HISTORIA WSI

Obecnie niezamieszkana dzielnica Stargardu, położona w południowo-zachodniej części miasta, w pobliżu lotniska Kluczewo. Wieś wzmiankowana po raz pierwszy w 1305 roku(Busler). W tym czasie należała do biskupa kamieńskiego Henryka, który odkupił wieś od księcia pomorskiego Ottona I. W 1321 roku wymieniana rodzina de Boslere. Od 1306 roku właścicielem wsi była rodzina von Massow, w XIV wieku należała do rodów von Hagen, von Borcke(Borck), von Midelnitz, von der Zinnen und Prechel. Od 1580 roku w posiadaniu rodu von Hindenburg. W XVIII wieku majątek zakupiony przez Thomasa Heinricha von Quickmann. Wieś podzielona na trzy, później dwa majątki. Majątek A i C należał w XVIII wieku do rodziny: von Zanthier(1756), von Woedtke(1756)- wymieniony Eckard von Woedtke, von Loepper(1756). Od początku XIX wieku wymienia się rodzinę von Sperling(1804-1826). Później majątek w rękach rodzin: Dumrath(1862), Thielke(1862). Ostatnim właścicielem dórb do 1945 roku była rodzina Seidler. Majątek B należał  na początku XIX wieku do rodziny Voelckring(1804), później do rodziny Thielke(1862) i prawdopodobnie włączona w obszar majątku A.
W 1952 roku podczas rozbudowy lotniska wieś przejęta przez Armię Radziecką a ludność wysiedlona do innych miejscowości. Od 1993 roku w obrębie miasta Stargard.

Wieś położona w gminie Tychowo powiatu białogardzkiego, przed wojną powiatu bobolickiego. Wieś istniejąca już w XVI wieku, od połowy XVII wieku majątek ziemski i zespół dworski. Od 1772 roku w rękach rodziny von Munchow. W 1774 roku majątek zakupił Karol Wilhelm von Woedke. Od 1804 roku dobra w posiadaniu rodziny von Versen, później właścicielem był radca von Kleist, od 1852 kupiec Appelius z Berlina, od 1884 roku rodzina von Heydebreck, będąca właścicielami majątku do 1945 roku. W 1910 i 1928 roku właścicielem był Friedrich Carl von Heydebreck.

Wieś położna w gminie Nowogard powiatu goleniowskiego. Stare lenno rodu von Dewitz. W XVIII wieku majątek należał do Friedericha Wilhelma von Dewitz, później jego synów: porucznika Augusta Albrechta, majora StephanaGottlieba i Corneta Bernharda Heinricha von Dewitz(1746). Od 1844 roku własność Heinricha von Vormann przez małżeństwo z panną von Dewitz. W 1870 roku majątek obejmował 2210 mórg ziemi a w 1879 roku kiedy dobra należały do wdowy po Heinrichu von Vormann majątek obejmował 560,96 ha gruntów. Na początku XX wieku ponownie w posiadaniu rodu von Dewitz- wzmiankowany Werner von Dewitz. W 1910 roku majątek  obejmował 560,96 ha gruntów a w 1928 roku kiedy właścicielem dóbr był Gustav von Dewitz dobra liczyły 560 ha gruntów.

Po zespole położonym w części południowej wsi zachował się park krajobrazowy oraz zachowały się resztki zabudowy gospodarczej.

Wieś położona w gminie Dobra powiatu łobeskiego. Po raz pierwszy wymieniona w 1580 roku jako lenno rodu von Dewitz. W XVIII wieku podział wsi na trzy majątki. Majątek A należał do majora Stephana Gottlieba von Dewitz. Majątek B był w posiadaniu Josepha Friedricha von Dewitz z Dobrej a majątek C w części był w posiadaniu Josepha Friedericha von Dewitz oraz Christiana Heinricha von Dewitz, po śmierci którego majątek odziedziczyli synowie jego, Jacob Wilhelm i Carl Ludewig von Dewitz. W 1808 roku majątek zostaje sprzedany przez rodzinę von Dewitz miastu Dobra ale w niedługim czasie majątek został przez rodzinę von Dewitz odkupiony. W 1815 roku von Dewitz sprzedaje dobra rodzinie Kannenberg, która posiada majątek do 1945 roku. Rodzina nobilitowana w 1825 roku. Majątek został zakupiony przez Josepha Friedricha Wilhelma Kannenberg z Mieszewa. Związki rodziny Kannenberg były ściśle powiązane z rodziną von Dewitz, właścicieli Mieszewa jak i Bienic. Z siedmiorga dzieci Josepha Friedricha dwoje urodziło sie w Bienicach- Ulrike Henriette Leontine(12.12.1829) oraz Julius Friedrich August Hugo(16.03.1839). Dobra po Josephie przejął najstarszy syn August Herman von Kannenberg(22.06.1839 Mieszewo-16.04.1882 Bienice). Za jego czasów powstał okazały pałac oraz park krajobrazowy. Dnia 16 lutego 1856 roku żeni się z Marie Luise Plesch. Mają sześcioro dzieci. W 1970 roku majątek obejmował 1334 morgi ziemi a w 1879 roku dobra liczyły 413,18 ha gruntów. Dobra przypadają najstarszemu synowi Curtowi Hermannowi Augustowi Josephowi von Kannenberg(06.08.1856-27.08.1904). Po jego bezpotomnej śmierci(prawdopodobnie był starym kawalerem) majątek przypada najmłodszemu z rodzeństwa Friedrichowi Hermannowi Augustowi Josephowi von Kannenberg(09.08.1871-17.11.1922). 28 maja 1909 roku żeni się ze Stephanią Charlotte von Dewitz z Krzemiennej. Dnia 03.03.1910 roku rodzi się ostatni męski potomek rodu von Kannenberg na Bienicach- Kurt Hermann Werner. Majątek w tym czasie liczy 385,74 ha gruntów . Dnia 16.02.1938 roku w Berlinie żeni się z Elisabeth Marthą Ahnert. Mają córkę Ingrid Elisabeth(05.05.1938 Berlin-12.07.1984 Pietra Ligure-Włochy). Kurt Hermann Werner von Kannenberg umiera 05.11.1951 roku w Bienicach!.

