województwo lubuskie

WĘGRZYNICE /Ulbersdorf/

Opublikowany przez

Wieś położona w gminie Skąpe powiatu świebodzińskiego. Po raz pierwzy wzmiankowana w 1207 roku(Wangrynicze). Nadaniem księcia Henryka Brodatego należała do klasztoru cysterek w Trzebnicy. Do sekularyzacji dóbr kościelnych we wsi istniał folwark kościelny. Po 1814 roku majątek niewielki liczący 130 ha należał do generała Friedricha Bogislausa Emanuela von Tauenzien. Później należał do radcy sądowego Fr.G.Mettke(1860). W 1881 roku właścicielem dóbr był porucznik Richard Mettke zamieszkały we dworze na terenie majątku. W 1898 roku dobra należały do Marianne Mettke.

KOSERZ /Kusser/

Opublikowany przez

Wieś od 1928 roku przyłączona do Nowej Soli. Powstała prawdopodobnie w XIII wieku. Pierwsza wzmianka o wsi pochodzi z 1305 roku, kiedy należała do rodziny von Rechenberg. W połowie XVI wieku zostaje sprzedana przez rodzinę von Rechenberg cesarskiej domenie solnej z Nowej Soli. W 1925 roku Fritz Kurt Kragefsky buduje fabrykę mebli. Po II wojnie światowej wieś-dzielnica Nowej Soli nosiła nazwę Pleszówek. Przy drodze opuszczona popadająca w ruinę willa.

KONRADOWO /Kunersdorf/

Opublikowany przez

Wieś leżąca w gminie Otyń w powiecie nowosolskim. Pierwsza wzmianka o wsi pojawia sie w roku 1516, kiedy bracia von Rechenberg zakupują Otyń. Później w rękach kolejnych właścicieli Otynia- von Sprintzenstein, księcia kurlandzkiego Piotra Birona i jego córki Doroty de Talleyrand-Perigord, Aleksandra księcia Dino de Talleyrand-Perigord.  W 1879 majątek zakupuje Rudolph von Friedenthal a po nim majątek odziedzicza jego córka, Renata von Lancken-Wackenitz. Majątek pozostaje w rękach rodziny von Lancken-Wackenitz do 1945 roku. Po II wojnie światowej na terenach majątku PGR.

ŁASZEWO /Antonienhof/

Opublikowany przez

Osada położona na przedmieściach Torzymia w powiecie sulęcińskim. Były folwark, który należał do majątku księcia Wilhelma von Hohenzollern. Dzierżawcą majątku w 1907 roku była Pani Lina Kramm, z domu Wandrey, zamieszkała w dworze w Łaszewie.

Niezbędowo /Missgunst/

Opublikowany przez

Nieistniejąca osada położona w gminie Torzym powiatu sulęcińskiego. Były folwark wchodzący w skład majątku walewickiego, który  w 1713 roku po śmierci Adolpha von Winning(majątek podzielony na synów), część majątku walewickiego otrzymuje w spadku Wolff Erasmus von Winning. Jego brat, Sebastian Siegismund otrzymuje folwark Niezbędowo(Missgunt). W tym samym roku od młodszego brata majątek zakupił Samuel Adolph von Winning, który w 1740 roku wymieniany jest jako pan na Kownatach i Niezbędowie. W 1766 roku Ernst Gottfried von Winning, syn Samuela Adolpha sprzedał majątek Johannowi Sigismundowi von Klitzing. Z powodu braku zapłaty dobra wracają do Ernsta Gottfrieda. W tym czasie folwark należy do majątku w Walewicach. W 1841 lub 1843 roku folwark zostaje wydzielony z majątku walewickiego i sprzedany przez właściciela Walewic, Johanna Gottfrieda Scharnke. W 1843/45 roku ponownie sprzedany za sumę 9920 talarów. W 1850 roku Carl Gutte zakupił folwark za 17500 talarów. W 1879 roku majątek o powierzchni 214,20ha należał do rodziny Meissner. W 1907 roku właścicielem folwarku była rodzina von Bülow. Dzierżawcą majątku był Paul Wandrey. Majątek w tym czasie liczył 343 ha gruntów.  Obecnie przez teren folwarku przebiega Autostrada Wolności.

