Województwo Dolnośląskie

ŻELAZNO /Eisersdorf/

Opublikowany przez

Wieś położona w gminie Kłodzko powiatu kłodzkiego. W XIV wieku wieś należała do rodu von Pannwitz. Podzielona w późniejszych latach na kilka majątków gdzie do wojny trzydziestoletniej część wsi nadal była w rękach rodu von Pannwitz. W 1350 roku część należała do rodziny von Glubos, którą zakupił biskup praski Arnošt z Pardubic i przekazał klasztorowi augustianów z Kłodzka. Kolejna część należała do wójta Bystrzycy Kłodzkiej, Rückera. Część badaczy uznaje, że wybudował on we wsi wieżę obronną, część uważa, że wieżę postawił Jacob Stanke von Koritaua, burgrabia zamku w Bystrzycy Kłodzkiej w latach 80-tych XV wieku. W 1597 roku majątek augustianów przejęli jezuici, którzy w czasie wojny trzydziestoletniej przejęli majątek po rodzinie von Pannwitz. Po kasacie zakonu częste zmiany właścicieli. W 1788 roku część dolna Żelazna należała do Johanna Karla Pelcke. W 1794 roku należała do Franza Arbogasta Hoffmann, który wzniósł barokowo-klasycystyczną rezydencję. Po jego śmierci wdowa po nim w 1808 roku wyszła za mąż za pułkownika Alberta von Biberstein, który w 1835 roku sprzedał majątek Hermannowi Dietrichowi von Lindheim(*1791-+1860). W 1860 roku majątek zakupił Hugon von Lӧbbecke(zm.1901r.). Rodzina von Lӧbbecke posiada majątek do 1945 roku. W 1905 i 1921 roku właścicielem był Siegfried von Lӧbbecke. Po wojnie nieuszkodzony pałac służył jako składnica muzealna. W 1952 roku pałac zaadoptowano na ośrodek wypoczynkowy huty Bobrek z Bytomia. W 1994 roku własność Centrali Zaopatrzenia Hutnictwa S.A. z Katowic, później własność prywatna. Obecnie pałac wystawiony na sprzedaż.

Drugi majątek zw. Ober Eiserdorf od połowy XIX wieku należał do Ernsta hrabiego von Münchhausen. W 1905 roku właścicielami majątku byli: Sophie hrabina Finck von Finckenstein, Hertha baronowa von Münchhausen i Martha von Roeder. W 1921 roku dobra w rękach Heinricha hrabiego Finck von Finckenstein i Marthy von Roeder.

Majątek Eiserdorf w 1905 roku należał do Paula Ullricha, w 1921 roku do Fritza von Kiru.

 

 

 

 

 

 

 

PAŁAC-Żelazno Dolne(Nr109)

Pałac zbudowany w latach 1797-1798 w miejscu starszej budowli zniszczonej w czasie wojny trzydziestoletniej. Przebudowany w 1869, 1883 i 1908 roku. Murowany, dwuskrzydłowy zbudowany na planie zbliżonym do litery „L”, dwukondygnacyjny, kryty dachem mansardowym. Przed pałacem park krajobrazowy z XIX wieku. Za pałacem budynki folwarczne.

Żelazno Górne

WIEŻA RYCERSKA

Wzniesiona w XIV lub XV wieku, przebudowana 1 689 i 1727 roku, murowana z kamienia łamanego, zbudowana na planie kwadratu, czterokondygnacyjna, niepodpiwniczona, kryta dachem siodłowym. W 1966 roku remontowana. Przez następnych 20 lat pod opieką harcerzy z Żelazna. Obecnie własność prywatna.

PAŁAC VON MÜNCHHAUSEN(Nr 63)

Eklektyczny, z przewagą detali neorenesansowych wzniesiony w drugiej połowie XIX wieku. Przebudowany na przełomie XIX i XX wieku i prawd. w drugiej połowie XX wieku. Murowany z cegły, trzykondygnacyjny, kryty dachem czterospadowym, z ośmioboczną wieżą. Pałac w otoczeniu parku z XIX wieku. Własność prywatna. Obecnie nieużytkowany.

