BABIMOST /Bomst/

Babimost jako osada była zamieszkiwana już we wczesnym średniowieczu, o czym świadczą liczne znaleziska w postaci popielnic, broni i narzędzi. Jako miejscowość prawdopodobnie powstała w XIII wieku. Potwierdza to dokument Przemysła I, w którym po raz pierwszy występuje Babimost pod datą 1257 jako wieś u podnóża zamku kasztelańskiego. Jako miasto na prawie magdeburskim występuje pod datą 1397 roku z nadania przywileju przez Władysława Jagiełłę. Początkowo Babimost był własnością książęcą, należąc do Piastów wielkopolskich. W 1257 roku Przemysł I tuż przed swoją śmiercią nadaje Babimost cystersom z Obry w posiadanie. Na początku XIV wieku należał do księcia śląskiego i głogowskiego Henryka IV, który w roku 1329 roku uznaje się lennikiem Jana Luksemburskiego, króla Czech. Przez krótki okres należał do Krzyżaków by w późniejszych latach stać się miastem prywatnym w rękach możnego rodu Niałków-Jeleni.

Okolice Babimostu, Kębłowa od „niepamiętnych czasów” należały do tego możnego rodu Jeleni, od osady Niałek Niałkami zwanych. Pierwsza wzmianka o tym rodzie pojawia się w roku 1150 w bulli protekcyjnej dla biskupa wrocławskiego papieża Adryana IV. W XIII wieku są fundatorami klasztoru cystersów w Obrze. Przypuszcza się/Paprocki/, że ród Niałków-Jeleni przybył do Polski z Niemiec przed 1150 rokiem. Na ich obce pochodzenie wskazuje imię Iko, które w XIII wieku u nich spotykamy. Prawdopodobnie przed śmiercią Bolesława Krzywoustego doszło do podziału na dwie linie- Wielkopolską i Małopolską. Rodzina Jeleni-Niałków z Wielkopolski tworzyła w XIII wieku jedną rodzinę z Jeleniami ze Śląska- z Parchowic i Sośnicy. Na czoło wysuwa się rodzina Brauchitschów, mających nazwisko od miejscowości Brauchitsch w Głogowskiem/obecnie Chróstnik/. Od nich wzięła się obecna nazwa herbu Brochwicz, którym pieczętowała się rodzina Jeleni-Niałków. Niesiecki rozróżnia cztery rodzaje herbu- Niałkowie pieczętowali się herbem Brochwicz II- jeleń w prawą tarczy głową obrócony, na hełmie pawie pióra./z pracy X.Stanisława Kozierowskiego ze Skorzewa- Studya nad pierwotnem rozsiedleniem rycerstwa wielkopolskiego. VII. Ród Jeleni-Niałków-Brochwiczów.

Z Z.Leszczyc „Herby szlachty polskiej”

