Wieś gminna położona w powiecie żagańskim. Po raz pierwszy wzmiankowana w 1376 roku. Wieś rycerska. Wieś w XVII wieku należała do kapituły katedry głogowskiej, do sekularyzacji dóbr kościelnych, do 1810 roku.

WILLE

2022r.

WILLE

We wschodniej części wsi były majątek rodziny Eichner.

Była wieś, obecnie część miasta Zielona Góra. Początki wsi sięgają XIII wieku. W latach 1290-1302 roku wieś była w rękach Stephana von Dyhern. Po raz pierwszy wymieniona w 1352 roku. Nowy Kisielin pozostaje w posiadaniu rodu von Dyhern(lub von Duhren) do XV wieku. W 1471 roku wieś należy do Heinze Schoff z Przytoku. W XVI wieku kilka własności ziemskich. W latach 1510-1587 część wsi w rękach rodziny von Rothenburg. Prawdopodobnie w 1503 roku Kasper von Schoff sprzedaje dobra Zablowi von Burgsdorf. W 1565 roku Hieronimus von Burgsdorf sprzedaje swoją część Fabianowi i Nickelowi von Tschammer. W 1587 roku von Rothenburg sprzedaje swoją część rodzinie von Dyhern. Prawdopodobnie zakup majątku odbył się kilka lat wcześniej gdyż w latach 1568-1573 wymieniono Ernsta von Dyhern, w 1602 roku wymieniono Georga von Dyhern a w 1614 Ersnta von Dyhern. W 1591 roku dobra rodu von Tschammer zakupił Joachim von Stentsch. Po śmierci ostatniego przedstawiciela rodu von Dyhern ich majątek przejęty został przez rodzinę von Stentsch z Przytoku. Kolejnym właścicielem dóbr była rodzina von Grünberg(Fabian von Grünberg)  a od 1726 roku dobra są własnością Balthasara Nicolausa barona von Hock. Wcześniej nabył majątek rodziny von Stentsch. W 1773 roku dobra ponownie nabyła rodzina von Stentsch, która już w 1791 roku zbyła majętność Janowi Stefanowi Bojanowskiemu. W 1813 roku majątek przejmuje syn Jana, Wilhelm Ernst Bojanowski. W 1859 roku dobra zakupił Friedrich Gӧtze. W 1870 roku należały do Otto Gӧtze. Na początku XX wieku dobra są własnością rodu von Pfeil. W 1930 roku doszło do podziału majątku. Właściciele- rodzina von Pfeil, pozostawili sobie pałac oraz willę-nowy pałac. Ostatnim właścicielem dóbr była Katharina von Pfeil.

PAŁAC I

Pierwszy barokowy, zbudowany około roku 1700, prawdopodobnie przez rodzinę von Stentsch. W pobliżu nowego pałacu znajdował się jeszcze renesansowy dwór z XV wieku, który został przeznaczony na siedzibę zarządcy. W czasie przebudowy dokonanej w połowie XIX wieku znacznie zostały zatarte cechy stylowe. Przerobiony w czasie remontu po roku 1955. Murowany z kamienia i cegły, piętrowy, założony na planie prostokąta, z ryzalitami pośrodku dłuższych elewacji. Czterospadowy dach zdobi wieloboczna, ażurowa wieżyczka zegarowa z cebulastym hełmem. W parterze zachowane barokowe sklepienia kolebkowe z lunetami. Po 1945 roku w posiadaniu PGR, obecnie należy do Uniwersytetu Zielonogórskiego.

 PAŁAC II-WILLA

Drugi z pałaców-willa, neoklasycystyczny, zbudowany 1910 roku, założony na planie czworoboku z ryzalitami, piętrowy z użytkowym mansardem. Elewacje dekorowane motywem wstęg, wieńców i kampanuli. W fasadzie balkony z balustradami i wazonami.

