Wieś położona w gminie Szczaniec powiatu świebodzińskiego. Po raz pierwszy wymieniona w 1253 roku. Była własnością właścicieli Ojerzyc- von Walderode, von Schlichting, von Stentzsch, później od 1502 roku należała do właścicieli Szczańca- von Nostitz,  von Hohendorff, von Knobelsdorff, von Gersdorf. W latach 1752-1774 należała do rodziny von Maxen. W 1752 roku właścicielem jest Alexander von Maxen, później wymienia się Carla Andreasa von Maxen. Od 1828 roku właścicielem jest rodzina von Schkopp, od 1850 roku w rękach rodziny  von Mandel– wzmiankowany Julius von Mandel, po którym majątek odziedziczył jego syn. W latach 1903-1929 w posiadaniu rodziny  Hennig.

PAŁAC

Pałac o cechach późnego klasycyzmu, wybudowany w 1850 roku. Obecnie w rękach prywatnych. Przy pałacu niewielkie założenie parkowe. 

Miejscowość położona w gminie Witnica powiatu gorzowskiego. Wzmiankowana w 1262 roku, kiedy zakon templariuszy zmuszony został do zrzeczenia się Dąbroszyna na rzecz margrabiów brandenburskich. Od 1266 roku na krótko wchodzi w skład dóbr biskupa lubuskiego, od 1318 jest w posiadaniu zakonu joannitów. Do 1530 roku podlegał Komamdorii w Chwarszczanach, później w Słońsku. W 1544 roku jest w posiadaniu Matheusa von Schӧnebeck, (rodzina notowana na terenie wsi już od 1510 roku),właściciela Warnik w powiecie Chojeńskim(zachodniopomorskie). W 1613 roku wymienieni Asmus i Joachim, w 1614 roku bracia Joachim i Claus, w 1620 roku Claus i Eustachius. W 1640 roku wymienieni Christoph Friedrich i Erasmus von Schӧnebeck. W 1641 roku wdowa po Clausie von Schӧnebeck, Marianne, z domu von Schapelow, wychodzi za mąż za Hansa Adama I von Schӧning przekazując mu połowę dóbr dąbroszyńskich. Drugą połowę dóbr dąbroszyńskich wykupił od Asmusa  von Schӧnebeck w 1642 i w 1653 roku za 2500 talarów. Hans Adam I był rotmistrzem w służbie brandenburskiej. Po śmierci Hansa Adama I w roku 1665 Dąbroszyn odziedziczył jego syn, Hans Adam II von Schӧning(*1641-+1696). W 1665 roku otrzymał połowę majątku. Całość dóbr posiada od 1685 roku. W 1668 roku ożenił się z panną Johanną Margarethe Luise von Pӧllnitz, z którą miał siedmioro dzieci: trzech synów i cztery córki. Po wstąpieniu na służbę księcia elektora szybko awansował, by w wieku trzydziestu sześciu lat zostać generałem majorem a wieku czterdziestu ośmiu feldmarszałkiem. Z wyprawy tureckiej do Dąbroszyna przywiózł dwie Turczynki. Jedna z nich, młodsza, Fatami została ochrzczona i po wyjeździe do Warszawy stała się kochanką króla Augusta II Mocnego. Z tego związku urodził się syn- późniejszy hrabia Fryderyk August Rutowski, marszałek wojsk saskich oraz