ZESPÓŁ PAŁACOWO-PARKOWY

Pałac zbudowany w 1876 roku przez ówczesnego właściciela Augusta Hermanna Kannenberga. Neoklasycystyczny, zbudowany na planie prostokąta, piętrowy, podpiwniczony, kryty dachem czterospadowym. Wejście główne znajduje sie w trójosiowym ryzalicie frontowym. Możliwe, że projekt pałacu pochodzi z tej samej pracowni co pałac w Benicach von Flemmingów. W sąsiedztwie pałacu park krajobrazowy założony w tym samym czasie, na terenie którego znajdował się rodzinny cmentarz właścicieli. Obok pozostałości po zabudowie folwarcznej- najstarszy to ceglany spichlerz z 1863 roku oraz kamienna obora.

Miasto powiatowe położone nad Parsętą. W XII wieku istniał tu gród opisywany przez Galla Anonima. W 1299 roku książę Bogusław IV na północny wschód od grodu  na prawie lubeckim lokował miasto Białogard. Syn Bogusława, książę wołogski Warcisław IV na miejscu grodu wzniósł zamek, który od 1321 roku stał się siedzibą wójta. W 1526 roku zamek spłonął. W latach 1535-1541 został odbudowany. Jego wizerunek możemy zobaczyć na mapie Lubinusa z 1618 roku- był to budynek kilkukondygnacyjny kryty dachem dwuspadowym. Podczas wojny trzydziestoletniej splądrowany. Do XVIII wieku zamek pełnił funkcję siedziby urzędów królewskich. Za czasów Fryderyka II w 1780 roku zamek rozebrano i na jego fundamentach wzniesiono nowy budynek dla urzędników, który dotrwał do XX wieku. Po 1945 roku rozebrany. Zachowane piwnice zasypano po 2009 roku. Obecnie na miejscu zamku jest pomnik Jana Pawła II. Założenie położone jest przy ul. Płowieckiej.

Budynek zbudowany na fundamentach zamku

HISTORIA WSI

Wieś położona w gminie Gryfice powiatu gryfickiego. Miejscowość swoimi początkami sięga średniowiecza. W 1316 roku wieś posiadał Sifridus von Lode, rycerz księcia Warcisława IV. W roku 1370 Baszewice posiadła rodzina Helmich z Gryfic. Po niej wieś w posiadaniu rodziny von Mellin, po nich w rękach rodu von Eberstein. W XV wieku dochodzi do podziału wsi na dwa udziały szlacheckie i jeden kościelny. Część ziemi w rękach rodu von der Osten. W 1445 roku część ziem należących do rodziny Helmich przejął magistrat z Gryfic. W 1628 roku wzmiankowany Henning von Mellin jako właściciel majątku. W XVIII wieku wieś jest własnością rodziny von Plӧtz. W 1774 roku własność wdowy po majorze von Plӧz, Beaty Sophii, z domy von Blücher. W 1818 roku Leopold Carl Heinrich von Plӧz utworzył folwark Adolfshof-Grębocin, przenosząc tam całość majątku ziemskiego. W 1860 roku majątek zakupił Adolf von Thadden z Trzygłowia. Kolejnym właścicielem był Reinhold von Thadden. W 1870 roku za czasów rodziny von Thadden majątek obejmował 1692 ,mórg ziemia a w 1879 roku dobra obejmowały 432,03 ha gruntów. Od 1905 roku właścicielem majątku zostają baronowie Senfft von Pilsach. Wymienia się baronów Karla i Gerharda Senfft von Pilsach. Byli właścicielami wsi do 1945 roku.

Pozostałością po założeniu dworskim są resztki parku krajobrazowego. Dwór rozebrano po 1945 roku.