Osada, będąca dzisiaj częścią Lubniewic, położona w gminie Lubniewice powiatu sulęcińskiego. Były folwark. Pozostałością po założeniu są: dwór prawdopodobnie z końca XVIII wieku, XIX-wieczne zabudowania gospodarcze, czworaki.
Wieś położona w gminie Czaplinek powiatu drawskiego. Po raz pierwszy wymieniona w 1768 roku, będąc własnością rodu von Goltz z Byszkowa. Od 1789 roku przechodzi w ręce rodu von Wedel za sprawą Agnieszki von Wedel z domu von Goltz, żony Karla von Wedel. Dość częste zmiany właścicieli- wymienia się rodziny: Seligsohn, Wegner, Blanck, von Wissmann. Przed 1922 rokiem dobra w rękach właściciela Byszkowa, Hansa von Wessel. Od niego majątek zakupiła rodzina von Illich. W 1933 roku doszło do parcelacji majątku.
PAŁAC
W 1924 roku zostaje zbudowany pałac w stylu eklektycznym przez rodzinę von Illich. Pałac znajduje się na terenie parku założonego w latach osiemdziesiątych XIX wieku. Od 1939 do 1945 roku pałac służył za ośrodek „Hitlerjugend’. Po 1945 roku w pałacu mieścił się: ośrodek kolonijny, użytkowany przez junaków SP, wojsko. W pałacu mieścił się Państwowy Dom Specjalny. Był również w rękach PGR. Od 1990 roku w rękach prywatnych, później przejęty przez Społeczne Towarzystwo Oświatowe z Warszawy. Od 1992 roku pałac przejęty przez zgromadzenie salezjańskie.
Nieistniejąca osada położona w gminie Przybiernów powiatu goleniowskiego. Po raz pierwszy wzmiankowana w 1300 roku i należała do rycerza Hermanna de Trebenow. Od XV wieku należała do możnego rodu von Flemming. W 1477 roku wymieniony Kurd von Flemming. W XVI wieku we wsi dwa majątki a i b. Majątek a i b w 1523 roku należały do Curta i Clawesa Flemming. W 1628 roku majątek a należał do Otto Flemming, który był w sporze z sąsiadem Albrechtem von Güntersberg z Bresow. a majątek b do Hansa Friedricha Flemming. W 1745 roku Otto Friedrich von Flemming sprzedał majątek a kuzynowi, Hansowi Friedrichowi von Flemming, który był właścicielem majątku b. Po nim Trzebianowo odziedziczyli jego 4 synowie: porucznicy Adam, Hans Friedrich, Otto Ludwig i Joachim Wilhelm von Flemming. W 1763 roku doszło do podziału majątku, Trzebianowo a otrzymał porucznik Adam von Flemming, a majątek b porucznik Hans Friedrich von Flemming. W 1766 roku Hans Friedrich von Flemming sprzedał majątek b pułkownikowi Johannowi Ernstowi von Plӧtz. W 1769 roku umiera Adam von Flemming. Majątek a odziedziczył jego niepełnoletni syn, Ernst Christian Leopold von Flemming. Decyzją sądu w 1775 roku majątek wykupił Hans Friedrich von Flemming i w 1776 roku sprzedał generał-majorowi Karlowi Christophowi von Plӧtz, który wkrótce umiera a jego część dziedziczy brat, Johann Ernst von Plӧtz, po ugodzie z rodziną von Flemming. Tym samym Trzebianowo było w rękach jednego właściciela. Po śmierci Johanna Ernsta von Plӧtz w 1781/2 roku, majątek dziedziczy wdowa po nim Anna Sophia Friederike, z domu von Flemming, która ponownie wyszła za mąż za porucznika von Berg. W 1804 roku była już wdową. Miała jednego syna, Carla Christopha Philippa, który był prałatem kapituły katedralnej w Kamieniu Pomorskim. Od 1820 roku właścicielem majątku jest major Carl Georg von Brünnow, który w 1824 roku zakłada folwark Neuhof, zlikwidowany w 1836 roku. Kolejnym właścicielem był szambelan August von Holstein(*1800-+1863), ożeniony z Karoline von Brünnow. Z tego związku urodził się Friedrich August Karl Ferdinand Julius von Holstein(*1837-+1909), późniejszy dyplomata i polityk. August von Holstein w 1848 toku sprzedał majątek Berndowi Adolfowi von Rosen(Roosen) z Hamburga, a sam z rodziną wyprowadził się do Berlina. Bernd Adolf von Rosen(Roosen) był mennonitem i na zakup majątku potrzebował zgody pruskiego ministra spraw wewnętrznych. Kolejnym właścicielem dóbr zostaje rodzina Müller. W 1910 roku majątek należy do Banku Ziemnego z Berlina. W tym czasie dobra liczą 826 ha gruntów. W 1928 roku właścicielem majątku jest Friedrich Krüger a majątek liczy 426 ha gruntów. Ostatnim posiadaczem majątku jest rodzina Adolphi.
