Wieś położona w gminie Sława powiatu wschowskiego. Początki wsi sięgają XVII wieku. Związana z majątkiem w Starym Strączu. W XVIII wieku należała do rodziny von Lieres. W 1845 roku właścicielem była Pani von Luck.
W południowo-zachodniej części wsi znajdował się folwark. Po 1945 roku do lat 70-tych na terenie folwarku działało Państwowe Gospodarstwo Rolne. Budynki rozebrano.
Wieś położona w gminie Babimost powiatu zielonogórskiego. Po raz pierwszy wymieniona w 1295 roku. Była to wieś rycerska należąca do Jaktora(Hektora) z Klępska z rodu Leszczyców z żoną Jadwigą oraz Sułka z rodu Junoszów z Lasocina(1319) i jego synów Mirona i Awdanka. Przekazują wieś cystersom z Obry. Po sekularyzacji dóbr kościelnych w 1810 roku własność państwa pruskiego. Później majątek staje się własnością rodu von Unruh z Kargowej. Od lat 40-tych dobra są własnością rodziny Rudelius. Są właścicielami majątku do 1945 roku.
Budowniczym pałacu w połowie XIX wieku był Emil Rudelius. Obecnie w pałacu mieści się filia Biblioteki Publicznej im. W.Sautera z Babimostu.
Wieś położona w gminie Pszczew powiatu międzyrzeckiego. Po raz pierwszy wymieniona w 1424 roku(Gorziczsko). Później wielokrotnie w latach: 1434(Goriczsko Nowe), 1436(Gorziczsco), 1442(Malegorziczsko), 1443(Gorziczsko Nowe), 1446(Nowa Gorzyczsky), 1494(Nowa Gorzyczko), 1508(Gorziczko Nowe), 1509(Goriczko Nove), 1580(Gorzicko), 1944(Neugӧrzig). Własność szlachecka, która w 1434-1446 należała do Sędziwoja z Niewierza Niewierskiego, syna Agnieszki Niewierskiej. Około 1446 roku dochodzi do podziału dóbr między braćmi, synami Bodzęty Niewierskiego- Dobrogostem Wierzbieńskim, Mikołajem Niewierskim i Sędziwojem z Gorzycka. W 1486 roku Katarzyna Niewierska sprzedaje część wsi Mścichowi Buszewskiemu, a w 1494 roku Mikołaj i Stanisław ze swojej części sprzedają grunty Nowego Gorzycka Sędziwojowi Mylińskiemu. W 1580 roku część wsi w posiadaniu Stanisława Gorzyckiego, później Jana Gorzyckiego. W XVIII wieku majątek jest w posiadaniu rodu von Unruh z Bukowca. W 1845 roku własność rodu Żychlińskich. W skład majątku wchodził folwark Birkvorwerk- obecnie Villa Toskania. W 1857 roku własność barona Ernsta von Willich, rentiera z Gorzyna. W 1870 i 1877 roku majątek wchodził w skład dóbr gorzyńskich, których właścicielem był baron Ernst von Willich. Majątek obejmował 1116ha gruntów. W 1896 roku majątek o powierzchni 1115,40ha gruntów posiadał baron Kurt von Willich, starosta babimojski, a administratorem dóbr był August Zerbst. W 1907 i 1913 roku majątek o powierzchni 1099ha należał do baronowej Gertrudy von Willich, z domu baronówny von Rotenhan z Gorzynia a administratorem dóbr był August Zerbst.
DWÓR
We wsi resztki założenia dworskiego – stare domy i klasycystyczny spichlerz z XVIII i pierwszej połowy XIX wieku.
Wieś położona w gminie Lubrza powiatu świebodzińskiego. Od XIII wieku należała do cystersów z Paradyża. Wzmiankowana po raz pierwszy dopiero w 1558 roku. Do cystersów należała do sekularyzacji ich dóbr do 1810 roku. Dobra stały się własnością państwa pruskiego. Po 1853 roku majątek w posiadaniu rodziny Loose. Na początku XX wieku dobra są własnością rodziny Peltz. Ostatnim właścicielem dóbr była rodzina Dӧring. W tym czasie majątek liczył 350 ha gruntów.
