Miasto powiatowe położone nad jeziorami Człuchowskim, Miejskim i Rychnowskim. Człuchów wzmiankowany w XII wieku. W XIII wieku należała do książąt pomorskich z rodu Sobiesławiców. Ziemia człuchowska wchodziła w skład kasztelanii w Raciążu, później w Szczytnie. Po śmierci Mściwoja II Pomorze Gdańskie wraz z Człuchowem znalazło się pod protektoratem księcia wielkopolskiego Przemysła II, późniejszego króla Polski. Od 1312 roku Człuchów zakupili Krzyżacy od Mikołaja z Powidza. Na 142 lata Człuchów znalazł się pod władzą państwa krzyżackiego. Na zamku mieściła się siedziba komtura, który posiadał władzę administracyjną i sądową.  Obok powstała osada, która od 1348 roku posiadała prawa miejskie. Od 1454 roku za zgodą Związku Pruskiego król Kazimierz IV Jagiellończyk przyłączył miasto wraz z regionem do Polski. Pokój toruński potwierdził przynależność miasta do Królestwa Polskiego. Pierwszym starostą w 1454 roku był Mikołaj Szarlejski ze Ściborza herbu Ostoja, w 1455 roku Mikołaj z Łabiszyna, w latach 1455-56 ponownie Nikołaj Szarlejski ze Ściborza, w latach 1455-63 Włodko z Danaborza herbu Pałuka, kasztelan nakielski, w latach 1463-1478 Jerzy z Dąbrowy. Ostatnim starostą był Jan Jędrzej Borch w latach 1771-1772. W 1655 roku miasto i zamek zdobyli Szwedzi. Miasto i zamek odbite zostało przez wojska Stefana Czarnieckiego. Po pierwszym rozbiorze Polski w 1772 roku na 173 lata Człuchów znalazł się poza granicami Polski.

Zamek

Na półwyspie Kujawy Krzyżacy przez prawie 50 lat budowali warownię, drugą co do wielkości po Malborku, ukończoną w 1365 roku. Składał się z czterech części: Zamku Wysokiego oraz trzech przedzamczy.  Zamek wysoki założony był na planie kwadratu, posiadał cztery skrzydła, wewnętrzny dziedziniec i wieżę w północno-zachodnim narożniku. Od 2008 roku trwają prace archeologiczne. Obecnie zamek zaadoptowano na potrzeby Muzeum Regionalnego.

Miasto położone w powiecie człuchowskim. W latach 80-tych XIV wieku zakon krzyżacki przeniósł Z Sokola ufortyfikowany folwark by zabezpieczyć przeprawę przez rzekę Czernicę, wcześniej zwana Czarna(Zahne). Ufortyfikowany folwark nazwano Hammerstein. Już w 1388 i w 1389 roku było to miejsce rokowań książąt pomorskich z zakonem krzyżackim. Najstarszy przywilej miasta pochodzi z 1395 roku od wielkiego mistrza krzyżackiego Konrada von Jungingena. Po zwycięstwie grunwaldzkim król Władysław Jagiełło przekazał miasto księciu pomorskiemu Bogusławowi VIII. Książę Bogusław VIII po pokoju toruńskim w 1411 roku przekazał miasto zakonowi krzyżackiemu. W 1454 roku podczas wojny trzynastoletniej król Kazimierz IV Jagiellończyk na prośbę Związku Pruskiego włączył region do Polski. Na mocy pokoju toruńskiego Czarne zostało włączone do Polski. Utworzono tu starostwo a starostów dostarczały w kolejnych stuleciach rody Konarskich, Sapiehów, von Weiherów, von Raczyńskich, von Wedelstädt, von Unruh. W 1627 roku miasto zostało zajęte przez wojska szwedzkie a wyzwolone przez hetmana Koniecpolskiego po bitwie pod Czarnem. W czasie potopu szwedzkiego zajęte przez wojska księcia Adolfa Jana Pfalz-Zweibrücken. Wielokrotnie miasto paliło się z powodu swojej drewnianej zabudowy. Po I rozbiorze Polski miasto trafia w granice Prus. Wraca w granice Rzeczpospolitej po 1945 roku.

Zamek

Zamek został wzniesiony przez zakon krzyżacki w latach 1396-1403. Trudno dzisiaj ustalić jak pierwotnie wyglądał zamek przez późniejsze przebudowy oraz niwelacje terenu. Zbudowany na planie trapezu. Dzisiaj widoczny zarys murów. Za czasów krzyżackich stacjonował tu komornik. Po zwycięstwie grunwaldzkim w 1410 roku król Władysław Jagiełło przekazał zamek księciu pomorskiemu Bogusławowi VIII, który nie zdołał go utrzymać i zamek ponownie trafił w ręce krzyżackie. W 1454 roku podczas wojny trzynastoletniej zamek obroniony przez propolski Związek Pruski przed wojskami krzyżackimi. W 1466 roku zajęty przez wojska polskie. Od tego czasu na zamku rezydował starosta niegrodowy. W połowie XVI wieku rezydował tu starosta Mikołaj Konarski. Za czasów barci Szymona i Mikołaja Konarskich zamek został rozbudowany. Zniszczony podczas potopu szwedzkiego. Po I rozbiorze Polski zamek traci na znaczeniu militarnym. W 1830 roku ruiny zamkowe władze pruskie rozebrały a w połowie XIX wieku na wzgórzu zamkowym wzniesiony został pałac. Do naszych czasów przetrwały fundamentowe partie murów obwodowych. W narożniku południowym zachowała się do wysokości 6 m pozostałości wieży.

Pałac

W latach 1847-1850  na wzgórzu zamkowym rodzina von Livonius wznosi pałac w stylu neogotyckim.

Wieś położona w gminie Wicko powiatu lęborskiego. W 1286 roku książę pomorski Mściwój II(Mestwin) podarował wieś kapitule katedralnej w Lesławie. Przed 1564 rokiem wieś należała do klasztoru w Żukowie(Zuckau). W 1564 roku Ernst von Weiher kupił Charbrowo od biskupa włocławskiego Jakuba Uchańskiego. W XVII wieku wieś zakupiła rodzina von Krockow. Od 1655 roku do 1945 roku majątek w Chrabrowie należy do rodziny von Somnitz. Wzmiankowani: Lorenz Christoph zmarły w 1678 roku, Peter zmarły w 1693 roku, Christoph zmarły w 1722 roku, Christoph zmarły w 1766 roku, Carl Heinrich zmarły w 1818 roku, Friedrich zmarły w 1840 roku, Karl Hermann zmarły w 1878 roku, Paul urodzony w 1856 roku.

Pałac

Pierwszy dwór zbudowany w XVII wieku rozbudowywany do XIX wieku. Centralna część pałacu pochodzi z 1660 roku. W XIX wieku znacznie przebudowany- w miejscu skrzydła północnego powstał dom wdowi. Skrzydło południowe połączono wieżą z budynkiem głównym. W 1906 roku budynek główny otrzymał neoklasycystyczny portyk. Podobno ostatni właściciel opuszczając Charbrowo ukrył zbiory biblioteczne, porcelanę- dar Fryderyka II ukrył, które do dzisiaj nie zostały odnalezione. Obok park krajobrazowy, w którym znajduje się mauzoleum rodzinne rodu von Somnitz.