Dobra te zostały im skonfiskowane przez króla Łokietka w 1332 roku, kiedy Jelenie- synowie Bodzanty, Mikołaj i Jan z Babimostu stanęli po stronie księcia głogowskiego w walce o koronę polską między Łokietkiem a Henrykiem III i oddali wrogowi dwa zamki w Babimoście i Trzcielu, za co zostali skazani na śmierć. Trzymano ich przez rok w zamku chęcińskim, a ręczył za nich Mikołaj Bodzanta, ojciec Mikołaja ze Zbąszynia, że pieniądze otrzymane od wrogów zwrócą i ziemię sprzedaną wykupią. Niestety nie dotrzymali słowa za co król Kazimierz Wielki zabrał im dwa miasta z zamkami i dwa grody tj. Trzciel, Babimost, Zbąszyń i Kębłowo. Z litości w 1338 roku zapisał im trzy wsie w powiecie radomskim tj. Gościszewice vel Goszczewice z przyległościami. /Słownik historyczno-geograficzny ziem polskich w średniowieczu/. Od tego czasu Babimost stał się  miastem królewskim. W roku 1404 Władysław Jagiełło zastawia miasto. Pierwszym starostą zostaje Ticz Bar/Ticzbar/ zwany także Teodorykiem, herbu Niedźwiedź. Był ziemianinem wieluńskim, najemnym żołnierzem Władysława Jagiełły prawdopodobnie pochodzenia niemieckiego. Urzędował do roku 1413. Po nim na urzędzie jest Wojciech Suczka herbu Prawdzic, szlachcic pochodzący z okolic Pniew będąc starostą do 1417 roku. Kolejnym starostą zostaje Piotr Korzbok herbu Korzbok z Trzebawia, pochodzący z rodu rycerskiego z Miśni. Był podstolim poznańskim, cześnikiem i podkomorzym. Był starostą do 1438 roku. Równolegle z nim urząd ten sprawował Mroczek herbu Leszczyc z Łopuchowa pod Pszczewem/1420-1426/ do momentu wykupienia jego zastawu przez Piotra Korzboka. Po śmierci Piotra Korzboka w roku 1438 starostą zostaje Dobrogost z Kolna herbu Nałęcz, kasztelan kamieński. Po jego śmierci w roku 1442 lub 1443 urząd przejął syn jego, Dobrogost, podsędek poznański. Po nim urząd odziedziczył jego syn, Mikołaj z Prusina i Kolna, który w roku 1456 odsprzedaje urząd Mikołajowi Tomickiemu herbu Łodzia, staroście średzkiemu i chorążemu poznańskiemu. Po trzech latach rządów Mikołaj Tomicki odstępuje starostwo Stanisławowi Zbąskiemu herbu Nałęcz, synowi Abrahama Zbąskiego, słynnego husyty, właściciela Zbąszynia. Przez prawie 100 lat urząd starosty był w rękach rodziny Zbąskich. Jak podaje Niesiecki dzieje rodu sięgają XIII wieku. W końcu XIV wieku miasto Zbąszyń w posiadanie otrzymuje Jan Głowacz herbu Nałęcz, wojewoda mazowiecki, żonaty z Jadwigą z Leżenic herbu Leliwa, z którą miał dwóch synów: Jana i Abrahama. Zginął w bitwie pod Worsklą/dopływ Dniepru/ w roku 1399. Najbardziej znaną postacią jest Abraham, który na początku XIV wieku przyjął nazwisko Zbąski. Zbąscy rządzili w Babimoście do 1553 roku. Po śmierci Stanisława, syna Abrahama w roku 1469 dobrami zarządzała wdowa Małgorzata w imieniu niepełnoletnich synów- Piotra, Marcina i Abrahama. Po podziale majątku Babimostem rządził Marcin Zbąski ożeniony z Zofią Opalińską, z która miał czterech synów: Jana, Łukasza, Stanisława i Piotra. To za jego rządów doszło do rozbudowy i przebudowy zamku. Po śmierci Marcina w roku 1502 majątkiem zarządzał jego brat Abraham, kanonik. Po jego śmierci w roku 1528 synowie Marcina podzielili majątek. Babimost przypadł Łukaszowi. Po jego śmierci miastem zarządzał Jan, sekretarz królewski. Po nim od 1542 roku starostwo objął Stanisław, brat Jana, kasztelan chełmski. Po nim rządy objął Abraham, który przez brak zainteresowania majątkiem w roku 1546 doprowadził do wykupienia majątku przez Stanisława Zbąskiego, kasztelana żarnowskiego, później lubelskiego. Po 1553 roku miastem zarządzał Piotr Czarnkowski herbu Nałęcz III. Zmarł bezpotomnie pozostawiając wdowę, Reginę Kościelecką na dobrach babimojskich. Następnym starostą został Andrzej Zbijewski herbu Rola, poborca podatkowy ziemi kaliskiej. Po jego śmierci w roku 1635 dobra dziedziczy jego córka Jadwiga, która