przewodnik Tadeusza Steć i podpułkownik, późniejszy generał Jerzy Fonkowicz. Po 1945 roku w pałacu mieścił się ośrodek WOP, później PGR. W latach 50-tych pałac stał opuszczony. Dewastacja pałacu postępowała. Przyczyniła się do tego również decyzja konserwatora zabytków na wywóz części wyposażenia pałacu: posadzek, rzeźb, kominków itp. do ośrodka wypoczynkowego kopalni „Turów” w Bogatyni. W latach 90-tych pałac stał się własnością P. Marka Głowackiego, szefa firmy „Gerda”. W latach 1999-2003 odbudował pałac i zrekonstruował część budynków należących do zespołu. Nagła śmierć w 2003 roku przerwała prace. Po śmierci żony pałac należy do córki i wnuczki P.Głowackiego.

tłok pieczętny rodziny von Gersdorf(XVIIw)

PAŁAC

Całe założenie pałacowe powstało w latach 1710-1732. Pałac zbudowany na planie litery H, trójkondygnacyjny, kryty dachem mansardowym, z użytkowym poddaszem, otoczony wodą. Do założenia należą cztery oficyny, dom ogrodnika oraz park krajobrazowy.

MŁYN Z 1700 ROKU- serdeczne podziękowania za możliwość zwiedzenia młyna oraz za wspaniałe domowe ciasto składam Właścicielce młyna i pobliskiej kawiarenki Pani Marii Krystynie Trawińskiej.

GRABISZYCE GÓRNE /Ober-Gerlachsheim/

Opublikowany przez

Wieś położona w gminie Leśna powiatu lubińskiego. We wsi pałac zbudowany około 1830 roku w otoczeniu parku krajobrazowego. Pod koniec XVIII wieku dobra należały do hrabiowskiej gałęzi rodu von Lӧben. Na przełomie wieków XVIII i XIX należał do Otto Ferdinanda  von Lӧben(*18.06.1741-+16.09.1804), ożenionego z Caroline von Greiflenheim(27.04.1778). Syn jego Albrecht Edmund(Edward) hrabia von Lӧben(*29.04.1800) dnia 26.08.1828 roku ożenił się z Marią hrabianką zur Lippe-Weissenfeid(*10.06.1810). Wzmiankowany również Ferdinand von Lӧben(*1779). Posiadali majątek do 1819 roku. Później dobra przeszły w ręce kapitana W.C. von Gersdorf. W kolejnych latach dość częste zmiany właścicieli. Wymienia się rodziny: von Huhn(1855), von Klein(1870), Legeler(1880), Hedrich(1886), Landfried(1892-1905), Teichgraeber(1921-1926).

PAŁAC

We wsi pałac, obecnie własność prywatna.

GRABISZYCE DOLNE /Nieder-Gerlachsheim/

Opublikowany przez

Wieś położona w gminie Leśnia powiatu lubańskiego. Prawdopodobnie majątek powstały na początku XIX wieku. W 1830 roku część wsi z majątkiem była własnością fabrykanta, właściciela papierni niejakiego Dahme. Kolejnym właścicielem majątku była rodzina Eichler(1853-57). W 1870 roku dobra posiada rodzina Scholze. Część wsi zwana Winkel od 1830 do 1857 roku częściowo była własnością Tobiasa Miessler, część należała do rodu von Uechtritz z Leśnej. Później własność rodziny Klimmt(1870-1898). Prawdopodobnie ostatnim właścicielem do 1945 roku była rodzina Hempel(1905-1926).

PAŁAC

We wsi pałac z drugiej połowy XIX wieku w otoczeniu niewielkiego parku krajobrazowego. Obecnie własność prywatna. Obiekt położony przy drodze, na wzniesieniu, zaniedbany, opuszczony. Park znajdujący się za pałacem zaniedbany.

