HISTORIA WSI
Wieś położona w powiecie świebodzińskim. Po raz pierwszy wzmiankowana w 1224 roku, kiedy Henryk Brodaty zapisuje wieś zakonowi cystersek z Trzebnicy. W połowie XV wieku właścicielami wsi była rodzina von Haugwitz. Na przełomie XVI i XVII wieku część majątku należała do hrabiego von Curswana. W 1681 roku część dóbr nadal w rękach rodziny von Haugwitz. W 1699 roku właścicielami majątku zostają cysterki trzebnickie, które odzyskują tutejsze dobra w formie zastawu wraz z zamkiem świebodzińskim. W roku 1718 do Chociul zostaje przeniesiona siedziba dóbr administracyjnych. W roku 1792, za ksieni Dominiki von Giller Skarb Państwa dokonuje wykupu zastawu i przekazuje majątek tajnemu radcy Ewaldowi Georgowi von Massow. Na początku XIX wieku odsprzedaje dobra chociulskie Karlowi Augustowi Ackermann. Rodzina Ackermann pozostawała właścicielem majątku do 1940 roku. Do 1945 roku jako właściciel wymieniany jest emerytowany profesor biologii- Eilhard Alfred Mitscherlich.
Pod koniec II wojny światowej w pałacu stacjonowały wojska radzieckie. W latach 1953-55 pałac pełnił funkcję ośrodka wczasowego. Od 1955 roku do dnia dzisiejszego w pałacu znajduje Państwowy Dom Dziecka.
PAŁAC
Pałac wzniesiony przez Carla Augusta Ackermanna w połowie XIX wieku, eklektyczny z dominującymi elementami neogotyckimi. Zbudowany na rzucie litery „L”. Do prostokątnego, piętrowego korpusu dostawiono od północy kwadratowy, parterowy aneks ustawiony pod kątem prostym. W północno-wschodnim narożniku zlokalizowano parterową oranżerię z tarasem na dachu, łączącą się poprzez niski taras z elewacją frontową. Fasada zaakcentowana została na centralnej i skrajnych osiach ryzalitami, z których środkowy, mieszczący wejście główne, zwieńczony został w partii dachu trójkątnym szczytem, ozdobionym ostrołukowymi płycinami, kwiatonem i sterczynami. W skrajną oś – północną- wbudowano wyrastającą ponad kalenicę dachu, czworoboczną wieżę z tarasem widokowym, do której przylega wyższa i smuklejsza cylindryczna wieża. Pierwotnie obie wieże zwieńczone były krenelażem. Elewacje, podzielone rytmicznie rozmieszczonymi prostokątnymi oknami, ozdobiono prostym detalem architektonicznym w postaci nadokienników, ostrołukowych i trójkątnych wnęk i konsolek. Otwór wejścia głównego ujęty półkolumnami oraz umieszczone po jego bokach okna, a także okno w trzeciej kondygnacji wieży zamknięto ostrołukowo. Oranżeria została doświetlona dużymi oknami o ozdobnie ukształtowanej stolarce.
Mimo powojennych remontów i adaptacji związanych ze zmianą funkcji obiektu, zachował się pierwotny układ wnętrza ze sklepionym holem i główną klatką schodową na osi korpusu. Sklepienia korytarzy parteru i piętra zachowały prostą dekorację sztukatorską. Z elementów wystroju zachowała się także stolarka okienna i drzwiowa, ceramiczne posadzki holu oraz masywna, drewniana balustrada głównych schodów o bardzo szerokim pochwycie wspartym na gęsto ustawionych, przysadzistych tralkach. Nie zachowały się żadne elementy wyposażenia pałacu. Istniejące tu w latach 60-tych XX wieku ceramiczne piece zlikwidowano podczas zakładania instalacji centralnego ogrzewania, zastępując je kaloryferami.