W południowo-zachodniej części wsi pozostałości po założeniu dworskim w postaci parku krajobrazowego oraz resztek zabudowań gospodarczych.ö
Wieś położona w gminie Wschowa powiatu wschowskiego. Po raz pierwszy wzmiankowana w 1473(Nowawiesz), później w 1520(Nowavyesz) oraz w 1566(Villa Nowa). W 1473 roku należała do Wojciecha Górskiego z Górki koło Bnina, później do żony Henryka z Osowej Sieni. W 1520 roku wieś należała do Piotra Opalińskiego, który przekazał wieś braciom: Łukaszowi, Sebastianowi, Janowi i Maciejowi. W 1563-83 wieś należy do Andrzeja Opalińskiego, syna Macieja. We wsi dwa założenia dworskie.
DWÓR MŁYNARZA
Wieś położona w gminie Bledzew powiatu międzyrzeckiego wzmiankowana w 1251 roku. W XIII-XIV wieku należała do klasztoru cystersów w Zemsku, od 1444 roku do klasztoru w Bledzewie. Wymieniana również w latach: 1293(Ponikva), 1309(Ponicfa), 1500(Neuwendorff), 1508(Naydorf), 1510(Novavilla), 1563(Newdorf), 1580(Nowawieś). Majątek w posiadaniu klasztoru do sekularyzacji jego dóbr. Majątek ten w 1807 roku z rąk Napoleona otrzymał gen. Emanuel Grouchy, który posiadał go do 1813 roku. Od rządu pruskiego majątek otrzymał generał Władimir Apraksin(*1796-+1833). Później historia własności wg spisów jest nieco zagmatwana. Prawdopodobnie we wsi były co najmniej dwa majątki. Jeden z nich w 1829 roku należał do rodziny Lehmann. Drugi z majątków prawdopodobnie już od 1813 roku posiadał Franciszek Xawery Alkiewicz herbu Szaława(*23.12.1772 Skwierzyna-+26.08.1854 Wilkowo). Ożeniony z Wilhelminą Fuss, córką radcy Ernsta Ferdinanda Fuss`a z Chociszewa, z którą miał 12 dzieci w tym 3 córki. Czworo zmarło w dzieciństwie. W tym czasie w skład majątku wchodziły folwarki: Fafałdy(Sokola Dąbrowa), Osiecko, Dębowiec(Dębogóra,Dębiniec lub Przychodza) i Trzebiszewo. Podany jako właściciel w spisie z 1846 roku . W spisie z 1845 roku jako posiadacza jednego z majątków podaje się hrabiego Garczyńskiego. W spisie z 1846 roku właścicielem majątku byli Fryderyk Funke i Fryderyk Wilke. W 1857 roku podani: kapitan von Alkiewicz, nadinspektor Fuss i Franz Fuss. W 1877 roku drugi majątek o areale 76ha należał do Josepha Lehmann`a. W tym roku mowa o gospodarstwie rolnym(majątku rolnym) o powierzchni 150ha należącym do Roberta Fuss. Rodzina Fuss odnotowana od 1846 jako właściciele ziemscy(prawd. dzierżawili w/w majątek do roku 1870, od 1854- Franz Xaver Fuss, dzierżawca majątku w Paradyżu. W 1870 roku ich majątek obejmował 382ha. W tym czasie drugi majątek o powierzchni 128ha należał do Paula Lehmann`a. W 1872 roku właścicielem nadal był Fuss a administratorem majątku o areale 1496mórg czyli ok. 388ha był Brenner. W 1888 roku od Roberta Fussa, poprzedniego właściciela majątek przejmuje porucznik Max Fuss, którego majątek w 1896 roku obejmował 675,75 ha gruntów. W skład majątku wchodził folwark Dębowiec(Eichberg). W 1907 roku majątek o powierzchni 377ha należał do porucznika w stanie spoczynku Maxa Fuss`a, właściciela majątku w Myszęcinie koło Świebodzina. W 1913 roku majątek o powierzchni 878ha należał do Juliusa Wilke z Bogusława koło Jarocina. Od 1918 roku właścicielem był niejaki Eisler. Drugi majątek po rodzinie Lehmann w 1903 roku posiadał Leo Reiche. W 1913 roku majątek o powierzchni 115ha należał do Alberta Reiche.
