Wieś położona w gminie Kożuchów powiatu nowosolskiego. Po raz pierwszy informacja o wsi pojawia się w roku 1220(Belitz). W 1468 roku wieś należy do Hannosa von Schenckendorf. W XVI wieku jest własnością rodu von Knobelsdorff i w rękach tej rodziny pozostaje do XVII wieku. Syn Balthasara von Knobelsdorff(*1521-+1545) i Elisabeth z domu von Rechenberg, Kaspar Starszy von Knobelsdorff(+1598) był pierwszym właścicielem Bielic z tego rodu. Żonaty z Anną von Knobelsdorff dzieci nie mieli. W 1585 roku przekazał majątek bratankowi, Balthasarowi von Knobelsdorff(+1636). Żonaty z Dorotheą von Haugwitz. Majątek dziedziczy ich syn, Hans Christian von Knobelsdorff, zmarły bezdzietnie w 1636 roku. Później wieś dość często zmienia właścicieli. W 1671 roku wzmiankowana Pani von Schliebitz(Schliewitz, Schlewitz). W roku 1687 pozostaje w rękach rodziny von Abschatz, w 1681 roku do rodu von Seher– wymieniony Hans Heinrich von Seher (*1638-+1685), żonaty z Heleną Margarethą von Luck(*1642-+1682). Dobra dziedziczy ich syn, Carl Ferdinand von Seher(*1678-+1756), późniejszy baron von Seher-Thoss. W 1705 roku majątek bielicki zakupił Hans Christian von Braun, pozostając w jego posiadaniu do 1714 roku. Po nim majątek odziedziczył jego syn, Balthasar zmarły w 1714 roku, bezpotomnie. Następnie jest w własnością rodu von Glaubitz– w 1727 roku wymieniony Caspar Friedrich von Glaubitz, od 1736 roku baron, syn Melchiora Friedricha i Hedwigi Carline von Stosch. Ożeniony z  Helwigą Charlotte von Glaubitz. Ich syn Carl Ferdinand baron von Glaubitz był kolejnym właścicielem Bielic. Ostatnim właścicielem z rodu von Glaubitz był zmarły w 1826 roku baron Friedrich Johann. Od 1828 roku majątek bielicki należał do rodziny Munk-wzmiankowany Raphael Loebel Munk oraz Malchen Munk, od 1836 roku do rodziny Schultz, później do rodziny Aeltester-Eltester-wymieniony porucznik Reinhold Julius, wzmiankowany w 1857 roku. W 1865 roku dobra ziemskie wraz z dworem zakupuje Ernst Heinrich Oswald Nickisch von Rosenegk(*28.08.1824-Kochlice(Kuchelberg)-+14.02.1881)ożeniony z baronówną Hedwig von Kottwitz z Długiego. W rękach rodziny Nickisch von Rosenegk pozostają Bielice do 1945 roku. W 1873 roku majątek obejmował 630 mórg ziemi. Na miejscu zrujnowanego założenia Ernst Heinrich Oswald buduje okazałą neogotycką siedzibę, której budowę zakończono w 1867 roku. Część autorów przyjmuje, że siedziba mogła powstać już za Reinholda Eltestera, poprzedniego właściciela. Po bezpotomnej śmierci Ernsta Heinricha w roku 1881, majątek odziedziczyła wdowa, która do śmierci w 1908 roku zarządzała majątkiem. Dobra dziedziczy syn przyrodniego brata Ernsta Heinricha,  generał major Ernst Gotthard(*1853 Niemcza k.Niemczy-+1931) a po nim jego syn, Siegfried Karl Henning Gotthard, który wraz z żoną zostaje zastrzelony w 1945 roku w Bielicach przez żołnierzy radzieckich.