HISTORIA WSI

Wieś położona w gminie Skwierzyna powiatu międzyrzeckiego. Wieś założona w XVII wieku w czasie akcji zagospodarowywania prawego brzegu Warty. W 1828 roku Carl von Treskow(1787-1846) kupił Nowy Dwór i przekazał wieś córce, Marie(1814-1879). Marie von Treskow w 1834 roku wyszła za mąż za Adalberta von Enckevort. Małżeństwo było bezdzietne. Majątek przejmuje Herta von Treskow(1852-1893), córka brata Marie, Heinricha von Treskow z Dahlwitz. Wyszła za mąż za Georga von Brandis, właściciela majątku w Rahnsdorf. Dobra w 1904 roku przejął syn Herty i Georga, Udo von Brandis(1876-1923), żonaty z Brigitte von Brandis(1895-1982), która jako wdowa zarządzała majątkiem do 1945 roku.

PAŁAC

Pałac zbudowany przez Adalberta i Marie von Enckevort w 1860 roku. Jest to budynek zbudowany na planie prostokąta, jednokondygnacyjny, z kwadratową wieżą w ścianie bocznej, podpiwniczony, kryty dachem dwuspadowym. Położony nad małym zbiornikiem wodnym. Obecnie w ruinie.

Po raz pierwszy wieś wymieniana jest w XV wieku, kiedy należy do zakonu cystersów z Gościkowa. Po sekularyzacji zakonu w 1810 roku przechodzi na własność państwa pruskiego i jest pod zarządem Urzędu Dzierżaw Dominialnych w Jordanowie. Prawdopodobnie w roku 1831 majątek zostaje zakupiony przez Carla Hoffarth, który buduje dwór. Od 1879 roku nowym właścicielem zostaje Wilhelm Teodor Adam, później jego zięć- Metzig. Kolejni właściciele to:  Bauer,  Oskar Beer,  Otto Heppel.
Obecnie dwór użytkowany przez Ośrodek dla Osób Uzależnionych.

Prawdopodobnie we wsi na początku XX wieku obecne były dwie siedziby szlacheckie-dwór wybudowany przez pierwszego właściciela. Jak widać na pocztówkach budynek skromny, parterowy, z piętrowym ryzalitem.

Drugi zbudowany na przełomie XIX i XX wieku w obecnej formie eklektyczny, założony na planie prostokąta, parterowy z użytkowym poddaszem.

Choć ślady osadnictwa są znacznie wcześniejsze, pierwsza wzmianka o miejscowości pojawia się w roku 1202, gdzie wymieniana jest jako gród kasztelański. W 1217 roku do Nowogrodu Henryk Brodaty sprowadza augustianów, którzy po 67 latach w roku 1284 przenoszą się do Żagania. Od XIV wieku należał do księstwa żagańskiego. Będąc miastem granicznym, nie rozwijał własnej samorządności, nie przeżył w swych dziejach znaczniejszego rozkwitu, prawdopodobnie z powodu wyprowadzenia się zakonników do Żagania. W 1310 roku jako właściciel zamku i części miejscowości wymieniany jest Dytryk von Seidlitz. Około 1329 roku zmiana właściciela miasta i zamku. Zostaje nim Ulryk von Pack, który w 1353 roku nadaje Nowogrodowi Bobrzańskiemu prawa miejskie. W 1340 roku Henryk von Biberstein żeni się z córką Ulryka von Packa i staje się dziedzicem majątku. Prawdopodobnie rodzina von Biberstein była dzierżawcą zamku i miasta, które pod koniec XIV wieku było w posiadaniu księcia Jana I, najstarszego syna Henryka VIII Wróbla. Kolejnymi właścicielami miasta i zamku była rodzina von Knobelsdorff w latach 1462-1473.   Po nich  Nowogród Bobrzański jest w rękach rodu von Promnitz. Za ich rządów na lewym brzegu Bobru w połowie XVI wieku powstaje nowe miasto- Krzystkowice. Od 1765 roku wchodzi w skład dóbr Erdmanna Heinricha Carla księcia von Schӧnaich-Carolath.  Jego wnuk ożeniony był z księżniczką von Anhalt-Cӧthen, która w 1770 roku zrzekła się majątku na rzecz swojej siostry, księżniczki Sophie Wilhelmine hrabiny von Schӧnburg-Rochsburg. Od 1794 roku miasto i zamek w posiadaniu rodziny von Plӧtz. W XIX wieku częste zmiany właścicieli majątku z pałacem: od 1800 roku von Mellin, w 1808 roku baronowej von Blixen, z domu von Plessen,  w 1815 roku Jan Bogumił Sturm, od 1840 von Uechtritz, od 1849 roku w posiadaniu rodziny Bote, od 1852 w rękach rodziny Burchardt, od 1852 von Wedell-Parlow– wymieniony Albert Otto zmarły w 1866 roku, Arthur zmarły w 1881 roku, Klemens urodzony w 1858 roku oraz Maria z domu Kracker von Schwartzenfeld urodzona w 1861 roku. Po 1907 w rękach rodziny Schnell, później część należała do Stegemann, od 1931 do 1940 roku do rodziny Jentzig z Iłowej. Jan Bogumił Sturm, który wykorzystując odkrycie gorących źródeł żelazno-siarczanych, zakłada kąpielisko dla chorych z chorobami reumatycznymi, co przyczynia się do rozwoju miasta. Po okresie dynamicznego rozwoju, następuje stagnacja ze spadkiem liczebności mieszkańców. Obecnie Nowogród Bobrzański jako miasto gminne położone jest w powiecie zielonogórskim.