Miasto gminne położone w powiecie gryfickim. Po raz pierwszy wzmiankowany w 1170 roku. Trzebiatów początkowo należał do klasztoru norbertan z Białobłok, przybyłych na te ziemie z Lund ze Szwecji. Później staje się własnością książąt pomorskich. W 1224 roku stał się Trzebiatów oprawą wdowią księżnej Anastazji, żony księcia pomorskiego Bogusława I. Stanowił oprawę książęcych wdów do 1658 roku. W 1277 roku Trzebiatów otrzymał prawa miejskie. W 1309 roku miasto należało do księcia pomorskiego Ottona I i księcia wołogosko-rugijskiego Warcisława IV. W 1416 miasto przystąpiło do Związku Hanzeatyckiego, z którego w roku 1465 zostało wykluczone. Przez wojny z Gryficami oraz przez rywalizację z Kołobrzegiem miasto ponosiło olbrzymie straty, które doprowadziły Trzebiatów do marginalizacji jego znaczenia. Od 1571 roku w mieście odbywały się targi koni i krów. Ze względu na zniszczenie przez sztormy i zapiaszczenie portu w Regoujściu i Mrzeżynie żegluga stała się niemożliwa. Ostatnie towary wpłynęły do miasta w 1826 roku. Od 1648 roku miasto staje się częścią Brandenburgii i własnością elektorów brandenburskich. W latach 1750-90 miasto było własnością księcia wirtemberskiego Fryderyka Eugeniusza von Württemberg (*21.01.1732-+23.12.1797), trzeciego syna księcia Karola Eleksandra Wirtemberskiego i Marii Augusty Thurn und Taxis. Dnia 29.11.1753 roku poślubił kuzynkę króla Fryderyka, Fryderykę Dorotę Zofię von Brandenburg-Schedt(*18.12.1736-+09.03.1798). Miał z nią 12-cio dzieci. Pod koniec życia po bezpotomnej śmierci braci wstąpił na tron Wirtembergii(1795-1797). Dzieci: Fryderyk Wilhelm von Württemberg(*1754-+1816), król Wirtembergii, Ludwig Friedrich Alexander von Württemberg(*30.08.1756-+30.09.1817), kolejny właściciel Trzebiatowa, żonaty z księżniczką Marią Anną Czartoryską, Eugeniusz Fryderyk(*1758-+1822), właściciel Pokoju koło Opola, Zofia Dorota(*1759-+1828), żona cara Rosji, Pawła I, Wilhelm Fryderyk(*1761-+1830), minister wojny, później lekarz, Ferdynand Fryderyk(*1763-+1834), pruski feldmarszałek, dowódca twierdzy Mainz, Fryderyka Elżbieta(*1765-+1785), żona wielkiego księcia Oldenburga Piotra I, Elżbieta Wilhelmina(*1767-+1790), żona cesarza Austrii Franciszka II, Wilhelmina Fryderyka(*1768), Karol Fryderyk(*1770-+1791), Aleksander Fryderyk(*1771-+1833), generał rosyjski, Henryk Karol(*1772-+1838), gubernator w Wibingen i Ulm. Fryderyk Eugeniusz miał jednego syna ze zwiążku pozamałżeńskiego, Jana Jerzego(*1790-+1860), książę von Sontheim. Książę Ludwig Friedrich Alexander von Württemberg-Montbeliard ożeniony z Marią Anną ksieżniczką Czartoryską, urodzoną w związku małżeńskim Adama Kazimierza Czartoryskiego i Izabeli z domu von Flemming. Prawdziwym ojcem Marii Anny był król Stanisław August Poniatowski. Ze związku z Ludwigiem Friedrichem Alexandrem urodził się jedyny syn Adam Karol Wilhelm Eugeniusz Paweł Ludwik von Württemberg-Montbeliard(*16.01.1792-+27.07.1847) po rozwodzie rodziców w 1793 roku, wychowany przez ojca na polakożercę, generał brygady Królestwa Polskiego, generał porucznik w Lejb-Gwardyjskim Pułku Huzarów Jego Wysokości i generał adiutant Mikołaja I. W czasie powstania listopadowego dowodził wojskami rosyjskimi. Ostrzelał z armat Puławy wypędzając matkę i babkę z pałacu. W 1800 roku po licytacji pałac został zakupiony przez burmistrza Trzebiatowa, Brummer. Około 1850 roku pałac jest własnością Pomorskiego Ziemskiego Towarzystwa Kredytowego ze Szczecina. Po 1945 roku w pałacu ulokowało się dowództwo Wojsk Ochrony Pogranicza. Obecnie Trzebiatowski Ośrodek Kultury.
