Wieś położona w gminie Pełczyce powiatu choszczeńskiego o średniowiecznej metryce. Na początku XIV wieku jako właścicieli wsi wymienia się rodzinę von Wedel, wcześniej należała do rodziny von Kuhlen. Później w posiadaniu rodziny von Billerbeck. W XVIII wieku jest własnością rodu von Kahlden. Pod koniec XIX wieku majątek w posiadaniu rodziny von Schroeder. Był również w rękach hrabiego von Mellin. Po II wojnie światowej majątek przejęty przez Skarb Państwa. Przez kilkadziesiąt lat w rękach PGR, obecnie dzierżawiony przez osobę prywatną.

DWÓR

Na obrzeżach parku założonego w 1758 roku  skromny dwór zbudowany prawdopodobnie przez rodzinę von Kahlden. Zbudowany na planie prostokąta, z dobudówkami, kryty dachem naczółkowym.

Wieś położona w gminie Goleniów powiatu goleniowskiego. Wzmiankowana w 1754 roku. We wsi był majątek ziemski. Od początków XIX wieku własność baronów von Troschke und Rosenwerth. Pierwszym właścicielem był Maximilian Ernst baron von Troschke und Rosenwerth(*11.03.1780-+24.03.1847) ożeniony z Charlotte Helene Friederike von Sydow ze Smardzewa(*22.03.1782-+24.12.1821). Majątek odziedziczył ich syn, Emil Eduard Oskar Ludwig baron von Troschke und Rosenwerth(*13.10.1818-+25.08.1900), ożeniony z Anną Amalie Karilne von Goerske. Jego majątek w 1879 roku obejmował 517,62 ha gruntów. Dziedzicem dóbr został syn z drugiego małżeństwa z Julią Friederike Eleonore von Ploetz, Ernst Friedrich Carl Theodor baron von Troschke und Rosenwerth(*06.04.1859-+21.03.1922).

Obecnie po założeniu dworsko-folwarcznym zachował się zaniedbany park krajobrazowy.

Wieś położona w gminie Pełczyce powiatu choszczeńskiego. Po raz pierwszy wzmiankowana w 1337 roku. W tym czasie część gruntów należała do klasztoru cysterek w Pełczycach. W XV wieku wieś należy do rodu von Dieter a pod koniec tego wieku do rodu von Waldow. W 1537 roku cała wieś w rękach rodu von Waldow. W 1728 roku wykupione przez państwo i włączone do domeny królewskiej.

We wsi  dwór oraz pozostałości po zespole folwarcznym.

Wieś położona w gminie Połczyn – Zdrój powiatu świdwińskiego. Pierwsza wzmianka o wsi pochodzi z 1308 roku. Początkowo lenno rodu von Manteuffel. W XVI wieku podział wsi na dwa majątki a i b. W 1569 roku współwłaścicielem wsi jest rodzina von Wolde. Rodzina von Manteufell posiadała majątek prawdopodobnie do końca XVII wieku. W 1628 roku część gruntów posiadał Georges von Manteuffel z Lipia, część do Gerdta von Manteuffel z Połczyna. W 1655 roku jako właścicieli wymienia się Hansa von Wolden oraz Asmusa von Manteuffel. Mowa również o rodzinie von Natzmer posiadającą część gruntów we wsi. W 1722 roku majątek a należał do Bogislava Ernsta von Wolde a w 1732 roku majątek posiadał Jürgen Lorenz von Wolde. W 1733 majątek b  należał do kapitana Joachima Ewalda von Kleist. Prawdopodobnie po 1735 roku majątek a i b w rękach rodu von Wolde. W 1750 roku majątek b należał do kapitana Carla Erdmanna von Wolde a majątek a do majora Philippa Ferdinanda von Wolde. Po śmierci Carla Erdmanna opiekę nad wdową z domu von Gerlach oraz pasierbicą przejął bart, Philipp Ferdinand von Wolde oraz Georg Heinrich von Zastrow.  Pod koniec XVII wieku współwłaścicielami wsi była rodzina von Woedtke, twórcy istniejącego do dzisiaj założenia pałacowo-parkowego. W 1805 roku majątek posiadała rodzina von Sydow, wymieniona Johanna Maria Josepha, z domu von Lassen. Później cała wieś w rękach rodu von Woedtke. Wymieniony Carl Friedrich Heinrich (1784-1849). Jego synem i jego pierwszej żony Laurette von Glasenapp był Carl von Woedtke (1824-1901), późniejszy starosta powiatu gryfińskiego, ożeniony z Klarą von Blanckenburg. Wymienia się również: Elisabeth(ur.1866) z domu von Itzenplitz, Friedricha Karla)ur.1895). Rodzina von Woedtke posiadała dobra do 1945 roku.

ZAŁOŻENIE PAŁACOWO-PARKOWE

Na założenie składa się pałac oraz park krajobrazowy o powierzchni 6,5ha. Obok położone są zabudowania gospodarcze.

HISTORIA WSI

Wieś położona w gminie Manowo powiatu koszalińskiego. Po raz pierwszy wymieniona w 1300 roku. W 1385 roku należała do Dubesława von Kleist, który sprzedał ją cysterkom z Koszalina. Przez kilka wieków należała do rodu von Bonin, kóry stąd się wywodził. Wieś utracili w 1736 roku. Na początku XX wieku należy do rodu von Wahnschaff.

PAŁAC

Pałac zniszczony w 1945 roku przez wojska radzieckie. Na miejscu pałacu wybudowano budynek administracyjno-mieszkalny. W otoczeniu park krajobrazowy powstały na przełomie XVIII/XIX wieku.

