Pierwsza wzmianka dotycząca wsi związana jest z rokiem 1273, kiedy kasztelan Bytomia Odrzańskiego, Bronisław nadaje niewielkiej osadzie śródleśnej prawa wsi i nazwę Broniszów. Na południowy wschód od głównego  majątku położona była siedziba rycerska w Broniszowie. Znajduje się tam nasyp założony na planie czworoboku o zaokrąglonych narożach, otoczony wałem i fosą. Jej wymiary, w górnej płaszczyźnie wynoszą 9×7 m. Prawdopodobnie mogą to być relikty wieży rycerskiej zbudowanej przez komesa Bronisława w XIII-XIV wieku. Pierwszym znanym właścicielem Broniszowa był Nicolaus von Eberspach(Ebersbach) wzmiankowany w 1446 roku oraz  Mol(Moel) von Eberspach(Ebersbach)/1501/, który w testamencie określa siebie jako „Pan na Mirocinie i Broniszowie”. Po nim właścicielami majątku są jego dwaj synowie: Nickel i Hans von Eberspach(Ebersbach)/1515,1549/. W roku 1513 część gruntów we wsi posiadał  Friedrich von Dyhern. Ostatnim przedstawicielem rodu von Eberspach z Broniszowa był Johann, którego córka Urszula w roku 1570 wychodzi za mąż za Christopha von Kottwitz(*1540-+1584).  Prawdopodobnie w murach obecnego pałacu tkwią relikty wieży rycerskiej wybudowanej za czasów rodu von Eberspach, który posiadał Broniszów w XV-XVI w. Po śmierci Christopha, Broniszów dziedziczy jego najstarszy syn- Johann Fabian von Kottwitz(*ok.1575-+1643). Za jego czasów wieś podzielona była na część Górną podzieloną na dwa działy własnościowe, folwark dolny i środkowy, który był prawdopodobnie częścią majątku Górnego z stojącym do dzisiaj pałacem. Po śmierci Johanna Fabiana von Kottwitz w roku 1643, właścicielką majątku została jego żona, Małgorzata von Kottwitz z domu von Guttin. W rękach rodu von Kottwitz był Broniszów przez ponad 200 lat. Ostatnim z rodu, w rękach którego pozostawała wieś był Johann Frantz Emerik von Kottwitz, zmarły bezpotomnie w 1723 roku. Prawdopodobnie na początku XVIII wieku na terenie wsi znajdowały się dwa majątki rycerskie. W roku 1740 jako właściciel części Broniszowa wymieniany jest von Rhoden. W pierwszej połowie XVIII wieku Broniszów zakupił Andreas Gustaw von Skronsky, od 1739 baron. W roku 1765 właścicielką wsi była Catharina Konstantia baronowa von Skronsky. Przez małżeństwo Konstancji von Skronsky(córki Katarzyny Konstancji) z przedstawicielem rodziny von Abschatz majątek w rękach rodziny von Abschatz und Strachwitz. Jednym z przedstawicieli był Franz Joseph Scypio von Abschatz und Strachwitz, z korespondencji z 1776 donator szpitala w Broniszowie. W 1791 roku mowa o siedzibie dworskiej, 2 folwarkach, jedno wolne gospodarstwo chłopskie(Freygut). Majątek należał w tym czasie do baronowej von Abschatz. W 1800 roku pojawia się Joseph von Gamm(Gamen) jako prawowity właściciel majątku. Dnia 29.04.1811 roku Leopold Sylvius von Aulock(*22.11.1770 Zdziechów(Nieder Seichwitz)-+31.07.1824 Broniszów), żeni się z Marią Anną von Gamm(Gamen)(*17.02.1783-+15.05.1848), 1-mo voto hrabiną Clairon d`Haussonville, 2-do baronową von Abschatz. Przez mariaż majątek w rękach rodziny von Aulock. Leopold Sylvius z Marią Anną miał czworo dzieci, wszystkie urodzone w Broniszowie: 1. Konstantin Karl Franz Johann(*08.07.1813), 2.Karl Franz Johann(808.10.1814-+07.02.1890), 3. Mathilde Maria Anna(*16.06.1816-+09.07.1874), 4. Sylvius Karl Franz(*31.07.1817-+11.05.1893). Ostatnim właścicielem Broniszowa z tego rodu jest  Sylvius Karl Franz von Aulock.  Był trzykrotnie żonaty: 1-mo z Sophie von Wiedebach(1842), 2-do Klarą Kuehn(1862), 3-tio Antonie Rӧnisch(1873). W 1839 roku Broniszów sprzedany Augustynowi baronowi von Tschammer-Quaritz. Wg spisu z 1857 roku baronowie von Tschammer posiadali majątek z folwarkiem Wojsławice(Altenau). W 1873 roku majątek obejmował 3534 morgi ziemi. Przed rokiem 1886 właścicielem majątku broniszowskiego jest baron Arthur von Tschammer-Quaritz(*1838) ożeniony z Johanne Otilie von Lieres und Wilkau. W 1894 i 1898 i 1902 , 1905 1909, 1912 roku jego majątek obejmował 924ha z 2 folwarkami. Od 1912 roku majątkiem zarządza jego syn baron August Konrad Georg von Tschammer-Quaritz(*1869), pozostając właścicielem majątku do 1945 roku. Opuszcza Broniszów i majątek kilka dni przed wkroczeniem wojsk radzieckich pozostawiając całe wyposażenie pałacu. W 1917 roku jako właściciel wymieniony Arthur baron von Tschammer und Quaritz a majątek obejmował 920ha. Po II wojnie światowej w zabudowaniach folwarcznych utworzono PGR, w pałacu mieściły się biura i mieszkania dla pracowników. Na początku lat 90-tych pałac przechodzi w ręce prywatne. W 2007 zmiana właściciela.

