Miasto położone nad rzeką Postomią do XIII wieku własność Piastów Śląskich. Po raz pierwszy wymienione w 1241 roku(Zilenzig), kiedy Mroczko z Pogorzeli(Mrocko von Pogarell), właściciel Sulęcina, możnowładca śląski, z rąk biskupa lubuskiego Henryka I uzyskał zgodę na osadzenie niemieckich kolonistów w Sulęcinie i okolicy. W 1244 roku Mroczko przekazał miejscowość templariuszom. Od 1250 roku w granicach Nowej Marchii. Po pożarze miasta w 1268 roku, miasto zaludnione przez sukienników z Kottbus i Peitz. Po kasacie zakonu templariuszy, od 1350 roku Sulęcin przechodzi w ręce zakonu joannitów i pozostaje w ich posiadaniu do 1810 roku. Rozwój miasta spowalniany przez pożary czy działania wojenne(wojna trzydziestoletnia, siedmioletnia). W latach 1806-1812 Sulęcin okupowany przez wojska napoleońskie. Od 1945 roku w granicach państwa polskiego.
ZAMEK
W 1269 roku margrabia Otto V buduje zamek, zniszczony przez wojska księcia wielkopolskiego Bolesława Pobożnego. Prawdopodobnie istniał jeszcze w XIV wieku. Obecnie bez śladu po zamku.
DWÓR JOANNITÓW I MURY OBRONNE
W 1563 roku pojawia się informacją o siedzibie joannitów w Sulęcinie. Obecny budynek, odrestaurowany stojący przy resztkach murów obronnych, klasycystyczny, dwukondygnacyjny kryty dachem czterospadowym.