PAŁAC

Pałac neogotycki zbudowany prawdopodobnie przez Heinricha Oswalda Nisckisch von Rosenegk około połowy XIX wieku na fundamentach XVI wiecznego dworu(zbudowanego przez Knobelsdorffów), na planie prostokąta, z wieloma ryzalitami, z wieżą od strony północnej. Elewacje zdobione gzymsami i fryzami, z wysokimi schodkowymi szczytami. Wieża zwieńczona krenelażem i sterczynami. We wnętrzu zachowana stolarka drzwiowa i boazerie, w salonie myśliwskim rozeta z półplastyczną dekoracją z motywami łowieckimi

WILLA

Przy skrzyżowaniu drów, w północno-wschodniej części wsi położona jest willa, zbudowana w latach 20-tych XX wieku należąca do kopalni. Zbudowana na planie zbliżonym do prostokąta, dwukondygnacyjna, kryta dachem mansardowym z użytkowym poddaszem.

Wieś pochodząca prawdopodobnie z XIII wieku, położona w gminie Żary powiatu żarskiego. Pierwsza wzmianka pochodzi z 1329 roku, gdzie Bieniów występuje pod nazwą „Benzyn” jako własność Seyfridiusa de Benym. Wielokrotnie wzmiankowana w kolejnych latach: 1350(Benyn), 1381(Benyen), 1476(Behenen), 1586(Behnaw). Wieś lenna dóbr żarskich. W połowie XIV wieku należała do Ulricha von Pack, który w 1347 roku podarował wieś Nicolausowi von Stewitz. W 1381 roku we wsi kilka działów własności, w tym:  majątek należący dokościoła w Żarach, Jeschke`go Beme, Ulricha,  Bertoldai Henschela von Zeschau, von Denkewitz, Friedricha von Wiedebach, obywateli żarskich- Schremmil i Nitsche. Jako lenno należała do wielu właścicieli: braci von Richter(1420), von Kro, Hansa von Richter i Agnes von Hocke(1434), Gregora von Ott(1455), Paula von Senkinpheyl(1455), Hansa von Zeschau(Czeschaw)(1460), Baltzera von Unwürde(Unwirde)(1461, 1463), Baccalaureusa Dittrich i Prop(b)st(1465), von Biberstein– w 1465 roku należała do Wenczla von Biberstein. W 1490 roku Hieronim von Biberstein przekazał w zastaw dobra żarskie książętom saskim. Później dzierżawiona przez: Otto von Knobelsdorff(1492-1509/12), Caspara von Unwürde(1494, 1508), von Wiedebach(1494), Hieronima von Biberstein(1512-1525), von Richter(1525-do XVIIw), von Knobelsdorff(1530, 1586), von Niesemeuschel(1570, 1586). połowy XVII wieku nadal wieś była w posiadaniu rodziny von Biberstein, by od roku 1645 przejść w ręce możnego rodu von Promnitz.  Około 1745/50 pojawia się jako właściciel Tobias von Mӓrkisch. Pod koniec XVIII wieku Bieniów należał do państwa pruskiego. 

DWÓR

Pierwsze wzmianki o dworskiej siedzibie w Bieniowie pochodzą z połowy XVIII wieku. Była to budowla założona na planie prostokąta, jednokondygnacyjna. Obecny dwór otrzymał formę w 1840 roku w czasie dokonanej przebudowy. Został wówczas podwyższony o jedną kondygnację i nakryty dachem czterospadowym. Kolejne przebudowy miały miejsce już po II wojnie światowej- w elewacji północnej wykuto otwór wejściowy oraz wzniesiono przybudówkę od strony południowej.
Po 1945 roku użytkowany przez miejscowy PGR. Obecnie jest własnością skarbu Państwa i przeznaczony na cele mieszkalne.