ZAMEK
W XII wieku znajdował się w Trzebiatowie zamek.
ZESPÓŁ PAŁACOWO-PARKOWY
Nad Regą położony jest zespół pałacowo-parkowy. Pałac powstał po adaptacji średniowiecznego klasztoru norbertanek zbudowanego na przełomie XIV i XV wieku. Po sekularyzacji zakonu przejęty przez książąt pomorskich i przeznaczony na siedzibę księżnej Zofii, wdowy po księciu Filipie II. Od XVII wieku siedziba elektorów brandenburskich. Wielokrotnie przebudowywany. W 1750 roku siedziba dowódcy garnizony trzebiatowskiego, księcia Fryderyka Eugeniusza von Württemberg. W tym czasie powstał park w stylu francuskim. Kolejna przebudowa miała miejsce za czasów Anny Marii.
DWÓR? ul. Wąska
Wieś położona w gminie Drezdenko powiatu strzelecko-drezdeneckiego. Po raz pierwszy wzmiankowana w 1234 roku wchodząc w skład kasztelanii drezdeneckiej. W XIV i XV wieku stanowiła przedmiot sporu pomiędzy Brandenburgią, Królestwem Polskim a Zakonem Krzyżackim. W 1436 roku została zajęta przez Ottona von der Marwitz z Nowego Santoka. Od połowy XV wieku w granicach Nowej Marchii.
WILLA
Przy wyjeździe z Trzebicza w kierunku Gorzowa Wielkopolskiego położona jest willa fabrykanta z lat 20-tych XX wieku. Zbudowana na planie ośmioramiennej gwiazdy z wieżyczką pośrodku połaci dachu oraz balustradą wokół tarasu. Jest to unikalny przykład modernistycznej architektury nie spotykany na obszarze województwa lubuskiego. Została zbudowana przez Fran. Meyera, właściciela trzebickiego tartaku. W 1929 roku majątek jego obejmował 28ha gruntów.