 

 

 

 

 

 

 

 

ZAMEK

 Prawdopodobnie w murach obecnego pałacu tkwią relikty zamku wybudowanego za czasów von Eberspachów, którzy prawdopodobnie na starszym założeniu wybudowali nową siedzibę rycerską, później rozbudowywaną przez pozostałych właścicieli. Niestety brak danych o zamku. O drugiej siedzibie rycerskiej we wsi pisze w swej książce Marek Nowakowski. Na południowy wschód od majątku na skraju niziny znajduje się nasyp założony na planie czworoboku o zaokrąglonych narożach, otoczony wałem i fosą, o wymiarach w górnej płaszczyźnie 9x7m. Prawdopodobnie są to relikty wieży mieszkalnej z XIII-XIV wieku. Prawdopodobnie o tym założeniu pisał Alexander Duncker. Są to prawdopodobnie ślady po zamku komesa Bronisława.

PAŁAC

Znajdujący się w Broniszowie zespół pałacowy składa się z pałacu, oficyny i parku. Zbudowany na przełomie XVI przez rodzinę von Ebersbach i rozbudowany na przełomie XVI i XVII wieku, prawdopodobnie za czasów Jana Fabiana von Kottwitz. W latach 1600-1608 dochodzi do przebudowy renesansowego dworu obronnego, powstałego na fundamentach starszej budowli, prawdopodobnie zamku.  Z tego okresu pochodzą zachowane fragmentarycznie na elewacji wschodniej sgraffita w formie geometryczno-roślinnych motywów oraz występujące we wnętrzach renesansowe sztukaterie sufitów, tak bogate, że sprawiają wrażenie „horror vacui”. Renesansowy pałac podczas remontu w 1698 roku otrzymał barokowy wystrój. Wykonano nowe elewacje z dekoracyjnym, kamiennym portalem w fasadzie pochodzącym z 1608 roku. W pierwszej połowy XIX wieku pałac powiększono o zamknięty murem prostokątny dziedziniec z neogotycka basztą. Murowany z kamienia i cegły, trzykondygnacyjny, założony na planie litery L, z cylindryczną basztą w północno-wschodnim narożniku. Od strony południowo-zachodniej przylega dobudowany dziedziniec z okrągłą basztą, wypełniający przestrzeń między dwoma skrzydłami renesansowego założenia. W parterze dwie znaczne sale, z których jedna nakryta sklepieniem kolebkowym z lunetami, zdobionym stiukową dekoracją okuciową, druga belkowanym stropem pokrytym bogatą renesansową dekoracją stiukową, o motywach roślinnej groteski, owoców, gwiazd, rozet, angielskich główek i profilowych popiersi. Sąsiadująca baszta, łącząca się z salą otwartą półkoliście arkadą, nakryta jest stropem z jedną belką, dekorowanym analogicznie. Elewacje podzielone międzykondygnacyjnymi gzymsami i lizenami. Ubytki barokowych tynków odsłaniają renesansową dekorację sgraffitową o motywach roślinno-geometrycznych. W elewacji północnej wejście z kamiennym późnorenesansowym portalem(1608) zamkniętym półkoliście, flankowanym pilastrami i esownicami, z fryzem zdobionym dekoracją roślinną. Na belkowaniu siedzące lwy z tarczami. W neogotyckiej baszcie nad wejściem wmurowane kamienne nadproże renesansowe(XVI w) z rzeźbionym wyobrażeniem kującego Wulkana, flankowanie pilastrami oraz postaciami herm i wolut. W zwieńczeniu płaskorzeźba mężczyzny trzymającego orła. Dach czterospadowy z lukarnami. Baszta zwieńczona barokowym hełmem baniastym z latarnią. Pałac z trzech stron otacza nawodniona fosa. Od wschodu i południa przylega niewielki park krajobrazowy z XVIII-XIX wieku.