rządzi samodzielnie do roku 1639. Wnosi dobra jako wiano w małżeństwo z Janem Bartochowskim herbu Rola. Po jego śmierci w roku 1640 ponownie samodzielnie majątkiem zarządza wdowa Jadwiga do roku 1645. W tym roku wychodzi za mąż za Krzysztofa Żegotę, który obejmuje funkcję starosty. Jest to postać wybitna, syn Marcina, herbu Jastrzębiec jest twórcą rozkwitu miasta w tym okresie. W czasach „potopu” szwedzkiego organizuje oddział partyzancki walczący ze Szwedami. Za zasługi w czasach „potopu” otrzymał od króla Jana Kazimierza urząd podkomorzego kaliskiego, starostwo konińskie i stanowisko wojewody inowrocławskiego. Po śmierci żony w roku 1669 zrzeka się wszystkich świeckich godności i przyjmuje święcenia kapłańskie. Umiera w roku 1673 jako biskup chełmiński. Starostwo babimojskie przejmuje w roku 1669 syn Krzysztofa, Franciszek ożeniony z Krystyną Ponińską, córką Zygmunta. Po jego bezpotomnej śmierci w roku 1685 dobra przejmuje Marcin Głoskowski herbu Jastrzębiec. Od 1685 roku przez okres kilkudziesięciu lat dobra są w posiadaniu możnego rodu Ponińskich. Ponińscy herbu Łodzia, rodzina wielkopolska z Ponina koło Kościana, z której jedna linia III, najmłodsza otrzymała tytuł książęcy polski od Stanisława Augusta Poniatowskiego, króla Polski dnia 19.04.1773 roku, uznany przez Rzeczpospolitą Polską dnia 26.04.1774 roku, potwierdzony tytuł książęcy w Austrii w roku 1818 i 1821 oraz godność „Durchlaucht” w Austrii w 1905 roku. Inna linia otrzymała tytuł hrabiowski pruski w 1782 roku, z uznaniem tytułu w Austrii w roku 1842 i 1862 oraz we Włoszech w roku 1880/Jerzy Hr.Dunin-Borkowski- Allmanach błękitny Lwów 1908/. Od 1685 roku do śmierci starostą babimojskim zostaje Hieronim Poniński. Po nim starostwo obejmuje jego syn, Adam, uczestnik w walkach z Turkami i Tatarami. Za swojego życia przekazuje starostwo synowi Aleksandrowi, żonatemu z Katarzyną Rozdrażewską. Po jego śmierci w roku 1731, w wieku 33 lat urząd obejmuje kolejny syn Adama, Maciej Poniński. Po śmierci Macieja na przełomie 1758/59 starostwo  obejmuje jego syn Adam ożeniony z Zofią Lubomirską, córką faworyty hrabiego Henryka Brühla. Szybko doszedł do najwyższych godności w państwie będąc na usługach obcych mocarstw. Pod presją Rosji zostaje wybrany marszałkiem sejmu rozbiorowego. W 1774 roku otrzymuje tytuł książęcy. Należał do najbogatszych magnatów w Polsce. Z powodu rozwiązłego trybu życia doprowadza do zadłużenia i konfiskaty swojego majątku. W 1789 roku zostaje oskarżony i skazany jako zbrodniarz stanu i nieprzyjaciel ojczyzny i pozbawiony tytułów i odznaczeń. Umiera w nędzy w roku 1798 w Warszawie. Od 1774 roku starostą babimojskim zostaje Piotr Potocki herbu Pilawa(srebrna), kasztelan lubelski, uczestnik konfederacji barskiej oraz powstania kościuszkowskiego. Po jego upadku osiadł w zaborze austriackim gdzie umiera w 1800 roku. Urząd starosty pełnił do roku 1785. Po nim starostwo otrzymuje Karol Ernest Biron von Curland, książę kurlandzki, żonaty z Apolonią Ponińską, siostrą Adama. Założyciel sycowskiej linii rodu. Odsprzedaje starostwo babimojskie jednemu z najbogatszych posiadaczy ziemskich na terenie Wielkopolski, Łukaszowi Bnińskiemu herbu Łodzia. Był on ostatnim starostą związanym z Rzeczpospolitą. Mimo przystąpienia do Targowiczan i otrzymania tytułu hrabiowskiego od władz pruskich w roku 1798 zostaje pozbawiony starostwa. Kolejnym właścicielem Babimostu zostaje generał Koeckritz, który odsprzedał darowiznę rodzinie von Unruh, którzy są w posiadaniu Babimostu do śmierci ostatniego potomka, Hansa Wilhelma barona von Unruh. Po śmierci barona miasto przechodzi na własność rządu niemieckiego. Po drugim rozbiorze Polski w roku 1793 Babimost znalazł się w granicach Prus, w latach 1807-1815 w granicach Księstwa Warszawskiego i ponownie po 1815 roku w granicach Prus i Niemiec.

