Wieś położona w gminie Drawno powiatu choszczeńskiego. W XIV wieku wieś należała do rodu von Güntersberg. Od XVI do XVIII wieku w rękach rodu von Wedel z Drawna. W XIX wieku częste zmiany właścicieli. W 1804 roku majątek należy do rodu von Brunn. W 1828 roku właścicielem dóbr jest rodzina Velthusen. W 1857 roku właścicielem był Carl Edward Wagenmann. W 1879 roku majątek o powierzchni 973ha nadal w rękach rodziny Wagemann. W 1896 roku majątek o areale 974ha należał do rodziny Crome. W 1914 roku majątek o powierzchni 1324ha należał do Heinricha von Enckevort. W tym czasie w skład majątku wchodziły folwarki: Zdunowo(Fauleriege) i Rudno(Ruhden). W 1929 roku własność Oskara von Enckevort(1324ha). Do 1945 roku majątek w rękach rodu von Enckevort. Ostatnim właścicielem dóbr był Oskar von Enkevort.

ZESPÓŁ PAŁACOWY

Pałac zbudowany na początku XX wieku na fundamentach starszej budowli, wzniesiony na planie prostokąta, podpiwniczony. W sąsiedztwie park krajobrazowy. Naprzeciwko zespołu pałacowego zespół budynków gospodarczych z nieistniejącym dworem widocznym na zdjęciu.

HISTORIA WSI

Wieś położona w gminie Będzino powiatu koszalińskiego. Pierwsza wzmianka o wsi pochodzi z 2-ej połowy XIII wieku. We wsi istniały trzy majątki: A,B,C. Pozostałościa są trzy dwory z resztkami założeń folwarcznych.

MAJĄTEK A

Na początku XIX wieku/1804 rok/ jako właścicieli mająku wymienia się rodzinę von Schlotheim oraz rodzinę von Heidebreck. Przedstawicielem tej rodziny był Carl Christoph Philipp von Heidebreck. W latach 1854-57 majątek w rękach rodziny Sirvent. W 1905 roku dobra w rękach rodziny Mielcke. W 1910 roku  Majątek A należał do rodziny Fiss. Położony był w centrum wsi około 300 metrów na zachód od drogi na Gąski o powierzchni 140 ha gruntów. W 1928 roku  Majątek A w posiadaniu Waltera von Friedlaendera i liczył 152 ha gruntów. Rodzina von Friedlaender była w posiadaniu majątku do 1945 roku.

MAJĄTEK B

W XVIII wieku majątek należał do rodziny von Damitz. W 1804 roku był w posiadaniu Eggerta Georga von Damitz. Był w posiadaniu rodziny von Damnitz do 1857 roku. Prawdopodobnie kolejnym posiadaczem majątku B była rodzina von Blanckenburg. W 1905 roku posiadaczem majątku był Gustav von Blanckenburg. W 1910 roku Majątek B leżący na zachodnim krańcu wsi należał do Botha von Blanckenburg. Majątek liczył 205 ha gruntów. W 1928 roku majatek B nadal w rękach Botha von Blanckenburg`a i liczył 205 ha gruntów, . W rękach tej rodziny majątek był do 1945 roku.

MAJĄTEK C

W 1804 roku właścicielem majątku C była rodzina von Damitz. Od 1820 do 1945 roku w rękach rodu Mielcke. W 1910 roku Majątek C leżący na wschodnim krańcu wsi należał do Mathilde Mielcke z domu Bandow. Majątek liczył 225 ha gruntów. W 1928 roku majątek C w posiadaniu Victora Mielcke, wielkości 223 ha gruntów.

Jako właścicieli ziemskich wymienia się również rodziny: von Zarth/Zarten/, von Frohreich, Muller, von Gerlach, von Wedel.

