Niewielka wieś leżąca w powiecie zielonogórskim, w gminie Bojadła. W XIV wieku wieś należała do rodu von Zabeltitz/Zobeltitz/ z Otynia. Po raz pierwszy wzmiankowana w 1482 roku, kiedy dobra są w posiadaniu rodziny von Dyherrn.  W 1579 roku wieś w rękach rodu von Kottwitz z Bojadeł i Konotopu. Po 1788 roku majątek przejmuje rodzina von Luck. Dobra w Bełczu przez kolejne lata były w rękach właścicieli Konotopu. W 1894  roku majątek należał do właściciela Konotopu, porucznika Emmo Foerster.  Pod koniec XIX wieku Emmo Foerster z Konotopu za 225ooo marek sprzedaje dobra w Bełczu dzierżawcom, Karlowi Brendler oraz Josefowi Rother, przedsiębiorcom pochodzącym ze Sławy. W 1910 roku majątek nadal w rękach Karla Brendlera i Josefa Rothera ze Sławy. W spisie majątków z 1912 oraz w 1917 roku właścicielem był Karl Brendler, którego majątek obejmował 387ha gruntów. W 1921 roku majątek o areale 387ha należał do Carla Berge. W 1926 i 1930 oraz w 1937 roku majątek Carla Berge obejmował 366ha gruntów.

Pozostałością po założeniu pałacowo-parkowym są: pałac, znacznie przebudowany na potrzeby mieszczącego się w nim Domu Pomocy Społecznej, z przybudówkami. Całość mieści się w parku krajobrazowym.  Zbudowany na planie prostokąta, piętrowy z użytkowym poddaszem, kryty dachem mansardowym, podpiwniczony. Zbudowany pod koniec XIX lub na początku XX wieku(jak wynika z map). Prawdopodobnie w pobliskim założeniu folwarcznym stoi starszy budynek mieszkalny zarządcy majątku.

HISTORIA WSI

Niewielka wieś leżąca w powiecie zielonogórskim, w gminie Bojadła. W XIV wieku wieś należała do rodu von Zabeltitz/Zobeltitz/ z Otynia. Po raz pierwszy wzmiankowana w 1482 roku, kiedy dobra są w posiadaniu rodziny von Dyherrn.  W 1579 roku wieś w rękach rodu von Kottwitz. Po 1788 roku majątek przejmuje rodzina von Luck. Dobra w Bełczu przez kolejne lata były w rękach właścicieli Konotopu. Prawdopodobnie pod koniec XIX wieku Emmo Foerster sprzedaje dobra w Bełczu Karlowi Brender oraz Josephowi Rothe, przedsiębiorcom pochodzącym ze Sławy. Prawdopodobnie w XX wieku całość przejęta przez Josepha Rothe, kupca i przedsiębiorcy ze Sławy. Po śmierci Josepha Rothe w dniu 26.06.1935 majątek przechodzi w ręce Carla Berg a majątek w 1939 liczył 366 ha.

We wsi barokowy dwór zaadoptowany na Dom Pomocy Społecznej.