BIERKOWICE/Birgwitz/

Opublikowany przez

Wieś położona w gminie Kłodzko powiatu kłodzkiego. Początki sięgają XIV wieku. Część wsi należała w tym czasie do rodu von Maltwitz, część do zakonu joannitów z Kłodzka. W 1443 roku własność rodu von Haugwitz. W 1649 roku majątek przejmuje poborca podatkowy Johann Karol Klinkert, nobilitowany ze zmianą nazwiska na Klinkowski von Birgwitz. Po nim dobra posiada Johann Karol junior. W 1697 roku zadłużony majątek zajęty i w 1700 roku zlicytowany. Przejęte w XVIII wieku przez rodzinę von Hartig, właścicieli państwa stanowego Korytów. W 1787 roku dobra nabył Anton hrabia von Haugwitz. Po jego śmierci w 1816 roku majątek dziedziczy córka, zamężna za hrabiego von Hoverden-Plenken. W 1823 roku sprzedaje majątek pułkownikowi Friedrichowi Wilhelmowi baronowi von Falkenhausen(*1781-+1840). Po jego śmierci dobra odziedziczyła córka z drugiego małżeństwa, Charlotta baronowa von Zedlitz-Neukirch(*1819-+1897) zamężna za Constantina barona von Zedlitz-Neukirch(+1889). Po śmierci baronowej Charlotty, majątek dziedziczy jej córka, Florentine von Zastrow, małżonka Alfreda von Zastrow. Po niej dziedziczy majątek jej syn, porucznik Rudolph von Zastrow, zmarły w 1917 roku. W 1926 roku jako właściciele wymienieni:  Constantine von Zastrow, Charlotte baronowa von Kottwitz, z domu von Zastrow i Luise von Zastrow. W 1927 roku majątek zakupił Horst Jochem Krause. Prawdopodobnie posiadał majątek do 1939 roku. Po wojnie dobra przejmuje PGR. Początkowo pałac zaadoptowano na mieszkania dla pracowników, późnie przejęty przez Wydział Oświaty w Kłodzku. Od końca lat 50-tych XX wieku w pałacu mieści się szkoła podstawowa.

 

 

 

 

 

 

PAŁAC

 W połowie XIX wieku na fundamentach XVIII dworu ówczesna właścicielka zbudowała późnoklasycystyczny pałac. Murowany z cegły, założony na planie prostokąta, dwukondygnacyjny, podpiwniczony, kryty płaskim dachem. W otoczeniu niewielki park krajobrazowy. Na północ od rezydencji resztki zabudowy folwarcznej.

WOJANÓW /Schildau/

Opublikowany przez

Wieś położona w gminie Mysłakowice powiatu jeleniogórskiego. Po raz pierwszy wzmiankowana w 1281 roku kiedy należał do Eberharda von Schildau. W 1361 roku własność Hansa von Zedlitz, w 1488 roku Dittricha von Runge, w 1470 roku Nicola von Zedlitz, w 1520 roku Petera von Runge. Ponownie w rękach rodu von Zedlitz od 1532 roku. Część wsi była w rękach rodu von Schaffgotsch, którą w 1566 roku odkupił Christoph von Zedlitz. Posiadali Wojanów do 1727 roku, kiedy majątek wykupił węgierski arystokrata Johann Franz hrabia Karwath. Po jego śmierci w 1730 roku  dobra dziedziczy jego jedyny syn, Franz Maximilian hrabia von Karwath żonaty z Kathariną Karoline hrabianką Henckel von Donnersmarck. W 1747 roku majątek zakupiła Clara hrabina von Frankenberg, z domu baronówna Matuschka. Od niej w 1755 roku dobra wykupił Daniel von Buchs(*1707-+1779). W 1817 roku od Daniela von Buchs majątek zakupił Karl Heinrich Sigismund von Rothkirch. W 1831 roku Wojanów zakupił tajny radca sprawiedliwości Karl Albrecht Wilhelm Ike(*1798-+1864). Rodzina Ike pochodziła z Meklenburgii z hrabstwa Ruppin. Pod koniec XVIII wieku mieszkali we Wrocławiu. Karl Albrecht urodził się natomiast w Grodzisku Wielkopolskim. W 1843 roku(dyplom wystawiony w 1844 roku) otrzymał szlachectwo polskie od cara z predykatem Duninowski od nazwy majątku Duninów(obecnie Nowy Duninów) nad Wisłą położonego na Mazowszu. Od tego czasu pisał się Ike-Duninowski. W 1829 roku ożenił się z Luise Marchand, córką bankiera z Elbląga. Jej dziadek Gotthilf von Struensee zakupił od marszałka Blüchera(wtedy generała) Duninów z 16000 ha. Posiadał również Kadyny pod Elblągiem. Cały majątek odziedziczyła wnuczka, w/w Luise.  W 1839 roku sprzedał pałac królowi pruskiemu, Fryderykowi Wilhelmowi III, który podarował go córce, księżniczce Luise, zamężnej za księcia Fryderyka, brata króla holenderskiego Wilhelma II. Kolejnym dziedzicem dóbr była ich córka Marie księżna zu Wied-Neuwied(*1841-+1910), księżniczka Niderlandów. W 1908 roku Wojanów zakupił Karl Krieg z Olszanicy. Od 1927 roku pałac z majątkiem nabyli konsul dr Kurt Effenberger z Wrocławia i Wilhelm Kammer. Posiadali dobra do 1945 roku.

