Miasto gminne położone w powiecie oleśnickim. Po raz pierwszy wymieniony w 1214 roku. W 1266 roku osada otrzymała prawa miejskie od księcia Henryka III. Do 1290 roku Bierutów wchodził w skład księstwa wrocławskiego, później księstwa głogowskiego. Po śmierci księcia Henryka Głogowskiego w 1309 roku powstaje księstwo oleśnickie z miastami: Bierutów i Namysłów. Początkowo podzielone na część oleśnicką i namysłowską, po śmierci księcia Bolesława w 1320 zjednoczone w jedną strukturę państwową. Po śmierci ostatniego z linii Piastów oleśnickich- Konrada VIII, Bierutów przechodzi pod władzę zwierzchnią króla Czech– Władysława III Jagiellończyka, który w 1495 roku wymienia Księstwo Oleśnickie za Podiebrad. Od tego czasu właścicielami są książęta Albrecht, Jerzy i Karol Podiebrad. W XVI wieku Bierutów był zaniedbywany przez nowych właścicieli i oddawany w zastaw lub sprzedawany. W latach 1529-1534 Bierutów był własnością miasta Wrocław. W latach 1574-1604 był w posiadaniu rodu von Schindel jako zastaw. W 1647 roku wygasła dynastia Podiebradów. Miasto przejęli książęta wirtemberscy. W XIX wieku przejęte przez państwo niemieckie. Po 1945 roku w granicach państwa polskiego.
ZAMEK
Położony we wschodniej części starego miasta przy ul. Zamkowej. Po raz pierwszy mowa o zamku w 1323 roku. Najstarsza jego część znajdowała się przy obecnej wieży a sam zamek był częścią murów miejskich. W XV-XVI wieku służył jako siedziba zarządców książąt oleśnickich. W 1430 roku zniszczony przez wojska husyckie, w 1473 przez pożar. Za czasów Podiebradów przebudowany w stylu renesansowym, z arkadowym dziedzińcem. W latach 1534-1548 był siedzibą księcia Henryka II Podiebrada. W 1603 roku ponownych zniszczeń dokonał kolejny pożar. W latach 1622-24 odbudowany przez księcia Henryka Wacława Podiebrad. Podczas wojny trzydziestoletniej nastąpiły kolejne zniszczenia zamku. Około 1680 roku książę Krystian Ulryk wirtemberski zmarły w 1697 roku dokonał odbudowy i rozbudowy zamku, który stał się jego rezydencją. W XVIII wieku zaniedbany, w połowie XVIII wieku użytkowany jako siedziba nadleśnictwa. W 1884 roku po przejęciu przez władze niemieckie, przekazany następcy tronu. Do Hohenzollernów należał do 1945 roku. Po 1945 roku użytkowany przez nadleśnictwo. Dawne skrzydło południowe zaadoptowane w latach 80-tych XX wieku na mieszkania komunalne. Do zamku prowadzi brama z 1680 roku. Na południe od zachowanego skrzydła położony jest park o powierzchni 1,2ha z XIX wieku.