ZAMEK

Na miejscu wzmiankowanego w 1202 roku grodu kasztelańskiego, książęta głogowscy budują zamek, wymieniany w dokumentach w 1310 roku. Przez książąt piastowskich zamek od połowy XIV wieku był oddawany w dzierżawę miejscowym możnowładcom. Wielokrotnie przebudowywany i wzmacniany. Na początku XV wieku znacznie przebudowany przez księcia Jana I. Mimo tego został zdobyty i splądrowany przez zbrojne oddziały husytów. Po odzyskaniu zamku, jego odbudowie, Jan I Żagański więzi w nim swoją żonę Scholastykę, która będzie przebywać na zamku do swojej śmierci w 1461 roku. W 1602 roku zamek traci funkcje obronne i zostaje przebudowany prawdopodobnie na pałac w stylu późnego renesansu. Kolejna przebudowa ma miejsce w roku 1794 za czasów rodziny von Plöss, którzy zburzyli stary zamek i na jego miejscu postawili nową siedzibę z zachowaniem podpiwniczonej wieży. W latach 1796-98 przebudowa i rozbudowa starego założenia, w którym ostatecznie zatarte zostały cechy zamku. Kolejna przebudowa zamku nastąpiła prawdopodobnie w drugiej połowie XIX wieku, kiedy jedno ze skrzydeł otrzymuje cechy neogotyku angielskiego.  Pałac spalony i zburzony w 1945 roku. Pozostałością założenia jest brama wjazdowa oraz resztki parku.

PAŁAC

Zbudowany w 1794 roku, przebudowany częściowo w stylu neogotyku angielskiego. Zburzony w 1945 roku. Pozostałością po założeniu jest park przypałacowy i słupy bramne.

PAŁAC ERDMANNSHOF

WILLE

PAŁAC MYŚLIWSKI von Promnitz-NOWOGRÓD-KRZYSTKOWICE

Osada położona w gminie Przytoczna powiatu międzyrzeckiego.  Dawny majątek, który należał do dóbr gorajskich. W 1845 roku należał do rodziny Ostroróg-Prusimskich herbu Nałęcz. W 1870-77 roku majątek obejmował 222ha gruntów i wchodził w skład majątku w Goraju. W 1896 roku właścicielem majątku był właściciel Goraja, Rudolph Schulz-Boossen z Bossen koło Frankfurtu nad Odrą a administrowany przez Rudolfa Stumpf z Goraja. W 1907 roku majątek o areale 222ha należał do majora Karla von Jacobi z Poznania a administratorem majątku był Otto Schmidt z Goraja. W 1913 roku majątek Carla von Jacobi obejmował  218ha gruntów a dzierżawcą był Richard Gubalke a administratorem Rudolf Stumpf. Ostatnią właścicielką była Frieda von Jacobi, z domu Schulz, właścicielka Goraja do 1945 roku.

MAJĄTEK

Po założeniu zachowały się resztki parku krajobrazowego oraz część budynków gospodarczych.

