Miasto polskie obecnie położone na Ukrainie nad Styrem, stolica obwodu wołyńskiego i rejonu łuckiego, przed 1945 rokiem stolica Wołynia. Po raz pierwszy wzmiankowana w 1085 roku. Wchodził w skład księstwa włodzimierskiego. W 1083 roku zajęte przez Litwinów i Jaćwingów. W 1321 roku zajęte przez Gedymina. W 1325 roku Lubart wzniósł Zamek Dolny, Zamek Górny założony przez Olgierda lub Witolda. Król Kazimierz Wielki nadał prawem lenna ziemię łucką Aleksandrowi Koriatowiczowi. Prawa miejskie Łuck otrzymał w 1432 roku. Od 1917 do 1919 roku wchodziło w skład Ukraińskiej Republiki Ludowej, następnie ZSRR, później Państwa Ukraińskiego i ponownie do Ukraińskiej Republiki Ludowej. Dnia 16 maja 1919 roku zajęte przez oddział WP pod dowództwem generała Karnickiego. Całkowicie wyzwolony przez grupę generała Stanisława Hallera we wrześniu 1919 roku. Do 1939 roku w granicach państwa polskiego. Po 1945 roku w granicach ZSRR, od 1991 roku w granicach państwa ukraińskiego.
ZAMEK
Pierwotna warownia powstała w XI wieku. Zamek murowany rozpoczęto budować po 1352 lub 1370 roku przez księcia Lubarta z dynastii Giedyminowiczów (*0k.1312/15-+przed 1386). Był synem wielkiego księcia litewskiego Giedymina i jego żony Jewny. Po śmierci księcia Lubarta zamek rozbudowany przez księcia Witolda w latach 1392-1430 oraz księcia Świdrygiełłę w latach 1430-1432. W 1429 roku na zamku odbył się zjazd monarchów europejskich, w którym uczestniczyli: wielki książę litewski Witold, król Polski Władysław Jagiełło, król niemiecki Zygmunt Luksemburski, król duński Eryk VII, wielki książę moskiewski Wasyl Wasyliewicz(wnuk Witolda), wielki mistrz zakonu krzyżackiego Russdorff, legat papieski, metropolita kijowski i całej Rusi Focjusz, Hanowie tatarscy, hospodar Wołoszczyzny, książęta mazowieccy, pomorscy, śląscy, twerscy i Odojewscy, posłowie cesarza bizantyjskiego, Jana VIII Paleologa. W okresie II RP na terenie zamku mieściło się Muzeum Wołyńskie, a wieże zamkowe wykorzystane były do obserwacji przez straż pożarną. Obecnie muzeum państwowe.