Miejscowość położona w gminie Cybinka powiatu słubickiego po raz pierwszy wzmiankowana w 1413 roku, ale o starszych korzeniach sięgających XII-XIII wieku. W 1413 roku własność Gabriela Berckolz, który w 1416 roku wymieniony jest ponownie jako Gabriel von dem Bercholze. Prawdopodobnie należał do rodziny von Birkholz, która na tych terenach pojawiła się około 1333 roku. W 1427 roku Gabriel von Birkholz sprzedał część gruntów we wsi Konradowi von Waldow a część braciom Ertmer z Frankfurtu. W 1480 część wsi należy do braci Fritza i Jorge(Georga) von Grünberg(Grüneberg), . Fritz von Grünberg(Grüneberg) jako właściciel majątku był wielokrotnie wymieniony w latach: 1491, 1499, 1502, 1504. W 1515 i w 1519 wymienia się braci Petera i Kaspara, synów Georga von Grünberg(Grüneberg). W 1516 w 1519 roku mowa jest również o Balzerze von Grünberg(Grünebergk) z Białkowa i Sądowa. W 1536 roku umiera Peter von Grünberg(Grüneberg) pozostawiając na włościach trzech synów: Melchiora, Georga i Siegmunda. W 1551 roku umiera Georg von Grünberg(Grüneberg). W 1565 roku we wsi były dwie siedziby rycerskie należące do von Grüneberg.  Melchior, który wykupił część udziałów Joachima von Grünberg(Grünebergk) umiera w 1567 roku pozostawiając majątek swoim sześciu synom: Melchiorowi, Georgowi, Siegmundowi, Wolfowi, Bennowi i Tobiasowi. W 1580-88 właścicielem był kapitan Melchior von Grünberg(Grüneberg) pełniący służbę w Lietzen, którego synowie: Karl, Levin, Zacharias, Melchior, Benno i Wolf w 1598 roku byli współwłaścicielami Białkowa. Georg, drugi syn Melchiora, żył jeszcze w 1574 roku. O Siegmundzie von Grünberg, trzecim z synów Melchiora brak jakiejkolwiek informacji w tym czasie. Wolf von Grünberg, kolejny z synów Melchiora wzmiankowany w 1588 roku, właściciel Białkowa i Swarzynic(miejscowość położona w gminie Trzebiechów powiatu zielonogórskiego), żył jeszcze w 1598 roku. Kolejny syn Melchiora, Benno żył jeszcze w 1586 roku. Jego brat Tobias prawdopodobnie zginął w zamieszkach na Dolnych Łużycach w 1578 roku. Siegmund, brat Melchiora i Georga do 1557 roku posiadał udziały w Białkowie oraz Sądowie. W 1557 roku sprzedał swoje udziały. Zmarł w 1565 roku. Miał jednego syna Petera.  Kaspar, brat Petera, w 1557 roku przekazał swoje udziały w majątku białkowskim synom: Hermannowi i Joachimowi. W latach późniejszych tą część odziedziczył Joachim von Grünberg, który jak wcześniej zaznaczono w 1565 roku odsprzedał swoją część majątku kuzynowi, Melchiorowi von Grünberg. W 1571 roku wzmiankowany folwark Grimnitz, obecnie wieś Grzmiąca. W 1575 roku część gruntów we wsi należały do rodu von Kalckreuth. W latach 1608 i 1644 nadal dwie siedziby rycerskie na terenie wsi. Około roku 1644 ród von Grünberg sprzedał majątek rodzinie von Kalckreuth. Od 1659 roku dobra w rękach rodu von Wesenbeck. W 1715 roku 4 działy własnościowe należące: 1-szy do kapitana w stanie spoczynku Antona von Pannwitz z Budachowa koło Krosna Odrzańskiego oraz do jego małoletniego syna Friedricha, 2-gi do Hansa Friedricha von Wesenbeck, zamieszkałego w Białkowie z małoletnim synem Otto Friedrichem, 3-ci do 3-ch braci: Matthausa, Karla Wilhelma i Hansa Viktora von Wesenbeck, 4-ty majątek należał do Friedricha Wilhelma von Wesenbeck, zamieszkałego w Białkowie wraz z synem Friedrichem Wilhelmem. Ten sam układ własnościowy występował w spisie z 1718/19 roku. Mowa o folwarku Grzmiąca(Grimnitz) wchodzącym w skład majątku. Od 1724 roku jeden z majątków należy do rodziny von Tauenstein/Tauentzien/. Drugi z majątków jeszcze w 1761 roku należał do wdowy Wittib von Wesenbeck, z domu von Grünberg.  W 1777 roku Otto Friedrich von Wesenbeck sprzedaje majątek pruskiemu generałowi Friedrichowi Bogislaffowi von Tauenstien(18.04.1710 Tawęcin-20.03.1791 Wrocław). Jego żona była z domu von Knesebeck. W tym czasie drugi majątek należał do Dorothei Eleonory von Stosch, z domu von Pannewitz, który został zakupiony przez generała von Thiele, który reprezentował generała von Tauenstien. W 1804 roku własność majora von Tauentzien, później jego syna, Bogislava. Majątek Bogislava w latach 1850-53 obejmował 6026 akrów ziemi. W 1879 roku majątek von Tauentzien obejmował 1544,12ha gruntów. W 1914 roku majątek o areale 766ha należał do Landgesellschaft „Eugene Scholle”, G.m.b.H., z Frankfurtu nad Odrą. W skład majątku wchodziły wieś Grzmiąca( Grimnitz) i folwark Tawęcin(Tauentzienshof). W 1929 roku dobra w posiadaniu wdowy Kühn obejmowały 227ha. Ostatnim właścicielem dóbr była rodzina Kühn.