HISTORIA WSI

Wieś położona w gminie Malechowo powiatu sławieńskiego. Po raz pierwszy wymieniona w 1267 roku. W XIII wieku należała do Borka, kasztelana kołobrzeskiego. Pod koniec XIII wieku sprzedana Ludemarowi z Sulechowa, który podarował wieś klasztorowi bukowskiemu, co zostało potwierdzone w 1302 roku  oraz w 1304 roku przez syna Ludemara, Więcka. W późniejszym okresie należała do rodu von Manteuffel, który w 1530 roku sprzedał wieś rodzinie von Natzmer. Na początku XVIII wieku dobra w posiadaniu Oldwiga Adolpha von Natzmer. Umiera bezpotomnie. Dobra dziedziczy siostra zmarłego, Barbara Eleonora von Stojentin. Po jej śmierci majątek przypada jej córce, Elisabeth Jadwiga von Tetlow, żonie Ewalda Christiana von Tetlow. W XIX wieku dobra ponownie w rękach rodu von Natzmer. W 1884 roku właścicielem majątku był Carl Oldwig von Natzmer. Majątek należał do rodu von Natzmer do 1927 roku. Źle zarządzany przez Hansa von Natzmer majątek zbankrutował. W 1910 roku majątek liczył 694 ha gruntów. W 1928 roku dobra zakupuje Towarzystwo Kupieckie ze Sławna. W 1929 roku jako właściciel dóbr borkowskich wymieniony jest Dr Friedrich Wilhelm Gaertner a majątek liczył 757 ha gruntów.  Kolejnym właścicielem dóbr zostaje lekarz weterynarii Paul Kusanke. Całość z założeniem dworsko-parkowo-folwarcznym liczyła wtedy 460 ha. Był ostatnim właścicielem majątku do 1945 roku. Po 1945 roku majątek jest własnością Skarbu Państwa i na jego terenie utworzono Państwowe Gospodarstwo Rolne.

Za wsią na skraju lasu megalityczny grobowiec, prawdopodobnie jedyny grób korytarzowy na terenie Polski liczący sobie 5 tysięcy lat.

Z wsią Borkowo związane są też dwie ciekawe historie.

W grudniu 1388 roku doszło do porwania księcia Geldrii, Wilhelma. Wilhelm książę Geldrii i spadkobierca księstwa Jülich był gościem Zakonu Krzyżackiego i wielkiego mistrza Konrada Zöllern von Rotenstein. Wrogo nastawieni do zakonu i do margrabiów brandenburskich panowie pomorscy podpisali w 1388 tajny układ z królem polskim Władysławem Jagiełłą, na mocy którego mogli przeprowadzać działania dywersyjne. Jednym z nich było porwanie księcia Wilhelma. Dokonali tego Eckhard von dem Walde, właściciel Złocieńca, Maciek Bork ze Strzemiela, właściciel pobliskiego Borkowa i Hennig von Wedel właściciel Mielna pod Łobzem oraz części Złocieńca.

Druga historia dotyczy związków Renate Louise Mechthild von Natzmer, urodzonej w Borkowie 09.06.1898 roku z polskim wywiadem. Po wyjeździe z Borkowa w wieku 18 lat do Berlina podjęła pracę jako pielęgniarka. W 1924 roku wyszła za mąż za Kurta Bodewig, z którym rozwiodła się w 1926 roku. Podjęła pracę w Wydziale VI Inspekcji Ministerstwa Reichswehry w okresie Republiki Weimarskiej oraz w początkach III Rzeszy. W listopadzie 1928 roku podjęła współpracę z polskim wywiadem w Berlinie zwerbowana dzięki pomocy Irene von Jena przez Benitę von Falkenhayn, współpracowniczkę i kochankę asa polskiego wywiadu majora Jerzego Sosnowskiego. Początkowo major Jerzy Sosnowski i Renate von Natzmer również byli kochankami. Dzięki dostarczonym dokumentom przez Renate i przez Irene władze polskie poznały szczegóły tajnej współpracy wojskowej Niemiec i ZSRR. Siatka została rozbita w lutym 1935 roku. Major Jerzy Sosnowski i Irene von Jena otrzymali karę dożywotniego więzienia. Benitę von Falkenhayn i Renate von Natzmer skazano na karę śmierci przez ścięcie toporem. Karę wykonano na dziedzińcu więzienia Plötzensee w Berlinie, w poniedziałek, 18 lutego 1935 roku o godzinie 6.00 rano.

http://www.jerzysosnowski.info/index.php?option=com_content&view=category&layout=blog&id=3&Itemid=8

ZAŁOŻENIE DWORSKO-FOLWARCZNE

Pozostałością po założeniu dworsko-folwarcznym jest park krajobrazowy o powierzchni 5,13 ha, oraz zespół zabudowań folwarcznych. Po dworze rozebranym po 1945 roku pozostały schody prowadzące do niego. Całość założenia położona jest w południowo-zachodniej części wsi.

Miasto gminne położone w powiecie szczecineckim. Pierwsza wzmianka o miejscowości pochodzi z 1587 roku. W latach 1934-36 Borne przekształcone w miasto wojskowe z poligonem dla artylerii. To w Bornem w 1939 roku stacjonowały dywizje Guderiana przed atakiem na Polskę a Rommel szkolił swój korpus pancerny na poligonach Bornego Sulinowa.

W miejscowości dwie wille:

Willa generała Heinza Guderiana-obecnie w ruinie

Willa generała Dubynina, zbudowana w latach 30-tych XX wieku dla komendanta garnizonu.