Wieś gminna położona w powiecie zielonogórskim. Po raz pierwszy wymieniona w 1308 roku będąc wtedy własnością biskupa poznańskiego. W 1442 roku dobra są w rękach rodu von Troschke. W 1483 roku urodził się Heinrich von Troschke, założyciel sulechowskiej linii rodu. W 1575 roku wieś należała do braci Wolfa i Asmusa von Troschke. Później wieś była w rękach Asmusa Młodszego von Troschke. Za czasów Konrada von Troschke(1707) wieś podniesiona do rangi miasta. Był ostatnim właścicielem Trzebiechowa z rodu von Troschke. Zmarł w 1728 roku. Podany jako właściciel w 1715 oraz w spisie w 1718/19 roku zamieszkały w Trzebiechowie wraz z synami: Konradem Alexandrem oraz Augustusem Rudolfem. Od 1710 roku dochodzi do wyprzedaży dóbr przez rodzinę von Troschke. Część dóbr zakupił Otto von Diebitsch z Podlegórza, później w rękach rodziny von Schmettau. W latach 1728-65 wieś w posiadaniu hrabiów von Schwerin. Część dóbr należała do hrabiów zu Stolberg-Wernigerode. W 1765 roku majątek zakupił hrabia Heinrich IX von Reuss zu Kӧstritz(*1711-+1780). Po nim majątek dziedziczy Heinrich XLIV von Reuss zu Kӧstritz(1753-1832), ożeniony z Augustą von Riedesel zu Eisenbach(*1770-+1805), marszałek nadworny, podniesiony do godności książęcej. Dobra przejął w 1780 roku. Kolejnym właścicielem dóbr zostaje Heinrich LXIII książę von Reuss zu Kӧstritz(*18.06.1786-+27.09.1841) z żoną Eleonorą zu Stolberg-Wernigerode. W 1861 roku dobra przejmuje Heinrich VII książę von Reuss zu Kӧstritz(*14.07.1825-+02.05.1906), żonaty z Marie Anne Alexandrine von Sachsen-Weimar-Eisenach(*1849-+1922). Był pruskim generałem, adiutantem cesarza niemieckiego Wilhelma I Hohenzollerna, ambasador w Konstantynopolu i Wiedniu. Jego majątek w 1879 roku obejmował 404,50ha gruntów. W 1896 roku majątek ten obejmował 404ha i był dzierżawiony przez rodzinę Semmler. W 1914 roku majątek obejmował 419ha i należał do księcia Heinricha XXXII von Reuss(zm.1935). W skład majątku wchodziły folwarki: Waldhof i Louisenthal. Po śmierci księżnej w 1922 roku majątek dziedziczy syn, Heinrich XXXII książę von Reuss zu Kӧstritz(1878-1935), którego majątek obejmował 419ha w tym folwarki: Waldhof, Polanka(Luisenthal) i Stoczek(Minettenberg) i majątki Radowice(Radewitsch), Podlegórz(Padligar). Po jego śmierci w 1935 roku dobra przejmuje jego brat, Heinrich XXXIII książę von Reuss zu Kӧstritz(1879-1942). Z powodu trudności finansowych książęta von Reuss w 1943 roku sprzedają Trzebiechów hrabiom von Bentheim-Tecklenburg-Rheda. Córka Heinricha VI księcia von Reuss zu Kӧstritz, Eleonore, urodzona w Trzebiechowie 22.08.1860 roku, w 1908 roku wyszła za mąż za cara Bułgarii Ferdynanda I(*26.02.1861-+10.09.1948r) a właść. Ferdynanda Maximiliana Karola Leopolda Marii von Sachsen-Coburg-Gotha, syna Augusta Koburga, brata króla Portugalii Ferdynanda II.
ZESPÓŁ PAŁACOWY
Pierwsza siedziba szlachecka zbudowana została w XVI lub XVII wieku przez rodzinę von Troschke. Prawdopodobnie resztki budowli zachowane są w piwnicach obecnego pałacu. Pierwsza rozbudowa dworu nastąpiła w latach 20-tych i 30-tych XIX wieku. Budowę „nowego” pałacu rozpoczęto w 1876 roku za czasów Henricha VII księcia von Reuss zu Kӧstritz, zakończona w 1901 roku. Powstał zespół pałacowy składający się z pałacu, bramy i parku oraz oficyny, ujeżdżalni i obory. Sam pałac zbudowany na planie zbliżonym do litery L, dwukondygnacyjny, z użytkowym poddaszem, z dwiema wieżami po bokach, kryty dachem mansardowym, w całości podpiwniczony. Przed pałacem rozległy dziedziniec, ogrodzony, z bramą na osi. Do pałacu przylega rozległy park krajobrazowy o powierzchni 12 ha. Po 1945 roku majątek przejęty przez Państwowe Zakłady Zbożowe. Od 1982 roku w pałacu mieści się szkoła.
