HISTORIA MIEJSCOWOŚCI
Pierwsza wzmianka o wsi pochodzi z dokumentu margrabiego Albrechta III z 1300 roku gdzie wymienia się ją jako villa Tancow. Wielokrotnie wymieniana później jako Sankow, Tankow, Tancove, Tankowe, Tanckow, Tankaw, Dangkow, Tangaw, Tancko, Tanckow, Tankow. Margrabiowie brandenburscy z askańskiego rodu byli w posiadaniu tych ziem w XIII-XV wieku. Danków był miejscem postoju margrabiów starszej linii askańskiej, która była w posiadaniu ziemi strzeleckiej i pełczyckiej. Prawdopodobnie już wtedy istniał tutaj zamek myśliwski należący do rodu von Blumeke. W 1315 roku wymieniany jest rycerz Plume/Blume, Blumeke/ de Tancow. Zamek, którego założenia nie znamy został zbudowany za zgodą margrabiów brandenburskich prawdopodobnie przez rodzinę von Blumeke a stanął zapewne na miejscu grodziska. Rodzina von Blumeke przybyła do Ziemi Strzeleckiej razem z margrabiami askańskimi po 1270 roku. Na początku XIV wieku byli w posiadaniu ziem w Dankowie, Gardzku, Radęcinie. Rodową miejscowością stała się wieś Lubicz/Blumenfelde/. Po wymarciu dynastii askańskiej/ w 1320 umiera Henryk II/ tereny te przez krótki okres są w posiadaniu książąt pomorskich. Od około 1322 roku ziemie te są w posiadaniu bawarskich von Wittelsbachów. Za czasów von Wittelsbachów Danków otrzymuje prawa miejskie. W 1347 roku jako właściciel miasta wymieniany jest Albert von Wenden/de Slavia/. Prawdopodobnie ród von Wenden wywodził się z Meklemburgii, znany był od 1150 roku w księstwie brunszwickim. Tam wymarł w 1595 roku. Albert von Wenden właścicielem miasta był krótko. Po nim właścicielem Dankowa w roku 1351 zostaje wójt Ziemi Strzeleckiej Betkin von der Osten. W roku 1352 zamek w Dankowie otrzymuje z rąk Ludwika Rzymskiego von Wittelsbacha Bruno Długi Goldschmied. Bruno pochodził z rodu patrycjuszowskiego z Frankfurtu n/Odrą, który w okresie wojny von Wittelsbachów ze zwolennikami Samozwańca w latach 1348-1352 służył pomocą finansową margrabiom brandenburskim. Właścicielem miasta nadal pozostawał Betkin von der Osten. W 1380 roku margrabia brandenburski Zygmunt Luksemburg nadaje Danków wraz z zamkiem Wierzbięcie ze Smogulca herbu Grzymała. Wierzbięta należał do wielkiego rodu Grzymalitów herbu Grzymała, który doszedł do znaczenia za czasów Kazimierza Wielkiego i Ludwika Węgierskiego. Był bohaterem wojny domowej w Wielkopolsce Grzymalitów z Nałęczami. Sam z powodu wojny popadł w długi i kilkakrotnie brał pożyczki u Krzyżaków i pieniądze od króla Władysława Jagiełły. Zmarł w 1405 roku. W roku 1391 Jan Luksemburg nadaje Danków z zamkiem Ottonowi Starszemu von Kittlitz/Kietlicz/. Otton Starszy- pan na Baruth i Spremberg, brat biskupa lubuskiego Jana, marszałek księcia zgorzeleckiego Jana Luksemburga, pochodził z górnołużyckiego rodu z Kittlitz/Kietlic/ koło Loebav pod Budziszynem, w XII wieku osiadłym na Śląsku. Otton von Kittlitz faktycznie nie wszedł w posiadanie zamku i miasta ponieważ w 1401 roku król czeski Wacław IV sprzedał Nową Marchię wraz z Dankowem Zakonowi Krzyżackiemu. Poza tym starosta na zamku dankowskim, Czech Jan z Wartemberga rościł pretensję do przejęcia zamku i miasta. Po jego odejściu z urzędu Otton von Kittlitz ponowił roszczenia ale Zakon ich nie uznał i do Dankowa go nie wpuścił. Spór o Danków trwał kilkadziesiąt lat zakończony niekorzystnie dla rodu von Kittlitz w 1452 roku. W 1453 roku dochodzi do zniszczenia zamku i miasta przez Pomorzan. W roku 1454 Nowa Marchia powraca do margrabiów brandenburskich. Fryderyk II, elektor brandenburski w roku 1465 w zamian za Chomętowo przekazuje miasto i zamek Danków Burchardowi von Papstein. Danków pozostaje w rękach rodu von Papstein do 1788 roku. Ród rycerski von Papstein pojawia się na ziemiach Nowej Marchii w 1393 roku. Prawdopodobnie przybył z Luksemburgamii po 1373 roku. Z czasem miasto i zamek tracą na znaczeniu, o czym świadczy brak wzmianki o Dankowie w spisie dóbr Nowej Marchii z 1554 roku. Ostatnim właścicielem Dankowa z rodu von Papstein był generał-major Jakub Krzysztof, który w roku 1788 sprzedał