ZAMEK

Poczesne miejsce w systemie obronnym państwa polskiego zajmowały zamki graniczne, najbardziej narażone na działania nieprzyjacielskie. Takim był zamek w Babimoście zlokalizowany na linii obronnej Obry, razem z zamkami w Międzyrzeczu czy Kopanicy. Ich znaczenie zmniejszyło się znacznie w momencie zmiany granic na przełomie XIII i XIV wieku. Ich rolę przejęły zamki na linii Warty stawiane przez Kazimierza Wielkiego.
Należy przypuszczać, że budowniczymi zamku byli Piastowie wielkopolscy w XIII wieku. Zamek wymieniany jest w 1334/35 roku kiedy to Mikołaj i Jan, synowie Mikołaja Bodzenty zdradzili króla Władysława Łokietka za co zostali pojmani i przetrzymywani w zamku chęcińskim. Zostali pozbawieni zamku w Babimoście oraz zamku w Trzcielu. Po 1382 roku posiadacze zamku brali udział w zamieszkach po śmierci króla Ludwika Węgierskiego. Prawdopodobnie podczas najazdu szwedzkiego, splądrowaniu i spaleniu miasta w 1656 roku przez Szwedów doszło do zniszczenia zamku w Babimoście. Jeszcze w XVIII wieku na planie miasta widoczny ślad zamku ok. 300 m na wschód od rynku- może obecnie jest to okolica ulicy Podzamcze?

Babimost 1

PAŁAC

Pod koniec XVIII wieku majątek w okolicy wsi Podmokłe, na przedmieściach dzisiejszego Babimostu należącego od 1798 roku do Anselma Rudolpha von Unruhe z Łęgowa, zostaje w roku 1802 sprzedany hrabiemu Heinrichowi Leopoldowi von Seherr-Thoss. Majątek w szybkim czasie zmienia właścicieli- kolejnym zostaje Peter Friedrich August von Triebenfeld, który z kolei odsprzedaje majątek Friedrichowi Leopoldowi Wildegansowi, właścicielowi Babimostu i Kopanicy. Prawdopodobnie z powodu kłopotów finansowych ostatniego właściciela majątek wystawiony na licytację. Dnia 17 stycznia 1825 roku zostaje zakupiony przez syna byłego właściciela, porucznika Hansa Augusta von Unruhe. W roku 1847 Hans August otrzymuje tytuł barona z pozwoleniem używania przy nazwisku „Bomst”. W 1850 roku poświęca karierę wojskową na rzecz zarządzania majątkiem. W 1854 roku na wzgórzu pośród miejscowych winnic buduje letni pałac w stylu neoromańskim, z wysoka wieżą jako dominantą nad całością, z której roztaczał się piękny widok na okolicę i przepływającą Obrę. W piwnicach pałacu przechowywano wino z miejscowych winnic. Poza tym organizowano polowania i przyjęcia. Dnia 26 kwietnia 1873 roku umiera Hans August von Unruhe-Bomst. Majątek przechodzi na jego najstarszego syna- Hansa Wilhelma, który na cześć swojego ojca nadaje nazwę pałacowi- Augusthöhe. W 1870 roku majątek obejmował 1033ha a w jego skład wchodziły folwarki: Laski Dolne(Laske), Laski(Bergvorwerk), Zamczysko(Augusthӧhe), Laski Dolne(Laske) i Młynisko(Webilshof). W 1877 roku majątek obejmował 1033ha gruntów. W skład majątku wchodziły folwarki Laski Dolne(Laske), Laski(Bergvorwerk), Młynisko(Wiebelshof), Zamczysko(Augusthӧhe). W 1896 roku Majątek wraz z Schlossvorwerk, Laski(Bergvorwerk) i Laski Dolne(Laske) obejmował 629,82 akrów ziemi i należał do Franza Josefa Robrecht`a z Berlina. Dzierżawcą Bergvorwerku i Laske był Rudelius a administratorem Rau. W 1907 roku majątek wraz z folwarkami: Laski(Bergvorwerk), Hausternowo, Laski Dolne(Laske), Babimost-Schlossvorwerk, Zdzisław(Unruhsaue) i Młynisko(Wiebelshof) o powierzchni 1216ha należał do Königlich Ansiedelungskommission. Administratorem majątku był Paul Günther. Schlosvorwerk dzierżawiony był przez rodzinę Jess. W 1913 roku majątek o powierzchni 690ha należał do Königliche Ansiedelungskommission In Posen(Komisji Kolonizacyjnej). Dzierżawcą folwarku zamkowego był Roderich Jess. Majątek Babimost+Schlossvorwerk, Laski(Bergvorwerk) i Laski Dolne(Laske) należał do Franza Josefa Robrecht`a i obejmował 1033,29 ha ziemi.