HISTORIA WSI

Wieś położona w gminie Nowogródek Pomorski powiatu myśliborskiego. Pierwsza wzmianka pochodzi z połowy XIII wieku. Należała wtedy do joannitów. W 1765 roku jako właściciela majątku wymienia się Carla von Knoeringen. Pod koniec XVIII wieku należała do domeny królewskiej Karsko. Na początku XIX wieku należała do majątku w Nowogródku Pomorskim. Po podziale Nowogródka na dwie części, część  sprzedana w ręce prywatne, od 1845 roku nosi nazwę Tempelhof. W latach 20-tych XX wieku rozparcelowano majątek a w pałacu ulokowano dom starców. Po 1945 roku pałac zniszczony i rozebrany. Pozostałością są resztki fundamentów oraz resztki parku otaczający pałac.

Osada położona w gminie Wolin powiatu kamieńskiego. Już w okresie kultury łużyckiej epoki brązu są ślady osadnictwa. W XII i XIII wieku była tu osada słowiańska. W 1186 był portem zachodniego ujścia Dźwiny. Majątek był w posiadaniu właścicieli z Chynowa. W XIX wieku była własnością rodziny Noebel.

Na terenach osady znajdował się folwark Waldtraut. Obecnie na terenach byłego folwarku ośrodek wypoczynkowy. Pozostałością po majątku są resztki zdziczałego sadu.

Wieś założona w gminie Gryfice powiatu gryfickiego. Wzmiankowana w 1396 roku, kiedy była lennem rycerzy Clausa i Heinricha de Steinwehr. W 1498 wieś w rękach Hansa von Steinwehr. W 1509 roku wzmiankowany Joachim von Steinwehr, Peter i Tewes von Steinwehr. W 1619 roku książę Ulrich potwierdza lenno dla Joachima i Jacoba von Steinwehr. W XVII wzmiankowani: Carsten, Michel, Asmus, Jacob, Claus. W XVIII wieku podział wsi na cztery działy majątkowe. Majątek A w 1714 roku należał do Daniela Christopha von Steinwehr, później jego syna Daniela Joachima. Dnia 03.09.1743 roku majątek przejął major Heinrich Adolph von Dittmansdorf. W 1765 roku majątek w posiadaniu kapitanowej von Steinwehr, z domu von Flemming. Po śmierci jej syna Heinricha Ehrenreicha majątek dziedziczy drugi z synów, Paul Henning von Stenwehr. Po nim dobra przejmuje kapitan Christian Ludewig von Steinwehr oraz Fahnrich Ewald Adam Ernst i Heinrich Ehrenreich von Steinwehr. W końcu dobra otrzymuje siostra w/w Frederica Sophia, zamężna za kapitana Lorenza Friedericha von Puttkamer. Dnia 05.03. 1779 roku sprzedaje majątek Sigismundowi Corneliusowi Ludewigowi von Fransecky i jego 7 dzieciom: Heinrich Johann Sigismund, August Friederich Wilhelm, Wilhelmina Dorothea Katharina, Otto Carl, Wilhelm, Leopoldina Christiana Beata, Charlotta Johanna Carolina i Louisa Friederica Antonia. Majątek B należący do rodziny von Steinwehr był w tym czasie zadłużony. Majątek C i D należał do Jürgena Christiana von Steinwehr i jego syna Daniela Christopha. Po śmierci Daniela w 1757 roku majątek dziedziczy Ewald Adam Ernst von Steinwehr. Po śmierci Ewalda w 1771 roku majątek C przypada Heinrichowi Ehrenreichowi von Steinwehr. Majątek D w 1704 roku był w posiadaniu Heinricha von Meseritz, od którego majątek D zakupił Johann Rudolph von Steinwehr. Po nim majątek dziedziczy jego syn, Paul Henning(1730) a po jego śmierci w 1778 roku wdowa z domu von Petersdorf. W 1778 roku majątek przejmuje Ewald Adam Ernst von Steinwehr. Majątek A należał do rodziny von Steinwehr do 1802 roku i był w posiadaniu Ernsta Christopha Fredricha. Majątek B, C i D należał na przełomie XVIII i XIX wieku do wdowy von Krause. W 1804 roku majątek A jest w posiadaniu rodziny von Winterfeld. W 1870 roku po scaleniu dóbr majątek należał do Rudolfa Gloxin(1858) i obejmował 5118 mórg ziemi a w 1879 roku 1306,81 ha ziemi. W 1910 roku majątek w rękach Rudolfa Gloxin i liczył 1327 ha gruntów. W 1928 roku właścicielem dóbr liczących 1275 ha ziemi była Pani Helene Krech.