PAŁAC
WILLA WOLFF
Miasto powiatowe, którego początki sięgają XIV wieku. Po raz pierwszy wzmiankowana w 1585 roku. W tym czasie cesarz Ferdynand I rozkazał utworzenie warzelni soli. Pierwsza taka powstaje w pobliskiej Modrzycy. Złoty „okres solny” skończył się po wojnie trzydziestoletniej. W 1743 roku Nowa Sól otrzymuje od króla Prus Fryderyka II prawa miejskie. Kolejny rozwój miasta po okresie stagnacji nastąpił w XIX oraz XX wieku.
NOWOSOLSKIE WILLE
Przy Marszałka J.Piłsudskiego 75 willa, która w 2018 roku spłonęła. Ocalały mury zewnętrzne.
Willa Gebr. Garve
Wieś położona w gminie Tuplice powiatu żarskiego. Wzmiankowana w 1346 roku oraz w: 1451(Nywerlde), 1513(Niberle), 1538(Niewerle). W 1451 roku należała do rodu von Kalckreuth. Prawdopodobnie w XV/XVI wieku doszło do podziału wsi na kilka własności rycerskich. W 1577 roku część wsi należała do Kacpra von Kalckreuth i jego żony Ursuli von Mauer. Druga część była własnością rodu von Biberstein(1587). Kacper von Kalckreuth umiera w 1593 roku bezpotomnie. Dobra jego przejmuje Hans von Kottwitz. Prawdopodobnie po śmierci Hansa von Kottwitz w 1595 roku tę część wsi przejmuje w roku 1596 Hans Christoph von Gӧllnitz. W 1637 roku część gruntów należy do rodu von Wiedebach, ale już w 1650 wymieniany jest Ulrich Wenzel von Biberstein. Na początku XVII wieku majątek w posiadaniu rodu von Bünau(1688, 1742, 1755). W 1650 roku właścicielem dóbr był Rudolf, żonaty z Marianne von Wiedebach, zmarły w 1686 roku. W 1687 roku część Nowej Roli otrzymał w spadku Heinrich von Bünau. W 1672 roku część dóbr należy do rodu von Stolzenberg. Prawdopodobnie za czasów rodu von Bünau doszło do scalenia majątków we wsi. Kolejni właściciele: von Reibnitz(1692, 1770), von Zeschau(1810-1817). Po śmierci Balthasara Heinricha Erdmanna von Zeschau(1810), w 1811 roku podział majątku. Część wsi otrzymała córka, Emilie Juliane von Francois. Drugi majątek od połowy XVIII wieku należał do rodu von Reibnitz- wymieniany Johann Gottlob von Reibnitz. W 1817 roku jeden z majątków w posiadaniu rodziny Jӓnicke. Do scalenia majątków dochodzi za czasów von Split(t)gerber(1823). Zakupu majątków dokonał David von Splt(t)gerber(1741-1823-1830). Przez kilka lat dobrami zarządzała wdowa. Kolejnym właścicielem dóbr była rodzina von Pechlin(1833-1836), następnie Pӓsler(1836, 1840) i Neumann(1857), później rodzina von Uechtritz und Steinkirch(1864)- wymienieni Julius, zmarły w 1872 roku, Hugo zmarły w 1892 roku oraz Clementine, z domu Hempel urodzona w 1843 roku. Prawdopodobnie ostatnimi właścicielami majątku była rodzina Kommornitzik(Komornicki?).
Dwór, obecnie w ruinie, zbudowany w XVIII wieku, przebudowany w XX wieku. Murowany z cegły, piętrowy, założony na planie prostokąta, nakryty dachem mansardowym.