Babin /Babin/

HISTORIA WSI

Wieś położona w gminie Trzcińsko-Zdrój powiatu gryfińskiego. Początki sięgają średniowiecza. Przez wieki częste zmiany nazwy wsi- Wawin1337, Babbin 1338, Babyn 1392-93, Babin 1472, Sabbin 1499, Babin 1833, Baebin d0 1945. Po raz pierwszy wymieniona w roku 1337. W 1338 roku część ziemi była w rękach Helmbricha Butz, część należała do rodu von Wedel. W 1517 roku jako właścicieli ziemskich we wsi wymienia się rodzinę von der Marwitz. W XIX wieku w Babinie dwa folwarki- jeden należący do majątku Smolnica, którego właścicielem była rodzina von Sydow, drugi do majątku Warnice należącego do rodu von der Osten. Na początku XX wieku majątek o powierzchni 218 ha był w rękach Paula Luttmanna. W 1903 roku jako właściciela majątku wymienia się rodzinę Kock, w 1929 roku rodzinę Mahlkuch.

Wedel (5)

Marwitz (4)

von Sydow

Osten von der

Babin na zach. od Mysliborza- dwor

DWÓR

We wsi resztki założenia dworsko-folwarcznego położone przy drodze Warnice-Piaseczno. Całość składa się z podwórza i budynków gospodarczych. W części północnej stał dwór z niewielkim ogrodem przylegającym do niego. Po przeciwnej stronie stały czworaki dla pracowników.

Babinek /Heinrichsdorf/

HISTORIA WSI

Wieś położona w gminie Banie powiatu gryfińskiego. Założona prawdopodobnie przez Templariuszy w XIII wieku. Pod koniec XIV wieku wieś należąca do rodziny von Rehberg przechodzi w ręce Petera von Steinwehr(1391). Jako kolejnych właścicieli wymienia się rodzinę von Bandemer. Po wojnie trzydziestoletniej właścicielem wsi zostaje szwed Sparrfeld. Od Sparrfelda majątek zakupuje Cölestin Hoffmann baron von Greiffenpfeil  von Greiffenpfeil. Z tego rodu wymieniony Gustaw Eberhard baron von Greiffenpfeil. W 1804 roku w posiadaniu rodziny von Zitzewitz, ale już w 1809 roku dobra nabył komornik Carl Ferdinand Schultze. W 1835 roku prawdopodobnie z powodów kłopotów finansowych Carl Ferdinand Schultze sprzedaje dobra kupcowi ze Szczecina o nazwisku Michealis, który w tym samym roku w Berlinie sprzedaje majątek niejakiemu Lenke, który majątek zakupił dla syna Wilhelma. Majątek w rękach rodziny Lenke do początku XX wieku. Prawdopodobnie w wyniku małżeństwa córki Wilhelma Lenke z przedstawicielem rodu von Sethe, dobra są w ich posiadaniu do 1945 roku. Do nich należała również Słotnica, obecnie niezamieszkała dzielnica Stargardu.

Rechberg

Steinwehr 2

Steinwehr 1

Bandemer (2)

Zitzwitz

Babinek pow. Gryfino Babinek-pałacBabinek- dwór

ZESPÓŁ PAŁACOWO-PARKOWO-FOLWARCZNY

Pozostałością zespołu są ruiny pałacu, park krajobrazowy oraz resztki zabudowań folwarcznych.

Plan wsi z 1898 roku.

BACZYNA /Beyersdorf/

Wieś położona w gminie Lubiszyn powiatu gorzowskiego. Wzmiankowana w 1300 roku(Beyerstorp). W tym czasie należała do zakonu cystersów w Mironicach. Ponownie wymieniona w 1323(Beygerstorp), w 1337 roku(Beierstorp), kiedy mowa jest o folwarku kościelnym, w 1353(Biesdorf), 1376(Beuerstorp), 1408(Beyersdorff). Nazwę wsi jak podaje Prof. E.Rymar nadali koloniści przybyli z Bawarii lub pochodzący z Bawarii rycerz Dietrich Bawar(Bawarus, Beier) będący w służbie margrabiów brandenburskich(1235), potem księcia pomorskiego Barnima I.   W 1353/54 roku część wsi wydzierżawiona dla Betkina von der Ost, część braciom Konradowi i Henningowi von der Marwitz. W latach 1359-1408 siedział tu Wildekin die Horker(1359) i Hans i Martin die Horker). Drugi majątek(lenno) w tym czasie nadal posiadała rodzina von der Marwitz. W 1436 roku wzmiankowany Jakub von Horker oraz Otton, Krzysztof, Klaus, Hans von der Marwitz. W 1482 roku mowa o synach Jakuba von Horker. W 1473 roku wzmianka o wsi jako własności cystersów z Mironic. Po likwidacji zakonu przez margrabiego Jana w 1539 roku własność domeny państwowej w Mironicach, do jej likwidacji w 1874 roku. W 1879 roku majątek na terenie wsi obejmował 215,42ha gruntów i należał do wdowy Bayer. W 1914 roku majątek obejmował 175,8ha i należał do Christiana Raue, w 1929 roku majątek o areale 144ha do Wilhelma Raue. W 1929 roku wymienione dwa małe majątki- Georg Behrendt(28ha)i Karl Pose(19,5ha)

