Miasto położone w powiecie człuchowskim. W latach 80-tych XIV wieku zakon krzyżacki przeniósł Z Sokola ufortyfikowany folwark by zabezpieczyć przeprawę przez rzekę Czernicę, wcześniej zwana Czarna(Zahne). Ufortyfikowany folwark nazwano Hammerstein. Już w 1388 i w 1389 roku było to miejsce rokowań książąt pomorskich z zakonem krzyżackim. Najstarszy przywilej miasta pochodzi z 1395 roku od wielkiego mistrza krzyżackiego Konrada von Jungingena. Po zwycięstwie grunwaldzkim król Władysław Jagiełło przekazał miasto księciu pomorskiemu Bogusławowi VIII. Książę Bogusław VIII po pokoju toruńskim w 1411 roku przekazał miasto zakonowi krzyżackiemu. W 1454 roku podczas wojny trzynastoletniej król Kazimierz IV Jagiellończyk na prośbę Związku Pruskiego włączył region do Polski. Na mocy pokoju toruńskiego Czarne zostało włączone do Polski. Utworzono tu starostwo a starostów dostarczały w kolejnych stuleciach rody Konarskich, Sapiehów, von Weiherów, von Raczyńskich, von Wedelstädt, von Unruh. W 1627 roku miasto zostało zajęte przez wojska szwedzkie a wyzwolone przez hetmana Koniecpolskiego po bitwie pod Czarnem. W czasie potopu szwedzkiego zajęte przez wojska księcia Adolfa Jana Pfalz-Zweibrücken. Wielokrotnie miasto paliło się z powodu swojej drewnianej zabudowy. Po I rozbiorze Polski miasto trafia w granice Prus. Wraca w granice Rzeczpospolitej po 1945 roku.
Zamek
Zamek został wzniesiony przez zakon krzyżacki w latach 1396-1403. Trudno dzisiaj ustalić jak pierwotnie wyglądał zamek przez późniejsze przebudowy oraz niwelacje terenu. Zbudowany na planie trapezu. Dzisiaj widoczny zarys murów. Za czasów krzyżackich stacjonował tu komornik. Po zwycięstwie grunwaldzkim w 1410 roku król Władysław Jagiełło przekazał zamek księciu pomorskiemu Bogusławowi VIII, który nie zdołał go utrzymać i zamek ponownie trafił w ręce krzyżackie. W 1454 roku podczas wojny trzynastoletniej zamek obroniony przez propolski Związek Pruski przed wojskami krzyżackimi. W 1466 roku zajęty przez wojska polskie. Od tego czasu na zamku rezydował starosta niegrodowy. W połowie XVI wieku rezydował tu starosta Mikołaj Konarski. Za czasów barci Szymona i Mikołaja Konarskich zamek został rozbudowany. Zniszczony podczas potopu szwedzkiego. Po I rozbiorze Polski zamek traci na znaczeniu militarnym. W 1830 roku ruiny zamkowe władze pruskie rozebrały a w połowie XIX wieku na wzgórzu zamkowym wzniesiony został pałac. Do naszych czasów przetrwały fundamentowe partie murów obwodowych. W narożniku południowym zachowała się do wysokości 6 m pozostałości wieży.
W latach 1847-1850 na wzgórzu zamkowym rodzina von Livonius wznosi pałac w stylu neogotyckim.