GIEBUŁTÓW /Ober-Gebharsdorf/

Opublikowany przez

Wieś położona w gminie Mirsk powiatu lwóweckiego. Powstała w 1328 roku i wchodziła w skład dóbr Czocha. W 1385 roku należała do Heinricha von Uechtritz. W 1536 roku właścicielem był Hans IV von Uechtritz. Po wymarciu linii ze Świecia w 1592 roku w tym samym roku dochodzi do podziału własności. Wieś otrzymał Anton von Uechtritz. Po wymarciu linii z Giebułtowa wieś przechodzi w ręce linii młodszej rodu, która z kolei wymiera w 1698 roku na Christophie von Uechtritz, następcy Juliusa Ludwiga von Uechtritz und Osterholz. Wdowa po Christophie, Anna Christine von Uechtritz z domu von Metzrad utworzyła fideikomis dla linii z Fugi. Kolejnym właścicielem był Christoph Ernst von Uechtritz (*1725-+1767). Po jego śmierci wdowa Friedrike Eleonore von Uechtritz z domu von Kyaw, w 1769 roku poślubia Johanna Wilhelma Traugotta von Schӧnberg(*1721-+1804). Kolejni właściciele majątku: Karl Aemilius von Uechtritz(1769), Karl Sigismund Emil von Uechtritz(*1754-+1849), jego syn Emil I baron von Üchtritz-Fuga(*1783-+1841). Dnia 18.06.1818 roku otrzymał tytuł barona Królestwa Wirtemberskiego oraz zmianę pisowni nazwiska z Uechtritz na Üchtritz.  Kolejnym dziedzicem dóbr był jego syn Karl Franz Emil II von Üchtritz-Fuga(*1808-+1886), który dnia 30.09.1865 roku otrzymał pruskie zezwolenie na używanie tytułu baronowskiego dla siebie i swoich dzieci. Po raz pierwszy ożeniony był z katoliczką Dominicą Marią Josephą hrabianką Amade de Varkony. Po rozwodzie w 1853 roku ożenił się po raz drugi z Paulą Meyer, popełniając mezalians. Dobra odziedziczył jego syn z pierwszego małżeństwa Emil III Joseph Kamil(*1841-+1928), właściciel majątku Bӧӧs na Węgrzech, który dnia 23.03.1903 otrzymał węgierski tytuł hrabiowski dla siebie i ślubnych następców oraz nazwisko von Üchtritz-Amade de Varkony. Po jego śmierci majątek dziedziczy jego syn Emil IV Otto hrabia von Üchtritz-Amade de Varkony(*1875-+1934), który w 1912 roku ożenił się z Stefanią Marią Karoliną baronówną Banhidy de Simand z Lӧkӧshaza. Kolejni właściciele to jego synowie: Emil Zsigmond Antal i Antal Victor(*1915-+1996).

PAŁAC

Pałac barokowy wzniesiony w latach 1661-1665, odnawiany w XIX i na początku XX wieku. W 1963 roku kolejny remont pałacu z adaptacją budynku na potrzeby kolonijno-wczasowe. Od 1976 roku popadający w ruinę, od 1991 nieużytkowany. Obecnie własność prywatna.