Wieś w powiecie sulęcińskim w gminie Torzym o metryce średniowiecznej. Pierwsza wzmianka pochodzi z 1355 roku. Właścicielem wsi był w tym czasie rycerz Dietrich von Weissensee. W 1453 roku własność Hansa von Lossow. W 1499 roku wieś należy do Hansa i Balzera von Onitz(Ogenitz). Po śmierci ostatniego z rodu, Hansena von Ogenitz, margrabia Albrecht przekazuje wieś Berndowi von Schlieben. W 1512 roku wymieniony brat Bernda, Magnus von Schlieben właściciel wsi, ożeniony z Anną von Lossow., z którą miał córkę, późniejszą żonę Andreasa von Schlieben, komtura łagowskiego. Rodzina von Schlieben posiadała wieś do 1567 roku. Od tego czasu własność Bartolda von Mandelsloh z Bobrówka. Posiadali majątek do XVII wieku. W XVI wieku właścicielem i założycielem folwarku została rodzina von Selchow, przybyła w te strony z Brandenburgii, posiadająca rozległe dobra w okolicach Berlina i Poczdamu. Majątek był w posiadaniu rodziny do początków XIX wieku. Ostatnią z rodu właścicielką była Louisa von Selchow z domu von Risselman. W 1806 roku majątek został sprzedany. W XIX wieku wielokrotnie majątek zmieniał właścicieli. W 1828 roku wymieniana jest rodzina von Kuhlwein. Od 1857 do 1903 roku właścicielem folwarku była rodzina Firnhaber, rodzina fabrykantów z Frankfurtu nad Odrą. W 1910 roku właścicielem majątku był Paul Lange. Prawdopodobnie ostatnim właścicielem majątku była rodzina Jaques, wymieniona w 1929 roku.

DWÓR

W niewielkim parku krajobrazowym położony dwór, zbudowany zapewne pod koniec XVIII wieku( z tego okresu piwnice), przebudowywany w XIX wieku, z dobudówką pochodzącą z późniejszego okresu. Murowany, dwukondygnacyjny, elewacje na osi zwieńczone frontonami o płynnej barokowej linii, od strony zachodniej kolumnowym portykiem.
Dwór obecnie nie użytkowany, był dzierżawiony. W 1996 i 1997 przeprowadzono prace remontowe- odnowiono elewację, wymieniono pokrycie dachowe(blacha ocynkowana), wyremontowano część pomieszczeń na parterze i na piętrze.

Miejscowość leżąca nad Bobrem, niegdyś ważny punkt strategiczny, wymieniana w roku 1329 kiedy to Henryk Żagański oddaje wieś w lenno Janowi Luksemburskiemu. Od 1378 roku Bobrowice z przyległymi ziemiami po podziale księstwa głogowskiego znajdują się w rękach księcia żagańskiego Henryka VI Starszego. Po jego śmierci w roku 1393 ziemie te przechodzą w posiadanie księcia Henryka VIII Wróbla. Po śmierci księcia ziemiami władali jego synowie: Jan I i książę Wacław. Od 1417 roku Bobrowice są w posiadaniu księcia Wacława. Po bezpotomnej śmierci Wacława w roku 1430 dobra po nim przejmuje książę Henryk IX. W roku 1429 książę śląski, Wacław oddaje w lenno zamek w Bobrowicach Ottonowi von Landsberg oraz Bartisch von Wesenberg(Bartoszowi von Wezenborg). Bartisch von Wesenberg wymieniony w 1454 roku jako właściciel miejscowego dworu.  Czy byli współwłaścicielami tego nie wiadomo, częściej w literaturze wymieniany jest Otto von Landsberg, który w roku 1459 przekazuje zamek i ziemie księciu Henrykowi XI a ten z kolei przekazuje zamek rodzinie von Knobelsdorff. Posiadali majątek na terenie Bobrowic do 1775 roku. Przez następne kilkadziesiąt lat dochodzi do częstych zmian właścicieli. Już w 1469 roku jest w posiadaniu Macieja Korwina, który w roku 1479 za długi przekazuje zamek wraz ze wsią Barbarze Brandenburskiej, wdowie po Henryku XI oraz jej ojcu i braciom, elektorom brandenburskim. Dopiero po tzw. ugodzie kamienieckiej, po krótkim okresie posiadania tych ziem wraz z zamkiem przez Jana II Żagańskiego, stronnika Macieja Korwina, Jan II przekazuje je elektorom brandenburskim, w posiadaniu których ziemie te są do roku 1548. W latach 1482-84 zamek jako lenno jest w rękach hrabiego Eyttelfritza von Hohenzollern. W tym czasie jako właścicieli ziemskich w Bobrowicach wymienia się rodziny: von Storckwitz, von Salgast, von Tschirnitz, von Zweck, von Schlieben. Na początku XIX wieku majątek należał do rodziny von Rhaue, w 1825 roku do niejakiego Pana Kinzel. W 1870 roku dobra należały do rodziny von Lüderitz.