Bardzo dziękuję Panu Witoldowi za informacje dotyczące Karla Albrechta Wilhelma Ike. 

 Pałac

W latach 1603-1607 Nickel von Zedlitz und Nimmersath buduje renesansowy dwór. Zniszczony w trakcie wojny trzydziestoletniej odbudowany przez Christopha von Zedlitz w 1667 roku. Przebudowany w 1754 roku przez Daniela von Buchs. W 1832-33 baron Ike zmodernizował, przebudował i rozbudował pałac. Kolejna przebudowa miała miejsce za czasów księżnej Luise. Kolejne przebudowy i modernizacje miały miejsce w latach 1889, 1899, 1906.

ŁOMNICA /Lomnitz/

Opublikowany przez

Wieś położona w gminie Mysłakowice powiatu jeleniogórskiego. Wieś podzielona na Łomnicę Dolną i Górną. Wzmiankowana w 1300 roku. Do 1366 roku właścicielem wsi był Hans von Schilder oraz rodzina von Zedlitz. W 1391 roku majątek zakupił Heinze von Zedlitz żonaty z Anną von Schwenckfeld. W 1498 roku Nickel von Zedlitz żonaty z Agnes von Seidlitz, wnuk Heinze sprzedał wieś pięciu braciom von Zedlitz z Maciejowej. Rodzina von Zedlitz posiadała Łomnicę do 1650/54. W tym roku wieś przez małżeństwo podpułkownika wojsk cesarskich Matthiasa de Thomagnini z Anną Elisabeth von Zedlitz przechodzi w ręce rodu de Thomagnini. Posiadali wieś do 1737 roku. W latach 1738-1811 majątek należy do rodziny Mentzel z Jeleniej Góry. W latach 1811-1822 majątek jest własnością Johanna Georga Flach, kupca z Kowar. Po jego śmierci majątek dziedziczy wdowa Maria, z domu Exner. Od niej w 1828 roku majątek zakupił zięć Johann Friedrich Moritz Benjamin baron von Roth. Po jego śmierci w 1835 roku majątek przejął Karl Gustav Ernst von Küster. Posiadali dobra do 1945 roku. Po II wojnie w pałacu mieścił się Ośrodek Oświaty Rolniczej, szkoła podstawowa. W 1991 roku pałac zakupiony przez potomka byłych właścicieli, Ulricha von Küster żonatego z Elisabeth, z domu Ebner von Eschenbach.

Łomnica Dolna-pałace

Już w XIV wieku mowa o zamku na terenie wsi. W drugiej połowie XVII wieku powstał barokowy obronny dwór, przebudowanego w latach 1705-25, po raz kolejny w latach 1838-44. Na zachód od pałacu zbudowany w latach 1803-1804 położony jest tzw. „Dom Wdowy, obecnie zwany Małym Pałacem. W drugiej połowie XVIII wieku obok pałacu powstaje założenie parkowe.

  

  

 

 

Łomnica Górna-Dwór

Na terenie Łomnicy Górnej położony jest były majątek z dworem. Po założeniu zachował się budynek dworski oraz zabudowania gospodarcze.

BUKOWIEC /Buchwald/

Opublikowany przez

Wieś położona w gminie Mysłakowice powiatu jeleniogórskiego. Po raz pierwszy wzmiankowana w 1303 roku. W 1379 roku wieś należała do Heincze(Hink) von Zedlitz, łowczego księcia Bolka II świdnickiego. Ród von Zedlitz posiadał Bukowiec do 1573 roku, kiedy bracia Heinrich i Konrad von Zedlitz sprzedali wieś Hansowi von Reibnitz(+1579). Ostatnim właścicielem wsi z tego rodu był Johann Maximilian Leopold baron von Reibnitz, zmarły 20.12.1758 roku, który testamentem zapisał wieś siostrzeńcowi, Karlowi baronowi von Kottwitz. W 1761 roku sprzedał on wieś Gottliebowi baronowi von Richthofen. Kolejnymi właścicielami majątku byli: Barbara Helene von Festenberg-Packisch(1762-1765), Friedrich von Packisch(1765), von Luck(1765-1770), Barbara Helene von Luck, z domu von Lestwitz, Karl Ferdinand Siegmund baron von Seherr-Thoss(1770-1774), wdowa po nim Marie Eleonore, z domu von Prittwitz, która w 1785 roku sprzedała majątek Friedrichowi Wilhelmowi baronowi von Reden. Po jego śmierci w 1815 roku majątek dziedziczy żona, Juliane Friederike. W 1854 roku dobra dziedziczy chrześnica Juliane Friederike baronowej von Reden, Marie Karoline baronowa von Rotenhan(*1809-+1878), z domu von Riedesel. Była żoną Hermanna Ernsta barona von Rotenhan(*1800-+1858). Kolejnym właścicielem dóbr był rotmistrz Hermann Wolfgang von Rotenhan(*1841-+1893), żonaty z Hedwig Elisabeth, z domu von Jagow-Rühstӓd. Po nim majątek w rękach Friedricha Karla Georga barona von Rotenhan(*1870-+1956). Był ostatnim właścicielem dóbr.

