O leżącej w pobliżu Zielonej Góry wsi pierwsze wzmianki pochodzą z 1289 roku, kiedy wymienia się Heinricha von Kittlitz zamieszkałego na terenie wsi. W 1300 i 1305 roku jako właściciela wsi podano rodzinę de Lantsberc-Landsberg. W 1396 roku właścicielem wsi jest Heinrich von Kittlitz zwany Młodszym. Rodzina von Kittlitz mieszkała w Świdnicy do XVIII wieku. Podział wsi nastąpił za czasów Heinricha III i Balthasara I, którzy wieś podzielili na dwie części. W swych zasadniczych granicach podział ten utrzymał się do połowy XIX wieku. Od połowy XIX wieku historia wsi to historia majątków: Świdnica I, Świdnica II, Świdnica III.
WIEŻA RYCERSKA
Pierwszą siedzibą rodu von Kittlitz była wieża rycerska usytuowana na terenie późniejszej Świdnicy II. Powstała prawdopodobnie pod koniec XIII lub na początku XIV wieku. Pozostałości wieży były jeszcze widoczne w 1840 roku. Podczas rozbudowy i przebudowy dworu z elementami neogotyku angielskiego, fragmenty wieży zostały wmurowane w ściany pałacu. Dnia 13 lutego 1932 roku dwór Świdnica II spłonął. Obecnie jedynym śladem istnienia dworu są resztki parku położonego naprzeciwko dworu Świdnica I.
WIEŻA RYCERSKA II
Prawdopodobnie istniejący do dziś dwór Świdnica I powstał na fundamentach starszej budowli obronnej, otoczonej fosą. Należy przypuszczać, że powstała za czasów rodu von Landsberg na początku XIV wieku.
ŚWIDNICA I
W latach 1514-1519 Świdnica staraniem Balthasara II von Kittlitz staje się miastem, otrzymując prawa miejskie od króla Władysława Węgierskiego. W 1547 roku Balthasar II otrzymuje tytuł barona. W 1602 roku zakończono pracę nad rozbudową i przebudową dworu Świdnica I, którego fundatorem był najbardziej znany z rodu, Johann Christoph I, komandor zakonu Joannitów. W roku 1691 von Kittlitz ze Świdnicy otrzymują tytuł barona. W 1702 roku Johann Christoph II sprzedaje Świdnicę I Ottonowi Abrahamowi von Diebitsch z Podlegórza. W tym momencie losy rodu von Kittlitz i Świdnicy rozeszły się na zawsze. Pomiędzy rokiem 1721 a 1734 majątek dostaje się w ręce Maxa Gottloba von Stentsch, w 1734 jako właściciel wymieniany jest Johann Ernst von Stentsch, w 1737 wdowa po nim Eleonore Charlotte von Stentsch, z domu von Kittlitz. To u niej w nocy z 16 na 17 grudnia 1740 roku, zatrzymuje się tu Fryderyk II Wielki. W roku 1770 Świdnicę I zakupuje Karl Bernhard von Prittwitz-Gaffron. Po jego śmierci dobrami zarządzała jego córka, Friedericke Christine, zamężna za Melchiora Gottharda von Dyherrn, który od 1789 roku staje się posiadaczem Świdnicy I i zarządzał nią do roku 1808. W tym roku za sumę 75 000 talarów sprzedaje Świdnicę I Johannowi Georgowi Schneider. W rękach rodziny Schneider dobra pozostają do roku 1862, kiedy zostają zakupione przez Arthura barona von Knobelsdorff z Buchałowa. W krótkim czasie dwór Świdnica I zmienia kolejno 12 właścicieli:1873- August Lehme z Legnicy,1877- Franz Steinlein z Berlina,1877- Robert Mehn,1878- Heinrich Koehne,1883- Arthur baron von Knobelsdorff,1884- Otto Eisenstuck,1886- Arthur baron von Knobelsdorff,1895- wdowa po von Knobelsdorffie- Agnes z domu von Waeder,1896- Emil Kuhlmch,1899- Emil Frendenfeld,1903- Paul Schultz, który zakupił pozostałą jeszcze część majątku w rękach baronów von Knobelsdorff. W XX wieku następuje kolejna częsta zmiana właścicieli. Do 1945 roku wymienia się m.in. Maxa Stober`a i Bruno Funk`a. Dwór Świdnica I zwany dworem Kietliczów w latach 1945-60 był magazynem. W latach 1960-69 dwór stał pusty. W latach 1970-74 Pracownie Konserwacji Zabytków – Oddział Poznań – przeprowadziły gruntowny remont dworu. W 1975 roku Muzeum Ziemi Lubuskiej w Zielonej Górze przejęło obiekt i przeznaczyło na pracownie konserwatorskie. W 1976 roku powołano do życia Oddział Archeologiczny Muzeum Ziemi Lubuskiej, by w 1979 roku w dworze Kietliczów otworzyć Muzeum Archeologiczne Środkowego Nadodrza istniejące do dziś.
ŚWIDNICA II
Początkowo siedzibą rodową von Kittlitz była Świdnica II. Pomiędzy 1578 a 1580 rokiem Klaus II von Kittlitz właściciel Świdnicy II, sprzedaje ją Heinrichowi von Zedlitz und Schӧnau. Wdowa po Heinrichu von Zedlitz und Schӧnau, Katarina z domu von Glaubitz prawdopodobnie wyszła za mąż za Christopha von Giersdorff, wymienianego jako właściciela Świdnicy II w 1620 roku. Ale w 1636 roku Katarina ponownie jest wymieniana jako posiadaczka majątku. Po 1636 roku właścicielem Świdnicy II zostaje Hans von Kӧsslitz, pan na Letnicy, zmarły w 1683 roku. Majątek Świdnica II w rękach rodu von Kӧsslitz pozostaje do 1791 roku. (w dokumentach von Kӧsslitz wymieniony w 1845/46). I tu następują częste zmiany właścicieli dworu jak Świdnicy I: 1793- Karl Heinrich Archibald hrabia von Schlabrendorf-Stolz, 1829- Eweline hrabina von Sickingen-Hohenburg, z domu hrabianka von Schlabrendorf, 1851- von Pannewitz senior z Ochli, Heinrich Brehmer z Jeleniowa i Leopold Sattig z Jarogniewic1857- Julius Otto Heinrich Krüger, 1863- Leopold von Baehne, 1863- von Türcke, 1902- Karl Steinke, 1909- Heinne, 1917- Werner. W 1851 roku z części Świdnicy II wydzielono Świdnicę III z folwarkiem leśnym i cegielnią. Rok później powstał dwór Świdnica III. Dnia 13 lutego 1932 roku spłonął dwór Świdnica II, nie został już odbudowany.
ŚWIDNICA III
Majątek powstał w 1851, dwór zbudowany w 1852 roku. Początkowo właścicielami była rodzina von Pannewitz do 1892 roku. Od 1892 do 1902 roku właścicielem był Arthur von Zastrow. Od 1902 majątek posiada baronostwo von Nordensflÿcht. W 1912 roku właścicielem zostaje Alfons Strach, w 1917 roku Karl Herbst, w 1919 roku von Schlicht. W latach 30-tych XX wieku ponownie dobra Świdnica II i III połączono. W dworze Świdnica III w latach 30-ych mieścił się dom opieki. Na mapach już od 1896 roku nie figuruje jako zespół dworski.
ŚWIDNICA IV- DWÓR ESCHENTAL
Nic nie wiadomo na temat tego majątku Z pocztówki powstał prawdopodobnie pod koniec XIX wieku. Na mapie z 1896 roku zespół ten jest już zaznaczony jako GUT III.
