Osada położona w gminie Recz powiatu choszczeńskiego. Folwark powstały prawd. w 1790 roku. Od 1830 roku majątek w rękach Ernsta Engmann. W 1879 roku(857ha) oraz w 1896 roku(859ha) majątek posiada wdowa Iffland. W 1914 roku majątek o powierzchni 874 ha należał do Franza Stassehl a w 1929 roku dobra o areale 874ha należały do Oscara Lomnitz.
Wieś położona w gminie Nowogard powiatu goleniowskiego o średniowiecznej metryce. W XV wieku należała do rodziny von Dewitz. W 1540 roku własność Henninga von Dewitz a częściowo jego kuzyna, Jobsta von Dewitz. Ostatnim właścicielem wsi był Stephan Bernd von Dewitz(*1672-+1728). Mieszkał w Dargomyślu(Hoffelde). Z powodu wystawnego trybu życia popadł w długi. Część dóbr jeszcze za swojego życia sprzedał lub oddał w zastaw. Kulice w latach 1708-1738 otrzymał w zastaw za 19.600 talarów duński kapitan Otton Adrian von Edling. Później własność kanonika Johanna Augusta von Koven, od którego w 1726 roku majątek zakupił major August Friedrich von Bismarck, który w 1724 roku poślubił córkę Stephana Bernda von Dewitz, Stephanę Charlottę von Dewitz(1706-1735). Rodzina von Bismarck pochodziła ze Starej Marchii, gdzie w 1270 roku po raz pierwszy pojawia się z imienia w mieście Stendal(obecnie kraj związkowy Saksonia-Anhalt). August Friedrich von Bismarck pochodził z schӧnhauseńskiej linii rodu. W 1721 roku został pierwszym dowódcą goleniowskiego pułku dragonów Schulenburga. Kolejni właściciele z tego rodu: w 1747 roku majątek posiadał syn Augusta Friedricha kapitan Bernd August von Bismarck(*1725-+1758) a następnie wnuk August Friedrich II von Bismarck(*1753-+1814), który umiera bezpotomnie. Dobra w 1814 roku dziedziczy kuzyn Augusta Friedricha II, rotmistrz Carl Wilhelm Ferdinand von Bismarck(*1771-+1845), który w 1816 roku przeprowadza się z Schӧnhausen do Konarzewa wraz z żoną i synami: Bernhardem(*1810-+1893) i Ottonem, późniejszym kanclerzem. Po śmierci ojca dobra dziedziczy Bernhard von Bismarck. W 1870 roku majątek obejmował 2379 mórg ziemi a w 1879 roku obejmował 699,68 ha gruntów. Kolejnym dziedzicem dóbr był syn Bernharda, Bernd von Bismarck(*1868-+1948), który sprzedał majątek drugiej żonie brata Philippa, Hedwidze von Bismarck, z domu von Harnier(*1858-+1945). Ostatnim właścicielem dóbr był Gottfried von Bismarck. W 1910 roku majątek liczył 699,68 ha gruntów a w 1928 roku 643 ha gruntów.
PAŁAC
Podczas działań wojennych pałac znacznie zniszczony, rozebrany w 1973 roku.
DWÓR
Zachował się dwór zarządcy majątku. Jest to budynek jednokondygnacyjny z użytkowym poddaszem, zbudowany na planie prostokąta, podpiwniczony, kryty dachem dwuspadowym z naczółkami i lukarną. Położony na obrzeżach resztek parku.
Miejscowość położona w gminie Mirsk powiatu lwóweckiego.
Miejscowość położona w gminie Barciany powiatu kętrzyńskiego.
Zamek położony w powiecie brzeskim.
Wieś położona w gminie Lipka powiatu złotowskiego.
Prawdopodobnie Ciasna powstała w XVI wieku. Pierwsze informacje o miejscowości pochodzą z XVII wieku, kiedy należała do rodziny von Schick. W 1669 roku właściciel Ciasnej żeni się z Dorotą von Frankenberg-Proschlitz. W XVIII wieku jest w posiadaniu rodu von Koschitzki. Kolejnymi właścicielami Ciasnej na przełomie XVIII i XIX wieku była rodzina von Frankenberg-Wundschuetz. Pod koniec XIX wieku majątek zakupiony przez rodzinę von Kitzing. Na początku XX wieku, na fundamentach starszej budowli stawiają pałac istniejący do dzisiaj. W latach trzydziestych XX wieku majątek upaństwowiono. W 1939 roku w pałacu umieszczono szpital polowy, później oddział szpitala psychiatrycznego w Lublińcu. Pod koniec II wojny światowej pożar strawił górną kondygnację i dach. W latach 1945-52 w zarządzie PGR. Wtedy wykonano remont pałacu. Od 1952 roku w posiadaniu Kaletańskich Zakładów Celulozowo-Papierniczych, które przekazały w roku 1953 przekazały budynek na Państwowy Dom Wczasów Dziecięcych. Od 1982 roku Dom Dziecka. Tę funkcję pełni do dzisiaj.
PAŁAC
Budynek murowany z cegły, otynkowany, zbudowany na planie prostokąta, podpiwniczony, dwukondygnacyjny, nakryty dachem mansardowym z lukarnami i powiekami. Elewacja frontowa dziewięcioosiowa z trzyosiowym ryzalitem z wejściem, nad którym taras wsparty na czterech kolumnach. Ryzalit zwieńczony trójkątnym przyczółkiem z kartuszem herbowym i datą 1913.
W otoczeniu pałacu park łączący się z pobliskim lasem. Do pałacu prowadzi aleja dębowa.
