Wieś położona w gminie Torzym powiatu sulęcińskiego. Początki wsi sięgają XIII wieku. Wielokrotnie wymieniana jako: Schonewalde, Schuenwalde, Schonenwalde, Schonewaldow, po raz pierwszy nazwa wsi pojawia się w 1461 roku(Schuenwalde), aczkolwiek w księdze klasztornej z 1405 roku mowa jest o kościele w Prześlicach, który płacił 3 talenty rocznie na rzecz parafii sulęcińskiej. Od XIV wieku wieś należy do rodu von Buntsch. Posiadali majątek na terenie wsi do połowy XVII wieku. W 1473 roku wieś należała do braci Nickela i Bernda von Buntsch z Bobrówka, od 1480 roku tylko do Nickela von Buntsch. Po śmierci Nickela wieś odziedziczył jego jedyny syn, Hans von Buntsch, zmarły wcześnie. Po nim majątek w 1510 roku przypadł synowi Hansa, Hansowi von Buntsch, zmarłemu w 1558 roku. Miał pięciu synów: Hansa, Wolfa, Jakoba, Balzera i Oswalda. Hans żył jeszcze w 1598 roku ale był już stary i niedołężny. Wolff kupił majątek w Grabinie w powiecie krośnieńskim od Zachariasa von Lӧben. Zmarł w 1594 roku. Miał 4 synów: Hansa, Gottfrieda, Oswalda i Zachariasa. Jakob von Buntsch był kulawy i wątły ale jeszcze żył w 1598 roku. Balzer zmarł w 1563 roku, nie mając synów. Oswald von Buntsch był królewskim komornikiem, w 1590 roku działającym w powiecie legnickim. Żył jeszcze w 1598 roku. Wg Księgi Lennej z 1644 roku wieś została sprzedana. Na początku XVIII wieku podział wsi na 4 majątki należące do rodów: von Scharowetz(Scharwitz, Scharawetz) von Scharowa( od 1724 roku nazywani von Scharwitz), von Diebitsch, von Stensch(Stentsch, Stentz)(na terenie wsi pojawiają się w roku 1643 jako Stentz, w 1662 roku siedzieli tu bracia Joaschim i Caspar von Stentzsch) oraz rodzina von Wengler posiadająca majątek wspólnie z rodziną von Heybeck(wg Wedekinda von Heyback?). W 1715 roku we wsi 4 działy własnościowe należące: 1-szy do kapitana Christopha Wellen Scharrwitz von Scharrowa z Bobrówka, 2-gi do Johanna Wilhlema von Schmulcke z Małuszowa, 3-ci do Wulfa Ernsta von der Heyden z Prześlic, 4-ty do Eustachiusa von Stentsch z Prześlic z synem Hansem Friedrichem. Wg spisu majątków z 1718/19 roku nadal podział wsi na 4 działy włąsnościowe: 1-szy należał do kapitana Christopha Wellen Scharrwitz von Scharrowa, 2-gi do Johanna Wilhelma von Schmulcke, który zastawił swój majątek u von Prittwitz, później u Kaspara Hansa von Diebitsch, 4-ty należał do Hansa Friedricha von Stentsch. W 1738 roku wieś zakupiona przez Mathiasa von Wesenbeck, który scalił wszystkie majątki w jeden. Po jego śmierci dobra przejęła wdowa, Henriette Gottliebe, z domu von Küssow, która w 1765 roku sprzedała majątek majorowi Georgowi Siegmundowi Friedrichowi Wilhelmowi von Sydow(1723-1790). Po śmierci majora von Sydow majątek dziedziczy wdowa po nim, Johanna Dorothea, z domu Steffens, która w 1791 roku sprzedała dobra kapitanowi Adolfowi Ferdinandowi Erdmannowi von Winning, ożenionemu z Charlotte Beate Dorothea von Kalckreuth. W 1805 roku sprzedał dobra radcy skarbowemu von Kuhlwein. Po jego śmierci 1823 roku majątek dziedziczy jego syn, porucznik Karl Johann Wilhelm von Kuhlwein(*29.12.1786-+13.09.1831), ożeniony z Auguste Henriette Albertine, z domu von Kalckreuth(*16.01.1794-+29.09.1881). Majątek dziedziczy jedyny syn Karla Wilhelma i Augustyny, właściciel pobliskiego Bobrówka, który w 1838 roku za 40000 talarów sprzedaje majątek kapitanowi Johannowi Wilhelmowi Noack. Johann Wilhelm umiera w 1851 roku. Dobra dziedziczy syn, porucznik Wilhelm Gustaw Adolf Alexander Noack. W latach 1850-53 majątek jego obejmował 3835 akrów ziemi. W 1879 roku jego majątek liczył 991,70 ha gruntów. W latach 1884/1885 własność berlińczyka Roberta Verdries(*1826-+1891), syna Christopha. Od 1896 roku majątek przejmuje berliński fabrykant Gustav Rossmann, właściciel Bobrówka. W 1907 roku kiedy właścicielem był Julius Wilke dobra liczyły 1011 ha gruntów. W 1914 roku majątek obejmował 1011ha i należał do Emila von Bergen. W 1929 roku majątek obejmował 1011ha i należał do Emila von Bergen. Prawdopodobnie posiadali dobra do 1939 roku.
We wsi były dwa założenia: pałacowe i dworskie. Pozostał dwór prawdopodobnie z XVIII wieku.
