HISTORIA WSI

Wieś położona w gminie Sianów powiatu koszalińskiego. Po raz pierwszy wymieniona w 1275(Schiben, Sciben). Później pojawia się w latach 1303(Schebene), 1308(Sciben), 1780(Schübben). Do XVIII wieku była własnością pomorskiego rodu von Heydebreck. W 1704 roku majątek zakupił hrabia von Schwerin. W 1741 roku ponowna zmiana właściciela- jest nią rodzina von Grumbkow, która już w 1763 roku sprzedaje dobra rodzinie von Hirach. Od początku XIX wieku częste zmiany właścicieli majątku. W 1804 roku dobra są w posiadaniu rodu von Kleist-wymieniony Gnomar von Kleist. Prawdopodobnie przez małżeństwo z hrabianką von Klest(1841) dobra przechodzą w ręce hrabiów von Prebendow-Przebendowskich. Przez małżeństwo Veroniki hrabianki von Prebendow-Przebendowskiej/przełom XIX/XX wieku/ dobra są w posiadaniu rodu von Heyden(1905). W 1926 roku majątek jest własnością rodziny Voges a ostatnim właścicielem do 1945 roku był Herman Voges. Majątek liczył 1971 ha gruntów.

ZAŁOŻENIE DWORSKO-PARKOWE

We wsi w otoczeniu parku stoi parterowy dwór z końca XIX wieku, zbudowany na planie prostokąta z użytkowym poddaszem. W pobliżu budynki gospodarcze oraz park krajobrazowy o powierzchni 2,7 ha.

HISTORIA WSI

Wieś położona w gminie Czaplinek powiatu drawskiego. W 1290 roku książę Wielkopolski Przemysł II nadaje ziemię drawską templariuszom. Zakon templariuszy tworzy tu komandorię z siedzibą w Czaplinku. Na mocy bulli papieża Klemensa V z 1312 roku następuje likwidacja zakonu a majątek przejmuje zakon joannitów.  W tym czasie ziemia drawska zajęta była przez Askańczyków. Od 1345 roku powraca do joannitów. Celem ochrony ziem stawiają dwa zamki drewniane: w Drahimiu i Machlinach. Po zamku w Machlinach nie pozostał żaden ślad. Na miejscu słowiańskiego grodziska plemienia Drawian w latach 1360-66 zakon joannitów zbudował warowny zamek Drahim. Po zakończeniu budowy zamek stał się stolicą baliwatu a w 1368 roku zostaje przyłączony do Polski. Zakon joannitów starał się uniezależnić od króla polskiego, prowadził własną politykę, fałszował na dużą skalę monety polskie, księstw pomorskich, śląskie, krzyżackie. W 1407 roku Władysław Jagiełło zdobywa zamek i tym samym kończy kilkudziesięcioletni okres niezależnej, antypolskiej polityki zakonu.  Po przepędzeniu joannitów zamek stał się siedzibą polskiego starosty grodowego. W 1422 roku zostaje nim Jan von Wedel mianowany na to stanowisko decyzją króla Władysława Warneńczyka. Podczas wojny trzynastoletniej z Zakonem Krzyżackim funkcję tę sprawował Sędziwój Czarnkowski z Człopy. Po wojnie trzynastoletniej Drahim traci na znaczeniu strategicznym. Przez następne 200 lat twierdza pełniła rolę siedziby drahimskiego okręgu administracyjnego. Podczas potopu szwedzkiego król Polski Jan Kazimierz oddał zamek w zastaw elektorowi brandenburskiemu, czemu przeciwstawił się hetman Stanisław Rewera Potocki, ówczesny starosta drahimski. Po śmierci Potockiego w 1668 roku Brandenburgia odbiera zamek siłą i była w jego posiadaniu do I-go rozbioru Polski. W 1758 roku pożar zamku rozpoczął upadek twierdzy. Pod koniec XVIII wieku na terenie zamku mieściło się biuro pruskiego urzędu podatkowego. W 1784 roku część zniszczonych murów rozebrano z użyciem materiału z rozbiórki na budowę miejscowego kościoła. W 1818 roku ruinę sprzedano prywatnemu właścicielowi. W XIX oraz w okresie międzywojennym XX wieku prowadzono na zamku prace zabezpieczające. W latach 1963-68 prowadzono na terenie zamku badania archeologiczne oraz zabezpieczające. W latach 90-tych zakupiony przez prywatnego właściciela.

HISTORIA WSI

Nieistniejąca wieś, obecnie niezamieszkana dzielnica Stargardu, do 1993 roku samodzielne osiedle żołnierzy radzieckich. Po raz pierwszy wymieniona w 1305 roku(Slotenitz). W XVI i XVII wieku część wsi należała do rodu von Hindenburg, część do rodziny von der Zinne. Część wsi była w posiadaniu rodziny von Güntersberg a po jej wymarciu(1665) dobra przeszły na rodzinę von Suckow. Z rodziny von Suckow wymieniony Christoph Friedrich von Suckow, zmarły w 1734 roku. W następnych wiekach wielokrotna zmiana właścicieli majątku. W XVIII wieku wymienia się rodzinę Steobanus(1756), rodzinę von Petersdorff– wymieniony Bernd Friedrich von Petersdorff(1756). Na przełomie XVIII i XIX wieku właścicielem majątku była rodzina Ruth(1804), w późniejszych latach rodzina Wackerow(1860-62). Na przełomie XIX i XX wieku dobra w rękach rodziny Lenke(1905). Ostatnim właścicielem majątku do 1945 roku była rodzina von Sethe– wymieniony Berthold von Sethe.

Pozostałością po założeniu są resztki parku krajobrazowego.

