Wieś położona w gminie Międzyrzecz powiatu międzyrzeckiego, wzmiankowana w 1239 roku gdzie wymieniani są Beniamin i Bogumił z Gorzycy, wg innych w 1303 roku. Wielokrotnie wzmiankowana w latach: 1259(Goriere), 1259(Gorcere), 1303(Gorithsic), 1312(Goriz, Ghoriz), 1390(Gorzyc), 1403(Gorzicze), 1418(Gorzicza, Gorzice, Gorziczsko), 1462(Maior Gorzicza), 1580(Gorzica). Na początku XIV wieku wieś była w posiadaniu Zarembów, później wchodziła w skład dóbr rodziny Samsonów-Wattów Gorzyckich. W XIV i XV wieku wymieniani są jako właściciele wsi: Tylik(1390), Nitart (1402-1420), Wojtek z Gorzycy(1406-1424), Mroczkowski(1408), Małgorzata, córka Nitarta(1408-1432), Bogusław z Gorzycy(1417-18), Lubiekowski(1408), Jan z Gorzycy(1418), Anna, córka Nitarta(1420), Dominik z Gorzycy(1420), Adam Oganka z Gorzycy, syn Piotra(1424-1464), Stanisław Nitart z Gorzycy(1430), Mikołaj Wata z Gorzycy(1443-1487), Jarosław Żbik(Sdbik)(1449-1452), Jan Poklicki(1449), Sędziwoj Watta Gorzycki(1452-1458), Jan Oganka, syn Adama(1462-1464), Piotr Piecz Konopka z Bukowca Bukowiecki(1462-1468), Anna, wdowa po Jakubie Ogance(1465-1469), Jan „Wsthaga” Bukowiecki(1468), Burneta, córka Sędziwoja Waty(1468-1471), Maciej z Gorzycy Gorzycki, syn Sędziwoja Waty(1468-1517), Jan Wata z Gorzycy Gorzycki, syn Sędziwoja Waty(1469-1526), Bernat(Biernat) z Gorzycy Gorzycki, syn Jakuba (Oganki) Gorzyckiego(1469-1495), Piotr Kwilecki z Gorzycy(1472), Wojciech Wata Gorzycki(1487), Stanisław Bukowiecki(1495-1496), Wojciech Wata, syn Wojciecha z Bobowicka(1503), Jan z Gorzycy Gorzycki(1504-1517), Piotr z Gorzycy, syn Jana(1504, 1526), Anna Lutolska, córka Tomasza(1526), Łukasz Policki(1526), Jan Wata Gorzycki(1540). W XVII wieku właścicielem był Aleksander Bukowiecki(zm.1727) i Maria, z domu von Prittwitz(zm.1733), później należy do rodzin von Lukow i von Lossow. W XVIII wieku wieś należała do rodu von Seydlitz. W 1744 roku Johann Sigismund von Kalckreuth ożenił się z Heleną von Seydlitz i po śmierci teścia Georga Wilhelma von Seydlitz w 1782 roku odziedziczył majątek. Majątek dziedziczy syn, Georg Leonhard Alexander von Kalckreuth(1746-1826), który ożenił się z Joanną von Unruh, z domu von Gersdorff, właścicielką Szczańca. Po śmierci Georga Leohnarda Alexandra majątek dziedziczy jego syn, Wilhelm Ferdinand Heinrich(1795-1869) ożeniony z Henriette von Wedel(1805-1880). Majątek pojawia się w spisie majątków w 1846 roku z prawd. mylnie podanym imieniem właściciela, Konstantym von Kalckreuth. W tym czasie w skład majątku wchodziły folwarki: Małopole lub Mały folwark(Kleinvorwerk) i Głębokie(Głembuch, Glembuch). W 1857 roku własność majora von Kalckreuth. W 1870, -77 roku wchodziła w skład majątku w Kursku i obejmowała 1559ha gruntów. W 1872 roku dobra o areale 4787 morgach ziemi należały do rodzeństwa von Kalckreuth z Chycin a dzierżawcą był kapitan w stanie spoczynku von Kalckreuth. W 1877 roku należała do wdowy von Kalckreuth. Zmarły w 1869 roku Wilhelm von Kalckreuth miał 3 córki: Ernestine Henriette, Henriette Louise i Alexandrine. W spisach majątków w latach 1870-77 jako właściciel wpisane były córki i wdowa. Majątek odziedziczyła Henrietta Louise(1831-1863), która w 1850 roku wyszła za mąż za kuzyna, Leonharda Karla Friedricha Wilhelma Gustava von Kalckreuth(1821-1882), właściciela Chycin. Miał z nią trójkę dzieci: Friedricha Wilhelma Alexandra, Augusta Friedricha Wilhelma Leonharda i Idę. Majątek odziedziczył August Friedrich Wilhelm Leonard „Leo”(ur.1853-1927) ożeniony z Alice Henriette Emilie von Wartenberg, córką właściciela Glisna. W 1896 roku majątek porucznika Leonharda von Kalckreuth obejmował 1559 ha gruntów. W 1907 roku majątek wraz z folwarkami Małopole(Klein Vorwerk) i Głębokie(Glembuchvorwerk) obejmował 1572ha gruntów i należał do porucznika w stanie spoczynku, szambelana królewskiego Leonarda von Kalckreuth. W 1913 roku jego majątek obejmował 1572ha gruntów a jako właściciel wymieniany jest A.F.W. Leonhard von Kalckreuth. Do majątku należały folwarki Małopole(Kleinvorwerk) i Głębokie(Glembuchvorwerk) a także majątek Zamostowo(Samst). A.F.W.L. von Kalckreuth zmarł bezpotomnie. Majątek przepisał bratankowi, po wcześniejszej jego adopcji, Joachimowi von Kalckreuth z Muchocina.
ZESPÓŁ PAŁACOWO-PARKOWO-FOLWARCZNY
Zespół pałacowy składający się z pałacu, oficyny, spichlerza, obory-stodoły, dwóch stajni, gołębnika i parku. Pałac barokowy zbudowany w XVIII wieku około roku 1780 dla rodziny von Seydlitz, rozbudowany w XIX wieku przez von Kalckreuthów . Powiększony i przebudowywany w XIX i XX wieku. Murowany z cegły, piętrowy, założony na rzucie prostokąta z parterową dobudówką od wschodu. Dach mansardowy z lukarnami. Wnętrze dwutraktowe z wielką sienią na parterze, gdzie znajdowały się reprezentacyjne schody, prawdopodobnie kominek oraz wejścia do głównych pomieszczeń pałacowych.
Po 1945 roku był siedziba administracji miejscowego PGR-u. Przeznaczony był na cele mieszkalne dla pracowników gospodarstwa rolnego. Od 1993 roku w rękach Agencji Nieruchomości Rolnych. Od 2007 roku w rękach prywatnych.
Obok park krajobrazowy założony na przełomie XVIII-XIX wieku, łączący się z lasem porastającym dolinę Obry.