PAŁAC

   

W XVI wieku zbudowany został dwór obronny otoczony fosą. Przebudowany w XVII wieku na pałac barokowy. Kolejna przebudowa miała miejsce w latach 1790-1800 na pałac w stylu klasycystycznym. Obok na przełomie XVIII i XIX wieku powstał park krajobrazowy.

BOBRÓW /Boberstein/

Opublikowany przez

Wieś położona w gminie Mysłakowice powiatu jeleniogórskiego. Początki wsi sięgają XIII wieku. W 1428 roku na terenie wsi istniał zameczek-strażnica strzegąca przeprawy przez Bóbr, spalony przez husytów. Pod koniec XV wieku własność Antona Schoffa, a po jego śmierci jego syna Wolfganga von Schaffgotscha. Od 1598 do 1607 majątek pod zarządem Nickela von Zedlitz, który na terenie majątku zbudował renesansowy dwór. Zniszczony podczas wojny trzydziestoletniej odbudowany w połowie XVII wieku. W 1662 roku Carl Christoph von Zedlitz odsprzedał majątek Annie von Nostitz. Prawdopodobnie za długi przejęty przez jezuitów. Od 1737 do 1776 roku własność rodu von Schaffgotsch. W 1776 roku majątek zakupił Daniel von Buchs, właściciel pobliskiego Wojanowa oraz Dąbrowic. W 1825 roku dobra należą do Karola Sigismunda von Rothkirch. W 1836 roku majątek zakupuje Ernestyna von Kӧckritz, z domu von Rothkirch. Prawdopodobnie od 1880 roku właścicielem zostaje Hans Rudolf von Decker. Posiadał dobra do 1921 roku. Kolejnymi właścicielami była rodzina von Rothkirch, później Siestorpff von Franken, którzy odsprzedali dobra rządowi III Rzeszy. Po 1945 roku na krótko zajęty przez wojska radzieckie. W pałacu mieścił się kolejno: ośrodek dla uchodźców z Grecji, ośrodek poprawczy, ośrodek kolonijny, PGR, SKR, Inspektorat OC z Jeleniej Góry. Od końca lat 60-tych nieużytkowany, popadający w ruinę. W 1972-72 rozbiórka dachu. Od 1994 roku własność Stowarzyszenia Polsko-Niemieckiej Promocji, Odbudowy i Utrzymania Historycznych Wartości Zabytków, Kultury i Tradycji Śląska. Obecnie własność prywatna, niedostępna dla turystów, nadal popadająca w ruinę. Nie są obecnie prowadzone żadne prace konserwatorskie i budowlane( z relacji mieszkańców).

 PAŁAC

Pod koniec XIX wieku Georg von Decker wg projektu berlińskiego architekta Paula Rӧtger fundamentach starszej budowli, prawdopodobnie dworu zbudowanego przez Nickela von Zedlitz zbudował romantyczną siedzibę.

