Po raz pierwszy wzmiankowana w 1305 roku. W 1385 roku wieś należała do Heinricha i Günthera von Molberg(Mühlberg). Od 1390 roku należy do Heinricha von Zedlitz z Wojcieszowa. W 1394 roku sprzedał wieś Heinrichowi von Stange. W 1507 roku Kunz von Stange sprzedaje wieś Hansowi von Zedlitz. Wieś podzielona na część Górną, Środkową i Dolną. Od 1587 roku rodzina von Zedlitz posiadała tylko Mysłakowice Dolne. Ostatnim właścicielem tej części wsi był Albrecht Siegmund von Zedlitz. Po jego śmierci tą część wsi zakupił Hans von Reibnitz(+1579) z Bukowca a po nim właścicielem Mysłakowic Dolnych był jego syn, Heinrich(*1551-+1623). W 1567 roku Kaspar von Stange sprzedał Mysłakowice Środkowe Sebastianowi von Zedlitz. W 1587 roku od spadkobierców Sebastiana von Zedlitz Mysłakowice Środkowe i Górne nabył Georg von Reibnitz. W 1690 roku właścicielem tej części był Hans Christoph von Reibnitz zmarły w tym samym roku. Dobra odziedziczył jego syn, Christoph Friedrich baron von Reibnitz. W 1707 roku nabył Mysłakowice Środkowe od Christopha Heinricha von Reibnitz a w 1715 roku Mysłakowice Dolne od Franza Josepha Schagnetti-Thomagnini z Łomnicy, który otrzymał ją od Georga Wilhelma von Reibnitz w roku 1682 roku. W 1736 roku całą wieś zakupił Johann Maximilian L. baron von Reibnitz z Bukowca, który w roku 1757 zapisał wieś siostrzeńcowi, Karlowi F.W. baronowi von Kottwitz. W 1760 roku całą wieś zakupił Gottlob Friedrich baron von Richthofen z Rogoźnicy. Dwukrotnie żonaty:1-mo z Henriette Eleonore Tugendreich z domu von Schickfuss, 2-do Anną Eleonore z domu von Buchs. Dwa lata po śmierci drugiej żony w 1803 roku majątek przejął Christian Gothard Ludwig baron von Richthofen. Kolejnym dziedzicem dóbr był Friedrich Christian Daniel baron von Richthofen, od którego w 1809 roku majątek przechodzi w ręce Friedricha Wilhelma Emila hrabiego von Kalckreuth. W 1816 roku właścicielem mysłakowickich dóbr został generał August Wilhelm Neithardt hrabia von Gneisenau(*1760-+1831), po śmierci którego od spadkobierców w 1832 roku dobra zakupił król Prus, Fryderyk Wilhelm III von Hohenzollern(*1770-+1840). Po śmierci Fryderyka Wilhelma III majątek odziedziczyła wdowa, królowa Wiktoria. Rodzina królewska posiadała dobra do 1909 roku, do podziału majątku na część A(dobra rycerskie) i część B(majątek ziemski) Od tego okresu zmiana właścicieli. Majątek A o powierzchni 141,23 ha gruntów z willą „Liegnitz” posiada Rudolf Dressel, właściciel fabryki. Część B o powierzchni 199 ha gruntów posiadał Karl Richter. W 1937 roku pałac wraz z majątkiem w rękach wdowy, Anny. W latach 1939-45 w pałacu mieściła się Reoichsschule S.A. a także pod koniec wojny znajdowała się tutaj składnica muzealna, na którą składały się zbiory z państwowych i prywatnych placówek Berlina.
PAŁAC
Pierwsza budowla powstała za czasów rodziny von Reibnitz w XVIII wieku. Był to barokowy pałac, przebudowany w 1816 roku przez Augusta Neithardta hrabiego von Gneisenau. Kolejna przebudowa nastąpiła za czasów króla Prus, Fryderyka Wilhelma III w latach 1832-1838 wg projektu Friedricha Augusta Stülera, ucznia Karla Friedricha Schinkla. Drugi etap przebudowy nastąpił za czasów króla Prus, Fryderyka Wilhelma IV w latach 1840-1844. W 1832 roku zapadła decyzja o utworzeniu obok pałacu parku. Projekt założenia parkowego wykonał w 1835 roku P.J.Lenne.