Wieś położona w gminie Przytoczna powiatu międzyrzeckiego. Po raz pierwszy wymieniona w 1430 roku(Cherstop) oraz w latach 1432(Herstop), 1434(Hersdorf), 1538(Hertop), 1577(Hernsdorff). Własność szlachecka należąca do rodu Herstopkich(Hersztopskich, Herstowskich). W latach 1430-35 siedział tu Jakub Herstopski(Herstowski, de Herstop alias de Dłusko). W 1452 roku mowa o synach zmarłego Jakuba: Janie, Marcinie, Wojciechu, Piotrze, Andrzeju i Macieju. W latach 1452-99 wzmiankowany Marcin Herstopski, burgrabia poznański. On wraz z bratem Andrzejem w 1469 roku sprzedał ½ Nowej Niedrzwicy Piotrowi Kwileckiemu. W 1487 roku z zastrzeżeniem prawa wykupu część wsi Ludgierzowi, wójtowi z Obornik. W 1528 siedział tu Jan Herstopski. W 1538 roku Ostrorogowie z Lwówka wymienili wieś jako swoją własność. Prawdopodobnie od nich na początku XVII wieku dobra zakupił Hieronim von Kalckreuth z Pomorska koło Zielonej Góry. Przed 1650 rokiem wieś zakupiona przez Gembickich– wymieniony Paweł Gembicki, żonaty z Barbarą Rozdrażewską, kasztelan santocki. W 1645 roku wieś zapisał swojej żonie. W 1857 roku majątek należał do hrabiny Węsierskiej, z domu hrabianki Kwileckiej. Po 1860 roku majątek jest w rękach Theodora Throemer. W 1870-77 roku dobra o areale 725ha należały do Adolpha Pflug z Berlina. W 1896 roku majątek o powierzchni 724,53ha gruntów wchodzący w skład majątku w Krasnym Dłusku, który był własnością Richarda Pflug. Administratorem dóbr był Wilhelm Wagner. W 1907 roku majątek obejmował 724ha gruntów i należał do Marthy Weber, wdowy Pflug, z domu Gubalke. W 1913 roku majątek o powierzchni 724ha należał do małżeństwa Weber.
„Stary dwór”
Stojący przy drodze budynek prawd. z połowy XIX wieku, siedzibą dworską byłych właścicieli majątku. Parterowy z piętrowym ryzalitem w części środkowej, kryty dachem dwuspadowym.
„Nowy dwór”
Dwór zbudowany około 1900 roku. Piętrowy z użytkowym poddaszem, dwupiętrowym ryzalitem w części środkowej , kryty dachem dwuspadowym, podpiwniczony.
Wieś położona w gminie Niegosławice powiatu żagańskiego. Wzmiankowana w 1376 roku. W 1718 roku wieś należała do Caspra von Stosch. W 1791 roku wieś była własnością barona von Dyherrn. W tym czasie mowa o siedzibie dworskiej, folwarku i jednym wolnym majątku(Freigut). W 1820 roku majątek w rękach Julie Henrietty Walther z domu Gerdessen. Od 1844 roku dobra w posiadaniu kapitana Roberta Richtsteig– wymieniony w spisie właścicieli w 1866 roku- wg spisu właścicieli z 1873 roku majątek jego obejmował 2604 mórg ziemi, a następnie w rękach Friedricha Maxa Blomeyer(21.04.1861-01.01.1905). W 1894 roku majątek Maxa Blomeyera obejmował 664ha.W 1898 roku majątek obejmował 670ha wraz z folwarkami Pustkowie(Annahof), Nowy Dwór(Neuhof) i Magdalenenau. W 1902 roku własność porucznika w stanie spoczynku Joers, 666ha wraz z folwarkami Pustkowie(Annahof), Nowy Dwór(Neuhof) i Magdalenenau. W 1905 roku majątek obejmował 666ha i należał do porucznika w stanie spoczynku Johannesa Joers. W skład majątku wchodziły folwarki: Pustkowie(Annahof), Nowy Dwór(Neuhof) i Magdalenenau. . W 1909 roku majątek wraz z folwarkami Pustkowie(Annahof), Nowy Dwór(Neuhof) i Magdalenenau obejmował 683ha i należał do porucznika Johannesa Joers. W 1917 roku majątek o areale 683ha z folwarkami Pustkowie(Annahof), Nowy Dwór(Neuhof) i Magdalenenau należał do Erasmusa Wladislausa Josepha von Olsza Stablewskiego.
We wsi zespół dworsko-folwarczny. Po zespole pozostały budynki gospodarcze. Dwór rozebrany około 2004-2005 roku.
2022r.