ZAMEK

W wiekach średnich znajdował się tutaj zamek, po którym obecnie nie ma śladu, wzmiankowany w dokumentach w 1429 i 1459 roku. Prawdopodobnie zamek książęcy, który został przekształcony na siedzibę rycerską, spalił się w czasie pożaru miasta w roku 1648. Obok zamku powstała osada piastowska będąca zalążkiem późniejszej miejscowości.

DWÓR

Prawdopodobnie w północno-wschodniej części wsi istniało założenie dworskie. Obecnie bez śladu po założeniu.

HISTORIA WSI

 Wieś wzmiankowana już w 1355 roku jako część dóbr von Biberstein`ów z Żar. W 1381 roku ”Bellendorff” jest lennem Henzla von Rothenburg. W 1433 roku lennikiem z „Bollindorffu” na rzecz Bibersteinów jest Bernard von Wunsch. W połowie XV wieku wieś była podzielona, bowiem w roku 1458 z części wsi Białowice płacony był czynsz na rzecz parafii kożuchowskiej przez Hansa von Unwürde z Dobroszowa Wielkiego. W latach 1508-1512 lennikiem Bibersteinów był Hans von Wunsch zu Billendorff. W roku 1531 Nicol von Gablenz składa hołd lenny Ulrichowi von Biberstein zu Friedland und Sorau. W roku 1543 wieś staje się lennem rodziny von Wiedebach, jej pierwszym przedstawicielem jest Hans, za którego rządów wieś przechodzi na luteranizm jako odgórne postanowienie Bibersteinów z Żar. W 1551 roku państewko stanowe Żary-Trzebiel jako dobra po ostatnim z Bibersteinów staje się własnością cesarza niemieckiego i króla czeskiego Ferdynanda Habsburga, który w 1558 roku sprzedaje je biskupowi wrocławskiemu Balthasarowi von Promnitz. Biskup w 1559 roku przekazuje całość swych dóbr swemu kuzynowi Seygfriedowi von Promnitzowi z Lasocina w gminie Kożuchów. W 1587 roku Białowice nadal są określane jako lenno von Wiedebachów na rzecz tym razem Promnitzów. W rękach von Wiedebachów Białowice pozostają do roku 1652, kiedy przechodzą pod bezpośrednią władzę Siegismunda Seyfrieda von Promnitz z Żar, który przejął państewko stanowe Żary-Trzebiel jako spadek po dziadku w roku 1622. Niemal równocześnie Siegismund przeznacza Białowice w lenno Karolowi Christoffowi von Rothenburgowi, żyjącemu w latach 1614-1674, który jeszcze dwukrotnie składa hołd lenny: w 1654 roku Erdmannowi I von Promnitz oraz w 1664 roku Balthasarowi  Erdmannowi von Promnitz. Prawdopodobnie przejęcie lenna po von Wiedebachach przez von Promnitzów należy wiązać z wygaśnięciem linii białowickiej rodu von Wiedebach. Następcą von Rothenburga na lennie białowickim był Hanus Casper von Berg, który wymieniany jest w roku 1679 jako posiadacz lenna nadanego mu przez Balthasara Erdmanna von Promnitza. Od 1702 do 1734 roku panem na Białowicach jest Amandus Frankel, który złożył hołd lenny Erdmannowi II von Promnitz. Po 1734 roku ponownie pod bezpośrednim zarządem Jana Erdmanna von Promnitz jako element Herrschaft Sorau. W 1765 roku ostatni z Promnitzów Jan Erdmann zrzeka się praw do całości państwa stanowego Żary-Trzebiel na rzecz elektorów saskich za roczną rentę w wysokości 12.ooo talarów.

