Wieś gminna położona w powiecie nowosolskim. Informacja o Siedlisku oraz o zamku po raz pierwszy na kartach historii pojawia się w 1298 roku, kiedy należała do księcia głogowskiego Henryka III. Kolejna wzmianka o Siedlisku pojawia się w 1360 roku, kiedy cesarz Karol IV Luksemburski przekazuje Siedlisko w dzierżawę Nicolausowi von Rechenberg, który w roku 1381 wykupuje dobra siedliskie na własność, pozostające w rękach von Rechenberg do 1561 roku. Pod koniec XV wieku Balthasar von Rechenberg wybudował murowany gotycki zamek prawdopodobnie na miejscu zameczku myśliwskiego wzniesionego dla cesarza Karola IV. W latach 1540-1548 Franz von Rechenberg dokonał przebudowy i rozbudowy zamku. Jego ślady znajdują się w południowym skrzydle obecnego założenia. W 1561 roku Franz von Rechenberg za 50 000 talarów sprzedaje Siedlisko Fabianowi baronowi von Schӧnaich. Był dwukrotnie żonaty-1-mo z Euphemią von Seydlitz(1555r.), 2-do z Elisabeth von Landskron(1580r.) Po jego bezpotomnej śmierci majątek oddziedziczył Georg von Schӧnaich(syn Johanna, kuzyna Fabiana), który od 1597 roku przez 20 lat prowadził dalsze prace budowlane na zamku. Ożenił się z wdową po Fabianie, Elisabeth von Landscron i utworzył z majątku majorat. W 1610 roku otrzymał od cesarza tytuł baronowski. W latach 1597-1617 powstał pałac zlokalizowany w południowej części wielkiego dziedzińca, skrzydło wschodnie z kaplicą oraz skrzydło południowe, budynek bramny ze zbrojownią i biblioteką a całość otoczona została potężnymi ziemnymi fortyfikacjami z narożnymi bastionami i fosami. Po bezpotomnej śmierci Georga w 1619 roku, majątek dziedziczy Johann baron von Schӧnaich, bratanek Georga, który kontynuował dalsze prace budowlane oraz założył ogrody w otoczeniu zamku. Po jego śmierci majątek przypadł jego bratu- Sebastianowi baronowi von Schӧnaich. Podczas wojny trzydziestoletniej baronowie von Schӧnaich w roku 1634 opuszczają zamek i osiedlają się w Lesznie. Siedlisko- w latach 1635-1644 należało do marszałka cesarskiego hrabiego Johannesa von Gӧtz a od 1644 do 1650 roku wieś i zamek była pod zarządem generała von Stalhansch. Baronowie von Schӧnaich powracają na zamek w 1650 roku, w roku śmierci Sebastiana. Po nim majątek dziedziczy syn, Johann II baron von Schӧnaich, dwukrotnie żonaty 1-mo z Christine Elisabeth von Winterfeld, z którą miał córkę Anne Elisabeth, 2-do z Helene Gans Edle zu Putlitz. Syn Johanna i Helene, Hans Georg baron von Schӧnaich, dziedzic majątku, żonaty z Ursulą Marianne hrabianką von Rӧdern, w 1700 roku uzyskał dziedziczny tytuł Hrabiego Świętego Cesarstwa Rzymskiego. Po śmierci Hansa Georga w 1700 roku, majorat przejmuje jego syn, Hans Carl hrabia von Schӧnaich, żonaty z Amalie hrabianką zu Dohna-Schlodien. Za czasów Hansa Carla założenie zostało powiększone o skrzydła: zachodnie, które stało się głównym miejscem zamieszkania Hansa oraz południowe mieszczące powozownię. W 1741 roku z rąk Fryderyka II, Hans Carl otrzymał tytuł księcia siedlisko-bytomskiego. Po śmierci księcia Hansa Carla majątek odziedziczył Johann Friedrich Carl książę von Schӧnaich-Carolath, żonaty z księżniczką Johanną Wilhelmine von Anhalt-Kӧthen. Umiera w 1791 roku. Majorat dziedziczy syn, książę Heinrich Karl Erdmann, żonaty dwukrotnie: 1-mo z Auguste Amalie Karoline Louise von Wettin, księżniczką von Sachsen-Meiningen, 2-do z Erdmuthe Caroline Friederike Amalie von Oertel. Umiera w 1817 roku. Majątek dziedziczy syn z pierwszego małżeństwa, Heinrich Karl Wilhelm IV książę zu Carolath-Beuthen. Żonaty z hrabianką Adelheid zu Pappenheim. Za czasów księcia Heinricha Karla Wilhelma kontynuowano rozbudowę zamku, wznosząc kilka budowli, w tym wieżę widokową oraz willę Adelhaidy. Z Adelheid miał tylko jedno dziecko, córkę Lucie Caroline Amelie Adelaide Henriette Georgine Wilhelmine. Po śmierci Heinricha Karla Wilhelma w 1864 roku, księstwo odziedziczył syn bratanka- Carl Ludwik Erdmann Ferdinand, V książę zu Carolath-Beuthen. Dwukrotnie żonaty: 1-mo z Elisabeth hrabiną von Hatzfeld, z którą się rozwiódł, 2-do z hrabianką Kathariną von Reichenbach-Goschütz. Majątek jego w 1873 roku obejmował 11402 mórg ziemi. Po jego śmierci w 1912 roku dobra odziedziczył syn, ksiażę Hans-Karl Erdmann Ludwig Hugo Heinrich Feridnand(*09.08.1892-+13.04.1933), VI książę zu Carolath-Beuthen, żonaty z Irene von Anderten. VII księciem siedlisko-bytomskim został małoletni syn, Carl Erdmann(*19.10.1930-+22.10.2016). W 1945 roku zamek został spalony przez wojska radzieckie. Jego właściciele po spakowaniu podręcznego dobytku uciekli na drugą stronę Odry do Bytomia Odrzańskiego. Przetrwała kaplica i budynek bramny. Zespół zamkowy składa się z zamku, kaplicy, budynku bramnego, fortyfikacji i parku krajobrazowego. Na terenie zamkowym przetrwały relikty założenia rodu von Rechenberg w postaci kamienno-ceglanego muru wzniesionego na planie prostokąta o wymiarach 24,5x26m znajdujące się w południowym skrzydle założenia. Na dziedzińcu stał dwór otoczony fosą. Prace konserwatorskie i częściową odbudowę przeprowadzono w latach 1963–1966 i 1969–1972. W czerwcu 1964 roku zamek w stanie trwałej ruiny przekazano w użytkowanie harcerskiemu szczepowi „Makusynów” z Zielonej Góry, który podjął prace porządkowe na terenie zamku i odbudowę budynku bramnego. Od 2003 roku własność prywatna.