KOŚCIELNIKI GÓRNE /Ober-Steinkirch/

Opublikowany przez

Wieś położona w gminie Leśna powiatu lubińskiego. Wzmiankowana w 1335 roku. Już od XIII wieku wieś stanowi lenno rodu von Uechtritz(Uechteritz), piszący się później von Uechtritz Und Steinkirch. W 1303/04 roku wymieniony został Johann von Uechtritz auf Steinkirch. W 1431 roku właścicielem wsi był Bernard von Uechtritz, obrońca Lubania podczas najazdu husyckiego, wzięty do czeskiej niewoli. W pierwszej połowie XVI wieku wieś podzielona na część: Górną, Środkową i Dolną, istniejące do dzisiaj. W XVII wieku majątek posiada rodzina von Gersdorf– wzmiankowany Wigand Gotlob von Gersdorf(*1681-+1708) oraz Wolf Adolf von Gersdorf(*1683-+1749). W 1812 roku obecny właściciel majątku Christian Friedrich von Gӧttlich sprzedaje dobra kapitanowi Ferdinandowi Rudolfowi von Gersdorf. Posiadają dobra prawdopodobnie do 1850 roku. Kolejnym właścicielem zostaje rodzina von Witzleben. Prawdopodobnie majątek zakupiony przez Oskara Friedricha Karla Alfreda von Witzleben(13.06.1820-24.04.1894), ożenionego z Emmą Flinsch(22.11.1825-02.11.1885). Mieli pięcioro dzieci urodzonych w Kościelnikach Gónych: 1.Marie Anne Frederike Henriette(1855), zamężną za Wilhelma hrabiego von Schleffen, 2.Helene Margarete Esther(1856), zamężną za Theodora von Kreckwitz, 3.AnnęMalwine Henriette(1857), zamężną za Erwina hrabiego von Auersperg, 4.Margaret Bethę Stephanie(1859), zamężną za Ferdinanda Rogalla von Biberstein, 5.Maxa Friedricha Ferdinanda(1860) ożenionego z Valeska de Aquiar Haupt. Na neoklasycystycznej kaplicy, byłym mauzoleum rodzinnym ostatnich właścicieli wsi, rodziny von Carnap podana jest data zakupu wsi przez Petera von Carnap- listopad 1866 rok. Wydaje się to mało prawdopodobne ponieważ w latach 1877, 1878, 1879 i w 1881 odbywały się śluby panien von Witzleben a ich matka Emma Flinsch-von Witzleben zmarła 02.11.1885 roku i pochowana została w Kościelnikach Górnych. Prawdopodobnie majątek został zakupiony przez Petera von Carnap w listopadzie 1886 roku. Posiadali dobra do 1945 roku. Ostatnią właścicielką była wdowa Ilse von Carnap.

PAŁAC

Tuż przy drodze zespół pałacowo-folwarczno-parkowy. Dwór wzniesiony prawdopodobnie w XVIII wieku został w 1866-67 roku rozbudowany i przemieniony na okazały pałac w stylu neorenesansu francuskiego. Obecnie opuszczony, popadający w ruinę. Obok pałacu zabudowania gospodarcze oraz czworaki. Z tyłu pałacu zaniedbany, zdziczały park krajobrazowy. Całe założenie sprawia przygnębiające wrażenie.

ZESPÓŁ BUDYNKÓW GOSPODARCZYCH

Zespół zbudowany przez Oskara Friedricha Karla Alfreda von Witzleben w 1863 roku.

ŁOMNICA /Lomnitz/

Opublikowany przez

Wieś położona w gminie Zgorzelec powiatu zgorzeleckiego. W latach 1391-1403 była w rękach Petera von Grisslau(Greisslau, Gritzlau). Kolejnym właścicielem był Heinrich von Greisslau. Dnia 25.11.1420 roku król Zygmunt Luksemburski nadaje wieś w lenno Conradowi von Hoberg i jego synowi Hansowi von Hoberg oraz Wentschowi von Donyn. W 1454 roku Kazimierz Jagiellończyk nadał wieś jako lenno braciom Georgowi Burnhardowi i Andreasowi von Gersdorf. Ostatecznie wieś była własnością Nickela von Gersdorf. Później częste zmiany właścicieli. Wymienia się rody: Haug(Hugo) von Salza(1593-1608), Hans von Eberhardt(1ćw.XVII w.), Rudolph von Kyaw(1619-1641), von Boblitz(1644-1684), von Nostitz(1702-1727), Johann Georg Gottfried von Seidel(1728-1752), polski i saski królewski radca handlowy. Karl Christian von Besser(do 1770), Georg Karl von Müller(1772-1799), Wolff Ludwig Christian von Gersdorf(do 1807), Karl Christian Israel, obwodowy komisarz policji(1830-1841), Rudolph Maria Bernhard hrabia von Stillfried und Rattonitz, Maria von Schimmelpfennig(1844-1852), wdowa po baronie von Schimmelpfennig von der Oye(1857), Hans baron von Lebedur(do1867), Johann August Ullrich(1876,1890), Georg hrabia zu Lippe-Biesterfeld-Weissenfeld z Wiesbaden(1894-1897), Gustav Richter i E.von Wittbach(1910-1914), Karl Otto Enger(1922-1937).