Wieś położona w gminie Nowogród Bobrzański powiatu zielonogórskiego. Pierwszym właścicielem wsi od XIII wieku był ród von Berge, który wg Johanna Synapiusa razem z rodem von Biberstein przybył z Tyrolu około 1242 roku do Dolnych Łużyc a stąd na Dolny Śląsk. Właścicielami Niwisk byli do połowy XVIII wieku. Założycielem rodu był Hans von Berge, który miał trzech synów. Najmłodszy- Christoph otrzymał Niwiska. Z tej linii wyłoniła się gałąź żukowicka około 1381 roku. W 1407 roku wieś należy do braci Henricha i Nickela von Berge. W 1517 roku wymienieni bracia: Ernst, Kasper, Hans, Siegmund, Joachim i Melchior. W 1539 roku majątek należy do Adama von Berge, również właściciela Jeleniowa, po którym wieś dziedziczy jego syn, Joachim. Po jego śmierci około 1560 roku dobra przechodzą w ręce jego brata, Sigismunda, właściciela Kaczenic. Po śmierci Sigismunda von Berge w 1612 roku dobra dziedziczy jego syn, Georg Heinrich von Berge. Powiększa majątek o wieś Kotowice. Kolejny dziedzic, Siegmund von Berge, syn Georga umiera bezdzietnie w 1685 roku. Cały majątek dziedziczy jego brat, Hans Christoph von Berge. Powiększa swój majątek o zakup wsi Kamionka, Pierzwin i Pielice. U schyłku życia przekazuje wieś synowi, Georgowi Rudolphowi i przenosi się do Kamionki, gdzie umiera w 1721 roku. Georg Rudolph von Berge w 1718 roku ożenił się z Anną Elisabeth von Schweinitz z Kłaszyna. Dzieci nie mieli. Ze śmiercią Georga Rudolpha w 1742 roku wygasa niwiska linia rodu. Dobra dziedziczy Hans Julius hrabia von Schweinitz. Po nim majątek dziedziczy jego syn, Hans Friedrich von Schweinitz ożeniony z Julianną Heleną hrabianką von Dyherrn z Mirocina Średniego. Po jego śmierci w 1806 roku majątek przechodzi na jego liczne potomstwo, które w 1840 roku sprzedają dobra Heinrichowi Ernestowi von Beirisch. Po jego śmierci w 1844 roku dobra dziedziczy wdowa po nim, która w 1859 roku sprzedaje majątek majorowi Friedrichowi von Schmeling. Umiera w 1892 roku. Dobra niwiskie łącznie ze wsią Kaczenice dziedziczy jego syn, Friedrich Wilhelm Samuel von Schmeling, ożeniony z Hedwig Joannette von Mutzenbecher. W 1912 roku majątek posiada Alexander hrabia von Hatzfeld-Trachenberg. W latach 1921-28 dobra są w zarządzie Dr Paula Ikier z Żagania. W latach 1928-37 dobra są pod kierownictwem Dr Geisberg, prawnika. Ostatnią właścicielką majątku była Margaret Polensky-Zelner.
Po 1945 roku majątek przejął Skarb Państwa. W latach 1958-60 przeprowadzono bieżące naprawy pokrycia dachu. W roku 1976 wykonano dokumentację pomiarowo-rysunkową obiektu. W 1991 roku ponowny remont budynku. Obecnie obiekt w rękach prywatnych, popadający w ruinę.
ZESPÓŁ PAŁACOWY
Zespół pałacowy złożony z pałacu, zabudowy folwarcznej, bramy wjazdowej i parku. Z inicjatywy rodziny von Berge w roku 1582 ukończono budowę dworu obronnego na planie litery „L”(wygląd obiektu znany nam jest z XVIII-wiecznego rysunku Wernhera).
Z częściowym wykorzystaniem fundamentów dworu obronnego w roku 1753 Hans Julius von Schweinitz buduje barokowy pałac. Zniszczony pożarem w roku 1826 i odbudowany w ciągu następnych dwudziestu lat. Murowany z cegły, dwukondygnacyjny, założony na planie wydłużonego prostokąta. Elewacje rozczłonkowane podziałami ramowymi. Na osi fasady wejście ujęte rokokowym portalem, poprzedzone tarasem z kamienną balustradą. Wnętrze gruntownie przebudowane, w jednym z pomieszczeń zachowane sklepienie krzyżowe. Dach czterospadowy z lukarnami. Przed elewacją frontową zachowane resztki ogrodzenia z bramą, w postaci dziesięciu filarów z barokowymi kamiennymi wazonami. Z oryginalnego wystroju zachowała się częściowo stolarka okienna oraz drzwi wejściowe do pałacu. Pałac usytuowany jest w obrębie założonego w XVIII wieku rozległego parku krajobrazowego ze starodrzewiem, alejkami, sadzawkami i kanałami.
