ŻALĘCINO /Sallentin/

Wieś położona w gminie Dolice powiatu stargardzkiego. Wzmiankowana po raz pierwszy w 1229 roku w dokumencie, w którym książę pomorski Barnim I i jego matka Mirosława potwierdzają posiadanie wsi joannitom. Zakon Joannitów zajmował ¾ wsi, ¼ od połowy XIII wieku posiadała rodzina Bokemann-van der Boke, pochodząca z Nadrenii-Westfalii, odnotowana w okolicy Stargardu w 1302 roku w osobach Johannesa i Wernerusa. W 1504 roku książę pomorski Bogusław X potwierdził lenno we wsi dla Kartsena van der Boke. Na początku XVII wieku brak informacji o rodzie van der Boke. Prawdopodobnie lenno rodu van der Boke przejęła rodzina von Billerbeck wymieniona w dokumencie z 1540 roku.  W tym czasie wieś podzielona na 4 działy własnościowe A, B, C i D. Majątek A określany był jako stare lenno rodu von Billerbeck, Majątki B, C i D należały do zakonu joannitów. Pierwszym znanym właścicielem majątku A z rodu von Billerbeck był Gustav Bogislaw von Billerbeck, po którym dobra odziedziczył jego syn, Ernst Bogislaw, a następnie syn Ernsta, Adam von Billerbeck. Kolejnym dziedzicem majątku A był syn Adama, Hans Ludwig von Billerbeck. W 1776 roku majątek A został zakupiony przez Lüdike Ernsta II von Schӧning. Kolejnym właścicielem majątku został Hans Ernst Friedrich Gotthlob von Schӧning, który zmarł w 1797 roku w Berlinie. Po nim dobra odziedziczył starosta August Ernst von Schӧning, urodzony 30.11. 1745r. Majątek B w 1706 roku nadany został przez zakon joannitów Paulowi Antonowi von Kameke. Po nim właścicielem majątku od1736 roku był syn Paula Antona, Friedrich Paul von Kameke a kolejnym został jego syn, Friedrich Wilhelm  hrabia von Kameke. Po śmierci Friedricha Wilhelma i jego jedynego syna majątek B przypadł jego bratu, tajnemu radcy, Alexandrowi Friedrichowi hrabiemu von Kameke, który w 1791 roku sprzedał majątek B staroście, Augustowi Ernstowi von Schӧning. Majątek C był starym lennem rodu von Schӧning. W 1477 roku mowa o rodzie von Schӧninge. W 1494 roku właścicielem był Lüdeke von Schӧning. Kolejnym właścicielem wymienionym w dokumentach był Hans von Schӧning. W drugiej połowie XVI wieku dobra należą do Christopha von Schӧning, zmarłego w 1611 roku. W drugiej połowie XVII wieku właścicielem był Kurt Ludwig III von Schӧning, zmarły w 1681 roku, który nie pozostawił następcy. Po jego śmierci majątek C w 1686 roku zakupili: podpułkownik Lübeke Ernst II i Hans von Schӧning. Prawnym spadkobiercą po Kurcie Ludwigu von Schӧning była Barbara Margarethe von Schӧning, żona Hansa von Billerbeck`a, która przepisała majątek C na Lüdekę Ernsta II von Schӧning, od którego w 1708 roku majątek zakupił syn Hansa von Billerbeck, Caspar Ludwig von Billerbeck. Kolejnym właścicielem był Friedrich Wegener i jego syn Johann Friedrich Wegener. Od 1733 roku własność kapitana Sigmunda Wilhelma von Schӧning i jego syna Carla Friedricha. W 1748 roku majątek C po śmierci Carla Friedricha von Schӧning odziedziczyła jego matka, Abigail Eva, z domu von Bork, która w testamencie zapisała majątek wnuczce, Evie Carolinie Lousie von Bork, żonie majora Matthiasa Ferdinanda von Carmer, który w 1784 roku przejął majątek po śmierci żony. W 1795 roku jego jedyny syn, Johann Heinrich August Christian von Carmer dziedziczy majątek po uzyskaniu pełnoletniości. W 1805 roku majątek C zakupił August Ernst von Schӧning. Majątek D będący własnością zakonu joannitów, w 1763 roku przekazany został w ręce Lübeke Ernstowi von Schӧning. Wszystkie majątki w jeden scalił August Ernst von Schӧning, zmarły 24 marca 1807 roku. Miał dwóch synów i trzy córki. Synami byli: August Peter Friedrich Sigmund von Schӧning, urodzony w 1780 roku, który zastąpił ojca na urzędzie starosty powiatu pyrzyckiego oraz Carl Christoph Georg Leopold von Schӧning, urodzony 30 lipca 1783 roku, porucznik, biorący udział w bitwie pod Auerstaedt, późniejszy major. Po śmierci Augusta Ernsta to on odziedziczył majątek w Żalęcinie.  W 1855 roku w wieku 72 lat przekazał majątek swoim dwóm synom: Carlowi Augustowi Wilhelmowi Ferdinandowi Colmarowi von Schӧning, urodzonemu 23 maja 1815 roku oraz Augustowi Ernstowi Florentinowi Ludomillusowi Albertowi von Schӧning, urodzonemu 31 października 1816 roku. Dodatkowo po bezpotomnej śmierci wuja odziedziczyli Muschri, Suckow i Ukerhof. W 1865 roku bezpotomnie zmarł starszy z braci, Carl August Wilhelm Ferdinand Colmar. Całość odziedziczył August Ernst Florentin Ludomillus Albert von Schӧning, bezżenny.

Po zespole pałacowo-parkowym pozostał park krajobrazowy o powierzchni 7,7 ha z pocz. XIX w., z alejami dębowymi oraz kamieniami, na których wyryto daty posadzenia drzew.