PLISZKA /Pleiskehammer/

Opublikowany przez

Osada położona w gminie Bytnica powiatu krośnieńskiego. W miejscowości istniała najstarsza na Dolnym Śląsku huta żelaza założona w XVI wieku. Rozbudowana w XVIII wieku, w 1829 roku zakupiona przez dyrektora hut państwowych, A.E.Dietmar. Późniejszym właścicielem huty był właściciel podobnego obiektu w Santocznie, Sobwasser. Przy głównej drodze położony był zespół dworski, obecnie bez śladu po założeniu.

BRODY /Gross Blumberg/

Opublikowany przez

Wieś położona w gminie Sulechów powiatu zielonogórskiego. Początki sięgają XIII wieku. Należała początkowo do rodu von Kalckreuth(1565, 1583). Posiadali majątek w latach 1500-1591, od XVII wieku do rodu von Burgsdorf- wzmiankowany Jacob von Borgstorff oraz jego syn, Adam w 1644 roku. Posiadali miejscowość do 1724 roku.  W 1713 i 1718/19 roku własność kapitana Adolfa Friedricha von Burgsdorf, bezdzietnego. Miał brata, landrata, który miał syna. W 1725 roku majątek w rękach Gottfrieda Wilhelma von Schmettow, założyciela majoratu w Pomorsku. Jego syn w 1762 roku sprzedał majątek. Od 1770 do 1828 roku w rękach generała von Tauenzin(Tauentzien, Towenzin, Touentzine, Touwentzine). Zmarł w 1791 roku. Dobra należą do syna generała, generała Friedricha Bogislausa Emanuela hrabiego von Tauentzien, jednego z bohaterów okresu napoleońskiego z wojny 1813-1815, który otrzymał później tytuł hrabiego Tauentzien von Wittenberg. Zmarł w 1824 roku. Wdowa po nim, z domu von Arnstedt mieszkała w dworze do 1828 roku. Z powodu zadłużenia sprzedała majątek wdowie po staroście von der Lippe i przeprowadziła się do Zielonej Góry. W 1839 na mocy umowy sądowej wdowa von der Lippe sprzedała gminie. W 1914 roku mowa o 22 działach majątkowych nie przekraczających 100ha i należących do: Hermann Damschke(39,3ha), Heinrich Gruschke(78,3ha), Adolf Hermann(36,3ha), Gustav Hilsenitz(33,3ha)Heinrich Hilsenitz(50,3ha), Otto Hilsenitz(51,3ha), Heinrich Hoffmann(65,3ha), Gottfried Kakoschke(52,3ha), Gustav Kakoschke(36,3ha), Gottfried Kӧnig(53,3ha), Gottfried Kuschmünder(30,3ha), Heinrich Lange(37,3ha), Paul Lange(45,3ha), August Noske(41,3ha), Paul Noske(30,3ha), Heinrich Pӓsler(54,3ha), Gustav Redlich(32,3ha), August Schacher(32,3ha), Arthur Wittwer(77ha), wdowa Witzlack(44,3ha), Heinrich Witzlack(48,3ha) i Paul Witzlack46,8ha). W 1929- Hermann Damschke(39,3ha), Theodor Haase(56ha), Heinrich Hilsenitz(50,3ha), Otto Hilsenitz(51,3ha), P.Hilsenitz(33,3ha), Heinrich Hoffmann(65,3ha), Gustav Kakoschke(52,3ha), Hermann Kӧnig(36,3ha), Auguste Kuschmünder(-), Heinrich Lange(30,3ha), P.Lange(37,3ha), Gustav Noske(45,3ha), Paul Noske(41,7ha), Heinrich Pӓsler(30,3ha), Berte Redlich 54,3ha), August Schacher(32,3ha), wdowa Witzlack(44,3ha), P.Heinrich Witzlack(48,3ha).

DWÓR

Trudno określić gdzie był położony dwór. Po zakupie majątku wieś Blumberg  po 1840 roku podzielono na Gross i Klein- Blumberg. Przypuszcza się, że Klein Blumberg, obecnie wieś Bródka powstała z zabudowań gospodarczych majątku.