CISZYCA /Ruhberg/

Opublikowany przez

Część miasta Kowar. Na terenie byłej kuźnicy z XVI wieku, w wieku XVIII założony został  folwark. W 1786 roku właścicielem miejscowego folwarku był leśniczy Eckstein. W 1791 roku folwark należał do Karla Georga hrabiego von Hoym, który na terenie folwarku zbudował niewielką letnią rezydencję. Po śmierci hrabiego von Hoym Ciszyca stała się własnością rodu von Maltzan. W latach 1811-13 właścicielem wsi jest książę Gustav Kalixt Biron von Kurland z Sycowa. W 1822 roku Antoni Henryk książę Radziwił(*1775-+1833) wydzierżawił a następnie w 1824 lub 1826 zakupił Ciszycę. Był synem Michała księcia Radziwiłł, ordynata na Nieświeżu i Ołyce, namiestnikiem Wielkiego Księstwa Poznańskiego(1815-1833). Ożeniony z stryjeczną siostrą króla Prus, księżniczką Fryderyką Dorotą Luizą Hohenzollern. Ich córka Wanda była  zakochana z wzajemnością w następcy tronu pruskiego, późniejszym cesarzu, Wilhelmie I. Dnia 12.12.1832 roku wyszła za mąż za Adama Konstantego księcia Czartoryskiego(*1804-+1880), który stał się kolejnym właścicielem Ciszycy. Po nim dobra dziedziczą: jego syn, Adam książę Czartoryski, wnuk Roman(1879), a ostatnim właścicielem z tej rodziny był Aleksander Olgierd Jan Paweł Antoni książę Czartoryski ożeniony z Mehctyldą księżniczką von Habsburg. W 1927 roku od Czartoryskich majątek zakupił Bruno baron Steinӓcker(Stein-Äcker). W 1931 roku majątek jest własnością Ericha Nikolas, a w 1937 roku do Sally Edelmann. Po 1945 roku w pałacu mieścił się ośrodek kolonijno-wczasowy. Obecnie własność prywatna.

PARK

 

CZARNE /Schwarzbach/

Opublikowany przez

Była wieś obecnie dzielnica Jeleniej Góry. Po raz pierwszy wzmiankowana w 1300 roku(Schwarzzebach, Schwarczebach)), kolejno w 1305(Schwarcebach), 1370(Schwarczbach), 1384(Schwarzbach), 1651(Schwartzenbach), 1668(Schwartzbach), 1721(Schwartbach). W roczniku „Unsere Heimet.Jahrbuch fur den Stadt-u.Lankreis im Riesengebirge”(Hirschberg 1937) w 1301 roku wieś należała do rodu von Talkenberg, później do von Zedlitz, von Stosch, von Rechenberg, von Reibnitz, von Liebeteller, von Hohberg i Gotsche.W 1363 roku wieś należy do wdowy po Kunczo von der Schwarzbach, która sprzedała połowę wsi Hansowi von Schildau.  W 1370 roku własność Georga von Schwarzbach. Wkrótce wieś przechodzi na własność Hansa von Schildau. Część dochodów ze wsi przyznane zostały Henrichowi von Wiltberg. W 1384 roku dochody ze wsi od księżnej Agnieszki otrzymał Gotsche II Schoff. W 1385 roku od Hansa von Schildau dobra nabywa Peter Isold z Karpnik. Pod koniec XIV wieku wieś w rękach rodu von Schaffgotsch. W 1594 lub 1596 umiera Wacław II von Schaffgotsch, ostatni z czarnieńskiej linii rodu. Po nim dobra dziedziczy Krzysztof von Schaffgotsch z Gryfa i Chojnika, który umiera w 1601 roku. W 1596 roku Czarną zakupuję Gregorius von Kahlen. Czy po śmierci Gregoriusa von Kahlen, czy od niego wieś zakupił Friedrich von Nimptsch z Sokołowca. Data zakupu również jest niepewna- 1601-1623. Kolejnym dziedzicem majątku był syn Friedricha, Ernst von Nimptsch, który wg „Unsere Heimet.Jahrbuch fur den Stadt-u.Lankreis im Riesengebirge”(Hirschberg 1937) miał bezpośrednio od Gregoriusa von Kahlen zakupić wieś w 1623 roku. W 1679 roku wieś Czarne za 15 000 talarów od Ernsta von Nimptsch, wnuka Friedricha, zakupiło miasto Jelenia Góra. Majątek należał do miasta do 1945 roku. Majątek był dzierżawiony, wzmiankowany: Johann Christian Buszel(1823), Emil von Kӓmpf(1847), Weidner(Weider)(1876), Otto Marx(1891), Otto Caro(1910), Jacob Rahm(1921).

DWÓR

Obecny dwór powstał za czasów Kaspra III von Schaffgotsch w 1559 roku na fundamentach starszej budowli. W książce Pan Jacek Jakubiec podaje 7 faz budowlanych w historii dworu- 2 fazy w średniowieczu z budową zamku obronnego z wieżą i mostem zwodzonym, 2 fazy budowlane w renesansie z rozbudową zamku oraz jego odbudową po pożarze w 1623 oraz 3 fazy w XVII-XIX wieku.