majątek mężowi jego siostry- majorowi Adamowi Fryderykowi von Bock. W 1792 roku umiera bezpotomnie. Do 1803 roku majątkiem zarządza wdowa po majorze ostatnia z rodu von Papstein na Dankowie- Ludwika Fryderyka. W 1803 roku sprzedaje majątek rotmistrzowi Fryderykowi Ewaldowi von Massow ze Strzelec Krajeńskich. Ród von Massow przybywa na Pomorze z obszaru niemieckiego około roku 1250 i otrzymał lenno w Maszewie/Massow/. Fryderyk Ewald ożeniony z siostrą pruskiego ministra policji króla Fryderyka Wilhelma III, Floriną Fryderyką von Kamptz miał z nią jedynego syna, Ewalda urodzonego w Dankowie 27 X 1812 roku. Fryderyk Ewald umiera w Drezdenku 4 I 1827 roku. Ewald von Massow wychowywany przez wuja, kończy studia prawnicze w Jenie, po służbie w więziennictwie, w roku 1836 wyemigrował do Stanów Zjednoczonych, gdzie zmarł w roku 1865. Już w 1820 roku majątek dankowski wraz z Żabickiem przechodzi w ręce rodziny von Brand z Ługów. W XIX wieku z dóbr Ługi-Chomętowo-Osiek utworzono majorat. Pierwszym właścicielem majątku został prawdopodobnie Ernst Friedrich Ludwig von Brand urodzony w roku 1767. Ożeniony z Christianą Camillą von Sack. Miał z nią dwóch synów- dziedzicem Dankowa został Gustaw Erdmann Camillus (ur. Ługi 1806 r., zm. 1857), ożeniony z Elisabeth von Erxleben. W roku 1830 rozebrał stary dwór i wybudował klasycystyczny pałac frontem skierowanym na północ, elewacją ogrodową zwróconą na dużą polanę parkową od strony południowej, z dwoma narożnymi wieżami, z wielką salą balową z galerią obrazów siedemnastowiecznych mistrzów, ze zbiorami bibliofilskimi. To on wzniósł do dzisiaj stojącą oranżerię, bramę wjazdową. Majątek przechodzi na córkę Elisabeth, urodzoną w roku 1836, która w roku 1856 wyszła za mąż za Otto Friedricha Ehrenreih von Erxleben z Selbelang. Kolejnym dziedzicem majątku jest ich syn- Otto, urodzony w 1861 roku, pan na Dankowie i Derczewie, Selbelang, Retzow i Żabicku, w 1902 roku żeni się z Edelgard von Werder(1879-1945). Otto von Erxleben zmarł w 1933 roku nie pozostawiając męskiego spadkobiercy. Ich córka Cora von Brandt-Erxleben urodzona w roku 1905 roku, w 1927 roku wychodzi za mąż za Albrechta Wicharda von Alvenslebena. Ród von Alvensleben pochodzi z Altmarku/Stara Marchia k. Magdeburga/. Już w XII wieku pojawił się na terenach Pomorza- jeden z potomków rodu Fryderyk-templariusz stoczył bitwę ze Słowianami koło Dankowa. Ród ten rozgałęziony w trzech liniach: czerwonej, białej i czarnej, ok. 1500 roku miał 133 majątki w Brandenburgii, 160 koło Magdeburga, 25 w Prusach. Kapitan Wichard von Alvensleben zarządzał Dankowem w latach 1929-1939. Potem walczył w kampaniach w Polsce, Francji, Rosji, w Afryce, we Włoszech. Joannita, kawaler orderu św. Jana. Jego żona Cora popełniła samobójstwo dnia 29 stycznia 1945 roku. Pałac z wyposażeniem został splądrowany i spalony przez żołnierzy radzieckich. Wichard von Alvensleben po wyjściu z amerykańskiej niewoli żeni się powtórnie w roku 1946 z Astrid von Brand, córką Adolfa z Ługów, wdową w wieku 24 lat po Erneście Albrechcie hrabim von Brockdorff-Ahlefeldt z Ascheberg, zmarłym w 1943 roku z ran odniesionych na froncie rosyjskim pod Stalingradem w roku 1942.
ZAMEK
We wsi leżącej w gminie Strzelce Krajeńskie prawdopodobnie już we wczesnym średniowieczu w VIII wieku istniała osada-gród należąca do Pomorzan. Gród prawdopodobnie umiejscowiony był na wzgórzu zamkowym zwanym Górą Wałową/Wallberg/, między Jeziorem Wielgiem a Kinołęką, połączonymi dawniej mostem zwodzonym prowadzącym do zamku. Pozostałością tego jest fragment wału przylegający do jeziora.
WIEŻA RYCERSKA
Przy drodze do Barlinka w pobliżu kościoła wzniesienie jako pozostałość po dawnym gródku strażniczym w postaci wieży obronnej.
ZESPÓŁ PAŁACOWO-PARKOWO-FOLWARCZNY
W skład zespołu wchodził: pałac w stylu neogotyku angielskiego splądrowany i zniszczony w 1945 roku, oranżeria, park krajobrazowy o pow. 15 ha, oficyna pałacowa, resztki ogrodzenia, stajnia z gołębnikiem, kotłownia, lodownia, wozownia, stodoła, brama wjazdowa na teren folwarczny.