PAŁAC

Klasycystyczny pałac z końca XVIII wieku, wzniesiony przez Fredricha Bogislava von Tauenstein/Tauentzien/, ówczesnego właściciela dóbr we wsi Białków. W latach 40-tych XIX wieku rozbudowany ze zmianą układu pomieszczeń.  Położony w niewielkim parku, klasycystyczny, murowany, piętrowy założony na planie prostokąta, podpiwniczony. Po II wojnie światowej pełnił funkcję magazynu PGR w Cybince. W latach 1966-67 remontowany staraniem Wydziału Oświaty i Kultury Prezydium PRN w Słubicach i zaadoptowany na szkołę podstawową.

ZAŁOŻENIE FOLWARCZNE

W południowej części wsi resztki założenia folwarcznego, na który składają się spichlerz, pozostałości muru obwodowego z słupami bramnymi, domem zarządcy(dwór?). Prawdopodobnie był to drugi z majątków położony na terenie wsi.

HISTORIA WSI

 Wieś wzmiankowana już w 1355 roku jako część dóbr von Biberstein`ów z Żar. W 1381 roku ”Bellendorff” jest lennem Henzla von Rothenburg. W 1433 roku lennikiem z „Bollindorffu” na rzecz Bibersteinów jest Bernard von Wunsch. W połowie XV wieku wieś była podzielona, bowiem w roku 1458 z części wsi Białowice płacony był czynsz na rzecz parafii kożuchowskiej przez Hansa von Unwürde z Dobroszowa Wielkiego. W latach 1508-1512 lennikiem Bibersteinów był Hans von Wunsch zu Billendorff. W roku 1531 Nicol von Gablenz składa hołd lenny Ulrichowi von Biberstein zu Friedland und Sorau. W roku 1543 wieś staje się lennem rodziny von Wiedebach, jej pierwszym przedstawicielem jest Hans, za którego rządów wieś przechodzi na luteranizm jako odgórne postanowienie Bibersteinów z Żar. W 1551 roku państewko stanowe Żary-Trzebiel jako dobra po ostatnim z Bibersteinów staje się własnością cesarza niemieckiego i króla czeskiego Ferdynanda Habsburga, który w 1558 roku sprzedaje je biskupowi wrocławskiemu Balthasarowi von Promnitz. Biskup w 1559 roku przekazuje całość swych dóbr swemu kuzynowi Seygfriedowi von Promnitzowi z Lasocina w gminie Kożuchów. W 1587 roku Białowice nadal są określane jako lenno von Wiedebachów na rzecz tym razem Promnitzów. W rękach von Wiedebachów Białowice pozostają do roku 1652, kiedy przechodzą pod bezpośrednią władzę Siegismunda Seyfrieda von Promnitz z Żar, który przejął państewko stanowe Żary-Trzebiel jako spadek po dziadku w roku 1622. Niemal równocześnie Siegismund przeznacza Białowice w lenno Karolowi Christoffowi von Rothenburgowi, żyjącemu w latach 1614-1674, który jeszcze dwukrotnie składa hołd lenny: w 1654 roku Erdmannowi I von Promnitz oraz w 1664 roku Balthasarowi  Erdmannowi von Promnitz. Prawdopodobnie przejęcie lenna po von Wiedebachach przez von Promnitzów należy wiązać z wygaśnięciem linii białowickiej rodu von Wiedebach. Następcą von Rothenburga na lennie białowickim był Hanus Casper von Berg, który wymieniany jest w roku 1679 jako posiadacz lenna nadanego mu przez Balthasara Erdmanna von Promnitza. Od 1702 do 1734 roku panem na Białowicach jest Amandus Frankel, który złożył hołd lenny Erdmannowi II von Promnitz. Po 1734 roku ponownie pod bezpośrednim zarządem Jana Erdmanna von Promnitz jako element Herrschaft Sorau. W 1765 roku ostatni z Promnitzów Jan Erdmann zrzeka się praw do całości państwa stanowego Żary-Trzebiel na rzecz elektorów saskich za roczną rentę w wysokości 12.ooo talarów.