Wieś położona w gminie Maszewo w powiecie krośnieńskim wzmiankowana po raz pierwszy w roku 1308(Trebechow). Należała wtedy do biskupa poznańskiego. W XV i XVI wieku należała do rodziny von Lӧben/1437,1447,1499-1500/. W 1583 roku Trzebiechów jest własnością rodu von Winterfeldt. W 1713 roku dobra posiadał Georg Friedrich von Winterfeld, kawaler zamieszkały w Rzeczycy. Miał 3 braci: Christian Georg z Antwerpii, porucznik Alexander Ludwig i sierżant Samuel Adolf. Wg spisu z 1718/19 roku właścicielem majątku jest Alexander Ludwig von Winterfeld.W 1748 roku dobra przechodzą w ręce podpułkownika hrabiego Friedricha Ludwiga Fink von Finkenstein . Z tego rodu wymieniony Friedrich Otto Leopold Finck von Finckenstein(*16.09.1717-+19.04.1790) i jego syn Leopold Otto Carl Finck von Finckenstein(*29.01.1751-+03.08.1773). Wzmiankowani również hrabina Ulrike urodzona w 1755 roku oraz Wilhelm urodzony w 1792 roku i Carl zmarły w 1866 roku. W 1815 roku majątek jest własnością hrabiów von Voss- wzmiankowany Otto Karl hrabia von Voss(*1794-zm.1836r.). Od 1846 roku dobra są w posiadaniu baronów von Rheinbaben(w 1857 roku majątek posiadał porucznik baron von Rheinbaben) a następnie rodziny von Schierstädt(Schierstedt). W 1879 roku dobra rodziny von Schierstädt(Schierstedt) obejmowały 2733,08 ha gruntów. W skład majątku wchodził majątek Radomicko(Radenickel). W 1896 roku majątek Fritza von Schierstaedt(zm.1905r.) obejmował 2733ha gruntów. W skład majątku wchodziły dobra w: Radomicko(Radenickel), Siedlisko(Heidenau(1022ha)) i Skórzyn(Skyren(1424ha)). W 1914 roku majątek obejmował 2264ha i należał do Pani von Schierstaedt. W skład majątku wchodziły majątki: Radomicko(Radenickel-456ha) i Siedlisko(Heidenau-1034ha). Ostatnim właścicielem z tego rodu był Joachim von Schierstädt(ur.1888r.). Majątek w 1929 roku liczył 2264 ha gruntów. W 1938 roku majątek zakupił Karl von Seydlitz-Kurzbach. Wkrótce sprzedał majątek rodzinie von Latten.
PAŁAC
Siedziba szlachecka została zbudowana w 1758 roku przez hrabiego Finck von Finckenstein. Pałac zbudowany na planie prostokąta, otoczony wodą. Z pałacu do kościoła prowadziła aleja lipowa. Idąc aleją lipową prowadzącą w linii wzroku do kościoła, po prawej stronie mieliśmy ogród owocowo-warzywny, po lewej niewielki park z alejkami. Nadmiar wody kanałem odprowadzany był do pobliskiego jeziora. Dwór spłonął w 1945 roku.
Dawne miasto obecnie wieś gminna, której założycielem był ród rycerski Ileburgów(Eulenburgów). Pierwsza wzmianka o miejscowości pochodzi z 1301 roku(Trebule)(Opidum Trebule). W latach 1329-1388 Trzebiel jest własnością rodu von Hackenborn-Priebus, a następnie do 1402 roku lenno Nicola von Horn. W 1501 i w 1507 pojawia się postać kapitana Petera von Horn w służbie rodu von Biberstein. W 1402 roku Nicol von Horn sprzedał państwo trzebielskie Janowii III von Biberstein. W 1411 roku Trzebiel był w rękach Otto von Kittlitz, które to wraz z zamkiem król czeski Wacław w tym 1411 roku nadał w formie lenna Johannowi von Biberstein. Od 1417 roku własność Hansa i Wenzla von Biberstein. Od 1424 roku po śmierci Johanna von Biberstein Trzebiel przypadł jego synowi, Ulrichowi II. Za czasów Ulryka zamek był pod zarządem Johanna von Unwürde. Po bezpotomnej śmierci Ulryka II von Biberstein w 1437 roku dobra przejął jego brat, Johann IV a następnie syn Johanna, Wenzel II(Wacław) von Biberstein. W 1457 roku Wenzel von Biberstein sprzedał Trzebiel wraz z zamkiem, folwarkiem Heinzemu von Rackwitz. W 1463 roku toczył się spór o Trzebiel między Botho von Eulenburg a Wenzlem von Biberstein. W 1465 roku von Rackwitz sprzedaje dobra Melchiorowi von Lӧben. Melchior von Lӧben traci dobra, które zostały mu odebrane przez króla Węgier, Macieja Korwina, od 1469 roku pana Łużyc, który w 1474 roku nadał je braciom von Biberstein, ale