ZAMEK

W roku 1435 Wentzel von Biberstein buduje zamek w Białowicach. W XVI wieku przebudowany w stylu renesansowym, powiększony z przeznaczeniem do celów obronnych. Przebudowę i powiększenie zamku należy prawdopodobnie wiązać z przejęciem dóbr państewka stanowego Żary-Trzebiel przez Seyfrieda von Promnitz z Lasocina, kuzyna biskupa wrocławskiego Balthasara, w roku 1560 lub 1561. Obiekt ten pełnił równocześnie funkcję rezydencji szlacheckiej von Wiedebachów– lenników von Promnitzów. Około roku 1758 zamek przebudowany na cele magazynowe z zatarciem cech stylowych. W jego wnętrzu składowano zboże. Inicjatorem przebudowy był ostatni z Promnitzów- Hans Erdmann. O losach budowli w XVIII i XIX wieku, aż do II-ej wojny światowej brakuje informacji. Od II wojny światowej własność RSP Białowice, nie był użytkowany. Zdewastowany w 1966 roku. Z relacji miejscowej ludności należy sądzić, że około 1990 roku doszło do zawalenia się dużej części połaci dachu i ścian spichlerza. Obiekt założony na rzucie przybliżonym do litery „L”, jest częściowo podpiwniczony, dwukondygnacyjny, kryty dachem dwuspadowym, w większości zarwanym. W zachowanej południowo-zachodniej połaci dachu znajdują się wole oka. W elewacji frontowej umieszczone zostały duże wrota. Całość została zwieńczona gzymsem koronującym. W prostej płaszczyźnie elewacji rozmieszczono niewielkie, prostokątne okna, w większości pozbawione stolarki i szklenia.

Ród Bibersteinów – właściciele Białowic, Brodów, Kożuchowa, Lipinek Łużyckich, Przewozu, Trzebiela i Żar pochodził prawdopodobnie ze Szwajcarii, gdzie w kantonie Berg znajduje się zamek Biberstein. W Polsce pojawili się na początku XII wieku, na dworze króla Bolesława Krzywoustego. Prawdopodobnie do Polski przybyli ze Śląska, część historyków uważa, że z Czech i dopiero w XIII wieku pojawili się na terenach Polski. Na Śląsku istniały dwa odrębne rody Bibersteinów: dolnośląsko-łużycki herbu Biberstein oraz górnośląski herbu Rogala. Protoplastą dolnośląskich Bibersteinów uważa się Guenthera von Biberstein, będącego na dworze Henryka Pobożnego, zmarłego około 1250 roku oraz jego braci Rudolfa i Ulryka. W 1317 roku Henryk von Biberstein był właścicielem Prusic(Prausnitz) koło Trzebnicy, które to Prusice jego synowie Henryk i Guenther w roku 1368 sprzedali księciu Konradowi II Oleśnickiemu. W 1340 roku Henryk von Biberstein ożenił się z córką Ulryka von Pack z Żar. Z tej linii wywodzi się Hieronim von Biberstein zmarły w roku 1549, żonaty z Urszulą córką księcia ziębicko-oleśnickiego Karola I z Podiebradu. W 1547 roku Jan von Biberstein otrzymał tytuł czeskiego barona. Linia ta wymarła na Ferdynandzie II, zmarłym w 1667 roku. Jedyna jego córka Elżbieta wyszła za mąż za Jana Alberta Krzineckiego von Ronow, który w 1670 roku uzyskał zgodę cesarza na przyjęcie do swojego nazwiska, herbu i nazwiska Biberstein: hrabia von Ronow und Biberstein.