Wieś leżąca w gminie Czerwieńsk powiatu zielonogórskiego. Miejscowość po raz pierwszy wzmiankowana w roku 1305 jako Villa Necka, aczkolwiek część autorów uważa, że Villa Necka to Nietkowice/Deutsch Nettkow/. W 1329 roku pojawia się nazwa wsi- „Netka” związana z rodziną von Rothenburg. W 1420 roku wymieniana jest również rodzina von Newenwalder-Lagow, wymieniani jeszcze w XVI wieku/1553/ oraz von Lessnaw z Płotów. W 1499 roku wzmiankowany Hans von Lessnaw z Płotów. W 1499-1500 siedział tu Melchior von Newenwalder. W 1510 dobra we wsi posiadają Kasper i Melchior von Newenwalder-Lagow. W 1521 roku Georg von Lagow, syn Melchiora odziedziczył wraz z bratem Klemensem majątek we wsi. W 1553 roku wzmiankowani Hans von Rothenburg i Michał von Lagow jako dziedziczni panowie wsi. W 1559 roku siedział tu Franciszek von Rothenburg. W kolejnych stuleciach cała wieś stanowiła własność rodu von Rothenburg do 1788 roku. W 1713 i w 1718/19 roku własność landrata Alexandra Rudolfa von Rothenburg, zamieszkały w Nietkowicach z dwójką małoletnich synów. Po wygaśnięciu rodu von Rothenburg dobra zakupił książę kurlandzki Piotr Biron. Po jego śmierci w roku 1800, majątek dziedziczy jego najstarsza córka, Katarzyna Wilhelmina 1-o księżna Rohan-Guemenee, 2-ndo księżna Trubeckoj, 3-o hrabina von der Schulenburg a po jej śmierci w 1839 jej młodsza siostra, Paulina Maria Luiza, po mężu księżna von Hohenzollern-Hechingen– 26 kwietnia 1800 roku zawarła związek małżeński z Friedrichem Hermannem Ottonem księciem von Hohenzollern-Hechingen(22.07.1776-13.09.1838). Od 1838 roku posiadłość przejął syn księżnej, Friedrich Wilhelm Hermann Constantin- ostatni książę Hohenzollern-Hechingen, dwukrotnie żonaty: 1. z Hortense Eugenie Napoleone księżniczką von Leuchtenberg(23.12.1808-01.09.1847), córką Eugene`a de Beauharnais, wicekróla Woch, księcia von Leuchtenberg, pasierba Napoleona I, i jego żony Augusty de Baviere, księżniczki bawarskiej z domu von Wittelsbach(małżeństwo bezdzietne), 2-ndo w 1850 roku z Amalią Sophie Karoline Adelheid baronówną Schenk von Geyern, która przed ślubem dekretem królewskim otrzymała tytuł hrabiny von Rothenburg, przechodzący na jej później zrodzone dzieci. Wymienieni w księdze właścicieli dóbr w 1857r. Do 1945 roku w rękach hrabiów von Rothenburg. W 1873 roku majątek hrabiego von Rothenburg obejmował 10935 mórg ziemi a w 1879 roku 810,06ha gruntów. W 1896 roku majątek obejmował 785ha gruntów. W 1929r.właścicielem majątku o areale 817ha był hrabia Friedrich von Rothenburg.
ZAMEK
Prawdopodobnie w XIV wieku rodzina von Rothenburg buduje zamek, po którym obecnie nie ma śladu. Zamek wymieniany był w XV wieku i w czasach wojny trzydziestoletniej. W 1758 roku zamek rodu von Rothenburg odwiedził Fryderyk II, król Prus. Po zakupieniu wsi przez księcia kurlandzkiego Piotra Birona, w 1798 roku rozpoczęto budowę nowej siedziby, prawdopodobnie z wykorzystaniem fundamentów rozebranego zamku. Pałac dotrwał do zakończenia wojny w stanie nienaruszonym, z pełnym wyposażeniem pałacowym. Po zajęciu obiektu przez wojska radzieckie, część wyposażenia została wywieziona do Związku Radzieckiego/ meble, obrazy zastawy, posągi, dywany, biblioteka/. Pozostała część wyposażenia została zniszczona, rozgrabiona a sam pałac podpalony przez żołnierzy radzieckich. Z dawnego założenia pałacowo-parkowego hrabiego von Rothenburg pozostała barokowa brama z około połowy XVIII wieku prowadząca do krajobrazowego parku.
ZAŁOŻENIE DWORSKIE
We wsi drugi, skromny majątek w 1929 roku należący do Erwina Schmolke, 26ha, przy ul. Kasprowicza założenie dworskie.
WILLA