ZAMEK

W roku 1435 Wentzel von Biberstein buduje zamek w Białowicach. W XVI wieku przebudowany w stylu renesansowym, powiększony z przeznaczeniem do celów obronnych. Przebudowę i powiększenie zamku należy prawdopodobnie wiązać z przejęciem dóbr państewka stanowego Żary-Trzebiel przez Seyfrieda von Promnitz z Lasocina, kuzyna biskupa wrocławskiego Balthasara, w roku 1560 lub 1561. Obiekt ten pełnił równocześnie funkcję rezydencji szlacheckiej von Wiedebachów– lenników von Promnitzów. Około roku 1758 zamek przebudowany na cele magazynowe z zatarciem cech stylowych. W jego wnętrzu składowano zboże. Inicjatorem przebudowy był ostatni z Promnitzów- Hans Erdmann. O losach budowli w XVIII i XIX wieku, aż do II-ej wojny światowej brakuje informacji. Od II wojny światowej własność RSP Białowice, nie był użytkowany. Zdewastowany w 1966 roku. Z relacji miejscowej ludności należy sądzić, że około 1990 roku doszło do zawalenia się dużej części połaci dachu i ścian spichlerza. Obiekt założony na rzucie przybliżonym do litery „L”, jest częściowo podpiwniczony, dwukondygnacyjny, kryty dachem dwuspadowym, w większości zarwanym. W zachowanej południowo-zachodniej połaci dachu znajdują się wole oka. W elewacji frontowej umieszczone zostały duże wrota. Całość została zwieńczona gzymsem koronującym. W prostej płaszczyźnie elewacji rozmieszczono niewielkie, prostokątne okna, w większości pozbawione stolarki i szklenia.

Ród Bibersteinów – właściciele Białowic, Brodów, Kożuchowa, Lipinek Łużyckich, Przewozu, Trzebiela i Żar pochodził prawdopodobnie ze Szwajcarii, gdzie w kantonie Berg znajduje się zamek Biberstein. W Polsce pojawili się na początku XII wieku, na dworze króla Bolesława Krzywoustego. Prawdopodobnie do Polski przybyli ze Śląska, część historyków uważa, że z Czech i dopiero w XIII wieku pojawili się na terenach Polski. Na Śląsku istniały dwa odrębne rody Bibersteinów: dolnośląsko-łużycki herbu Biberstein oraz górnośląski herbu Rogala. Protoplastą dolnośląskich Bibersteinów uważa się Guenthera von Biberstein, będącego na dworze Henryka Pobożnego, zmarłego około 1250 roku oraz jego braci Rudolfa i Ulryka. W 1317 roku Henryk von Biberstein był właścicielem Prusic(Prausnitz) koło Trzebnicy, które to Prusice jego synowie Henryk i Guenther w roku 1368 sprzedali księciu Konradowi II Oleśnickiemu. W 1340 roku Henryk von Biberstein ożenił się z córką Ulryka von Pack z Żar. Z tej linii wywodzi się Hieronim von Biberstein zmarły w roku 1549, żonaty z Urszulą córką księcia ziębicko-oleśnickiego Karola I z Podiebradu. W 1547 roku Jan von Biberstein otrzymał tytuł czeskiego barona. Linia ta wymarła na Ferdynandzie II, zmarłym w 1667 roku. Jedyna jego córka Elżbieta wyszła za mąż za Jana Alberta Krzineckiego von Ronow, który w 1670 roku uzyskał zgodę cesarza na przyjęcie do swojego nazwiska, herbu i nazwiska Biberstein: hrabia von Ronow und Biberstein.

DWÓR

Brak informacji dotyczącej wsi od końca XVIII wieku do końca 1945 roku. Wydaje się, że folwark powstał w XVIII lub nawet XIX wieku. Istniejące budynki folwarku powstały dopiero w drugiej połowie XIX i na przełomie XIX i XX wieku.