We wsi  istniały dwa założenie dworsko-parkowe.

Miasto powiatowe położone nad rzeką Regą. Już w XII wieku znajdował się tutaj gród pomorski strzegący szlaku handlowego z Kołobrzegu do Wielkopolski. W 1277 roku książę pomorski Barnim I sprzedał zachodnią część kasztelani kołobrzeskiej wraz ze Świdwinem biskupowi kamieńskiemu Hermannowi von Gleichen a ten w 1280 roku odstąpił południową część swojej ziemi wraz ze Świdwinem margrabiemu Albrechtowi III. To wtedy po raz pierwszy pojawia się Świdwin w dokumentach. Po okresie krwawych walk o te ziemie pomiędzy Bogusławem IV a margrabiami,  w 1286 roku margrabia Albrecht III oddał w lenno ziemię świdwińską Przybysławowi IV, księciu Parchimia i Meklemburga. W 1292 roku Albrecht III oddał w zastaw ziemie świdwińską ze Świdwinem księciu Mikołajowi meklemburskiemu z linii Werle. W 1317 roku margrabia Waldemar oddał Świdwin z zamkiem w zastaw biskupowi kamieńskiemu Heinirchowi von Wachholtz. W 1319 roku margrabia Waldemar sprzedaje miasto i zamek rycerzom: Nicolausowi Olafson(Olafsohn) i Wedigiemu von Wedel. Po śmierci Nicolausa Olafsona i spłaceniu udziałów duńskiego rycerza rodzina von Wedel stała się jedynym właścicielem Świdwina. Po śmierci Wediga w 1324 roku, do roku 1354 Świdwinem zarządzał Hasso von Wedel. W 1384 roku Hans von  Wedel z powodu zadłużenia sprzedaje zamek i miasto zakonowi krzyżackiemu. W 1445 roku Świdwin zostaje wykupiony z rąk krzyżackich przez elektora Fryderyka II. W latach 1540-1808 zamek stał się siedzibą komandorii joannickiej. W 1630 roku Świdwin i zamek zajęli Szwedzi. Zamek został odzyskany przez joannitów w 1648 roku. Po sekularyzacji majątku zakonu i przejęciu przez państwo pruskie na zamku mieściły się instytucje świeckie. W latach 30-tych XX wieku na zamku otworzono szkołę żeńską. Po II wojnie światowej do 1952 roku na zamku znajdowała się szkoła rolnicza. Po pożarze w 1952 roku przez kilka lat zamek stał opuszczony. W latach 1964-68 odbudowano zamek z przeznaczeniem na Powiatowy Dom Kultury w Świdwinie. Obecnie to Świdwiński Ośrodek Kultury.

ZAMEK

Usytuowany w zachodniej części miasta na lewym brzegu Regi. Wielokrotnie przebudowywany i rozbudowywany. Wzniesiony po 1280 a przed 1317 rokiem prawdopodobnie przez książąt meklemburskich Przybysława IV i Mikołaja z Werle. W tym czasie zamek posiadał mury obwodowe, kamienny budynek mieszkalny i kwadratową wieżę przybramną. Całość otoczona była fosą. Za czasów krzyżackich rozebrano skrzydło północne i zbudowano budynek mieszkalny od południa, który był rozbudowywany przez kolejne lata. Rozbudowano wieżę, którą podwyższono do ponad 25 m. W latach 20-tych XVI wieku zbudowano nową bramę i przedbramie. Odbudowany przez joannitów po zniszczeniach dokonanych podczas najazdu szwedzkiego. Największą rozbudowę i przebudowę zamku dokonano za czasów trzech komandorów joannickich: Alexandra hrabiego von Wartensleben, Friedricha Wilhelma von Kalkstein i Karla Wilhelma hrabiego Finck von Finckenstein, których herby w 1803 roku król Fryderyk Wilhelm kazał umieścić nad bramą wjazdową. Podczas II wojny światowej zamek nie doznał większych uszkodzeń. Po pożarze w 1953 roku w latach 1964-68 dokonano gruntownej restauracji zabytku.

WILLA