DWÓR

Brak informacji dotyczącej wsi od końca XVIII wieku do końca 1945 roku. Wydaje się, że folwark powstał w XVIII lub nawet XIX wieku. Istniejące budynki folwarku powstały dopiero w drugiej połowie XIX i na przełomie XIX i XX wieku.

HISTORIA MIEJSCOWOŚCI

 Pierwsza wzmianka o wsi założonej w roku 1202 przez Henryka Brodatego pochodzi z roku 1220, kolejna z roku 1295, kiedy należała do kasztelana kożuchowskiego Dytryka(Teodoryka) de Pesny. W XIV wieku właścicielami zostaje rodzina von Rechenberg. Hans von Rechenberg, wnuk Georga przenosi się na stałe do Otynia a tym samym Borów przestaje pełnić rolę rodowej siedziby. Po śmierci ostatniego z von Rechenbergów linii borowsko-otyńskiej w roku 1610, Johanna Georga, przez 30 lat trwał konflikt o dziedzictwo borowsko-otyńskich dóbr pomiędzy Melchiorem von Rechenbergiem ze Sławy a Heleną von Sprintzenstein. Dobra w końcu posiadł mąż Heleny- Johann von Sprintzenstein, który zapisuje je w testamencie jezuitom. Po przejęciu Borowa przez jezuitów czeskich po 1649 roku, rezydencja uległa dewastacji, tracąc swą pierwotną funkcję. Od 1787 roku właścicielem Borowa jest książę kurlandzki Piotr Biron. Po jego śmierci Borów odziedziczył szwagier Birona hrabia von Medem, a następnie córka Birona Dorota de Talleyrand-Perigord i jej syn Aleksander Dino. W 1879 roku Aleksander syn Doroty, sprzedał Borów z kluczem dóbr pruskiemu ministrowi spraw wewnętrznych dr Rudolfowi Friedenthalowi, po którym dobra przejęła jego córka Renata von der Lancken-Wackenitz, żona pruskiego ambasadora we Włoszech.

ZAMEK

Średniowieczny zamek powstały prawdopodobnie w końcu XIV wieku na miejscu starszego założenia jest obiektem mało poznanym. Kamienny zamek składał się z prostokątnego narysu murów obwodowych i gotyckiego domu, jednotraktowego, opartego o wschodnią kurtynę murów. Wzgórze zamkowe otoczone głęboką, wykopaną w stoku fosą, o szerokości przekraczającą miejscami 20 m. Budowę siedziby przypisuje się Heinrichowi II von Rechenberg, wymienionemu w dokumencie z 1391 roku( właściciel zamku Radosno,  miasteczka Mieroszów położonego pod Wałbrzychem, Bytomia Odrzańskiego, Tarnowa Jeziernego, Przemkowa z przyległymi wsiami, dworu w Żaganiu i dóbr w Chotkowie. Do klucza borowskiego w tym czasie należały: Borów Polski, Borów Wielki i Gołaszyn oraz majątek przemkowski). W 1459 roku zamek zostaje zniszczony przez mieszczan wrocławskich. Przebudowany przez Georga von Rechenberg z Otynia, ówczesnego właściciela w latach 1548-1550 na renesansową rezydencję przez dostawienie do domu gotyckiego od wschodu czterokondygnacyjnego budynku o układzie dwutraktowym, z cylindryczną basztą w narożniku. Prawdopodobnie powstałe zabudowania folwarku po 1700 roku zbudowano przy użyciu materiału ze zniszczonej budowli. Przed 1800 rokiem zawaliła się wieża narożna, w połowie XIX wieku częściowo rozebrano mury zamkowe, a renesansowy budynek przerobiono na spichlerz. Do dziś zachowały się pozostałości średniowiecznych i renesansowych murów. Od końca lat 60-tych XX wieku, kiedy zawaliły się dach i stropy, budynek popada w ruinę.

ZESPÓŁ DWORSKI