Biecz jest jedną z najstarszych wsi na Łużycach, wzmiankowana już w dokumentach w 1000 roku(Bezdiez jako własność klasztoru benedyktyńskiego w Nienburgu. Wielokrotnie wymieniana: w 1392(Beychcz), 1394(Byecz), 1463(Beytsch), 1527(Beiczsch), (Peiczsch). Informacja o właścicielu po raz pierwszy pojawia się w 1320 roku w osobie Renza/Lorenza/ von Wiedebach. Po nim w roku 1340 Biecz dziedziczy Hans I Starszy, który swój majątek podzielił między dwóch swoich synów: Hansa II Młodszego/1350/ i Caspara/1420/. Odziedziczone włości dzielą pomiędzy siebie- Caspar otrzymał Jasień, część Datynia, Ziębików i część Biecza, w której rozpoczął budowę nowej siedziby, tzw. „nowy zamkek”, a Hans otrzymał starą część Biecza z zamkiem i miejscowość Węgliny. Budowa nowej siedziby w Bieczu doprowadziła do zadłużenia i utraty Starego Jasienia/1427/ przez rodzinę von Wiedebach. W roku 1613 następuje scalenie dóbr i przejęcie całego Biecza przez Georga III von Wiedebach(+1619) ożenionego z Kathariną von Dyhern, wnuka Georga I, syna Caspara II( syn Hansa II Młodszego). By podołać odbudowie starego zamku zakłada winnice i uprawia chmiel. Po śmierci Georga III majątek dziedziczą jego synowie: Otto I von Wiedebach(*1623-+1659), zmarły bezdzietnie oraz Georg IV(*1601-+1657), żonaty z Anną von Glaubitz. W 1627 roku za czasów Georga IV w wyniku pożaru stary zamek ulega całkowitemu zniszczeniu. Po śmierci Georga IV dobra dziedziczy syn Otto II(*1623-+1659) ożeniony z Barbarą Dorotheą von Wiedebach z linii jasieńskiej rodu. Po jego śmierci majątek dziedziczą synowie: Georg V(*1655-+1731) oraz Otton Georg(*1659-+1703) ożeniony z Johanną Sofią von Houwald. Po jego bezpotomnej śmierci majątek przejmuje Georg V. Kolejnym właścicielem majątku zostaje jego syn, Otton Gottlob(*1702-+1750), żonaty z Johanną von Dallwitz. Po jego bezpotomnej śmierci majątek przypadł jego bratu, Friedrichowi von Wiedebach(*1707-+1772). W 1770 roku sprzedał Biecz swojemu synowi, Friedrichowi Gottlobowi(*1744-+1800), żonatemu z Heleną Charlottą Augustą Amalią von Wiedebach. W latach 1795-1797 Friedrich Gottlob rozbudował i przebudował pałac. Z Heleną Charlottą miał sześcioro dzieci, w tym dwóch synów: Friedricha Heinricha Wilhelma(*1772-+1731), ożenionego 1-mo z Joanną Florentyną Mielęcką, 2-do z Katarzyną Mielęcką, siostrą Joanny oraz Karla Gottloba Erdmanna(*1779-+1847), żonatego z Friederike Elisabeth von Nostitz-Jӓnkendorf.  Po śmierci Friedricha Heinricha Wilhelma majątek w Bieczu odziedziczył jego syn z pierwszego małżeństwa, Carl Friedrich Alexander(*1804-+1873), przyjaciel Józefa Ignacego Kraszewskiego, pomagał w tajnym przerzucie kurierów powstania listopadowego. W 1867 roku sprzedał majątek swojemu kuzynowi, jedynemu synowi Karla Gottloba Erdmanna, Karlowi Friedrichowi Erdmanowi von Wiedebach und Nostitz-Jӓnkendorf(zm.1873), który w 1834 roku uzyskał prawo na przyłączenia nazwiska rodowego matki do swojego. Ożeniony był z Anną Julianą Caroliną baronessą von Ungern-Sternberg, miał z nią trzech synów, kolejnych dziedziców majątku w Bieczu: Karla Gottlieba(*1844-+1910), Paula Friedricha(*1848-+1923), żonatego z Hedwig von Seydewitz oraz Kurta Alfreda(*1851-+1906). Ostatnim właścicielem majątku był syn Paula Friedricha, Paul Friedrich Theodor von Wiedebach und Nostitz-Jӓnkendorf(*1884-+1961). W 1879 roku majątek obejmował 1135,26ha gruntów. W 1896 roku majątek obejmował 1135ha gruntów. W skład dóbr wchodził majątek w Grodziszczach(Grotzsch). Administratorem był urzędnik Gühler. W 1914 i 1929 roku majątek obejmował 1316ha i należał do Paula von Wiedebach-Nostiz-Jӓnkendorf. W skład majątku wchodził folwark Grodziszcze(Grӧtzsch).