WILLA

Przy drodze do Lubna.

Baczysław /Batzlaff/

Miejscowość położona w gminie Golczewo powiatu kamieńskiego. Pierwsza wzmianka pojawia się w 1425 roku(Barslaf), kiedy była lennem rodu von Muckerwitz. Stare lenno rodu von Witten-XVw. W 1502 roku wieś stanowi lenno rodu von Flemming. Była ich własnością do XIX wieku. Wg spisu wasali w 1628 roku właścicielem majątku był Caspar Flemming, Hasso Adam, Ewaldt Jochim. W XVIII wieku wieś podzielona na trzy działy majątkowe początkowo należące do rodu von Flemming. W XVIII wieku wymieniany Bogislav Ernst von Flemming i jego syn Caspar Sigismund. Wg spisu wasalnego z 1756 roku właścicielem majątku był Carl Friedrich von Flemming. Po śmierci Caspara Sigismunda w 1759 roku majątek przejmują jego bracia, Julius Gustav i kapitan Franz Friederich von Flemming. Po ich śmierci w 1760 roku majątek otrzymali ich bratankowie: Franz Bernd Johann Sigismund i Julius Friedeirch Wilhelm von Flemming z Buka. Franz Bernd Johann Wilhelm von Flemming w 1772 roku sprzedał majątek A Josule Wilhelmowi von Grell– wzmiankowany w 1804 roku w spisie majątków. Majątek B i C należały do Juliusa Friedricha Wilhelma von Flemming z Buka. W 1828 roku prawdopodobnie już po scaleniu wszystkich majątków należały one do wdowy po kapitanie von Wietersheim wymienionej w spisie właścicieli z 1857 roku oraz w 1862 roku. W 1851 roku dobra przejmuje brat wdowy, major von Brockhusen z Kamienia Pomorskiego. Majątkiem zarządzał do 1858 roku, do uzyskania pełnoletniości syna zmarłej siostry. Tym samym majątek na krótko ponownie w rękach rodu von Wietersheim. W 1862 roku dobra wraz z dworem są w posiadaniu Ludwiga Buchholtz`a. Prawdopodobnie cały majątek został przejęty przez rodzinę Buchholtz w 1905 roku i w ich rękach do 1945 roku. W 1910 roku majątek liczył 234 ha gruntów a w 1928 roku kiedy właścicielem był Gustav Buchholtz dobra wielkości 332 ha gruntów. Ostatnim właścicielem majątku był Heinz Buchholtz, którego majątek w 1939 roku obejmował 339 ha gruntów.

 

DSC_0349 DSC_0351 DSC_0352 DSC_0357 DSC_0360 DSC_0363

DWÓR

Dwór pseudoneoklasycystyczny z początku XX wieku, przebudowany w 1926 roku. Zbudowany na planie prostokąta, kryty dachem dwuspadowym, podpiwniczony. Po 1945 roku przejęty przez PGR, niezamieszkały do lat 60-tych. Od 1966 do 2000 pełnił funkcję szkoły podstawowej. Obecnie w rękach prywatnych, remontowany.

Baczysław 1936r.

Plan wsi z 1936r.