na krótko. Powracający do łask królewskich Melchior von Lӧben ponownie otrzymuje w lenno Trzebiel wraz z zamkiem. Po śmierci Melchiora von Lӧben w 1479 roku, zastaw trzebielski odziedziczyli jego synowie, którzy sprzedali go Jorgowi von Wolfstein(wzmiankowany w 1482 roku). Około 1488 roku własność Leutholda von Sahla. Bibersteinowie przez wiele lat starali się odzyskać zastaw na dobrach trzebielskich. W 1497 roku decyzją króla Czech Władysława Jagiellończyka ponownie otrzymali w lenno Trzebiel ale dopiero w 1512 roku udało się im wykupić trzebielski zastaw. W 1519 roku Trzebiel otrzymał Christoph von Biberstein. Po śmierci ostatniego z linii żarskiej, Christopha von Biberstein w 1551 roku, lenno przejmuje król czeski Ferdynand, który w 1552 roku przekazał je kapitanowi Fabianowi von Schӧnaich. W tym samym roku państewko stanowe Żary-Trzebiel przechodzi w formie zastawu w ręce księcia Georga Friedricha von Brandenburg-Ansbach(zm.1553r.) Po śmierci księcia Georga Friedricha opiekę nad niepełnoletnim synem przejął król czeski. W 1558 roku miasto zostaje zakupione przez biskupa wrocławskiego, Balthasara von Promnitz i pozostaje w posiadaniu rodu von Promnitz aż do roku 1765. Po 1765 roku domena państwowa. We wsi pozostałości po wieży rycerskiej oraz pałac stojący na fundamentach zamku. W 1879 roku majątek o powierzchni 373,20ha był domeną państwową, dzierżawiony przez niejakiego Vollmar. W 1914 roku majątek państwowy obejmował 284,6ha a dzierżawcą był Hans Vollmar. W skład majątku wchodził folwark Reichersdorf. W 1929 roku nadal domena państwowa, dzierżawcą była Annaliese Vollmar, z domu Warncke, 285ha. Do majątku wchodził folwark Reichersdorf.
WIEŻA RYCERSKA
Wieża mieszkalna zbudowana w XIV wieku prawdopodobnie jako siedziba wójta. Zbudowana z kamienia i cegły na planie prostokąta, przykryta dachem dwuspadowym. Była przebudowywana w XVI i XIX wieku. W czasach nowożytnych pełniła funkcję więzienia. Po II wojnie światowej nie użytkowana- popadła w ruinę. Wieża stoi na niewielkim wzniesieniu jako budynek wolnostojący. Obecnie w znacznej części rozebrana i przykryta płaskim dachem, w rękach prywatnych.
ZAMEK
W 1319 roku pojawia się pierwsza wzmianka o zamku, prawdopodobnie siedzibie rodu von Eulenburg. Na fundamentach zamku w latach 1601-1628 Heinrich Anzelm von Promnitz buduje dwór obronny, otoczony murem z narożnymi basztami i fosą. Możliwe, że relikty zamku zachowane są w piwnicach później stawianego dworu, rozbudowanego w pałac barokowy w XVIII wieku.
PAŁAC
Pałac położony w parku, na miejscu dawnego zamku, wzniesionego na terenie wczesnośredniowiecznego grodu. Zbudowany w XVI wieku być może z wykorzystaniem reliktów starszego zamku. Gruntownie przebudowany w 1728 roku. W obecnej formie barokowy, z renesansowymi sklepieniami w parterze. Murowany z cegły, piętrowy, założony na planie kwadratu o boku 22 m, nakryty dachem mansardowym. Elewacje podzielono pionowo parami pilastrów, w fasadzie portal zwieńczony pseudobalkonem. Nad portalem wysoka lukarna. Pałac otacza fosa i mur z czterema cylindrycznymi bastejami w narożnikach. Mur wzniesiony w XVI wieku, kamienny, zachowany do wysokości 1,5-2m . Dojazd do zamku prowadził od wschodu poprzez murowany, przerzucony ponad fosę most, obecnie zawalony. Henryk Anzelm, syn Seifrida von Promnitz jako dziecko przebywał w Czechach, następnie w wieku 14 lat wyjechał na studia do Francji. Później podróżował po Europie między innymi był w Anglii, Włoszech, Holandii. Za czasów hrabiego Erdmanna II von Promnitz, w 1729 roku miała miejsce przebudowa dworu obronnego-zamku. Wojnę przetrwał bez większych zniszczeń. W 1965 roku częściowe uszkodzenie pałacu. W 1973 pałac w ruinie. W 1979 remont zabezpieczający. Od 1991 roku trwa remont pałacu. Obecnie własność prywatna. Właściciel Jerzy Naumowicz.
