Miasto powiatowe położone nad Łębą i jej dopływem Okalicą. Po raz pierwszy nazwa miasta pojawia się w dokumencie z 1338 roku. Lokacja Lęborka na prawie chełmińskim nastąpiła w 1341 roku. W XIII/XIV wieku Lębork należał do zakonu krzyżackiego. W 1410 roku miasto i zamek zostały zajęte przez wojska polskie. Po pokoju toruńskim Krzyżacy odzyskali miasto. W 1454 roku Lębork został zdobyty przez wojska gdańskie i w tym samym roku Kazimierz Jagiellończyk, król Polski oddał Lębork w lenno księciu zachodniopomorskiemu Erykowi II. Książę w 1460 roku oddał Lębork Krzyżakom ale już w 1466 roku wykupił miasto od zakonu. W 1630 roku miasto zajęte przez Szwedów. Po śmierci ostatniego księcia pomorskiego, Bogusława XIV, Lębork został przyłączony do Polski. W 1635 roku miasto zajął Jakub Wejher. W 1661 roku Lębork stał się wiecznym lennem brandenbursko-pruskim. Po 1945 roku ponownie w granicach państwa polskiego.
Zamek
Zamek zbudowany przez Krzyżaków w XIV wieku. Założony na planie prostokąta z jednoskrzydłowym domem zakonnym. Przez środek założenia płynął kanał Młyński. Wielokrotnie przebudowywany. Z pierwotnej budowli zachował się szczyt wschodni, część piwnic, strzelnice, młyn zamkowy oraz fragment muru obwodowego. Na zamku rezydował wójt krzyżacki. Obecnie jest to budynek sądu.
