Województwo Dolnośląskie

Janowice Wielkie /Jannowitz/

Opublikowany przez

Wieś gminna powiatu jeleniogórskiego. Początki wsi sięgają XII wieku. Po raz pierwszy wzmiankowana w 1334 roku, później w 1367 roku. W 1369 roku wieś była własnością Heinricha Beier. Od 1372 własność Clericusa Bolcze. Na przełomie XV i XVI wieku własność Konrada I von Hoberga(*1453-+1520). W 1512 roku sprzedał wieś Hansowi Dippoldowi von Burghaus. W 1529 roku wieś zakupił Franz von Reibnitz z Kłaczyny. Od niego w 1532 roku odkupił majątek Alexander  Holtzschuer z Poznania. W latach 1537-1543 dobra należały do Justusa Decjusza, sekretarza króla polskiego Zygmunta Starego, który wydzierżawił majątek Heinrichowi Thule. W 1562 roku wieś należała do braci Hansa i Franza von Heilmann. W 1575 roku Hans von Heilamnn sprzedał majątek Hansowi von Gersdorf z Sichowa. Jego syn Christoph w 1608 roku sprzedał dobra Danielowi von Schaffgotsch. Za czasów Daniela von Schaffgotsch dochodzi do rozbudowy dworu. Po jego śmierci majątek dziedziczy wdowa Hedwig von Schaffgotsch, a po jej śmierci w 1668 roku dobra dziedziczy jej córka Regina von Mauschwitz, żona Maximiliana. . W 1679 roku majątek w rękach Balthasara Erdmanna hrabiego von Promnitz. Wnuk Balthasara, Johannes Erdmann hrabia von Promnitz w 1765 roku przekazał majątek Christianowi Friedrichowi hrabiemu zu Stolberg-Wernigerode.  Posiadali majątek do 1945 roku. Ostatnim właścicielem majątku był od 1929 roku Christian Friedrich hrabia zu Solberg-Wernigerode.

 

 

  Pałac

Pierwsza siedziba dworska zbudowana została przez ród von Beier. Na początku XVII wieku w latach 1608-1609 przebudowany i rozbudowany dwór w stylu renesansowym przez Daniela von Schaffgotsch. Splądrowany i zniszczony podczas wojny trzydziestoletniej. W 1775 roku na fundamentach starego dworu hrabiowie zu Stolberg-Wernigerode postawili nową rezydencję w stylu barokowym. Kolejna przebudowa miała miejsce w 1830 roku

 

BIELANY /Weissenleipe, Weissen-Leipe/

Opublikowany przez

Wieś położona w gminie Wądroże Wielkie powiatu jaworskiego. Po raz pierwszy wzmiankowana w 1413 roku. W 1680 roku majątek posiadała rodzina von Barth. W 1676 roku odnotowana rodzina von Biedermann. W 1710 roku dobra posiadała rodzina von Schaffgotsch. W 1718 roku jako właściciel wymieniona rodzina von Nowagk(Nowak). W 1722 roku należała do barona Rudolpha Ferdinanda von Biedermann. W 1730, 1736 dobra należały do rodziny von Rothkirch. W 1743 roku własność rodziny von Frankenberg. W 1743 roku majątek w posiadaniu wdowy Christiane Friederike von Rothkirch, z domu von Frankenberg. W 1747 majątek posiadał Hans Siegmund von Rothkirch. W latach 1776-1789 dobra posiadał Karl Joachim von Gellhorn. W 1790 roku właścicielem majątku była rodzina von Schweinitz, od 1793 roku ponownie dobra w rękach rody von Gellhorn. W latach 1830, 1845, 1856 właścicielem majątku był Friedrich Emanuel Messerschmidt z Drezna. Kolejnymi właścicielami były rodziny: Müller, Schneider, Büttner. W 1872-76 właścicielem majątku był Gustav Joseph. W 1882 roku dobra zakupił Alfred von Waldenburg(1847-1915), właściciel Wierzbnej i Wielkiej Lipy. W 1912 roku właścicielem majątku był syn Alfreda, kapitan w stanie spoczynku Friedrich von Waldenburg(1872-1925). W 1913 roku dobra zakupił Friedrich Conrad. Prawdopodobnie posiadał majątek do 1939 roku.

PAŁAC

Na początku XX wieku Alfred von Waldenburg przebudował stary pałac. Po 1945 roku znacznie przebudowany, opuszczony.

Henryków /Heinrichau/

Opublikowany przez

Wieś położona w gminie Ziębice powiatu ząbkowickiego. Po raz pierwszy w dokumentach pojawia się w 1222 roku. Książę Henryk II Pobożny ufundował kościół i opactwo cystersom w latach 1227-1228. Podczas najazdu mongolskiego w 1241 roku doszło do zniszczenia pierwszego klasztoru. Kolejne zniszczenia spotkały założenie w czasie wojny trzydziestoletniej. Odbudowa trwała ponad 20 lat od 1681 do 1702 roku. W 1810 roku majątek cystersów przejmuje państwo pruskie. W 1812 roku założenie pocysterskie nabyła księżna Fryderyka Luiza Wilhelmina von Hohenzollern(1774-1837), żona księcia Wilhelma I, księcia Niederlandów, od 1815 roku królowa Holandii, córka króla Prus Fryderyka Wilhelma II i królowej Fryderyki Luizy. Po śmierci żony majątek odziedziczył król Holandii. Kolejnym właścicielem był syn Wilhelma I, Wilhelm II, król Holandii. Po jego śmierci w 1849 roku majątek odziedziczyli dzieci króla: synowie król Wilhelm III, książę Wilhelm Fryderyk Henryk i córka księżniczka Wilhelmina Maria Sophia Louisa(1824-1897), która na mocy porozumienia otrzymała Henryków. Była żoną Karola Aleksandra Augusta Johanna księcia Sachsen-Weimar-Eisenach. Zgodnie z testamentem księżnej Wilhelminy, majątek odziedziczył jej wnuk, książę Wilhelm Ernest II(1876-1923). Po jego śmierci majątek dziedziczą jego dzieci: córka Zofia i synowie: Karol August, Bernard i Jerzy Wilhelm. Byli właścicielami do 1945 roku. Po II wojnie światowej pałac zaadoptowany na potrzeby szkoły rolniczej. Po przekazaniu kościołowi obecnie w budynku mieści się Metropolitalne Wyższe Seminarium Duchowne.

Pałac

Barokowy budynek po 1810 roku został przekształcony na książęcą rezydencję. W XIX i XX wieku wielokrotnie remontowany i przebudowywany.