Wieś położona w gminie Ziębice powiatu ząbkowickiego. Po raz pierwszy w dokumentach pojawia się w 1222 roku. Książę Henryk II Pobożny ufundował kościół i opactwo cystersom w latach 1227-1228. Podczas najazdu mongolskiego w 1241 roku doszło do zniszczenia pierwszego klasztoru. Kolejne zniszczenia spotkały założenie w czasie wojny trzydziestoletniej. Odbudowa trwała ponad 20 lat od 1681 do 1702 roku. W 1810 roku majątek cystersów przejmuje państwo pruskie. W 1812 roku założenie pocysterskie nabyła księżna Fryderyka Luiza Wilhelmina von Hohenzollern(1774-1837), żona księcia Wilhelma I, księcia Niederlandów, od 1815 roku królowa Holandii, córka króla Prus Fryderyka Wilhelma II i królowej Fryderyki Luizy. Po śmierci żony majątek odziedziczył król Holandii. Kolejnym właścicielem był syn Wilhelma I, Wilhelm II, król Holandii. Po jego śmierci w 1849 roku majątek odziedziczyli dzieci króla: synowie król Wilhelm III, książę Wilhelm Fryderyk Henryk i córka księżniczka Wilhelmina Maria Sophia Louisa(1824-1897), która na mocy porozumienia otrzymała Henryków. Była żoną Karola Aleksandra Augusta Johanna księcia Sachsen-Weimar-Eisenach. Zgodnie z testamentem księżnej Wilhelminy, majątek odziedziczył jej wnuk, książę Wilhelm Ernest II(1876-1923). Po jego śmierci majątek dziedziczą jego dzieci: córka Zofia i synowie: Karol August, Bernard i Jerzy Wilhelm. Byli właścicielami do 1945 roku. Po II wojnie światowej pałac zaadoptowany na potrzeby szkoły rolniczej. Po przekazaniu kościołowi obecnie w budynku mieści się Metropolitalne Wyższe Seminarium Duchowne.

Pałac

Barokowy budynek po 1810 roku został przekształcony na książęcą rezydencję. W XIX i XX wieku wielokrotnie remontowany i przebudowywany.