HISTORIA WSI

Wieś położona w gminie Bojadeł powiatu zielonogórskiego. Po raz pierwszy wymieniona w roku 1424 a powstanie miejscowości datuje się na rok 1322. Od XIV do XV wieku należała do właścicieli Otynia- rodzinę von Zabeltitz/Zobeltitz/. Później w rękach rodu von Rechenberg. Po bezpotomnej śmierci Georga von Rechenberg w 1610 roku, dobra dziedziczy jego siostra Helena von Sprintzenstein, żona Johanna Ernsta barona von Sprintzenstein. Po śmierci żony, z braku dziedzica przekazuje dobra w roku 1639 jezuitom. Po sekularyzacji zakonu jezuitów w 1773 roku, dobra w 1776 roku przejmuje państwo pruskie. W 1787 roku książę kurlandzki i żagański, Piotr Biron zakupuje majątek klenicki. Po jego śmierci w 1800 roku cały majątek przechodzi na własność jego córki, Doroty,późniejszej de Talleyrand-Perigord. Zarządzającym majątkiem był niejaki Henneberg. W 1862 roku dobra klenickie przejmuje córka Doroty, Paulina markiza de Castellane, wyłączając je z dóbr otyńskich. Jej córka Maria Dorota markiza de Castellane w 1857 roku wysła za mąż za księcia Antoniego Wilhelma Radziwiłła. W ten sposób dobra klenickie przeszły w ręce książąt Radziwiłłów herbu Trzy Trąby. Po śmierci Antoniego Wilhelma księcia Radziwiłła w 1905 roku, dobra dziedziczy wdowa po nim, Maria Dorota księżna Radziwiłł/1840-1915/. Po jej śmierci dobra klenickie przejmuje jej młodszy syn, Stanisław Wilhelm Janusz książę Radziwiłł/1880-1920/, adiutant marszałka Józefa Piłsudskiego, który 28.04.1920 roku zginął w bitwie pod Malinem w wojnie polsko-bolszewickiej. Mając rosyjskie obywatelstwo, nie mógł przejąć majątku leżącego w państwie pruskim. W tym czasie dobra były pod przymusowym zarządem nadleśniczego Blaschke z Bojadeł, później hrabiego von Hatzfeld ze Żmigrodu. Bezpośrednio zarządzającym był dyrektor Krause. Ze związku z Dolores Konstancją Joanną księżną Radziwiłł miał córkę, Annę Marię/1907-1995/, która była dziedziczką dóbr Stanisława Wilhelma. Wdowa po Stanisławie Wilhelmie Januszu, księżna Dolores, wychodzi ponownie za mąż w roku 1921 za Leona księcia Radziwiłła i wyjeżdża do Francji. Prawdopodobnie to było powodem, że w 1922 roku majątek klenicki zostaje sprzedany Śląskiemu Towarzystu Ziemskiemu z Wrocławia. Majątek ulega parcelacji. Część z barokowym dworem kupuje właściciel firmy handlującej drewnem- Johann Jackob Vowinckel. Majątek z pałacem myśliwskim po kilku latach dzierżawy zakupił Carl Richtberg. Posiadał majątek do końca 1945 roku. Część majątku od lat 30-tych XX wieku była w rękach Clemensa Bussmann.

DWÓR

Dwór barokowy, zbudowany w drugiej połowie XVII wieku, przebudowany około połowy XIX wieku. Murowany, dwukondygnacyjny, założony na rzucie prostokąta z ryzalitem na osi elewacji południowej. Elewacje gładkie z symetrycznie rozmieszczonymi oknami. Ryzalit z portalem o przerwanym przyczółku i konchowymi wnękami w drugiej kondygnacji wieńczy trójkątny tympanon. W elewacji północnej portal z trójkątnym przyczółkiem, herbem księżnej Doroty de Talleyrad-Perigord, w południowej sgraffitowy zegar słoneczny. Wnętrza nakryte sklepieniami kolebkowymi z lunetami.
Po drugiej wojnie światowej w rękach PGR, z przeznaczeniem na mieszkania pracownicze.

 

PAŁAC MYŚLIWSKI

Drugi pałac eklektyczny, zbudowany w 1884 roku zwany pałacem myśliwskim, dwukondygnacyjny, składający się z korpusu głównego mieszczącego apartamenty oraz przylegającego do niego skrzydła zachodniego, mieszczącego w przyziemiu mieszkania dla służby, a na piętrze salę myśliwską. Dzisiejsza bryła pałacu uformowana została w 1905 roku podczas przebudowy dokonaj za czasów księżnej Marii Doroty Radziwiłł. Do Skrzydła zachodniego dobudowano jeden człon, na skraju skrzydła dostawiono nieznacznie dominującą nad kalenicą wieżę, zamkniętą stożkowym hełmem. Rozebrano drewniany belweder i na jego miejscu postawiono ośmioboczny tambur zakończony hełmem z latarnią. Wnętrze pałacu przystosowane zostało do potrzeb przyjeżdżającego na polowania księcia Radziwiłła. W pałacu poza apartamentami, pokojami dla służby, mieściło się mieszkanie dla zarządcy majątku, pomieszczenia biurowe oraz archiwum majątku.
Po II wojnie światowej pałac przejmuje Skarb Państwa, w latach 1946-58 w pałacu mieszczą się biura PGR. Od 1958 roku Lubuski Uniwersytet Ludowy, od początku lat 90-tych utworzono Specjalny Ośrodek Szkolno-Wychowawczy, następnie Młodzieżowy Ośrodek Socjoterapeutyczny, który funkcjonował do 2006 roku.