Wierzchominko /Varchminshagen/
Województwo Zachodniopomorskie
Widuchowa /Fiddichow/
Tanowo /Falkenwalde/
Sulechowo /Soltikow/
Wieś położona w powiecie sławieńskim podzielona była na Sulechowo Duże i Małe. W Sulechowie Małym duży majątek z widocznym na zdjęciu pałacem.
Strzebielewo /Strebelow/
Święciechowo /Grunhof/
Resko /Regenwalde/
Miasto gminne położone w powiecie łobeskim. Po raz pierwszy wymieniony w 1255 roku. Od XIII wieku połowa miasta należała do rodu Borków-von Borcke, druga do rodu von Vidant. Prawa miejskie posiada od 1288 roku. W 1441 roku książę pomorski Eryk I przekazał całe miasto rodzinie von Borcke. Resko stało się miastem prywatnym rodziny von Borcke do 1808 roku.
Rekowo /Reckow/
Wieś położona w gminie Radowo Małe powiatu łobeskiego. Początki wsi sięgają średniowiecza. Była lennem rodu von Borcke. W XVII wieku właścicielem dóbr i fundatorem kościoła był Filip Georg von Borcke. W 1668 roku dobra posiada Franz Joachim von Borcke. Kolejnymi właścicielami z rodu von Borcke byli: w 1692- Franz Heinrich, w 1744- Georg Phillipp, w 1771- Georg Friedrich. W 1789 roku majątek stał się własnością Johanna Georga von Loeper, ale w 1793 ponownie w rękach rodu von Borcke – właścicielem jest Ernst August Phillipp von Borcke-Kankelfitz. W 1798 roku dobra posiada Phillipp Johann Georg von Borcke. Od 1803 roku na kilkanaście lat w rękach rodu von Schmude– wymieniony Christian Friedrich. Od 1828 roku właścicielem jest Georg Friedrich Ludwig von Borcke. Kolejni właściciele z tego rodu: w 1837 roku- Ludwig Albert von Borcke-Bonin, 1857- Louise, 1871- Georg, 1883- Erich, 1921- Ulrich von Borcke. W 1910 roku dobra liczyły 492,01 ha gruntów a w 1929 roku 503 ha gruntów.
W północno-wschodnej części wsi położony był majątek ziemski składający się z dworu, zabudowań gospodarczych oraz parku. Po założeniu zachował się park dworski z 2 połowy XIX wieku oraz budynki gospodarcze.
Przybysław /Sophienhof/
Wieś położona w gminie Krzęcin powiatu choszczeńskim. Wzmiankowany po raz pierwszy w 1802 roku. Majątek został założony w latach 1743-1756 przez hrabiego von zu Dohna. Kolejnym właścicielem był szambelan von Blanckensee. W 1790 roku dobra zakupiła księżna von Anhalt-Dessau. Na początku XIX wieku był w posiadaniu możnego rodu von Borcke. W 1842 roku majątek zakupił zarządca dóbr państwowych Wilhelm Glahn. W 1850 roku właścicielem dóbr został syn Wilhelma, Wilhelm Edward Glahn. W 1879 roku jego majątek obejmował 687ha powierzchni. W 1890 roku majątek dziedziczy syn Wilhelma Edwarda, Friedrich Glahn, którego dobra w 1896 roku obejmowały 815ha powierzchni. W 1905 roku majątek w rękach wdowy, Herminy Glahn z domu Witte. Posiadała majątek prawd. do 1939 roku. W 1914 i 1929 roku majątek obejmował 815ha powierzchni. Po 1945 roku majątek był w posiadaniu PGR a w pałacu znajdowały się mieszkania pracownicze i administracja PGR. Obecnie własność prywatna.
ZAŁOŻENIE PAŁACOWO-FOLWARCZNE
Klasycystyczny pałac z początków XIX wieku. Murowany, zbudowany na planie prostokąta, parterowy z użytkowym poddaszem, kryty dachem naczółkowym, podpiwniczony. W latach 80-tych XIX wieku dobudowano oficynę i przebudowano wnętrza pałacu. Wewnątrz zachowało się wiele elementów oryginalnych z wyposażenia pałacu jak drewniana klatka schodowa, piece czy szafy wnękowe.
Obok pałacu park krajobrazowy o powierzchni ok. 4,ha. Zachowane zabudowania gospodarcze z bramą wjazdową.
Nawino /Naffin/
Marianowo /Marienfliess/
Wieś gminna położona w powiecie stargardzkim po raz pierwszy wymieniona w 1248 roku. W tym roku książę Barnim I ufundował żeński klasztor cysterek nad „Pięknym Strumieniem” zwanym później „Rzeczką Pięknej Maryi” stąd nazwa miejscowości. Pierwszą ksienią zakonu była jedyna córka księcia pomorskiego Warcisława III, Barbara, wnuczka Mieszka III Starego. Po śmierci ostatniego katolickiego proboszcza parafii w roku 1536 niemieccy protestanci siłą zajęli klasztor i kościół. W miejscu klasztoru założono instytut wychowawczy dla szlachcianek(wdów, panien, sierot). Klasztor i kościół po pożarze w 1549 roku odbudowany w 1551 roku przetrwały do dnia dzisiejszego. W XIII i XIV wieku wieś należała do rodziny von Wedel. Kiedy była domeną książęcą w XV wieku nadal we wsi część ziemi należała do von Wedlów. Pierwszym zarządcą domeny książęcej w XVI wieku po przejęciu klasztoru przez protestantów był Sigismund von Wedel.
DWÓR
We wsi znajduje się dwór zbudowany w XIX wieku na planie prostokąta, kryty dachem dwuspadowym z drewnianym gankiem. Po wojnie znacznie przebudowany z zatraceniem cech architektonicznych. Dwór zaadoptowany na szkołę.
Manowo /Manow/
Wieś po raz pierwszy wymieniona już w 1300 roku. Od wieków była w posiadaniu starego pomorskiego rodu von Glasenapp. Już w 1375 roku jako właściciela wsi podano Henninga von Glasenapp. Wieś w ich rękach była do 1837 roku. Ostatnią z rodu von Glasenapp była córka Augusta, Luisa Leopoldina Wilhelmina, która po śmierci ojca poślubiła w roku 1828 rotmistrza von Schlieffena. W 1837 sprzedaje majątek Carlowi Wilhelmowi hrabiemu von Wartensleben. W 1847 roku sprzedaje wieś braciom von Holtz. Ostatnim właścicielem do 1945 roku był Adolf von Schmidtsdorff.
DWÓR
W południowej części wsi położone było założenie dworskie, składające się z dworu i parku oraz budynków folwarcznych z okazałym budynkiem administracyjno-mieszkalnym, rozciągające się po obu stronach drogi. Całość założenia była połączona drogą, prostopadłą do drogi wiejskiej, w części wysadzanej kasztanowcami. W 1945 roku dwór uległ zniszczeniu. Na jego miejscu stoi nowy budynek. Pozostałością po założeniu jest park i resztki zabudowań folwarcznych. We wsi znajduje się drugi park- park leśny założony prawdopodobnie w XVIII wieku, który służył mieszkańcom jako teren rekreacyjny.
Rodzina von Glasenapp