MIŁKÓW /Arnsdorf/

Opublikowany przez

Miejscowość położona w gminie Podgórzyn powiatu jeleniogórskiego. Po raz pierwszy wzmiankowana w 1305 roku jako Arnoldi Villa. Kolejno w roku 1394(Arnoldisdorf), w 1400 roku(Arnsdorf). W XIV wieku właścicielem był Nickel von Ni(e)belschütz. Od 1436 roku własność Lorenza von Runge. W 1491 roku wieś posiadają bracia Georg, Günther i Konrad von Reibnitz. Posiadali wieś do 1656 roku, kiedy właścicielem został Karl Heinrich von Zierotin z Janic. Kolejnym właścicielem Miłkowa zostaje Leopold Wilhelm hrabia von Waldstein(*1677-+1748). Po jego śmierci majątek dziedziczy jego córka Maria Christine, zamężna za Giovanniego Nepomucena Carla hrabiego di Lodron Laterano und Castelromano(*1727-+1786). W spadku po matce majątek dziedziczy Maria Theresia hrabina von Matuschka, z domu hrabianka di Lodron Laterano und Castelromano. Mężem Marii Theresi był najmłodszy syn Heinricha Gottfrieda hrabiego von Matuschka baron Toppolczan, Bernhard Maria hrabia von Matuschka baron Toppolczan (*1768-+1820). Posiadali Miłków do 1945 roku. Kolejni właściciele to: Theodor(*1795-+1875), jedyny syn Bernharda Marii, Benno Maximilian Hugo hrabia von Matuschka baron Toppolczan und Spaetgen(*1827-+1875), Bernhard Joseph Maria(*1857-+1895), syn Benno Maximiliana, wdowa Brunisława, z domu hrabianka von Strachwitz und Gross-Zauche und Kamminetz oraz małoletni synowie: Theodor Maria Benno Hyacinth Bernhard(*1885-+1930) i Bernhard Maria Joseph Benno Hyacinth(*1886-+1966). Majątek odziedziczył Theodor Maria. Po jego śmierci do 1945 roku majątek w rękach wdowy, Ferdinande hrabiny von Matuschka, z domu hrabianki von Schmettau.

PAŁAC

Pierwszą siedzibą był dwór zniszczony w XV wieku przez husytów. W latach 1666-67 Karl Heinrich von Zierotin budował barokowy dwór, który spłonął w 1768 roku. Na zgliszczach tej budowli w 1677 roku powstał pałac, przebudowany w końcu XIX wieku. 

Willa- dom byłego zarządcy majątku

MYSŁAKOWICE /Erdmannsdorf/

Opublikowany przez

Po raz pierwszy wzmiankowana w 1305 roku. W 1385 roku wieś należała do Heinricha i Günthera von Molberg(Mühlberg). Od 1390 roku należy do Heinricha von Zedlitz z Wojcieszowa. W 1394 roku sprzedał wieś Heinrichowi von Stange. W 1507 roku Kunz von Stange sprzedaje wieś Hansowi von Zedlitz. Wieś podzielona na część Górną, Środkową i Dolną. Od 1587 roku rodzina von Zedlitz posiadała tylko Mysłakowice Dolne. Ostatnim właścicielem tej części wsi był Albrecht Siegmund von Zedlitz. Po jego śmierci tą część wsi zakupił Hans von Reibnitz(+1579) z Bukowca a po nim właścicielem Mysłakowic Dolnych był jego syn, Heinrich(*1551-+1623). W 1567 roku Kaspar von Stange sprzedał Mysłakowice Środkowe Sebastianowi von Zedlitz. W 1587 roku od spadkobierców Sebastiana von Zedlitz Mysłakowice Środkowe i Górne nabył Georg von Reibnitz. W 1690 roku właścicielem tej części był Hans Christoph von Reibnitz zmarły w tym samym roku. Dobra odziedziczył jego syn, Christoph Friedrich baron von Reibnitz. W 1707 roku nabył Mysłakowice Środkowe od Christopha Heinricha von Reibnitz a w 1715 roku Mysłakowice Dolne od Franza Josepha Schagnetti-Thomagnini z Łomnicy, który otrzymał ją od Georga Wilhelma von Reibnitz w roku 1682 roku. W 1736 roku całą wieś zakupił Johann Maximilian L. baron von Reibnitz z Bukowca, który w roku 1757 zapisał wieś siostrzeńcowi, Karlowi F.W. baronowi von Kottwitz. W 1760 roku całą wieś zakupił Gottlob Friedrich baron von Richthofen z Rogoźnicy. Dwukrotnie żonaty:1-mo z Henriette Eleonore Tugendreich z domu von Schickfuss, 2-do Anną Eleonore z domu von Buchs. Dwa lata po śmierci drugiej żony w 1803 roku majątek przejął Christian Gothard Ludwig baron von Richthofen. Kolejnym dziedzicem dóbr był Friedrich Christian Daniel baron von Richthofen, od którego w 1809 roku majątek przechodzi w ręce Friedricha Wilhelma Emila hrabiego von Kalckreuth. W 1816 roku właścicielem mysłakowickich dóbr został generał August Wilhelm Neithardt hrabia von Gneisenau(*1760-+1831), po śmierci którego od spadkobierców w 1832 roku dobra zakupił król Prus, Fryderyk Wilhelm III von Hohenzollern(*1770-+1840). Po śmierci Fryderyka Wilhelma III majątek odziedziczyła wdowa, królowa Wiktoria. Rodzina królewska posiadała dobra do 1909 roku, do podziału majątku na część A(dobra rycerskie) i część B(majątek ziemski) Od tego okresu zmiana właścicieli. Majątek A o powierzchni 141,23 ha gruntów z willą „Liegnitz” posiada Rudolf Dressel, właściciel fabryki. Część B o powierzchni 199 ha gruntów posiadał Karl Richter. W 1937 roku pałac wraz z majątkiem w rękach wdowy, Anny. W latach 1939-45 w pałacu mieściła się szkoła Oddziałów Szturmowych NSDAP- Reichschule der S.A. a także pod koniec wojny znajdowała się tutaj składnica muzealna, na którą składały się zbiory z państwowych i prywatnych placówek Berlina.