WILLE
Osada położona w gminie Nowe Warpno powiatu polickiego. Wzmiankowana w 1767 i 1814 roku. Na początku XX wieku nad brzegiem Zalewu Szczecińskiego zbudowany został pałac w stylu neoklasycystycznym. Inwestorem i pierwszym właścicielem był naczelny lekarz i dyrektor szpitala na Pomorzanach, Friedrich Rudolf Georg Wegner(*1843-+1917). W 1923 roku nieruchomość zakupił Eduard Silbernagel, który w 1941 roku sprzedał pałac organizacji NSV-Nationalsozialistische Volkswohlfahrt, która zaadoptowała pałac na ośrodek szkoleniowy dla działaczy partyjnych. Po 1945 roku zajęty przez wojska radzieckie, później placówka Wojsk Ochrony Pogranicza. Obecnie własność prywatna.
Wieś położona w gminie Kamień Pomorski powiatu kamieńskiego. Po raz pierwszy wymieniona w 1331 roku(Tribbezowe) z osobą Pribbeslausa de Tribbezowe. Stare lenno rodu von Witten, który osiadł tutaj już w XII wieku. W 1429 roku lenno we wsi posiada Eggart Brüsewitz a tym samym we wsi dwa majątki rycerskie należące do rodów: von Witten i von Brüsewitz. W 1466 roku z inicjatywy Heinricha von Witten zbudowano we wsi kościół. W 1520 roku odnotowani Joachim i Eggart von Brüsewitz. W 1523 roku odnotowani Gerdt, Henning i Hinrick Witten. W 1628 roku mowa jest o Eggarze von Witten, jedynym przedstawicielu tej rodziny na terenie wsi. W 1663 roku Eccard von Brüsewitz sprzedał miastu Kamień Pomorski majątek rodowy. W tym czasie dochodzi do podziału wsi na część a i b. Część a, mniejsza należała do właścicieli majątku w Grębowie, też z rodu von Witten. Część b była głównym majątkiem rodziny von Witten i w połowie XVII wieku należała do Hansa von Witten a następnie do jego syna, Wulfa Christopha von Witten. Po śmierci Wulfa Christopha w 1702 roku majatek odziedziczył jego syn, Henning Berndt. W 1752 roku majątek zapisał synowi, kapitanowi Berndowi Friedrichowi von Witten. Po śmierci ojca w 1757 roku, Bernd Friedrich po ugodzie z bratem, kapitanem Georgiem Juliusem von Witten przejmuje cały majątek rodowy, który zapisał jedynemu synowi, porucznikowi Carlowi Henningowi Gustawowi von Witten. W 1784 roku za 11000 talarów majątek został wydzierżawiony staroście Georgowi Christianowi Gottfriedowi von Puttkamer. W 1788 roku część majątku za tę samą cenę wydzierżawiono(sprzedano?) burmistrzowi Carlowi Gottfriedowi Schӧppenthau. W 1828 roku właścicielem majątku we wsi był kapitan Carl Giersberg. Później dość częste zmiany właścicieli: w 1846 dobra należą do Hermanna von Redern, w 1859 roku do Friedricha Ludwiga Ferdinanda Darkow. W 1910 i 1928 roku majątek należał do Friedricha Wesenberg i liczył 290 ha gruntów w 1910 roku i 152 ha gruntów w 1928 roku. Do 1945 roku majątek był własnością rodziny Wagner, którego majątek w 1939 roku obejmował 152 ha gruntów.
ZAŁOŻENIE DWORSKO-FOLWARCZNE
W skład założenia wchodzi: dwór, podwórze folwarczne, budynki gospodarcze oraz park krajobrazowy.