córka, siostra Rutowskiego- Katarzyna, która została żoną hrabiego Michała Bielińskiego, brata marszałka Franciszka Bielińskiego. Według innych żoną Michała Bielińskiego była córka Augusta II z hrabiną Cosel a nie z Fatimą. W 1693 roku decyzją elektora Carla Philippa zu Brandenburg przy braku męskiego potomka dobra mogą dziedziczyć dzieci płci żeńskiej. Po śmierci Hansa Adama von Schӧning w roku 1696 Dąbroszyn przypadł w posiadanie jedynemu synowi, ostatniemu z rodu von Schӧning, Johannowi Ludwigowi(*1674-+1713), ożenionemu z hrabianką Juliane Charlotte von Dӧnhoff. Po jego śmierci Dąbroszyn odziedziczyła jedyna córka, wówczas czteroletnia, Louise Eleonore(*1708-+1764), która w wieku szesnastu lat wyszła za mąż za pułkownika Adama Friedricha von Wreech(+1746). Przypuszcza się, że dziewiętnastoletni wówczas następca tronu, Fryderyk późniejszy Fryderyk II po opuszczeniu więzienia kostrzyńskiego został kochankiem dwudziestoczteroletniej pani von Wreech. Po śmierci Louise Eleonore von Wreech majątek dziedziczą synowie: Friedrich Wilhelm(*1733-+1785) i Ludwig Alexander von Wreech(*1734-+1795). Po śmierci Friedricha von Wreech dnia 23 maja 1785 roku,  majątek dziedziczy Ludwig Alexander von Wreech, który w 1786 roku otrzymał tytuł hrabiowski. Testamentem Ludwig Alexander przekazał majątek synowi swej siostry, hrabiemu Bogislausowi Friedrichowi Carlowi Ludwigowi von Dӧnhoff(*14.05.1754-+10.01.1810) z Dӧnhoffstadt (dziś Drogosze, okolice Kętrzyna). Po jego śmierci w 1810 roku majątek odziedziczył jego jedyny syn, Stanislaus, który zmarł jako nieletni dnia 25.07.1816 roku. Majątek ten został podzielony pomiędzy jego córki: Amalię Constanze(*1798-+1879) i Rosalie Ulrike(*1789-+1863). Amalia Constanza w 1818 roku wyszła za mąż za Alexandra Wilhelma Friedricha Heinricha Conrada Antona barona von Romberg(*1783-+1833) i  odziedziczyła Kamień Wielki oraz Kamień Mały, natomiast Dąbroszyn przypadł Rozalie Ulrike, zamężnej od roku 1816 za Johannem Christophem Hermannem hrabim von Schwerin-Wolffshagen(*1776-+1858). Po nim dobra dziedziczy jego syn Bogislav ożeniony dnia 04.10.1858 roku z Pauline von Sichart. Linia dąbroszyńska von Schwerin zakończyła się na hrabim Stanislausie Constantim(*1871-+1949), ożenionym z Marie-Helene von Klitzing-Deckow(*1979-+1951) z Dzikowa koło Barlinka. Mieli dwoje dzieci- syn zginął w wypadku jako dziecko. Natomiast córka Herta w roku 1926 wyszła za mąż za Eberharda von der Lancken. Wraz z synem Malte von der Lancken w styczniu 1945 roku oraz z dziatkami von Schwerin wyjechał w pośpiechu za Odrę. Tak ostatni dziedzic Dąbroszyna opuścił swoje dobra na zawsze.