PAŁAC

 

Pierwsza budowla powstała za czasów rodziny von Reibnitz w XVIII wieku. Był to barokowy pałac, przebudowany w 1816 roku przez Augusta Neithardta hrabiego von Gneisenau. Kolejna przebudowa nastąpiła za czasów króla Prus, Fryderyka Wilhelma III w latach 1832-1838 wg projektu Friedricha Augusta Stülera, ucznia Karla Friedricha Schinkla. Drugi etap przebudowy nastąpił za czasów króla Prus, Fryderyka Wilhelma IV w latach 1840-1844. W 1832 roku zapadła decyzja o utworzeniu obok pałacu parku. Projekt założenia parkowego wykonał w 1835 roku P.J.Lenne. Park obejmuje 13 ha powierzchni. W maju 1945 roku pałac przejęła Armia Czerwona. Po wycofaniu się wojsk radzieckich pałac przekazany Państwowemu Monopolowi Spirytusowemu. Założenie pałacowo-parkowe należało również do Lasów Państwowych i Państwowego Gospodarstwa Rolnego. W latach 1953- 2024 w pałacu mieściła się szkoła podstawowa. Obecnie stoi opuszczony.

 

STANISZÓW /Stonsdorf/

Opublikowany przez

Po raz pierwszy wzmiankowana w 1305 roku. W 1367-97 należała do rodu von Stange a zakupił ją Heinke von Stange. Później pisała się von Stange und Stonsdorf. W XVI wieku podzielona na część Górną, Środkową i Dolną. Od 1579 roku Staniszów Górny należał do Heinricha von Zedlitz z Bukowca. Staniszów Środkowy i Dolny dnia 30.03.1620 roku zakupił Heinrich von Reibnitz od spadkobierców Jeremiasa von Plaunitz. Od 1637 roku Dolny Staniszów należał do Georga von Reibnitz, a po jego śmierci w 1689 roku do jego syna, Georga Heinricha von Reibnitz. Dnia 08.07.1652 roku Georg von Reibnitz z bratem sprzedali Staniszów Średni Abrahamowi von Debschütz z Pilchowic. Dnia 21.12.1707 roku syn Georga, Christoph Heinrich von Reibnitz sprzedał Staniszów Dolny Bernhardowi Bonito von Mohrenthal z Pieszyc. Staniszów Górny na przełomie XVII/XVIII wieku posiadała rodzina von Kottwitz. Dnia 18.07.1718 roku Ludwig Heinrich von Kottwitz sprzedaje Staniszów Górny Johannowi Leopoldowi von Reibnitz. W 1736 roku właścicielem Staniszowa Górnego był brat Johanna Leopolda, Christoph Friedrich von Reibnitz, od 16.07.1724 roku baron. Dnia 06.04.1724 roku Christoph Friedrich von Reibnitz zakupił Staniszów Średni od Christopha Adolpha von Debschütz. Był właścicielem całej wioski. Dnia 07.06.1760 roku wdowa po Christophie Friedrichu, Anna Eleonora, z domu baronówna von Bothmer sprzedała Staniszów Górny, Środkowy i Dolny Bernhardowi Wilhelmowi hrabiemu von Schmettau. Dnia 17.07.1784 roku Henriette Friederike Ottilie hrabianka von Schmettau wyszła za mąż za Heinricha XXXVIII hrabiego von Reuss zu Kӧstrzitz(*1748-+1835) z młodszej linii książęcej rodu von Reuss. Od kwietnia 1835 roku właścicielem był Heinrich LXIII książę von Reuss zu Kӧstrzitz(*1786-+1841) a po jego śmierci wdowa z ich jedenaściorgiem dzieci. Dobra dziedziczy książę Heinrich XII(*1829-+1866). Żoną jego była Anna Karoline hrabianka von Hochberg. Kolejnym właścicielem zostaje książę Heirnich XXVIII(*1859-+1924), jedyny syn księcia Heinricha XII. Po zrzeknięciu się tytułu książęcego w roku 1908 przyjął tytuł hrabiego i nazwisko „von Dürrenberg”. Ostatnim właścicielem był książę Heinrich XXXIV(*1887-+1956).