Wieś położona w gminie Nowa Sól powiatu nowosolskiego swoim powstaniem sięga czasów średniowiecznych. Pierwsze wzmianki pojawiły się w 1295 r. W średniowieczu wieś należała do własności rycerskiej Lasocina. W roku 1518 Hans von Kottwitz sprzedaje wieś braciom Georgowi i Balthazarowi von Promnitz.  W końcu  XVIII w. – własność Heinricha Gottloba von Lűttwitz. W 1845 r. właścicielem Nowego Żabna była rodzina von Lehsten-Dingelstädt z Lasocina. W 1926 r. miejscowy folwark znajdował się w rękach Arnolda Wűnsche a ostatnim przed 1945 r. właścicielem był Werner Wiedenbeck. W 1937 r. władze niemieckie dokonały zmiany nazwy miejscowości na Schliefen. Po II wojnie światowej majątek rozparcelowano.

Pod koniec XVIII wieku były wzmianki o siedzibie dworskiej za czasów rodziny von Lűttwitz. Kolejna informacja pochodziła z połowy XIX wieku. Niestety dwór nie zachował się. Prawdopodobnie zniszczony podczas działań wojennych 1939-1945.

Wieś położona w gminie Babimost powiatu zielonogórskiego. Po raz pierwszy wymieniona w 1295 roku. Była to wieś rycerska należąca do Jaktora(Hektora) z Klępska z rodu Leszczyców z żoną Jadwigą oraz Sułka z rodu Junoszów z Lasocina(1319) i jego synów Mirona i Awdanka. Przekazują wieś cystersom z Obry. Po sekularyzacji dóbr kościelnych w 1810 roku własność państwa pruskiego. Później majątek staje się własnością rodu von Unruh z Kargowej. Od lat 40-tych dobra są własnością rodziny Rudelius. Są właścicielami majątku do 1945 roku.

Budowniczym pałacu w połowie XIX wieku był Emil Rudelius. Obecnie w pałacu mieści się filia Biblioteki Publicznej im. W.Sautera z Babimostu.

Wieś położona w gminie Pszczew powiatu międzyrzeckiego. Po raz pierwszy wymieniona w 1424 roku(Gorziczsko). Później wielokrotnie w latach: 1434(Goriczsko Nowe), 1436(Gorziczsco), 1442(Malegorziczsko), 1443(Gorziczsko Nowe), 1446(Nowa Gorzyczsky), 1494(Nowa Gorzyczko), 1508(Gorziczko Nowe), 1509(Goriczko Nove), 1580(Gorzicko), 1944(Neugӧrzig). Własność szlachecka, która w 1434-1446 należała do Sędziwoja z Niewierza Niewierskiego, syna Agnieszki Niewierskiej. Około 1446 roku dochodzi do podziału dóbr między braćmi, synami Bodzęty Niewierskiego- Dobrogostem Wierzbieńskim, Mikołajem Niewierskim i Sędziwojem z Gorzycka. W 1486 roku Katarzyna Niewierska sprzedaje część wsi Mścichowi Buszewskiemu, a w 1494 roku Mikołaj i Stanisław ze swojej części sprzedają grunty Nowego Gorzycka Sędziwojowi Mylińskiemu. W 1580 roku część wsi w posiadaniu Stanisława Gorzyckiego, później Jana Gorzyckiego. W XVIII wieku majątek jest w posiadaniu rodu von Unruh z Bukowca. W 1845 roku własność rodu Żychlińskich. W skład majątku wchodził folwark Birkvorwerk- obecnie Villa Toskania. W 1857 roku własność barona Ernsta von Willich, rentiera z Gorzyna. W 1870 i 1877 roku majątek wchodził w skład dóbr gorzyńskich, których właścicielem był baron Ernst von Willich. Majątek obejmował 1116ha gruntów. W 1896 roku majątek o powierzchni 1115,40ha gruntów posiadał baron Kurt von Willich, starosta babimojski, a administratorem dóbr był August Zerbst. W 1907 i 1913 roku majątek o powierzchni 1099ha należał do baronowej Gertrudy von Willich, z domu baronówny von Rotenhan z Gorzynia a administratorem dóbr był August Zerbst.

DWÓR

We wsi resztki założenia dworskiego – stare domy i klasycystyczny spichlerz z XVIII i pierwszej połowy XIX wieku.