Podczas działań wojennych w pałacu przebywał marszałek Żukow z generalicją co zostało uwiecznione na taśmach wojennej kroniki filmowej. Zbiory pałacu jak i jego wyposażenie uległo zniszczeniu lub rozproszeniu. W 1945 znajdował się w pałacu Państwowy Urząd Repatriacyjny, później w rękach PGR. W pałacu mieściły się biura, przedszkole, biblioteka, przychodnia oraz mieszkania pracownicze. W latach 90-tych pałac był w posiadaniu Gminy Witnica z przeznaczeniem na siedzibę Euroregionu Pro Europa Viadrina. W tym czasie prowadzone były prace konserwatorskie pomieszczeń pałacu jak i elewacji. Obecnie pałac przygotowywany do sprzedaży.

ZESPÓŁ PAŁACOWO-PARKOWY

Zespół pałacowy składający się z pałacu, oficyny, pawilonu ogrodowego i parku.
Pałac zbudowany w latach 1680-90 w stylu barokowym, w 1820 roku po przebudowie wnętrza otrzymały wystrój klasycystyczny. W 1850-51 roku ponowna przebudowa z inicjatywy Hermana von Schwerin, podczas której został podwyższony o piętro i otrzymał neogotyckie krenelażowe zwieńczenie. Murowany z cegły, trzykondygnacyjny, założony na planie prostokąta z wydatnymi ryzalitami bocznymi od strony zajazdu (północ) i lekko zarysowanym ryzalitem na osi elewacji ogrodowej. Od północy przed wejściem, na linii ryzalitów, taras poprzedzony jedenastostopniowymi schodami. W elewacji ogrodowej czterokolumnowy portyk z balkonem. We wnętrzach sale z bogatym wystrojem sztukatorskim i pompejańskimi malowidłami. Park założony w XVIII-XIX wieku, krajobrazowy, rozciągający się na południe od pałacu.

ZABUDOWANIA GOSPODARCZE

Wieś położona w gminie Dąbie powiatu krośnieńskiego. Początki wsi sięgają XIII wieku.  W XVI wieku należała do rodu von Winning. W 1496 roku margrabia Jan  nadaje wieś w lenno Hansowi von Knobelsdorff. Do rodu von Knobelsdorff należał również pobliski Nowy Zagór.  We wsi dwa majątki należące do rodziny Knobelsdorff. Po 1534 roku należy do dwóch braci von Knobelsdorff. W tym czasie wieś nazywana na przemian Fritzendorff i Fritschendorff. W 1575 roku umiera Nickel von Knobelsdorff, po nim wieś dziedziczy syn, Baltzer von Knobelsdorff. Żył jeszcze w 1644 roku. Po nim dobra przechodzą na Sigismunda von Knobelsdorff z Toporowa. W 1705-13 roku wieś należy do kapitana Christopha Sigismunda von Bomsdorf, zamieszkałego w Dąbkach z małym synem. Wg spisu z  1718/19 roku majątek jest w posiadaniu Otto Friedricha von Oppel. Wg Adelslexicon L. Ledebura, w 1726 roku majątek nadal posiadała rodzina von Bomsdorf. Rodzina von Oppel(Oppell) wymieniana w Adelslexiconie jako właściciele Dąbek w 1745 i 1779 roku, posiadała majątek do 1809 roku. Drugi z majątków wg Adelslexicon Ledebur`a w 1803 roku posiadała rodzina von Oppen, która wymieniona jest w aktach znajdujących się w Głównym Archiwum Krajowym Brandenburgii.  Wg Adelslexicon L.Ledebur`a, w 1778 roku własność rodziny von Pfӧrtner von der Hӧlle. Wzmiankowana również w dokumentach Głównego Archiwum Krajowym Brandenburgii rodzina von Unruh. Przez krótki czas majątek posiada Pani von Winning, wzmiankowa w Adelslexicon L.Ledebur`a w 1805 roku, od której dobra zakupiła rodzina von Kamecke, od której majątek w roku 1815 zakupił August Leberecht baron von Rheinbaben(1785-1859). Prawdopodobnie baron von Rheinbaben scalił majątki w jeden. Urodził się w Myśliborzu. Uczęszczał do szkół w Chojnie oraz Sulechowie. Z czwórką dzieci i żoną zamieszkał we dworze zbudowanym w 1820 roku. Wymienieni jako właściciele w Adelslexicon L.Ledebura. Po śmierci ojca w 1859 roku dobra przejął najstarszy syn, Friedrich Wilhelm baron von Rheinbaben(1813-1891). Ożenił się z Henriette von Lochow, córką właściciela majątku w Petkus. Umiera w 1891 roku i pochowany został w Nowym Zagorze. W 1879 roku majątek jego obejmował 292,01ha gruntów. W1886 roku Friedrich Wilhelm zakupił dobra w Nowym Zagorze, wystawione na sprzedaż od 1884 roku i tym samym połączył dwa majątki, które kiedyś należały do rodziny von Knobelsdorff i stanowiły całość. W 1896 roku majątek o powierzchni 253,15ha należał do Wilhelma barona von Rheinbaben. Kolejnym właścicielem dóbr zostaje pułkownik Eugen von Rheinbaben(1846-1918). Ze względu na brak doświadczenia i wykształcenia rolniczego i tym samym pogarszającej się sytuacji finansowej, w 1910 roku przekazuje majątek synowi, Wilhelmowi von Rheinbaben(1884-1957), prawnikowi, ożenionemu z Hedwig von Wedemeyer z Wonieścia. Mimo to w 1914 roku jako właściciel podany jest Eugen, którego majątek obejmował 1169ha. Początkowo Wilhelm mieszkał w dobrach żony w Poznaniu. W 1910 roku przenosi się do majątku w Nowym Zagorze gdzie mieszkał do 1923 roku, później zamieszkał w pobliskich Dąbkach. Na początku  lutego 1945 roku wraz z całą rodziną ucieka przed wkroczeniem Rosjan do wsi. Ostatnim dziedzicem dóbr był Wilhelm von Rheinbaben junior(1911-1984), ukończył Wyższą Szkołę Rolniczą w Poczdamie. W 1936 roku ożenił się z Renate hrabianką von der Schulenburg i od 1938 roku był współwłaścicielem majątku wraz z ojcem. W 1929 roku majątek Dr.jur. Wilhelma baron von Rheinbaben obejmował 1169ha. W skład majątku wchodziły folwark Lubochnia(Beu(n)schbude). W 1940 roku wcielony do Wehrmachtu, ranny w 1944 roku. W lutym wraz z rodziną wyjeżdża z majątku.