Wieś położona w gminie Kępice powiatu słupskiego. Stare lenno rodu von Zitzewitz. Po raz pierwszy wzmiankowana w 1480 roku. Jednym z najbardziej znanym przedstawicielem rodziny był Nicolaus von Zitzewitz(1634-1704), który przeszedł na katolicyzm i był opatem klasztoru benedyktynów w Huysburgu. W 1738 roku Jan Kazimierz von Zitzewitz sprzedaje dobra hrabiemu Adamowi Joachimowi von Podewils. W 1808(1803?) roku dobra od von Podewilsów odkupił Franciszek Marcin von Zitzewitz i w 1842 roku przekazał majątek młodszemu synowi Franciszkowi von Zitzewitz. Po Franciszku dobra odziedziczył syn, Ernst Wilhelm. Ostatnim właścicielem do 1945 roku był Ernst von Zitzewitz.
PAŁAC
Pałac zbudowany w połowie XIX wieku, przebudowany w latach 20-tych XX wieku. Dwukondygnacyjny, zbudowany na planie prostokąta, podpiwniczony, pierwotnie z parterowym skrzydłem/obecnie piętrowym/. Na parterze reprezentacyjne pomieszczenia z piękną klatką schodową, boazeriami, piecem, kominkiem, drewnianym żyrandolem. Obok dobrze zachowanego pałacu park krajobrazowy oraz budynki gospodarcze, słupy bramne.
Wieś położono w gminie i powiecie kamieńskim, po raz pierwszy wymieniona w dokumentach w 1308 roku(Bussentin), kiedy należała do kapituły kamieńskiej. Prawdopodobnie od XV wieku w części należała do rodu von Koeller, właścicieli pobliskiego Rekowa, wzmiankowanych jako właścicieli wsi w 1648 roku(von Kӧller-Reckow). Na początku XIX wieku część wsi z majątkiem w posiadaniu rodziny von Flemming. W XX wieku doszło do rozparcelowania majątku.
DWÓR
We wsi istniał dwór, w którym na początku XIX wieku rezydował Franz Wilhelm Carl von Flemming, właściciel Maciejewa.
Wieś położona w gminie Kamień Pomorski powiatu kamieńskiego. Po raz pierwszy miejscowość wymieniona w roku 1321(Rekow). Od 1400 roku do 1945 roku właścicielem wsi i majątku była rodzina von Köller. W 1400 i 1431 roku lenno Heinricha Kӧller. W 1717 roku mowa o 4 majątkach na terenie wsi, wszystkie w rękach rodu von Kӧller. Na początku XVIII wieku majątek a posiadał porucznik Matthias Friedrich von Kӧller, w 1732 roku kapitan Albrecht Friedrich von Kӧller. w 1766 roku porucznik Albrecht Ludwig i Friedrich Wilhelm von Kӧller, na przełomie XVIII/XIX wieku Friedrich August i Friedrich Georg von Kӧller. Majątek b na początku XVIII wieku był własnością Franza Ernsta von Kӧller, w 1742 roku w rękach jego syna, porucznika Joachima Friedricha von Kӧller. Majątek c na początku XVIII wieku własnością porucznika Joachima Friedricha von Kӧller, później jego brata kapitana Ernsta Matthiasa von Kӧller(1767). Majątek d na początku XVIII wieku był własnością Erdmanna Friedricha von Kӧller, później jego synów, kapitana, późniejszego majora Heinricha Albrechta i porucznika Carla Wilhelma von Kӧller. W 1762 roku po sądowych ugodach majątki b, c i d przypadły braciom: Hansowi Alexandrowi Georgowi Friedrichowi, pułkownikowi Albrechtowi Juliusowi Karlowi Ludwigowi i kapitanowi Maximilianowi Friedrichowi von Kӧller. Do spadku rościł pretensje duński generał Georg Ludwig von Kӧller-Banner, który przepisał swoje prawa dziedziczenia na braci: Albrechta Ludwiga i Friedricha Wilhelma von Kӧller. Po rodzinnej ugodzie w 1800 roku majątki b, c i d przypadły Albrechtowi Ludwigowi von Kӧller. Prawdopodobnie za jego czasów doszło do scalenia majątków. Pod koniec XIX wieku majątek administrowany przez rodzinę von Gillern, w latach 1905-29 majątek pod zarządem Maxa Lutze obejmujący 746 i 749,5 ha gruntów, w 1939 roku dzierżawiony przez Richarda von Flemming. Po II wojnie światowej majątek w zarządzie miejscowego PGR, później wchodzi w skład PGR w Dobropolu a następnie PGR w Wolinie. Obecnie w rękach prywatnych.
ZAMEK
W średniowieczu istniał w Rekowie zamek, który stracił na znaczeniu w XVII wieku. Pozostałości opisywane w 1780 roku w postaci resztek murów otoczonych podwójną fosą z budynkiem mieszkalnym. Resztki fosy widoczne jeszcze w 1880 roku. Zamek położony był przy ujściu strugi Stawna do rzeki Wołczenica. Droga Nr 107 biegnie bezpośrednio obok zachodniej strony dawnego zamku.
DWÓR
Po założeniu dworskim pozostały resztki parku dworskiego oraz budynki gospodarcze. We wsi budynek z XIX wieku- młyn wodny. Budynek zbudowany na planie prostokąta, dwukondygnacyjny, kryty wysokim dachem dwuspadowym. Budynek w stanie postępującej ruiny, częściowo zabezpieczonej.