DWÓR

Pierwsza siedziba powstała w XVI wieku. Renesansowy dwór przebudowano w latach 1610-20, kolejne przebudowy w latach 40-tych XVIII wieku, po pożarze w 1739 roku, 1841-1844 oraz w latach 60-tych XIX wieku. Główny korpus zbudowany na planie prostokąta z narożnymi wieżami. Podpiwniczony, główny trójkondygnacyjny korpus kryty dachem dwuspadowym. Obecnie własność prywatna, popadający w ruinę. Na pałacu dług ok. 500 000 zł. We dworze 3 rodziny. Budynek popadający w ruinę, niewielka część użytkowana. Do dworu przylega stajnia, ruina. Obok budynki gospodarcze w ruinie, podwórze zarośnięte, całość to jedna rozpacz.

ZESPÓŁ BUDYNKÓW GOSPODARCZYCH Z PODWÓRZEM

ABELINO /Adamsheide/

Opublikowany przez

Obecnie wieś położona w obwodzie kaliningradzkim w Rosji około 10 km od granicy polskiej. W 1469 roku bracia Georg i Christoph von Schlieben otrzymali wieś jako rekompensatę za zaległe wynagrodzenie. W 1629 roku Christoph von Schlieben sprzedaje majątek Wilhelmowi von Schmieder. W 1637 roku Wilhelm von Schmieder sprzedaje majątek Dietrichowi von Schlieben. W 1679 roku dobra są w rękach Adama Friedricha von Schlieben, który buduje pałac. Następcą jest jego syn, Christoph Friedrich. W 1706 roku podział dóbr na trzech synów Christopha Friedricha. W 1740 roku dobra posiada kapitan von Schlieben, którego córka Helene wychodzi za mąż za Carla Ludwiga von Hohendorf. Carl Ludwig umiera przedwcześnie w 1769 roku. Helene von Hohendorf wychodzi ponownie za mąż za Ludwiga Wilhelma von Tyszka. Przy bezdzietnym małżeństwie dobra miała dziedziczyć Fredericia Gotthülf von Tyszka, która zakochała się we właścicielu Klein-Guja, Ludwigu Bruno. Młody człowiek nie został zaakceptowany przez rodziców i nawet uwięziony przez nich w piwnicy we wsi. Interwencja Fryderyka Wielkiego na prośbę zakochanej spowodowała uwolnienie go i ślub z ukochaną. Helene i Ludwig ze związku mają dwie córki i syna Friedricha Ferdinanda urodzonego w 1791 roku. W 1797 roku majątek w posiadaniu rodu von Queis. Po śmierci męża Helene wychodzi po raz 3-ci za mąż za barona Carla Friedricha von Heyking. Majątek Adamshede odziedziczyła najstarsza z córek, zamężna za Albrechta von der Trenk. Miała dwóch synów, Juliusa i Ferdinanda. Zmarła w Berlinie 18.11.1851 roku. W tym samym roku(1851) majątek został sprzedany Gustavowi Osten z Borchersdorf. W 1876 roku córka jego Margareta poślubia Oskara Krieger, który od 1888 roku jest właścicielem majątku. Jego syn w 1909 roku sprzedał dobra baronom von Albedyll z Karnit koło Morąga.