PAŁAC

W 1820 roku został zbudowany dwór dla nowych właścicieli wsi, prawdopodobnie na fundamentach starszej budowli. Rozbudowany w 1900 roku w tym z postawieniem wieży jako dominanty budowli. Po uszkodzeniach wojennych rozebrany w latach 70-tych XX wieku.

HISTORIA MIEJSCOWOŚCI

Pierwsza wzmianka o wsi pochodzi z dokumentu margrabiego Albrechta III z 1300 roku gdzie wymienia się ją jako villa Tancow. Wielokrotnie wymieniana później jako Sankow, Tankow, Tancove, Tankowe, Tanckow, Tankaw, Dangkow, Tangaw, Tancko, Tanckow, Tankow. Margrabiowie brandenburscy z askańskiego rodu byli w posiadaniu tych ziem w XIII-XV wieku. Danków był miejscem postoju margrabiów starszej linii askańskiej, która była w posiadaniu ziemi strzeleckiej i pełczyckiej. Prawdopodobnie już wtedy istniał tutaj zamek myśliwski należący do rodu von Blumeke. W 1315 roku wymieniany jest rycerz Plume/Blume, Blumeke/ de Tancow. Zamek, którego założenia nie znamy został zbudowany za zgodą margrabiów brandenburskich prawdopodobnie przez rodzinę von Blumeke a stanął zapewne na miejscu grodziska. Rodzina von Blumeke przybyła do Ziemi Strzeleckiej razem z margrabiami askańskimi po 1270 roku. Na początku XIV wieku byli w posiadaniu ziem w Dankowie, Gardzku, Radęcinie. Rodową miejscowością stała się wieś Lubicz/Blumenfelde/. Po wymarciu dynastii askańskiej/ w 1320 umiera Henryk II/ tereny te przez krótki okres są w posiadaniu książąt pomorskich. Od około 1322 roku ziemie te są w posiadaniu bawarskich von Wittelsbachów. Za czasów von Wittelsbachów Danków otrzymuje prawa miejskie. W 1347 roku jako właściciel miasta wymieniany jest Albert von Wenden/de Slavia/. Prawdopodobnie ród von Wenden wywodził się z Meklemburgii, znany był od 1150 roku w księstwie brunszwickim. Tam wymarł w 1595 roku. Albert von Wenden właścicielem miasta był krótko. Po nim właścicielem Dankowa w roku 1351 zostaje wójt Ziemi Strzeleckiej Betkin von der Osten. W roku 1352 zamek w Dankowie otrzymuje z rąk Ludwika Rzymskiego von Wittelsbacha Bruno Długi Goldschmied. Bruno pochodził z rodu patrycjuszowskiego z Frankfurtu n/Odrą, który w okresie wojny von Wittelsbachów ze zwolennikami Samozwańca w latach 1348-1352 służył pomocą finansową margrabiom brandenburskim. Właścicielem miasta nadal pozostawał Betkin von der Osten. W 1380 roku margrabia brandenburski Zygmunt Luksemburg nadaje Danków wraz z zamkiem Wierzbięcie ze Smogulca herbu Grzymała. Wierzbięta należał do wielkiego rodu Grzymalitów herbu Grzymała, który doszedł do znaczenia za czasów Kazimierza Wielkiego i Ludwika Węgierskiego. Był bohaterem wojny domowej w Wielkopolsce Grzymalitów z Nałęczami. Sam z powodu wojny popadł w długi i kilkakrotnie brał pożyczki u Krzyżaków i pieniądze od króla Władysława Jagiełły. Zmarł w 1405 roku. W roku 1391 Jan Luksemburg nadaje Danków z zamkiem Ottonowi Starszemu von Kittlitz/Kietlicz/. Otton Starszy- pan na Baruth i Spremberg, brat biskupa lubuskiego Jana, marszałek księcia zgorzeleckiego Jana Luksemburga, pochodził z górnołużyckiego rodu z Kittlitz/Kietlic/ koło Loebav pod Budziszynem, w XII wieku osiadłym na Śląsku.  