Wieś położona w gminie Bielice powiatu pyrzyckiego. Po raz pierwszy wymieniona w 1274. W średniowieczu miejscowość należała do rodziny de Swochow– wymienia się Rudolfa de Swochow, syna Jana. Posiadali grunty we wsi do 1550 roku, kiedy wymieniany był Maurycy von Swochow.  Około 1300 roku część ziem należała do kościoła parafialnego w Gryfinie, które przejęli bracia Jakub i Otto, by ostatecznie trafić w ręce kościoła NMP w Szczecinie. Część ziem należała do rodu de Grapow ze Starego Chrapowa, któych wymienia się w roku 1321, później w 1433 roku. Od 1468 roku wieś jest w rękach Henryka Czarnego von Borck z Pęzina. Na początku XVI wieku część wsi w posiadaniu rodu von Flemming, część należy do rodu von Swochow. W 1621 roku majątek w rękach von Borck.  W okresie późniejszym dość częsta zmiana właściciela wsi. Wymienia się rody: von Dossow, von der Schulenburg, von Puttkamer, von der Goltz. W XVIII wieku majątek posiada rodzina von Kunow(1756)- wymieniany Friedrich Wilhelm von Kunow. W tym czasie część gruntów należy do Joanny von Borcke, z domu von der Osten, wdowy po Filipie, która zakłada odrębny majątek, nazywając go na część drugiego mężą Frankenberg, obecnie Sobiemyśl. Na początku XIX wieku dobra są własnością rodziny von Flemming(1804)- wymieniany Julius Friedrich Wilhelm von Flemming. Od 1853 roku zmiana właściciela- jest nią rodzina Haberlandt. Ostatnimi właścicielami majątku jest rodzina von Papen, z której pochodził kanclerz Rzeszy, późniejszy minister i ambasador w Turcji za czasów Hitlera. Do 1945 roku dobrami zarządzał Jost von Papen.

ZAŁOŻENIE DWORSKO-FOLWARCZNE

Dwór z 1829 roku zbudowany na planie prostokąta, parterowy z użytkowym poddaszem, kryty dachem dwuspadowym z naczółkami. Po 1945 roku dwór pełnił funkcję szkoły.  Obecnie w rękach prywatnych,  opuszczony, popadający w ruinę.

Wieś położona w gminie Moryń powiatu gryfińskiego. Po raz pierwszy wymieniona w 1317 roku, kiedy margraf Waldemar podarował ją miastu Chojna. W 1409 roku należała do Wedigo von Wedel. W późniejszym okresie wieś podzielona na kilka własności: von Uchtenhagen/1483/, von Sack/1588/ i oczywiście rodzina von Wedel. Od XVIII wieku była domeną królewską. W 1929 roku majątek dzierżawiony przez Heinricha Thon.

We wsi założenie dworsko-folwarczne, położone w pobliżu kościoła. Dwór pochodzący z końca XIX wieku, przebudowany z zatraceniem cech stylowych. Zbudowany na planie prostokąta, kryty dachem dwuspadowym, parterowy. Obecnie w rękach prywatnych. Dwór w otoczeniu budynków gospodarczych leżący na obrzeżach podwórza folwarcznego.

Wieś położona w gminie Radowo Małe powiatu łobeskiego. W 1568 roku dobra w rękach rodziny von Borck. W 1664 roku zmiana właściciela majątku- zostaje nim Konrad von der Goltz. W XVII wieku jako właścicieli ziemskich wymienia się rody: von der Goltz/majątek/, von Borck, von Wedel. W 1723 roku dobra wykupuje Johann Jacob von Wenden. Następuje dość częsta zmiana właścicieli majątku- Georg Heinrich von Petersen/1731-43/, Johann Weichbrodt/1743-1772/, Gottfried Brahz/1772-1795/, Christian Gottfried Wille/1795-1852/, Klaus von der Decken/1852-1888/, Hans von Diest/1888-1945/.

We wsi stał pałac w otoczeniu parku krajobrazowego. Pałac zniszczony w 1945 roku, rozebrany w 1970 roku. W 1998 roku rozebrana oficyna pałacowa. Pozostałością po założeniu jest park krajobrazowy oraz resztki zabudowań gospodarczych.

 Już we wczesnym średniowieczu istniała osada położona na Wzgórzu Przemysława/zwanego wcześniej Wzgórzem Bismarcka/. Dwa inne grodziska położone były nad brzegiem jeziora. Miasto powiatowe założone w 1310 roku przez księcia Warcisława IV, lokowane na prawie lubeckim. Leżące na granicy trzech państw- Polski, Pomorza i brandenburgii narażone było na częste najazdy i grabieże. Od 1606 roku zamek w Szczecinku był rezydencją wdów książęcych. Tutaj mieszkała księżna Anna, później/1640/ księżna Jadwiga Brunszwicka, fundatorka jednego z pierwszych gimnazjów na Pomorzu.

ZAMEK

 Pierwsze założenie powstało za księcia Warcisława w 1310- prawdopodobnie w postaci wieży obronno-mieszkalnej. Był siedzibą namiestnika książęcego Arnolda Dębicza. Początkowo położony na wyspie jeziora Trzesiecko, w 1885 roku przekształconej w półwysep. W 1356 roku budowlę Warcisława rozebrano. Najstarszą częścią jest południowe skrzydło zamku pochodzące z I połowy XIV wieku. Powstał budynek w całości murowany, z przerwami budowany do końca XIV wieku. Rozbudowywany w latach 1459-74 za czasów księcia Eryka II, w latach 1606-10 za czasów księcia Filipa II, w latach 1619-23 za czasów księcia Ulryka. Przebudowywany kilkakrotnie w latach 1690, 1780 oraz w XIX i XX wieku. Do dnia dzisiejszego przetrwało południowe skrzydło zamku.