STANISZÓW GÓRNY– zespół pałacowy

Pałac, dawny dwór z XVI wieku, rozbudowany w 1787 i 1887 roku oraz na początku XX wieku i wnętrza

PARK z 1790 roku oraz pozostałe budynki wchodzące w skład zespołu

 

 

STANISZÓW ŚRODKOWY-Dwór, dawna gospoda o budowie dworskiej z  lat 1780-90

STANISZÓW DOLNY– pałac na wodzie- tzw. Dolny, hrabiowski, z 1787 r.

 

Pałac myśliwski  z końca XVIII w.przebudowany 1830 i na początku XX wieku, z parkiem

POBIEDNA-UNIĘCICE /Meffersdorf-Wigandsthal/

Opublikowany przez

Wieś położona w gminie Leśna powiatu lubańskiego. Wieś założona w 1667 roku na terenie wsi Unięcice przez ówczesnego właściciela Wiganda von Gersdorf  dla prześladowanych protestantów z terenów Czech. Właścicielami Unięcic była łużycka rodzina von Üchtritz(do 1592r.). Po bezdzietnej śmierci Hansa von Üchtritz w 1592 roku wieś posiadała boczna gałąź rodu von Üchtritz z Osterholz, która posiadała wieś do 1638 roku. Od 1658 roku wieś Unięcice w rękach Wiganda von Gersdorf. Posiadał wieś do 1686 roku. Kolejni właściciele: Karl Felix Ernst von Gerdorf(1668- w 1690 roku sprzedał dobra bratu za 50.000 talarów a sam poświęcił się służbie wojskowej. Zginął w 1702 roku pod Pińczowem jako sasko-polski pułkownik dragonów w służbie króla Augusta II Mocnego), jego brat Christoph Gottlieb von Gersdorf(1690-1712), Wolf Adolph von Gersdorf(1712-1749), Rudolph Ernst von Gersdorf(1749-1756), Adolf Traugott von Gersdorf(1756-1807), Karl Heinz Traugott von Gersdorf(1807-1823), Victor Amadeus landgraf von Hessen-Rothenburg ks. zu Rheinsfeld ks. von Ratibor ks. von Corvey(1823-1830), Ernst hrabia von Seherr-Thos z Dobrej(1830-1856), jego zięć Gustav Theodor baron von Saldern-Platenburg(1856-1876), Ernst baron von Saldern(1876-1877), Ernst baron von Saldern młodszy(1877-1878), Joseph Robrecht z Berlina(1884-1889), jego syn Albrecht Robrecht(1889-1899), jego spadkobiercy(1899-1900), Otto von Czarnowsky(1900-1902), Bank Ziemski z Berlina(1902-1903), Christian Kraft książę von Hohenlohe-Oehringen książę von Ujest ze Sławęcic(1903-1926), Ostatnim właścicielem był Max Hugo ks. Hohenlohe-Oehringen.

PAŁAC

Prawdopodobnie  około 1608 roku Hans von Üchtritz zbudował pierwszą siedzibę szlachecką(dwór), która spłonęła 02.08.1651 roku. Na murach tego dworu nowy właściciel Wigand von Gersdorf zbudował nowy dwór, rozebrany w 1764 roku. Kamień węgielny pod nową siedzibę wmurowano dnia 22.06.1767 roku. Budowę pałacu ukończono w 1768 roku. Odnawiany i modernizowany wielokrotnie, pierwszy raz w 1830 roku, później pod koniec XIX wieku. Remontowany w 1962 roku, spłonął w 1982 roku. Od 1983 roku remontowany. Obecnie w rękach prywatnych.