Bądkowo /Bandekow/

Wieś położona w gminie Płoty powiatu gryfickiego. W 1628 roku wieś należała do Philippa von der Osten. Po śmierci Dinniesa Friedericha von der Osten, wdowa w marcu 1716 roku oddała majątek w dzierżawę na 30 lat Jürgenowi Lorenzowi von Kamecke. Dnia 09.09.1727 roku Matthias Conrad von der Osten przejął dzierżawę od wdowy po Jurgenie Lorenzie von Kamecke. Kolejnym właścicielem majątku został syn Matthiasa, Friederich Wilhelm von der Osten. Posiadali dobra do początku XX wieku. W XIX wieku majątek w rękach Carla von der Osten. W 1870 roku ,majątek obejmował 3877 mórg ziemi a w 1879 roku 900,64 ha gruntów. Od 1909 roku do 1945 roku dobra w rękach rodziny von Bismarck-Osten– wymieniony Carl von Bismarck-Osten.

Zachodnia część wsi stanowiła część dworską, szlachecką, wschodnia chłopską. Do dzisiaj zachowały się resztki zabudowy folwarcznej w części południowo-zachodniej.

BAKOWCE

Wieś w II RP położona w gminie Połonka powiatu łuckiego. Obecnie na terenie Ukrainy w rejonie łuckim obwodu wołyńskiego. Położona była w centrum olbrzymich majętności  książąt Lubomirskich. Po rozparcelowaniu majątku Bakowce około 1876 roku zakupił Aleksander Rodziewicz herbu Łuk Napięty, najmłodszy syn Sebastiana i Izabeli z domu Rudzka. Miał dwóch braci: Antoniego ze Skurcza i Stanisława z Zagai. Urodził się w 1837 roku w Ławrowie. Zmarł w 1908 roku przeżywszy 71 lat. W 1866 roku ożenił się z Konstancją Olewińską, dwórką księżnej Lubomirskiej, urodzonej w 1840 roku a zmarłej w 1916. Mieli syna i trzy córki.  Dali początek bakowieckiej linii rodu. Ostatnim właścicielem majątku w Bakowcach do 1939 roku był Aleksander Bączkowski ożeniony z Zofią Raciborską, córką Prof. filozofii Aleksandra Raciborskiego. Aleksander Bączkowski po sprzedaniu majątku Dobrowody w powiecie zbaraskim nabył Bakowce od swojej ciotki Zielińskiej(informacja o ostatnich właścicielach( za którą serdecznie dziękuję) umieszczona za zgodą wnuka Aleksandra, Pana Krzysztofa Bączkowskiego).

Pałac Lubomirskich spłonął przed 1939 rokiem.     

 

 

 

BARANÓW SANDOMIERSKI

Miasto gminne położone w powiecie tarnobrzeskim województwa podkarpackiego. Pierwsza wzmianka o miejscowości pochodzi z 1135 roku. W 1354 roku z rąk króla Kazimierza Wielkiego otrzymuje prawa miejskie. Przez długi czas miasto nazywane Baranowem, później Baranowem nad Wisłą, w czasie rozbiorów zwane Baranowem Galicyjskim, od lat 20-tych XX wieku zwane Baranowem Sandomierskim.