Otton von Kittlitz faktycznie nie wszedł w posiadanie zamku i miasta ponieważ w 1401 roku król czeski Wacław IV sprzedał Nową Marchię wraz z Dankowem  Zakonowi Krzyżackiemu. Poza tym starosta na zamku dankowskim, Czech Jan z Wartemberga rościł pretensję do przejęcia zamku i miasta. Po jego odejściu z urzędu Otton von Kittlitz ponowił roszczenia ale Zakon ich nie uznał i do Dankowa go nie wpuścił. Spór o Danków trwał kilkadziesiąt lat zakończony niekorzystnie dla rodu von Kittlitz w 1452 roku. W 1453 roku dochodzi do zniszczenia zamku i miasta przez Pomorzan. W roku 1454 Nowa Marchia powraca do margrabiów brandenburskich.  Fryderyk II, elektor brandenburski w roku 1465 w zamian za Chomętowo przekazuje miasto i zamek Danków Burchardowi von Papstein. Danków pozostaje w rękach rodu von Papstein do 1788 roku. Ród rycerski von Papstein pojawia się na ziemiach Nowej Marchii w 1393 roku. Prawdopodobnie przybył z Luksemburgamii po 1373 roku. Z czasem  miasto i zamek tracą na znaczeniu, o czym świadczy brak wzmianki o Dankowie w spisie dóbr Nowej Marchii z 1554 roku. Ostatnim właścicielem Dankowa z rodu von Papstein był generał-major Jakub Krzysztof, który w roku 1788 sprzedał majątek mężowi jego siostry- majorowi Adamowi Fryderykowi von Bock. W 1792 roku umiera bezpotomnie. Do 1803 roku majątkiem zarządza wdowa po majorze ostatnia z rodu von Papstein na Dankowie- Ludwika Fryderyka. W 1803 roku sprzedaje majątek rotmistrzowi Fryderykowi Ewaldowi von Massow ze Strzelec Krajeńskich. Ród von Massow przybywa na Pomorze z obszaru niemieckiego około roku 1250 i otrzymał  lenno w Maszewie/Massow/. Fryderyk Ewald ożeniony z siostrą pruskiego ministra policji króla Fryderyka Wilhelma III, Floriną Fryderyką von Kamptz miał z nią jedynego syna, Ewalda urodzonego w Dankowie 27 X 1812 roku. Fryderyk Ewald umiera w Drezdenku 4 I 1827 roku. Ewald von Massow wychowywany przez wuja, kończy studia prawnicze w Jenie, po służbie w więziennictwie, w roku 1836 wyemigrował do Stanów Zjednoczonych, gdzie zmarł w roku 1865. Już w 1820 roku majątek dankowski wraz z Żabickiem przechodzi w ręce rodziny von Brand z Ługów. W XIX wieku z dóbr Ługi-Chomętowo-Osiek utworzono majorat. Pierwszym właścicielem majątku został prawdopodobnie Ernst Friedrich Ludwig von Brand urodzony w roku 1767. Ożeniony z Christianą Camillą von Sack. Miał z nią dwóch synów- dziedzicem Dankowa został Gustaw Erdmann Camillus (ur. Ługi 1806 r., zm. 1857), ożeniony z