ZAMEK

Prawdopodobnie już pod koniec XII lub na początku XIII w. w Bieczu znajdowały się dwa zamki. „Stary zamek”, którego lokalizacja nie jest znana, miał znajdować się w starej części Biecza, na północ od obecnego założenia pałacowego. Do założenia należał folwark w Grodziszczu oraz Węgliny i Dobre. Prawdopodobnie był on wybudowany rzez rodzinę von Wiedebach.  Fundamenty „nowego zamku” – dawnej budowli obronnej – tkwią w murach dzisiejszego pałacu. Pozostałością po założeniu obronnym mogą być zachowane od południa i zachodu resztki fosy w postaci kanałów otaczających pałac. Na Górze Bieckiej(Beitzscher Berg), około 1km ma południowy-zachód od obecnego pałacu w XIV-XV wieku  istniały stare umocnienia. Może był to jeszcze jeden nieznany nam obiekt obronny.  

ZESPÓŁ PAŁACOWY

Zespół pałacowy składający się z pałacu, dwóch oficyn, budynku bramnego i parku założony w XVIII wieku. Pałac- prawdopodobnie wybudowany na miejscu gotyckiej siedziby prawdopodobnie zamku, z resztkami renesansowego dworu z XVI wieku w murach, który został przebudowany w XVII wieku przez Otto Jerzego von Wiedebacha. Do dworu założonego na planie zbliżonym do kwadratu, dwukondygnacyjnym, krytym dachem namiotowym Otto Jerzy dobudował skrzydło w kierunku zachodnim. Na przełomie XVIII-XIX wieku przebudowany i rozbudowany za Fryderyka Henryka von Wiedebacha, który przekształcił go w rezydencję pałacową, dokonując również zmian w układzie wnętrz. Dobudował dwa skrzydła boczne od strony północnej, wzbogacił elewację o lukarny i wole oka w dachu. Dodatkowo wybudował oficyny i budynek bramny. W drugiej połowie XIX wieku remontowany, z niewielkimi zmianami w wystroju, zwłaszcza elewacji. Z tego okresu pochodzi weranda i balkon przy elewacji wschodniej. W szczycie skrzydła zachodniego wmurowana kamienna tablica z herbem właścicieli – Wiedebachów.
Pałac założony na planie podkowy, korpus główny dwukondygnacyjny, nakryty dachem czterospadowym z lukarnami, skrzydła boczne jednokondygnacyjne, nakryte dachem naczółkowym. Z oryginalnego wyposażenia częściowo zachowała się stolarka okienna i drzwiowa.
Pałac położony w parku założonym w XVIII wieku, typu krajobrazowego, łączący się z kompleksem lasów.
Pałac nie zniszczony przez działania wojenne do roku 1956 pełnił funkcje Wiejskiego Domu Kultury. Opuszczony i nieużytkowany do 1967 roku, w którym to Wojewódzka Biblioteka Publiczna w Zielonej Górze urządziła w pałacu magazyn książek pod strażą społecznego opiekuna Adama Wróblewskiego. W tym czasie oszklono wszystkie okna oraz naprawiono dach.
W 1981 roku zakupiony przez Bogusława Śmigielskiego. Obecnie nieużytkowany, popadający w ruinę.

PAŁAC- 2013R.

PAŁAC-2022R.

WIEŻA BRAMNA-2013r.

WIEŻA BRAMNA- 2022r.

OFICYNA-2013r.

OFCYNA 2022r.