ZAMEK

Perła architektury renesansowej, zbudowana na miejscu obronnego dworu należącego w XV wieku do Baranowskich herbu Grzymała– wzmiankowani Jakub Baranowski, starosta łęczycki i dobrzański oraz w 1480 roku Jan Baranowski, nowy właściciel założenia. Po nich około połowy XVI wieku założenie przejął bogaty ród Kurozwęckich herbu Poraj. Kolejnym właścicielem była rodzina Górków herbu Łodzia z Wielkopolski. W 1568 roku Stanisław Górka(1538-1592) sprzedał majątek Rafałowi z Leszna Leszczyńskiemu herbu Wieniawa, staroście radziejowskiemu. Za czasów Rafała zbudowano dwór renesansowy(część zachodnia zamku), później rozbudowany przez syna Rafała, Andrzeja Leszczyńskiego(dobudował dziedziniec z renesansowymi krużgankami). Budowa rezydencji wg projektu Santi Gucciego trwała przez okres 1591-1606. Po śmierci Andrzeja zamek przechodzi w ręce jego trzeciej żony, Zofii z Opalińskich i dzieci. W 1623 roku po podziale zamek otrzymuje syn Rafał, wojewoda bełzki. Prowadził prace na zamku do swojej śmierci w 1636 roku. Po śmierci Rafała zamek stał się własnością jego syna, Andrzeja Leszczyńskiego, wojewody derpskiego. Po śmierci Andrzeja w 1651 roku dobra dziedziczy jego syn, Samuel. Z powodu nienajlepszej kondycji finansowej zamek wraz z majątkiem został zastawiony u stryja Bogusława(brat zmarłego w 1651 roku Andrzeja), podskarbiego wielkiego koronnego. Nie udało się wykupić zamku i po śmierci Bogusława w 1659 roku zastawiona własność przeszła na dzieci Bogusława: Rafała, podstolego koronnego, Bogusława, kanonika krakowskiego i Aleksandrę Grzymułtowską. W 1677 roku rodzeństwo sprzedało majątek wraz z zamkiem księciu Dymitrowi Jerzemu Wiśniowieckiemu(1631-1682), wojewodzie bełzkiemu, hetmanowi wielkiemu koronnemu. Po jego śmierci wdowa Teofila Ludwika z ks. Zasławskich wniosła majątek księciu Józefowi Karolowi Lubomirskiemu herbu Śreniawa(Szreniawa bez krzyża)(1683-1702), marszałkowi wielkiemu koronnemu. W latach 90-tych XVII wieku książę zlecił prace remontowo-budowlane, które nadzorował architekt Lubomirskich, Tylman z Gameren. Po śmierci księcia Józefa Karola dobra odziedziczył jego syn, książę Aleksander Dominik Lubomirski(1693-1720), starosta sandomierski. W 1727 roku jego siostra Marianna wnosi majątek mężowi, księciu Pawłowi Karolowi Sanguszko herbu Pogoń Litewska(1680-1750), marszałkowi wielkiemu koronnemu. Po śmierci księcia Pawła Karola majątek dziedziczy jego syn, książę Janusz Aleksander Sanguszko1712-1775), ostatni ordynat Ostrogski. W 1753 roku odstąpił zamek hrabiemu Janowi Małachowskiemu herbu Nałęcz(1698-1762), kanclerzowi wielkiemu koronnemu. Po jego śmierci majątek w rękach wdowy, Izabeli, z domu Humieckiej, później w rękach syna, hrabiego Jacka(Hiacynta) Małachowskiego herbu Nałęcz(1737-1821). Na początku lat 90-tych XVIII wieku sprzedali Baranów hrabiemu Józefowi Potockiemu herbu Pilawa(1735-1802). Majątek odziedziczyła córka hrabiego, Maria Anna, która w 1802 roku została żoną Jana hrabiego Krasickiego herbu Rogala. Za Krasickich zamek przechodził prace remontowo-adaptacyjne wraz z powiększeniem zamkowej biblioteki. W zamku przechowywane były pamiątki po Ignacym Krasickim. Po śmierci Jana w 1831 roku właścicielem zostaje jego syn, hrabia Henryk. Po pożarze w 1849 roku rodzina Krasickich nie była w stanie odbudować rezydencji.  Pożar strawił nie tylko przebogate zbiory ale też w znacznym stopniu naruszył strukturę budowli. Po śmierci Jana, zamkiem zarządzała jego bratanica- Karolina, która doprowadziła wnętrza zamku do dużych strat w wyniku wyprzedaży części kamiennej dekoracji i wyposażenia. Po śmierci hrabiego Henryka w 1861 roku majątek odziedziczył jego syn, Karol hrabia Krasicki. W 1867 roku zrujnowaną budowlę na licytacji zakupił Feliks Dolański herbu Korab z Grębowa. Rodzina Dolańskich posiadała zamek do 1945 roku. W 1884 roku Stanisław Karol Dolański, syn Feliksa przeprowadził prace melioracyjne i w części terenu przed zamkiem założył park. W 1898 roku znaczna część zamku zniszczona w wyniku pożaru. W latach 1900-1907 odbudowa zamku wg projektu Karola Stryjeńskiego. Prace renowacyjne trwały na terenie zamku do 1931 roku. Po 1945 roku zamek był zdewastowany. Część pomieszczeń było w tym czasie użytkowanych jako magazyn płodów rolnych. W 1956 roku zapadła decyzja o zabezpieczeniu zamku. Po 10 latach prac finansowanych przez Ministerstwo Kultury i Sztuki oraz Ministerstwo Przemysłu Chemicznego a prowadzonych przez prof. dr Alfreda Majewskiego i Kierownictwo Odnowienia Zamku Królewskiego na Wawelu prace ukończono. Część zamku została udostępniona zwiedzającym, część pomieszczeń służyła celom reprezentacyjnym i szkoleniowym Kombinatowi Siarkowemu w Machowie a od 1997 roku Agencji Rozwoju Przemysłu S.A.