Elisabeth von Erxleben. W roku 1830 rozebrał stary dwór i wybudował klasycystyczny pałac frontem skierowanym na północ, elewacją ogrodową zwróconą na dużą polanę parkową od strony południowej, z dwoma narożnymi wieżami, z wielką salą balową z galerią obrazów siedemnastowiecznych mistrzów, ze zbiorami bibliofilskimi. To on wzniósł do dzisiaj stojącą oranżerię, bramę wjazdową. Majątek przechodzi na córkę Elisabeth, urodzoną w roku 1836, która w roku 1856 wyszła za mąż za Otto Friedricha Ehrenreih von Erxleben z Selbelang. Kolejnym dziedzicem majątku jest ich syn- Otto, urodzony w 1861 roku, pan na Dankowie i Derczewie, Selbelang, Retzow i Żabicku, w 1902 roku żeni się z Edelgard von Werder(1879-1945). Otto von Erxleben zmarł w 1933 roku nie pozostawiając  męskiego spadkobiercy. Ich córka Cora von Brandt-Erxleben urodzona w roku 1905 roku, w 1927 roku wychodzi za mąż za Albrechta Wicharda von Alvenslebena. Ród von Alvensleben pochodzi z Altmarku/Stara Marchia k. Magdeburga/. Już w XII wieku pojawił się na terenach Pomorza- jeden z potomków rodu Fryderyk-templariusz stoczył bitwę ze Słowianami koło Dankowa. Ród ten rozgałęziony w trzech liniach: czerwonej, białej i czarnej, ok. 1500 roku miał 133 majątki w Brandenburgii, 160 koło Magdeburga, 25 w Prusach. Kapitan Wichard von Alvensleben zarządzał Dankowem w latach 1929-1939. Potem walczył w kampaniach w Polsce, Francji, Rosji, w Afryce, we Włoszech. Joannita, kawaler orderu św. Jana. Jego żona Cora popełniła samobójstwo dnia 29 stycznia 1945 roku. Pałac z wyposażeniem został splądrowany i spalony przez żołnierzy radzieckich. Wichard von Alvensleben po wyjściu z amerykańskiej niewoli żeni się powtórnie w roku 1946 z Astrid von Brand,  córką Adolfa z Ługów, wdową w wieku 24 lat po Erneście Albrechcie hrabim von Brockdorff-Ahlefeldt z Ascheberg, zmarłym w 1943 roku z ran odniesionych na froncie rosyjskim pod Stalingradem w roku 1942.

ZAMEK

We wsi leżącej w gminie Strzelce Krajeńskie prawdopodobnie już we wczesnym średniowieczu w VIII wieku istniała osada-gród należąca do Pomorzan. Gród prawdopodobnie umiejscowiony był na wzgórzu zamkowym zwanym Górą Wałową/Wallberg/, między Jeziorem Wielgiem a Kinołęką, połączonymi dawniej mostem zwodzonym prowadzącym do zamku. Pozostałością tego jest fragment wału przylegający do jeziora.

WIEŻA RYCERSKA

Przy drodze do Barlinka w pobliżu kościoła wzniesienie jako pozostałość po dawnym gródku strażniczym w postaci wieży obronnej.

ZESPÓŁ PAŁACOWO-PARKOWO-FOLWARCZNY

W skład zespołu wchodził: pałac w stylu neogotyku angielskiego splądrowany i zniszczony w 1945 roku, oranżeria, park krajobrazowy o pow. 15 ha, oficyna pałacowa, resztki ogrodzenia, stajnia z gołębnikiem, kotłownia, lodownia, wozownia, stodoła, brama wjazdowa na teren folwarczny.